Υ.Γ. O Γεώργιος είναι 27 χρονών, δίδυμος με ωροσκόπο αιγόκερο, ψηλός, λυγερός, με τέλειες αναλογίες, εκρηκτικό ταμπεραμέντο και στα νιάτα του υπήρξε μεγάλη σταρ. Μεγάλωσε στην Αθήνα και ζει στον κόσμο του. Έχει και παιδί.
Για όσους δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν.Σε τίποτα
Η αυτοθεραπεία ενός ανασφάλιστου
Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016
What life
Τρίτη 26 Μαΐου 2015
Ιστός απ' τον ιστό μου
Υ.Γ Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φωτογραφίες για να βλέπω εκεί δεξιά πως ο Γεώργιος ήταν κάποτε 27, με περισσότερα μαλλιά από τώρα, ακόμα όμως Δίδυμος με ωροσκόπο Αιγόκερο, ζώντας πάντα στο δικό του κόσμο και θυμίζοντας του πως στα νιάτα του ω ναι, υπήρξε μια μεγάλη σταρ. Ευχαριστώ.
Τρίτη 12 Αυγούστου 2014
Μια ζωή μεζές
Πέμπτη 22 Μαΐου 2014
Ανοιξιάτικη βουτιά στα ρηχά
Το ψάρι, αφού πρώτα κολύμπησε τρεις φορές περιμετρικά του
ενυδρείου, σταμάτησε ξάφνου στη μέση του και αφού ανοιγόκλεισε δυο φορές το στόμα
του (ωσάν κάνουν τα ψάρια), με κοίταξε με εκείνο το παντελώς άγνωστο βλέμμα, το
πλαϊνό που υποδηλώνει πολλά, αλλά ίσως και τίποτα. Κάπου είχαμε ξαναγνωριστεί
εμείς παλιότερα. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή.
Το καταλάβαμε και οι δύο δηλαδή. Άλλωστε η υπόλοιπη κίνηση στο ενυδρείο (αυτή η
κάπως άναρχη που επικρατεί σε αυτά τα μέρη), δεν έδειχνε να το απασχολεί καθόλου.
Όσο βέβαια τα βλέμματα μας συνέχιζαν να διασταυρώνονται, τόσο περισσότερο ένιωθα
τύψεις για τις τηγανιτές κουτσομούρες που είχα τσακίσει σε λαϊκή ψαροταβέρνα
του Πειραιά λίγες μέρες πριν. Λες να ξέρει, αναρωτήθηκα. Και αν ξέρει σκέφτηκα,
θα το χει ήδη ξεχάσει. Μνήμη χρυσόψαρου δεν λένε; Εκεί που πίστευα όμως ότι η
περίεργη αυτή συνάντηση και βουβή επικοινωνία με το ύποπτο ψάρι θα έπαιρνε τέλος,
ένα αναπάντεχο γεγονός τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της μέχρι τότε ήρεμης και οικογενειακής ζωής μου, όχι όμως και του
ενυδρείου που είχα μπροστά μου. Σιγή ιχθύος δεν λέει ο θυμόσοφος λαός αγαπημένο
μου εφημερολόγιο; Έλα όμως που ο λαός δεν ξέρει πάντοτε τι λέει, πόσο μάλλον τι
κάνει. Το ψάρι που λέτε μου γύρισε ξάφνου τη πλάτη και συνέχισε για τη βαρετή
του περιπλάνηση ρουτίνας. Πριν φύγει όμως πρόλαβε σε ένα από εκείνα τα ανοιγοκλείσματα (ή ανοιγοκλεισίματα) του στόματος του να ψελλίσει κάτι. Αυτό το κάτι ήμουν σίγουρος πως απευθυνόταν
σε μένα. Και η σιγουριά αυτή είχε την εξήγηση της πιστέ αναγνώστη. Θυμήθηκα από
πού ήξερα αυτό το ψάρι. Το ψάρι εκείνο είχε ταυτότητα και ημερομηνία γέννησης. Το
όνομα αυτού;
Συνεχίζεται σε άλλη εποχή...
Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014
Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013
Πηδώντας (σ)το χρόνο
Πέρυσι τέτοια μέρα ανασκολοπεύαμε. Φέτος που είμαστε (ξανά) χορτασμένοι από σκατά θα κάνουμε κάτι άλλο: Θα κοιτάξουμε ψηλά. Αγαπημένο μου εφημερολόγιο έρχεται η ανάπτυξη. Τα χρόνια περνάνε ναι, το 2013 έφυγε ναι, γίναμε φτωχότεροι ναι, η ανάπτυξη όμως θα έρθει για όλους μας. Διακρίσεις δεν κάνει. Ρατσισμοί δεν χωράνε μαζί της. Όλους τους βολεύει. Ας πιαστούμε λοιπόν όλοι από τους ώμους και ας στρέψουμε το βλέμμα προς τον ουρανό. Στο δικό μου μυαλό βέβαια η ανάπτυξη έρχεται σαν τα βρέφη. Τη φέρνει ο πελαργός. Οπότε σταθερά το βλέμμα ψηλά αναγνώστη για να εντοπίσουμε το πτηνό. Τώρα μη με ρωτάς αν θα έρθει από τη Δύση ή την Ανατολή, το Βορρά ή το Νότο. Σημασία έχει να την εντοπίσουμε και μόλις γίνει αυτό να βγάλουμε τα δίκαννα και να την πάρουμε φαλάγγι. Κατευθείαν στο ψαχνό. Επίσης δεν μπορώ να εγγυηθώ για τη μορφή της. Αλλά μιας και είναι μέρες γιορτής και ανταλλαγής δώρων και σωματικών υγρών, ας διαμορφώσει ο καθένας ελεύθερα το δικό του πρότυπο ανάπτυξης και ας το ζητήσει από τον Άι Βασίλη. Ξανθό, μελαχρινό, χυμώδες, ανάπηρο, με ψυχολογικά, όλα μέσα. Και όταν πια νεκρός ή ακόμα καλύτερα ημιθανής προσγειωθεί ο πελαργός μαζί με την ανάπτυξη στην ξηρά ή και στη θάλασσα αν προτιμάται (και είστε του υγρού στοιχείου), ας στήσουμε γύρω του ένα πάρτι τρικούβερτο, πάρτι αξέχαστο, πάρτι κανιβαλισμού, πάρτι στον 13ο όροφο. Να τεμαχίσουμε το πουλί, να βιάσουμε την ανάπτυξη, να φάμε τις σάρκες μας, να ξεσκιστούμε, να νιώσουμε λίγο άνθρωποι, λίγο κτήνη, να αγκαλιαστούμε, να αγαπηθούμε, να γαμηθούμε, να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας σε τόπο χλοερό, σε γη επαγγελίας. Ο Θεός μας βλέπει και μας αγαπάει και ας του φάγαμε ζωντανό το Θείο δώρο του, τη Θεία ανάπτυξη. Άλλωστε πάντα αχάριστοι ήμασταν μαζί του. Αυτός να χαρίζει απλόχερα και μεις σταθερά να προτιμάμε τον άλλον τον τύπο τον κόκκινο με τα κέρατα που μένει στα υπόγεια. Είναι πάντα εκεί ψηλά όμως να μας κοιτά και να τον κοιτάμε αγαπημένε αναγνώστη πιασμένοι πάντα από τους ώμους σαν αδέρφια αχώριστα και να μας δίνει χρόνια για να προχωράμε μπροστά και να αλλάζουμε και να μένουμε πάντα εκεί, πάντα ίδιοι, στήνοντας κι άλλα πάρτι, κι άλλες φιέστες, τρώγοντας νεκρούς και, ζωντανούς, εμάς τους ίδιους, ό,τι μπορεί να φαγωθεί, και έπειτα με την αυγή του νέου χρόνου, ας τα χωνέψουμε όλα γιατί όλα χωνεύονται, όλα, και πάνε παρακάτω, χαμηλά, στον πάτο του στομαχιού, της καρδιάς, της ίδιας μας της ύπαρξης, της ζωής. Μιας ζωής που μετράται πρωτίστως σε χρόνια, χρόνια πολλά, χρόνια λίγα, 2013 χρόνια μετά Χριστόν. Και μεις όμως ακόμα εδώ αγαπημένο μου εφημερολόγιο, πάντα εδώ, με φανερά λιγότερη παρουσία, σοβαρότητα και ελπίδα μεν αλλά με περισσότερο χαμόγελο, στύση και μουσική δε. Πέφτει το χιόνι απαλά,λα,λα,λα,λα,λα.....
Καλή χρονιά λοιπόν. Γέλασε κανείς;
Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013
Χορηγός στα όνειρα μου
Η σιωπή είναι χρυσός. Η σιωπή είναι μια αξεπέραστη απάντηση. Η σιωπή είναι το πλέον ακαταμάχητο επιχείρημα. Η σιωπή είναι το στολίδι του σοφού και το προσωπείο του βλάκα και τέλος ή πρέπει να σιωπήσεις έλεγε ο Πλάτωνας ή να πεις κάτι καλύτερο από τη σιωπή. Σε αυτό το τελευταίο το Πλατωνικό θα δώσουμε έμφαση αγαπημένο μου εφημερολόγιο αλλά όταν με βλέπω στα όνειρα μου να περιφέρομαι με ένα κεσέ γιαούρτι (παραδοσιακό με πέτσα) στο αριστερό μου χέρι (τυχαίο;), στους δρόμους των Αθηνών και της Νέας Υόρκης (πότε στη μία πότε στην άλλη), όσο να ναι προβληματίζομαι. Ποιος ο συμβολισμός της γιαούρτης λοιπόν; Τι ψάχνω ή τι κάνω στους πέντε δρόμους αγαπημένε αναγνώστη; Τι παιχνίδια μου παίζει το υποσυνείδητο; Μήπως πεινάω στον ύπνο μου; Μήπως θέλω να προσφέρω την τροφή μου σε κάποιον; Ίσως πάλι να ψάχνω εκείνον που θα του πετάξω το έδεσμα στα μούτρα ή ακόμα ακόμα να θέλω κατά βάθος να περιγελάσω τον εαυτό μου τον ίδιο λούζοντας με με αυτό που κρατώ. Και αν τελικά απλά κάποιος άλλος μου είχε προσφέρει νωρίτερα το γιαούρτι στο χέρι τότε τι; Καταρρέουν όλα τα παραπάνω; Και γιατί σε εμένα; Και γιατί στη Νέα Υόρκη στο κάτω κάτω αφού ποτέ δεν μου άρεσε (σου άρεσαν άλλα πράγματα όμως εκεί βλάκα, πάψε - μπουχαχα); Επιστρέφω όμως στα περί σιωπής και να πω απλά ότι ναι, δεν έχω να πω κάτι καλύτερο από τη σιωπή. Τίποτα. Nothing. Niente. Μούγκα. That's all. Ποιος εγώ; Ο άλλος; Ο ευεργέτης μου ο μεγάλος;
Αμφιβάλλω αγαπημένο μου εφημερολόγιο για όλα εκείνα που θα 'ρθουν όταν άλλα περίμενα και άλλα ήλπιζα κάποτε. Και μπορώντας βέβαια να τα αλλάξω αμφιβάλλω ακόμα περισσότερο. Για μένα πιο πολύ. Όχι για τους άλλους. Οι άλλοι έχουν τα δικά τους blog άλλωστε για να αυτοθεραπευτούν. Ο καθείς από το δικό του μετερίζι. Και λέγοντας μετερίζι αγαπημένε αναγνώστη μου 'ρθε στο νου το ρύζι. Ρύζι, ρυζόγαλο, γιαούρτη (είναι και κοντά στα ράφια των σούπερ μάρκετ άλλωστε). Να σου το μετερίζι λοιπόν που μου φέρνει ξανά στο μυαλό εκείνη τη μερίδα γιαούρτης που κρατούσα στο αριστερό μου το χέρι και περιδιάβαινα τους δρόμους της Νέας Υόρκης σαν ζητιάνος (η Αθήνα πάει μας τέλειωσε). Α ναι δεν σας το είπα. Το αριστερό μου χέρι ήταν τεταμένο. Ζητιάνος σε ξένο τόπο, σε τόπο μακρινό. Ζητιάνος με τροφή στο χέρι και μπόλικη στην ψυχή. Ζητιάνος σιωπηλός με γιαούρτι. Αυτό είμαι. Αυτό είναι. Φοβάμαι τη μέρα που ο εν λόγω ζητιάνος θα μου χτυπήσει την πόρτα και θα πρέπει να τον αντικρίσω. Και τότε τι; Τον πιάνεις από το ελεύθερο χέρι στοργικά (το δεξί) και ξεκινάτε μαζί μια μεγάλη βόλτα. Μια βόλτα δίχως γυρισμό. Σιωπηλή. Με συντροφιά σας πάντα ένα γιαούρτι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)