Είσαι τώρα εσύ ο Ντομινίκ (ή ο Λουντοβίκ ή η Μαρία η Πενταγιώτισσα – δεν έχει σημασία τ’ όνομα), επικεφαλής ενός από τους πιο ¨φορτωμένους¨ πιστωτικούς (τοκογλυφικούς, ληστρικούς) οργανισμούς του πλανήτη, πάμπλουτος μεσήλιξ – για να μην πούμε πουρός, με κύρος, αίγλη, γαλλική φινέτσα και υποψήφιος πρόεδρος της ΚουτοΦραγκίας στις επερχόμενες εκλογές. Είσαι λοιπόν εσύ ο παραπάνω κύριος και διαμένεις σε μια πανάκριβη σουίτα στη Νέα Υόρκη με όλα τα κομφόρ. Οι επαγγελματικές σου υποχρεώσεις όμως είναι πολλές και φτάνει η στιγμή που πρέπει να αφήσεις την Νεουορκέζικη σουίτα για μια άλλη, Ευρωπαική. Τρέχεις τώρα εσύ να προλάβεις να φτιάξεις τα μπαγάζια σου για να προλάβεις την υπερατλαντική πτήση σου και κει που μόλις έχεις τελειώσει το μπανάκι σου στο ευρύχωρο γιαγκούσι της σουίτας, αντικρίζεις ξάφνου την χυμώδης αφρο-λάτιν καμαριέρα και τρελαίνεσαι. Πετάς το μεταξωτό μπουρνούζι σου (ή πετσέτα όπως λένε οι φήμες) και αρχίζεις να την κυνηγάς στο χώρο με απώτερο σκοπό σου να της τον βάλεις στο στόμα με το έτσι θέλω. Δεν ξέρω, αλλά αν ήμουν ο Ντομινίκ θα ήμουν περισσότερο κύριος. Αν ήμουν ο Ντομινίκ θα πλήρωνα το προηγούμενο βράδυ μια χιλιαρού δολάρια και θα είχα στο κρεβάτι μου την καλύτερη πόρνη της πόλης. Δεν είμαι όμως ο Ντομινίκ και σε λίγο πρέπει να φύγω για να απογράψω τον κοσμάκη στις λαϊκές συνοικίες του Πειραιά (μόλις γύρισα). Ξέρεις κάτι; Πολύς ντόρος για τον Γάλλο-Εβραίο κυριούλη και δεν μου αρέσει. Μου αρέσει όμως κάτι άλλο. Δηλαδή το διασκεδάζω υπέρμετρα. Από τη στιγμή που μαθεύτηκαν οι ατασθαλίες του Ντομινίκ στη χώρα μας, πέρα από την αρχική έκπληξη που οι περισσότεροι ένιωσαν, σχεδόν ταυτόχρονα (πιστεύω) όλοι οι Έλληνες έκαναν την εξής υπόθεση : Αν στη θέση της καμαριέρας δεν ήταν η Αμερικανίδα αλλά μια Αλβανίδα ή Βουλγάρα ή (άντε) μια Ελληνίδα, θα είχε μαθευτεί ποτέ κάτι; Γκουχ… Η σιωπή σε τούτη τη χώρα είναι χρυσός. Έλα τώρα εξήγησε μου εσύ, γιατί ενώ όλοι διαχρονικά συμπεραίνουμε και συμφωνούμε στο ίδιο πράγμα, ότι δηλαδή στην Ελλάδα δεν υπάρχει ισονομία (και αξιοκρατία γενικότερα), δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε. Κλασικά αρκούμαστε μια ζωή στο να χασκογελάμε γεμάτη σοφία αλλά και πίκρα για όλα εκείνα που (δεν) συμβαίνουν στη χώρα μας, ενώ θα το θέλαμε πάρα πολύ (σίγουρα;) να (μη) συμβαίνουν. Η αλήθεια είναι ότι εγώ περί μαλακίας ήθελα να μιλήσω απόψες, αλλά πήρα όμως καλή πάσα από τον Ντομινίκ (να ναι καλά το πρόστυχο αγόρι). Σοφό θα ήταν επίσης να ξεχάσουμε γρήγορα τον εν λόγω κύριο και να ασχοληθούμε με αυτά που γίνονται το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα πριν χάσουμε τελείως την μπάλα. Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσοι έχουν αναλογιστεί το τι σημαίνει η εικόνα που αντικρίσαμε πριν λίγες μέρες στα δελτία ειδήσεων. Και αναφέρομαι στους ακροδεξιούς που κυνηγούσαν στο κέντρο της Αθήνας με μαχαίρια και ξύλα τυχαίους μετανάστες (κυρίως Πακιστανούς – γιατί εκεί μόνο τους παίρνει η κουραδομαγκιά τους) για να τους δείρουν και να τους ’’τιμωρήσουν’’ επειδή είναι (προφανώς) παράνομοι. Συγνώμη, αλλά αυτά φέρνουν στο νου μνήμες από χιτλερική Ευρώπη, τότε που οι Εβραίοι έβλεπαν στο δρόμο ’’Άρειο’’ Γερμανό και ήταν υποχρεωμένοι να σκύβουν το κεφάλι για να υποστούν τον οποιοδήποτε εξευτελισμό που θα τους υπέβαλλε ο κατά τα άλλα συμπατριώτης τους. Αλλά ποιος τους χέζει τους Πακιστανούς ε; Να σηκωθούν να φύγουν όπως ήρθαν. Μάλιστα. Το είχα γράψει στο πρώτο μου (και τελευταίο;) βιβλίο, θα το ξαναπώ και τώρα. Είμαστε η χώρα όπου όλοι θεωρούν τον διπλανό τους μαλάκα. Ο ακροδεξιός τον ακροαριστερό, ο Πασοκτζής τον Νεοδημοκράτη, αυτός που δεν ψηφίζει τίποτα, όλους αυτούς που ψηφίζουν και πάει λέγοντας. Υπάρχει όμως μια κατηγορία ανθρώπων που έχουν πάρει τιμητικά τον τίτλο του μαλάκα, χωρίς να τον αξίζουν, ή μάλλον είναι οι μοναδικοί που δεν τους αρμόζει αυτός ο τίτλος. Και μιλάω για τα καλά, τα άκακα ανθρωπάκια. Χαίρομαι που τις τελευταίες 7 μέρες έχω γνωρίσει πολλά από αυτά. Δεν πρόκειται να με διαβάσετε ποτέ αλλά, για μένα θα είστε πάντα οι ήρωες μου. Με εκτίμηση, ο μαλάκας (επιστημονικά) απογραφέας σας.
Μπήκε η Άνοιξη για τα καλά, με δώρο μια Μενεξεδιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου