Κλασικά και αγαπημένα

Θυμάμαι αμυδρά την περσινή χριστουγεννιάτικη μου δημοσίευση αλλά σίγουρα θα πρέπει να είχε μια γενναία αναφορά στην αγάπη. Δικαιωματικά λόγω των ημερών. Μου έλεγε κάποτε μία psh-υχή πως τα Χριστούγεννα είναι η ομορφότερη περίοδος του χρόνου. Με ή χωρίς καλοριφέρ αναρωτιέμαι εγώ.
Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Καλησπέρα και πάλι αγαπημένε μου Γιαπωνέζε (παρότι made in china). Βλέπεις ο Αμερικάνος αντικαταστάτης σου αποδείχτηκε προβληματικός αλλά ειλικρινά χαίρομαι που τα λέμε σήμερα ξανά μετά από καιρό. Ήσουν, είσαι και θα είσαι για πάντα ο πρώτος και ο πρώτος δεν λησμονιέται ποτέ. Κάτι σαν τον πρώτο έρωτα. Κάτι σαν την πρώτη μαλακία ή ακόμα ακόμα την πρώτη καταστροφή του κόσμου. Αξέχαστη. Δεν κατάλαβα τίποτα βέβαια αλλά τι σημασία έχει. Η μη καταστροφή ισοδυναμεί και με δυο καταστροφές μαζί μη σου πω. Άλλωστε ο άνθρωπος πλάστηκε κατ' εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, τουτέστιν είναι και πολύ μαζόχας. Θα το ομολογήσω όμως πως το τέλος, αν ερχόταν ποτέ στην πραγματικότητα, θα προτιμούσα να το περάσω ολομόναχος. Καλή ώρα όπως τώρα, παρέα με τοn Jim (Beam), ένα τσιγάρο και τον Παπάζογλου. Αλλά και χωρίς Παπάζογλου ok θα ήμουν. Το παραπάνω το σκέφτηκα καθώς γυρνούσα το απόγευμα πεζός από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς όπου άδειασα παντελώς το πορτοφόλι μου για αγορά υλικών ζαχαροπλαστικής δια παρασκευή σοκολατένιων - γιορτινών μπισκότων που εν τέλει κόλλησαν στο χαρτί και μάλλον εκεί θα μείνουν μόνιμα. Ο Γιώργος βέβαια απουσίαζε από το πόστο του και έτσι δεν είχα την ευκαιρία να τον τρατάρω το σαντουιτσάκι και την κόκα-κόλα του. Ελπίζω πάντως κάποιος να βρέθηκε σήμερα (άγιες μέρες γαρ) που θα εξασφάλισε την τροφή του συμπαθή επαίτη. Ελπίζω ακόμα ο Κώστας και η Γιώτα να είναι καλά εκεί στα ξένα. Στη δύση ο πρώτος, στην ανατολή η δεύτερη. Φίλοι εξ αποστάσεως πλέον και οι δύο. Ξενιτεμένοι. Όπως και μεις στον ίδιο μας τον τόπο. Αν διαβάσουν ποτέ το σημερινό post τους στέλνω τη Χριστουγεννιάτικη αγάπη μου. Όποτε έρθει το Πάσχα, θα τους στείλω και την Πασχαλινή. Love, love, love. Δεν την έχω στερηθεί. Μάλιστα τον τελευταίο χρόνο τη δέχομαι καθημερινά και εν αφθονία. Γι' αυτό θα ήταν άδικο να μην αφιερωθεί για πρώτη φορά η σημερινή δημοσίευση και στην πηγή της εν λόγω αγάπης έστω και αν δεν θέλει να με διαβάζει πλέον γιατί φοβάται. Και τώρα θα σας χαιρετήσω γιατί το φαΐ μύρισε και πρέπει να σβήσω το φούρνο. Μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα λοιπόν, από τούτη εδώ τη γωνιά της Αθήνας, φτωχικά, κρύα πλην όμως με ζεστή, σπιτική κυμαδόπιτα. Σας αγαπώ. Όλες ;)