Αυτοθεραπεία (εισαγωγή)

Υ.Γ = υστερόγραφο
Π.Γ = πρόγραφο  = (αυτό που ήθελες να γράψεις την πρώτη φορά έτσι ακριβώς όπως το σκεφτόσουν εκείνη τη στιγμή, αλλά λόγω μεγάλης κατανάλωσης αλκοόλ προτίμησες να πέσεις για ύπνο ακούγοντας Yanni - ο τελευταίος δεν είναι απαραίτητος για την πιστοποίηση του ορισμού). Εν τέλει δεν υπάρχει Π.Γ αλλά εγώ θα το εγκαινιάσω εδώ και τώρα.

Π.Γ Όλα λοιπόν ξεκίνησαν από το μηδέν. Κάτι σαν το big bang ένα πράγμα. Άλλωστε σχεδόν όλα στη ζωή κάπως έτσι ξεκινούν.

Όπως εκείνη την ιστορία που πάντα ήθελες να γράψεις. Αυτή που θα ξεκινά από το τίποτα. Που δεν θα έχει καν story.  Όπως ετούτο εδώ το blog. Προφανώς οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνεται χριστό από τα γραφόμενα μου. Έτσι κι αλλιώς δεν τα γράφω για σας. Τα γράφω για εκείνον και εκείνος τα διαβάζει σε μένα. Η σχέση μας είναι αναμφίβολα αμφίδρομη.
Έχουν περάσει επτά μήνες από την τελευταία φορά που σήκωσες το χέρι σου για να γράψεις κάτι και να 'μαστε σήμερα εδώ, στον δικό μας χώρο να αναπολούμε το παρελθόν και να γράφουμε ξανά μαζί. Πόσες και πόσες σκέψεις δεν έπαιξαν τις προηγούμενες μέρες στο μυαλό σου ώσπου να καταλήξουμε κάπου. Άλλαξαν πολλά τους τελευταίους επτά μήνες ε; Βασικά πρώτος και καλύτερος άλλαξες εσύ. Έρχεται λοιπόν κάποτε (για κάποιους δεν έρχεται ποτέ) εκείνη η μαγική στιγμή, η αποφράδα μέρα όπου βρίσκεις τον εαυτό σου. Και στέλνεις στον διάολο τη μαγεία όταν συνειδητοποιείς ότι αυτό που βρήκες δεν σου αρέσει καθόλου. Καταρρίπτει το μύθο σου βρε αδερφέ. Άντε μετά κακομοίρη να το χωνέψεις. Σε καταλαβαίνω βέβαια. Ούτε για μένα δεν είναι εύκολο. Σχεδόν αρνούμαι να το πιστέψω. Ποιος εσύ; Ή μάλλον ποιος εγώ, που είμαι το έτερον σου ήμισυ. Ο κακός. Πρώην κακός δηλαδή και νυν ευνούχος. Τις εντυπώσεις όμως ποιος τις κέρδισε ε; Θες να σου θυμίσω; Ξέρεις την απάντηση. Σε νίκησα κατά κράτος μικρέ μου φ. Αυτό άλλωστε παραδέχτηκε η μία και μοναδική μας αναγνώστρια (τιμάμε και τις υπόλοιπες, αλλά αυτή η μία είχε το κουράγιο να μας διαβάσει ολόκληρους). Τι να κάνει άραγε; Εντάξει μη βρίζεις, προχωράω παρακάτω. Παράλληλα με αυτές τις γραμμές, στο απέναντι διαμέρισμα εκτυλίσσεται μια μάχη (οι στιγμές είναι 100% cult) . -'Αντε γαμήσου μωρή καριόλα!Πουτάνα! Καριόλα εγώ; Που με πήρες από σπίτι καλή κοπέλα; Καριόλα να πεις τη μάνα σου! Αθάνατη ελληνική οικογένεια. Το ''ωραίο'' της υπόθεσης είναι ότι τον ευφάνταστο παραπάνω διάλογο τον ακούει live (μαζί με μένα) και ένα κοριτσάκι 5 χρονών, που είναι πανέμορφο και γλυκύτατο το σκατό. Η πλάκα είναι ότι έχει και απορίες. -Μαμά γιατί κλαις; Τι είναι καριόλα; Όχι πως θέλω να το παίξω ήρωας αλλά αν το πόδι μου δεν ήταν ημιθανές, θα πήγαινα απέναντι και θα του έριχνα του αρχιμαλάκα (4 σαρδέλες) πατέρα δύο σουτίδια στα αχαμνά, έτσι γιατί στα νιάτα μου υπήρξα τεράστιο σέντερ φορ. Απ' ότι καταλάβατε, εγώ παίρνω το μέρος της γυναικός. Δηλαδή από δω και πέρα πάντα με τις γυναίκες θα είμαι. Βλέπετε, τις εκτίμησα τόσο πολύ τα τελευταία δύο χρόνια, που δεν θέλω πια να έχω καμία στη ζωή μου( με την καλή έννοια πάντα). Πούστης δεν είμαι (στην επόμενη μου ζωή όμως θα γίνω 100%). Και επειδή η ώρα πέρασε και η παραπάνω κατάσταση με αποσυντόνισε, πριν φύγω θέλω να στείλω ένα μήνυμα στον φ: Εσύ μπορεί να βρήκες τον εαυτό σου, αλλά νοιάσου λίγο και για μένα. Έχουμε κάνει ήδη τα πρώτα γενέθλια. Την σβήσαμε την τούρτα τον Οκτώβριο. Μην γίνουμε δύο χρονών ε;
Κάπως έτσι λοιπόν θα λήξει η πρώτη αυτή δημοσίευση, που χτες το βράδυ αλλιώς την φανταζόμουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι και προχτές το βράδυ ήταν διαφορετική από την χθεσινή, άρα και τη σημερινή (και ούτω καθεξής). Όσο για το τι θα επακολουθήσει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Εύχομαι πάντως η αυτοθεραπεία μας να γίνει κάποτε ομαδική. Κοινώς να καταλήξει αυτό εδώ το blog σε μια μεγάλη παρτούζα.


Ταπεινά δικός σας


Υ.Γ όποιος μπορεί να μου βγάλει τα ψάρια από την έναρξη του ιστολογίου και να μου βάλει σπερματοζωάρια, ας επικοινωνήσει μαζί μου (έστω να μου αφήσει ένα ψάρι - το μαύρο, το οποίο θα κυνηγάει τα σπερματοζωάρια ή ακόμα καλύτερα, τα σπερματοζωάρια να κυνηγάνε να πηδήξουν το ψάρι).