Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Αυτοθεραπεία όχι. Απελπισία ναι

Απόψε είναι η βραδιά του δημοσιεύω ότι να ναι. Έχει όμως τη σημασία του. Ξημερώνει Παρασκευή και βασικά στ' αρχίδια μου για την μέρα, αλλά είναι γεγονός. Αφού λοιπόν ήπια και κάτι κρασιά με το σύντροφο Τσουκ, επιστρέφω στην πρότερη μαυρίλα μου. Μαυρίλα που δεν απορρέει από το γεγονός της Πανελλαδικής κρίσης και γενικής μαλακίας που μας δέρνει σαν έθνος, αλλά από το ότι χθες βράδυ έριξα κάτω (κατά λάθος φυσικά) τον εξωτερικό (πολύ) σκληρό μου δίσκο, με αποτέλεσμα αυτός τώρα να μη λειτουργεί. Δεν θα μπω καν στο τεχνικό κομμάτι του όλου συμβάντος (ποσώς με ενδιαφέρει-το ίδιο και σας), αλλά όσο να ναι, 200 γαμημένα GB είναι αυτά και τα θέλω ΟΛΑ πίσω. Απ' ότι όμως με ενημέρωσαν γνωστοί και γνώστες του αντικειμένου, μάλλον πρέπει ήδη να αρχίσω να τα βάφω μαύρα. Κηδεία μου το χαρακτήρισε μάλιστα κάποιος. Να μαι καλά να τα θυμάμαι τα αρχεία μου δηλαδή. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, ήταν η μουσική μου. Μουσική που συγκεντρώνω τα τελευταία 11 χρόνια. Ίσα με 5000 τραγούδια. Για ταινίες, τσόντες και λοιπές μαλακίες, στα παπάρια μου. Πλέον βέβαια, χεσμένη την έχω και την μουσική. Άλλο με καίει. Για την ακρίβεια με τσουρουφλίζει. Για να γίνω ακόμα πιο ακριβής, είμαι έτοιμος να βάλω τα κλάματα. Βασικά ήδη κλαίω. Κλαίω πάνω από τις φωτογραφιούλες μου. Τις μοιρολογώ. Τις θέλω πίσω. Όλες. Και αυτές και τις αναμνήσεις που αυτές περικλείουν. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, άλλος θα έπρεπε να χαίρεται. Επιτέλους αγόρι μου, ξεφορτώθηκες ένα τεράστιο βαρίδι. Άθελα σου, ξαπόστειλες στον ψηφιακό σκουπιδοφάγο, όλα εκείνα (για την ακρίβεια όχι όλα-επιλεκτικό θα έπρεπε να ήταν το ξαπόστελμα-γαμώ τα ελληνικά μου) που θα έπρεπε να είχες σουτάρει από καιρό. Ναι όμως μην ξεχνάτε ότι έχετε να κάνετε με τον ένα και μοναδικό, μεγάλο παρελθοντολάγνο και πρώην εραστή φ. Οι αναμνήσεις του, ναι. Εικόνες που παρόλο τις παίζει στο μυαλό του ξανά και ξανά, σχεδόν επί καθημερινή βάση, δεν παύει να έχουν άλλη χάρη αποτυπωμένες στην οθόνη του φτηνιάρικου laptop του. Αυτό που με υπομονή 100 γαϊδάρων, η κυρά Μαρία κατάφερε να αποσπάσει από τα χέρια αδηφάγων φτωχοκαταναλωτών, χρόνια πριν, από γνωστή αλυσίδα ηλεκτρικών (άχρηστων) συσκευών. Βασικά χεστήκαμε για το laptop. Εγώ συνεχίζω το κλάμα, σαν συμπαράσταση πάντα στον άτυχο φ (οι άντρες δεν κλαίνε μα ο φ δεν είναι άντρας). Άντε τώρα εσύ φτωχέ μου συνταξιδιώτη, να μαζέψεις πίσω τις χαμένες σου αναμνήσεις. Τουτέστιν, να αρχίσεις να ζητάς πίσω από... εκείνες, κοινώς τη βοήθεια τους, τις φωτογραφίες σου. Και άντε στη μία, την πρώην πρώην, έχεις το θάρρος και το κάνεις. Στην άλλη; Ε; Τρέμεις και μόνο στην ιδέα. Και τι θα γίνει; Θα το αφήσεις απλά να περάσει; Το κενό στον δίσκο σου, στα μάτια σου αλλά κυρίως στην καρδιά σου θα μείνει δυσαναπλήρωτο; Η μήπως θα γράψεις πάλι κάνα βιβλίο αφιερώνοντας το εκ νέου σε ανύπαρκτες ηρωίδες, προσπαθώντας να περάσεις ύπουλα το μήνυμα ''αν δεν πάρω τις φωτογραφίες μου, θα αυτοκτονήσω τρώγοντας όλα τα τζέλια μπέλια και τα λοιπά (ληγμένα πλέον) καραμελοτσιχλοζελεδοζαχαρωτά που μου είχες φέρει από το Αμέρικα''; Ε; Δεν μιλάς ε; Τι να πεις. Γαμώτο σε λυπάμαι. Είναι κρίμα. Κανείς δεν θα σε καταλάβει. Νοσταλγία. Σταμάτα να κλαις. Θα κάνεις μαύρους κύκλους μα και ρυτίδες (ειδικά το δεύτερο δεν θα μας το συγχωρήσω). Σήκω και τράβα για ύπνο. Πίσω δεν γυρνάνε. Είναι όλα τους όμως καλά σφαλισμένα. Το κάθε ένα στο δικό του κουτάκι. Πήγε 2. Τα κατάφερες πάλι. Just go.

Πάντα δικός σας



Υ.Γ Ουδεμία ανταπόκριση στο αίτημα για τα ψάρια στην κορυφή. Με βλέπω να πηδάω αυτά στο τέλος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου