Περίεργο πράγμα οι αναμνήσεις. Ειδικά όταν δεν υπακούουν στον κανόνα του ξεθωριάσματος. Όπως ακριβώς (δεν) θα έπρεπε δηλαδή. Κάποιες στιγμές μου ’ρχεται να μπω στο πρώτο αεροπλάνο και να ζήσω αυτό που δεν έζησα ένα χρόνο πριν. Δεν είναι άχτι. Ούτε παράπονο. Είναι ελπίδα. Η καλύτερη. Η πιο ανιδιοτελής. Αυτή που σας καλωσορίζει όποτε μπαίνετε σε τούτο εδώ το ταπεινό πλην τίμιο ιστολόγιο. Η ελπίδα για το απόλυτο τίποτα. Αγαπημένοι μου αναγνώστες εμείς και εμείς είμαστε άλλωστε. Μην αρχίσω να γράφω ονόματα τώρα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ πάντως σε όλους. Γιατί αμφιβάλλω αν νιώθετε τον συγγραφέα. Οπότε τσάμπα χρόνο χαλάτε και αυτό με κάνει να νιώθω μια έξτρα υποχρέωση. Ελάτε να σας κεράσω κάτι στην τελική. Το μέρος το ξέρετε. Έχω απ’ όλα. Εκτός από ελπίδα.
Υ.Γ. Και σοκολατάκια
Υ.Γ2 Tα μάθατε fishes μου; Μπήκε η Άνοιξη και ακόμα να….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου