Η υπερπροσφορά του Απρίλη

Και τώρα τι; Γράφεις ή όχι; Αφού το ήθελες, για άλλη μια φορά όμως οι λέξεις έτρεχαν στο μυαλό σου στη διάρκεια της διαδρομής Καλλιθέα – Κορυδαλλός και όχι τώρα που βλέπεις τον κέρσορα να αναβοσβήνει. Τελικά ένα netbook μέσα στο σαράβαλο θα μας σώσει. Εσένα και μένα. Ή ένα περίστροφο γεμάτο με σφαίρες που θα αδειάσουν το περιεχόμενο που φυλάς στο κεφάλι σου μια και καλή. Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας προς θεού. Αυτές ήρθαν κάποτε, τις γνωρίσαμε, αλλά τελικά δεν τα βρήκαμε στην προκαταβολή. Κάτι η μανούλα μου, κάτι το τελείωμα του βιβλίου, κάτι που τελικά αγαπημένο μου εφημερολόγιο δεν είμαι δα και τόσο αρχιδάτος. Ευτυχώς που δεν είχα μαγαζί να ανοίξω το πρωί γιατί αυτός θα ήταν ένας ακόμη λόγος (όπως λέει και ο τάπερ). Περίεργα πράγματα μου συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. Από τη μία χαρούμενος και από την άλλη να σε χτυπάνε με ηλεκτρικό ρεύμα στις 4 το πρωί και συ να πετάγεσαι στην κυριολεξία από το κρεβάτι (γιατί φυσικά κοιμόσουν εκείνη την ώρα) δεν είναι και ό,τι πιο φυσιολογικό. Ghosts? Ποιος ξέρει. Φαΐ πάντως στο ψυγείο έχει. Ναι μαλάκα μου το βρήκα. Πρόβα ήταν για το σημερινό ηλεκτροσόκ. Έλα τώρα υπερβάλεις. Μας βλέπει και κόσμος. Δεν ήταν ηλεκτροσόκ. Μα άσε με να το κάνω πιο… πώς να το πω; Συναρπαστικό; Έχουμε χτίσει και ένα Άλφα προφίλ μη το ξεχνάς. Σημασία έχει ότι η πληγή άνοιξε ένα χρόνο πριν και φυσικά δεν έχει επουλωθεί. Και βάζεις το χεράκι σου Τετάρτη βράδυ και την σκαλίζεις. Γιατί σ’ αρέσει να την σκαλιζεις. Σου θυμίζει ότι είσαι άνθρωπος και σε κάνει να έρχεσαι εδώ, να βουτάς τα χέρια σου στο αίμα, έχοντας πάντα τον πινόκιο αριστερά σου και κάτι άχαρα καλώδια στα δεξιά και να ζωγραφίζεις στην οθόνη. Άλλοι το κάνουν στο τοίχο του σπιτιού τους. Εγώ πάντως προσπάθησα οθόνη και τοίχο να τα βάλω στο ίδιο καλούπι αλλά αυτό που πήρα ήταν αυτό εδώ που μόλις διαβάσατε. Πλήγωσες και πληγώθηκες. Να το θυμάσαι. Aunt justice