Little darling, here comes the sun

Κάθε φορά που λέω ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ένα τεράστιο μπουρδέλο, τείνω να το πιστεύω όλο και περισσότερο. Και εξηγούμαι. Τι εστί ένας οίκος ανοχής; Χώρος όπου άντρες (και ναι, δυστυχώς οι άντρες είναι ο νο.1 παράγων ξεσκίσματος της κοινωνίας – όχι αξιολάτρευτες γυναίκες, μη χαίρεστε διότι βάζετε και σεις το λιθαράκι σας), βγάζουν τα απωθημένα τους επί πληρωμή. Γαμάνε. Άγαρμπα ή όπως μπορεί ο καθένας. Έτσι και αλλιώς η πουτάνα (η κοινωνία), δεν θα κάνει παρατήρηση στον πελάτη, γιατί γι΄αυτό πληρώνεται. Θα υπομείνει, Περιττό να αναφέρω ότι αυτή ποσώς το ευχαριστιέται. Πέρα του ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα λόγω… χαλαρότητας (πλέον), είναι απλά επαγγελματίας. Η καλύτερη. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Άντε στην χειρότερη να σε πετάξει έξω από τον οίκο της αλλά και πάλι που θα πας; Στον άλλο, τον μεγάλο οίκο (τον κόσμο για να μην πω στο σπίτι σου). Οπότε δεν αλλάζει τίποτα. Και αφού πειστήκαμε για τον ρόλο της πουτάνας, ερχόμαστε τώρα στον πελάτη. Αυτός λοιπόν, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ξεσπάει τις ορμές του, ανάγκες, κενά, κόμπλεξ, πείτε το όπως θέλετε στο άβουλο κορμί της… κοπέλας (αγοριού, τρανσέξουαλ, έτσι κι αλλιώς η πελατεία είναι πολυποίκιλη και ΄΄ανωμαλιάρα΄΄ definetely – ας κοιταχτούμε λίγο στον καθρέπτη – είναι;). Φυσικά απειροελάχιστες φορές ενδιαφέρεται για τα αποτελέσματα της πράξης του πάνω στο σώμα της πόρνης κοινωνίας, γιατί έχει πληρώσει ρε αδερφέ! Με το ζόρι έκατσε και την πήδηξε; Βλέπετε λοιπόν ότι εφόσον μεσολαβεί το χρήμα, υπάρχει μια άνευ λόγου άφεση αμαρτιών του πελάτη. Διότι το ίδιο (το χρήμα) είναι ο καλύτερος λόγος. Πάντα ήταν. Πάντα θα είναι. Ας μην ξεχάσουμε όμως και εκείνους τους λίγους, που όχι αγαπημένο μου εφημερολόγιο δεν είναι λίγοι, είναι μάλλον η πλειοψηφία, που μετά το τελείωμα - χύσιμο (αλλά και πριν και κατά τη διάρκεια του σεξ), έχουν αναστολές, τύψεις, αλλά εντάξει, οι πρώτοι είναι; Ωχ αδερφέ μου, δεν γαμιέται. Και γω να μην πήδαγα την πουτάνα, θα το έκαναν τόσοι άλλοι, οπότε τίποτα δεν θα άλλαζε. Εγώ θα σώσω τον κόσμο; Θα ήταν άδικο να ξεχάσουμε και την general manager του μπουρδέλου ονόματι τσατσά. Είναι ο άνθρωπος που αφού ένιωσε για τα καλά στο πετσί της όλα τα προηγούμενα χρόνια την εμπειρία του να σε πηδάνε από όλες τις τρύπες, μεγαλώνοντας (ώριμη πλέον) αποφάσισε να αποσυρθεί και να συνεισφέρει αλλιώς στην κοινωνία. Δημιουργώντας παραρτήματα καθ’ εικόνα και ομοίωση της, που μέσω αυτών θα μετέφερε στις επόμενες γενεές την πολύτιμη εμπειρία της. Είναι ο άνθρωπος που πάντα ξέρει καλύτερα από εμάς και που σε κάθε δύσκολη στιγμή, θα είναι εκεί δίπλα μας με την βαρυσήμαντη συμβουλή της για να μας δείξει και πάλι τον σωστό δρόμο. Μα πως θα ήταν δυνατό να μην την αγαπούν όλες οι νέες πουτάνες (όλοι μας); Βέβαια, είναι λίγο περίεργο, αλλά κανείς δεν θέλει να λειτουργούν μπουρδέλα δίπλα στο σπίτι του γιατί χαλάνε την αισθητική του. Μα γιατί; Τελειώνοντας αγαπημένο μου εφημερολόγιο, θα ήθελα να συμπληρώσω ότι υπάρχουν και μερικοί από μας (ρομαντικοί;), που θεωρούν ότι τα μπουρδέλα προσθέτουν έναν cult χαρακτήρα στην κοινωνία -  μπουρδέλο που ζούμε. Εγώ προσωπικά, όποτε πήγαινα στον Βερόπουλο της Φυλής για να γεμίσω το ψυγείο τους με παγωτά, το ευχαριστιόμουν. Μέχρι λοιπόν να έρθει η μέρα εκείνη όπου τα μπουρδέλα θα κλείσουν και θα γίνουν Mall(s), δεν θα πάψω να ελπίζω για ένα καλύτερο αύριο και θα χαμογελάω πονηρά λέγοντας μέσα μου ’’πούστη θεέ, τα πάντα εν σοφία εποίησες ’’. Καλό μήνα

 Y.Γ. Μαλακιστείτε και μην γαμάτε τον κόσμο. Βάλτε λουκέτο στο μπουρδέλο. 

Υ.Γ2. Είναι το πρώτο post που γράφτηκε υπό το φως της ημέρας και χωρίς καν την επήρεια αλκοόλ J