Προθανάτιος επικήδειος

Θα μπορούσα να πεθάνω με Yanni, Sakamoto, τον Μάνο. Χθες (όταν το ξεκίνησα) 5 Σεπτέμβρη, διάφορα site μου θύμισαν ότι πριν από 65 χρόνια γεννήθηκε ο Freddie Mercury και ξάφνου ήρθε στο μυαλό μου το τραγούδι της υποτιθέμενης αυτοκτονίας μου. Bohemian rhapsody. Περασμένα μεγαλεία βέβαια αυτά αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Βλέπεις εμείς διαλέξαμε το δύσκολο δρόμο των ζωντανών. Κι όμως μπορεί άραγε ένας ήχος να σε πάει στο θάνατο και ένας άλλος να σε επαναφέρει στη ζωή; Κάπου είχα διαβάσει ότι κάθε χωρισμός είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Μαλακίες. Κάθε μέρα που περνάει είναι σαν ένας μικρός θάνατος εκτός από μία συγκεκριμένη που έρχεται για όλους μας ο μεγάλος. Ζούμε μαζί του κάθε στιγμή από την ώρα που γεννιόμαστε. Γι’ αυτό κιόλας πρέπει να του έχουμε μια κάποια συμπάθεια. Άλλωστε ο θάνατος είναι η αφορμή της δημιουργίας και της προόδου (λέμε τώρα) πάνω στη γη. Αν όλοι ξέραμε ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ ή ότι έστω θα ζούσαμε 300 χρόνια ο καθένας, πιστέψτε με η ζωή μας θα ήταν πολλή διαφορετική και αρκετά πιο ανιαρή (όχι πως για αρκετούς δεν είναι ήδη). Το θέμα όμως σήμερα δεν είναι η κηδεία αγαπημένε αναγνώστη αλλά η αίσθηση της ακοής. Βέβαια ίσως θα έπρεπε να θίξω το θέμα της όσφρησης μιας και στα 28 μου είμαι πλέον πεπεισμένος ότι την διαθέτω πολύ πιο έντονη (που πήγε το μυαλό σας) από τον μέσο άνθρωπο (κατόπιν και σχετικών παρατηρήσεων από τον περίγυρο), αλλά μυρίζοντας κανείς δεν γάμησε. Άλλωστε η μυρωδιά είναι εν τέλει πονεμένη ιστορία μιας και μελέτες απέδειξαν ότι αυτή ξυπνάει πολύ ζωντανότερες αναμνήσεις σε σχέση με άλλες πιο άμεσες με το υποκείμενο του πόθου( ή μη) αισθήσεις (π.χ την όραση). Κοινώς όταν πριν από κάποιο διάστημα διασταυρώθηκα με μια άγνωστη κοπέλα στο μετρό και μου ήρθε μια νότα από το άρωμα της κρέμα σώματος που εκείνη (η κακούργα) φορούσε, παραλίγο να βάλω τα κλάματα (και ο νοών…). Τελικά κρατήθηκα. Και να μαι τώρα εδώ να αναρωτιέμαι αν τελικά τ’ αυτιά μου και δη οι μελωδίες που κατά καιρούς τους βάζω ν’ ακούν θα συνεχίσουν να με οδηγούν συνέχεια εκεί. Φαίνεται δεν το πήρα το μάθημα μου, γι’ αυτό κιόλας τις τελευταίες μέρες με επισκέφθηκε ξανά και μετά από αρκετό καιρό ομολογώ ο άλλος μου εαυτός. Ο αγαπημένος μας (και της) κακός. Να δούμε όμως τι έχει να καταθέσει:

Όχι νόμιζες ότι θα μου ξέφευγες τόσο εύκολα. Με στωικότητα παρακολούθησα το καλοκαιρινό σίριαλ που παίχτηκε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με τίτλο μαλάκας – με συγχωρείς – άντρας  μόνος δεν ψάχνει και εντυπωσιάστηκα ξανά από το υποκριτικό ταλέντο σου. Με το ζόρι κρατήθηκα να την πετάξω έξω αλλά ας όψεται αυτό που είχες ρίξει στα σάντουιτς που έτρωγες στο πλοίο για το Ηράκλειο. Είχες σχέδιο. Μήπως να σε φωνάζω δάσκαλο και γω πλέον; Μήπως προτιμάτε το sir ή το Milord; Μα κύριε πρέσβη της κακομαθαίνετε… Σαν δεν ντρέπεσαι λέω γω. Φτου σου! Φτου στο κόρφο μου! Είσαι μια λέραααααα (και κουνάω παράλληλα και το πέτο από το πόλο μπλουζάκι μου)! (Να τον κλείσω ή να τον αφήσω να συνεχίσει;). Λέρα! Βέβαια επειδή οι μέρες πέρασαν, και επειδή κ γω σου έχω πει να μην αφήνεις κείμενα ανολοκλήρωτα, να μου που ήρθαν τα πάνω κάτω και θα σε παραδεχτώ. Οι κόποι σου απέδωσαν καρπούς. Εύγε! Και να ξέρεις ότι εγώ είμαι δίκαιος και αύριο θα τα πάρω όλα πίσω. Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος. Δράσε όπως ξέρεις καλά. Όπως ήξερες δηλαδή. Εδώ είμαστε για να σου αποδώσουμε τα εύσημα. Δάσκαλε…

Ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι. Ουρανέ, φίλε μακρινέ. Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή, πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη. Πώς να δεχτώ της ζωής το φως το ξανθό. Πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη.

Το ναι είναι αναπόφευκτο ε; Άσχετα αν κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, εκεί, εκεί. Όσο ο θάνατος μας κρατάει καλή συντροφιά, εκεί θα είναι πάντα. Παντού. Και όσο υπάρχει το όνειρο να καταρρίπτει της ζωής τα σύνορα, η νοσταλγία αόρατος φύλακας θα μας δείχνει πάντα τον δρόμο, την ίδια ώρα που το σκουλήκι θα μας τρώει τα σωθικά. Until the last moment.