Παρατηρώντας κάθε πρωί τις νεαρές γυναίκες που μπαινοβγαίνουν στους συρμούς των τρένων, αναρωτιέμαι πόσες απ' αυτές ονειρεύονται κάποια στιγμή στη ζωή τους να βρουν ένα ''καλό'' παλικάρι και να οδεύσουν μαζί του εις γάμου κοινωνία. Για όλες τις υπόλοιπες όμως (νεαρές και μη) υπάρχει το L.A...
...Θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω ιστορικό του παρόντος. Άλλωστε είμαι γεννημένος για τέτοιες καταστάσεις. Αυτές στην προκειμένη περίπτωση ξεπερνούν τα εσκαμμένα, και δεχόμενος παράλληλα το υγρό πυρ, η κατάσταση (μου) ανάγεται σε κάτι ανώτερο, κυριολεκτικά πάνω από τις δυνάμεις μου. Θα συγκεντρώσω όμως όλο το συγγραφικό μου γίγνεσθαι και θα προσπαθήσω να παραθέσω σε τούτο το ταπεινό ιστολόγιο ένα εποχικό φαινόμενο: Το πλακομούνι. Δεν ξέρω αν η Σαπφώ ήταν η πρώτη διδάξασα, άλλωστε αυτό αφορά τους ιστορικούς του παρελθόντος (αδόκιμο). Τέλος πρώτης πράξης.
Υποτίθεται ότι θα υπήρχε και δεύτερη αλλά δεν βαριέσαι ταλαίπωρε αναγνώστη. Όταν κάποια πράγματα δεν γίνονται στην ώρα τους δεν μπορούν να αναπληρωθούν επάξια στον μέλλον (ας όψεται η γαμημένη η έμπνευση). Και όπου L.A μην πάει το μυαλό σας στην διάσημη πόλη των ανατολικών ακτών των Η.Π.Α. Ο παράδεισος του μπανιστηρτζή απέχει μόνο 200 χλμ και κάτι νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας. Σημασία έχει αγαπημένο μου εφημερόλογιο ότι οι Γερμανίδες δεν πηδάνε πλέον μόνο την οικονομία μας αλλά και τις γυναίκες μας. Και όχι μόνο τις πηδάνε αλλά τις γλύφουν κιόλας αναίσχυντα μπρος στα στερημένα ματάκια μας! Και μεις τα Ελληνόπουλα μένουμε παραπονεμένα με το ιστολόγιο στο χέρι. Ας είναι. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κάνω υπομονή και να πάρω του χρόνου το σπέρμα μου πίσω. Κι αν τελικά τα καταφέρω, θα ανάψω μια λαμπάδα στην αγιότητα του. Κεράκι βασικά. Δεν είναι δα και τόσο ψηλός ο Άγιος...
...Πούτσος. Ίσα με το μπόι του δηλαδή. Μεγάλη η χάρη του.Τον επικαλούμαι συχνά τα τελευταία χρόνια. Κυρίως τον αναφέρω με άξονα μελλοντικά γεγονότα που είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα πραγματοποιηθούν. Αναρωτιέμαι όμως, γιατί αυτόν και όχι έναν άλλο Άγιο, όπως για παράδειγμα τον Άγιο Μάμα τον καρδιοκατακτητή ή έστω την Αγία Σωφρονία την μοιρολογήτρα. Διότι αγαπημένο μου εφημερολόγιο το μέγεθος του εκτείνεται πέρα από τους 15-16 πόντους (κατά μέσο όρο) του μήκους του και πολύ πάνω από την τροχιά που διαγράφει o υγρός και συνάμα καυτός πίδακας που εκτοξεύεται από εντός του. Ο Άγιος Πούτσος είναι με μια λέξη Άτλαντας. Μετά βέβαια ήρθε το μουνί και ο Άγιος γλίστρησε στα ζουμιά του, έπεσε και έχασε τα ηνία. Τώρα πλέον η γη δεν στηρίζεται αλλά σέρνεται. Έτσι λοιπόν (παρα)συρθήκαμε και μεις μια νύχτα με πανσέληνο και υποπέσαμε στη βαθιά και σκοτεινή παγίδα του (πλην με μεγάλη επισκεψιμότητα). Άντε σιδεροκέφαλοι.
Κάπως έτσι λοιπόν μπορεί να κλείσει το κεφάλαιο του φετινού καλοκαιριού, ενός τριμήνου τελείως διαφορετικού από το αντίστοιχο περσινό. Δεν είχε κλάμα, δεν είχε αγωνίες, δεν είχε βιβλίο και πόσο μάλλον δεν είχε εκείνη. Φαίνεται τελικά ότι μετά από 28 χρόνια έμαθα την αυτοσυγκράτηση. Ίσως και αυτή να μου τη δίδαξε εκείνη όπως και πολλά άλλα πράγματα που από καιρό παλεύω να σας τα παραθέσω αλλά συνέχεια το αναβάλλω. Δεν ξέρω αν σας το 'χω πει αλλά εκείνη ήταν η αφορμή για να αρχίσω να γράφω. Οπότε σήμερα που κλείνει ένα σπουδαίο κεφάλαιο, είναι ευκαιρία να την ευχαριστήσουμε γιατί χωρίς αυτή τώρα δεν θα ήμασταν εδώ. Τέλος εποχής λοιπόν, μα όπως λέει και ο ποιητής μη χάνεις το θάρρος σου, εμείς πάντα το ξέραμε πως δεν χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο...
Καλό χειμώνα : )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου