Γάτα με (α)πέταλα - Μέρος 2ο (μια πονεμένη ιστορία)

Πέφτει το χιόνι απαλά, οι καμπάνες χτυπούν Χριστούγεννα (?) (πεθαίνω να μάθω πως είναι ο συγκεκριμένος χτύπος), φέτος μες στην παγωνιά ζητώ πίσω την καρδιά μου (την ίδια που πέρυσι σου χάρισα αλλά έτσι είναι αυτά - άλλο πέρυσι, άλλο φέτος αγαπημένε αναγνώστη)...

Και ξέρεις, γυρνώντας από ένα ταξίδι στο εξωτερικό στο οποίο επισκέφτηκες τρεις χώρες φαινομενικά αλλά και ουσιαστικά αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους και ειδικά αν είσαι ο συγγραφεύς, έχεις αποκομίσει σημαντικό φορτίο το οποίο σε βοηθάει να εμπλουτίσεις το ''αφιέρωμα'' στην γυναίκα. Γιατί κατά βάθος περί αυτού πρόκειται. Το ότι στο φινάλε του 1ου μέρους αναφέρω την γυνή ως αντικείμενο (συντακτικά) το οποίο έχω υποσχεθεί να μην κοροϊδέψω ποτέ ξανά, αποτελεί απλά και μόνο το πρόσχημα, την αφορμή. Η γυναίκα είναι και θα είναι αγαπημένο μου εφημερολόγιο το πρόβλημα εσαεί.
Καλησπέρα αναγνώστη (μ' αρέσει να κάνω δεύτερη εισαγωγή αλα Σταύρος Θεοδωράκης). Το δηλώνω κατηγορηματικά καταρχήν ότι εγώ την αγαπάω την γυναίκα. Χριστούγεννα όμως ενόψει και ποιος δεν θα 'θελε στο πλευρό του (πλην των gay) μια γυναίκα η οποία να δηλώνει (και που ίσως να το εννοεί κιόλας) ότι τον αγαπάει και μάλιστα είναι και ερωτευμένη μαζί του (συνήθως το δεύτερο προηγείται του πρώτου - συμπέρασμα η κοπέλα είναι φυσιολογική). Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει - αναλύσει ποτέ εις βάθος το βλέμμα μιας ερωτευμένης γυναίκας, αλλά αν το έχετε κάνει ίσως να διαπιστώσατε ότι πρόκειται για μια από τις πιο όμορφες και εντυπωσιακές εικόνες (προσωπικά μου προκαλεί δέος ή φόβο αν έχω χεσμένη τη φωλιά μου) που μπορεί ένας άνθρωπος να αντικρίσει ποτέ στη ζωή του. Το ηλιοβασίλεμα στην Οία δεν φτουράει μία μπροστά της. Θα μου πείτε βέβαια γούστα είναι αυτά και μάλλον οι περισσότεροι από μας να 'χουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε - γαμήσουμε (οι περισσότεροι, όχι εγώ) άρα και πολλές καινούριες ''μαγικές'' εικόνες να δούμε. Σημασία έχει ότι μπροστά σ' αυτό το βλέμμα δύο επιλογές έχεις: ή να ανταποδώσεις το κοίταγμα ή να χαμηλώσεις τα μάτια. Υπάρχει και μια τρίτη βέβαια (ματιά) ανταπόδοσης εξίσου αλλά χωρίς αυτή να περιέχει αγάπη όπως η πρώτη αλλά ενδιαφέρον. ''Επιστημονική''. Η δικιά μου. Αγαπημένο εφημερολόγιο σου έχω αποδείξει ότι την αγαπάω τη γυναίκα ε; Κάποιες γυναίκες μπορεί να μην πείστηκαν ποτέ βέβαια για την αγάπη μου αλλά όπως και  να το κάνεις όταν αφήνεις τα πράγματα στη μέση και δη το κείμενο σου, μην περιμένεις να σου έρθει ξανά η θεία φώτιση. Και ειλικρινά θα ήταν πολύ καλό αν το τελείωνα στην ώρα του αλλά δεν βαριέσαι, Πέμπτη πρωί στο γραφείο είναι και τι καλύτερο έχεις να κάνεις από το να μη δουλέψεις ε; Γράψε εκεί κάτι πρόχειρο να το ολοκληρώσεις και εδώ θα 'μαστε για τις επόμενες φορές που θα χεις κάτι ιδιαίτερο για το κοινό σου.
Περί γατών όμως ήταν η δημοσίευση και τελικά αποφάσισα ότι δεν χρειάζεται να κοροϊδέψω καμιά τους για να τις προσεγγίσω. Ας κάνω κάτι ειλικρινές. Να δείξω την αγάπη μου. Ας τη δείξουμε όλοι στο κάτω κάτω (ζώα παντού γύρω μας). Γιατί αγαπημένε αναγνώστη αναλογίσου με τι θα έπρεπε να τρέφεται ο άνθρωπος τη σήμερον ημέρα και αντ' αυτού ψάχνει να βρει υλικά υποκατάστατα (κυρίως) για να νιώσει έστω για λίγες στιγμούλες ευτυχισμένος. Love is the answer όπως θα έλεγε και η doctor psycho και νυν doctor happiness. Αυτή έχει λείψει απ' όλους μας (και η doctor μοναχά σε μένα). Με το σταγονόμετρο την δίνουμε αλλά και την δεχόμαστε πλέον. Την έχουμε βάλει σε καλούπια. Την έχουμε φυλακίσει και την έχουμε ξεχάσει κάπου βαθιά μέσα μας να περιμένει το χαρτί της αθώωσης της. Γιατί πραγματικά την έχουμε καταστήσει κι αυτή ένοχη μαζί με ολόκληρη την πουτάνα την κοινωνία. Ξέρεις αγαπημένο μου εφημερολόγιο ότι προχθές που είχα ξεκινήσει την συγκεκριμένη δημοσίευση, ήμουν σχεδόν πεπεισμένος να μην ξανασχοληθώ μαζί σου και το ''γάτα με (α)πέταλα - μέρος 2ο'' να ήταν το κύκνειο άσμα μου. Σκεφτόμουν να γράψω κάτι πάρα πολύ καλό, τόσο που πραγματικά δεν θα υπήρχε λόγος να συμπληρώσω ποτέ ξανά οτιδήποτε νέο. Κάτι που θα τα περιείχε όλα. Αυτό το κάτι που θα μας σήκωνε από τους καναπέδες και θα μας έβγαζε έξω στους δρόμους γυμνές με σημαία μας μια σούστα (στον κώλο) να διαλαλούμε χοροπηδώντας (ελέω σούστας) το πανανθρώπινο μήνυμα της επανάστασης των Χριστουγέννων και της σωτηρίας του τόπου. Άλλωστε όσον αφορά την πάρτη μου, βρήκα τον εαυτό μου, τον ξαναέχασα, τον βρήκα εκ νέου, μια μέρα βαρέθηκα να τον ψάχνω και εν τέλει είπα μέσα μου ας τον λιμπερτό και όταν έρθει η ώρα θα βρει τον δρόμο μόνος του και θα ξαναγυρίσει (άλλες δηλαδή είναι καλύτερες που τον ψάχνουν σε ιερά μονοπάτια του Νεπάλ παρέα με ελευθέρας βοσκής αμνοερίφια;). Τον φύλακα να παριστάνω; Μακριά από μας αυτά.
Αλήθεια, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς τι σημαίνει το ''για όσους δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν... σε τίποτα''; Θα το ομολογήσω λοιπόν πριν αλλάξει ο χρόνος. Αφορά όλους εμάς εκεί έξω που κυριολεκτικά δεν έχουμε να ελπίζουμε σε τίποτα γιατί απλά ξέρουμε(;) πως ό,τι χρειαζόμαστε σε τούτον εδώ το μάταιο κόσμο, το έχουμε μέσα μας από τη μέρα που γεννηθήκαμε. Αυτό που κάποτε θα μας απελευθερώσει. Να το επαναλάβω; (εκτός αν σε κάποιους βέβαια άρεσε το περί γυμνής χριστουγεννιάτικης επανάστασης και προτιμούν την εν λόγω πιο kinky απελευθέρωση). Θα μπορούσε λοιπόν να ήταν το ιδανικότερο χριστουγεννιάτικο post. Τι και αν είναι μερικές μέρες νωρίτερα; Τι και αν σε λίγο καιρό δεν θα 'χουμε ούτε μαντίλι να σκουπίσουμε τον πρωκτό μας; Τι και αν η Βάνα Μπάρμπα έμεινε χωρίς την Φιλιππινέζα της άγιες μέρες;  Θα το αφήσω και γιατί όχι θα κλείσω και το 2011 με αυτό. Μια χρονιά που πάντα θα μας θυμίζει πόσο μαλάκες ήμασταν (όλα τα προηγούμενα έτη). Φέτος τα Χριστούγεννα λοιπόν, αν ψάχνετε για το καταλληλότερο δώρο, σκεφτείτε την τελευταία φορά που ένας ερωτευμένος άνθρωπος, ένα μικρό παιδί, η μητέρα σας, ο καλύτερος σας φίλος, ένας άγνωστος στο τρένο, ένας άστεγος στην άκρη του δρόμου σας κοίταξε στα μάτια. Και χαρίστε αυτό που όλοι οι παραπάνω είχαν εξίσου ανάγκη. Το cd ''Χριστούγεννα με την Καίτη (Γαρμπή) - special edition''. Και τώρα σας επιτρέπω να δακρύσετε.



Υ.Γ Φέτος τα Χριστούγεννα δεν θα χαρίσω κάρτες Unicef (sorry μαυράκια), δεν θα στείλω κάρτες γενικά. Θα είμαι όμως πάντα εδώ. Merry Christmas everyone ;)

Γάτα με (α)πέταλα - Μέρος 1ο

Και εκεί που έχεις φτάσει στο βήμα νο 2 του εντύπου οδηγιών που κρατάς στα χέρια σου και με το ζόρι προσπαθείς να καταλάβεις (και προτού καταλάβεις, να φανταστείς το μέλλον, μια ώρα μετά ας πούμε, θα έχεις ολοκληρώσει το εν δυνάμει έπιπλο που προς το παρόν κείτεται κομματιασμένο στα πόδια σου;) τι διάολο γράφει, μένεις με το... σφυρί στο χέρι. Διότι ο κατασκευαστής αγαπημένε αναγνώστη θεωρεί δεδομένο ότι κάπου στο χώρο σου θα είχες κρυμμένο και ένα κατσαβίδι και μάλιστα σταυροκατσάβιδο. Ναι όμως αγαπητέ κύριε κατασκευαστά, εγώ δεν είμαι Σουηδός αλλά Έλληνας. Μπορεί να έχω μέχρι και ξυριστική σώματος στο σπίτι μου αλλά για κατσαβίδι μη ρωτήσεις. Άλλωστε πλέον το τελευταίο σε λίγο καιρό μάλλον θα θεωρείται και αυτό είδος πολυτελείας ελέω οικονομικής κρίσης. Δεν θέλω να μου την θυμίζω όμως (την κρίση) όπως  δεν θέλω να θυμάμαι ότι έχω μείνει με 30 € στο πορτοφόλι μέχρι να βγει ο μήνας και μόλις μπει ο επόμενος στα καπάκια να φύγω για ταξίδι αναψυχής - tour στην Ευρώπη. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση δεν συμφωνείται;
Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Το έπιπλο μπορεί να μη φτιαχτεί σήμερα, τα μπιφτέκια όμως που μουλιάζουν αυτή την ώρα μέσα σε ένα τσίγκινο μπολάκι θα τα φάω ασυζητητί. Έπιπλο και μπιφτέκια λοιπόν θα έχουν αντίθετες πορείες μέσα στο 2011. Το πρώτο ήρθε για να μείνει ενώ το δεύτερο ήδη το ονειρεύομαι να διασπάται στο στομάχι μου. Έτσι είναι η ζωή για τα μπιφτέκια. Ευτυχώς. Η ώρα είναι 15:55, Σάββατο, δεν παίζει μουσική από πουθενά και σκέφτομαι ότι τον τελευταίο καιρό δεν έχω έμπνευση για να γράψω. Αποδεικνύεται βέβαια και στην πράξη αν κοιτάξεις αγαπημένε αναγνώστη πότε ήταν η τελευταία μου δημοσίευση. Συμπέρασμα: Μάλλον είμαι καλά. Βέβαια το τελευταίο ενίοτε με τρομάζει γιατί αυτή η υπάρχουσα κατάσταση ''ευημερίας'' μου στερεί από δημιουργικότητα. Εκλάμψεις εμπνεύσεων βέβαια έρχονται και παρέρχονται δύσκολα όμως μπορούν να αποτυπωθούν στο ιντερνετικό χαρτί. Μιας και κάναμε την αρχή όμως σήμερα, θέλω να σας αποκαλύψω ότι το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να έρθω πιο κοντά με τις γάτες τις γειτονιάς. Το όλο εγχείρημα βέβαια συναντά δυσκολίες μιας και η γάτα πέρα από καχύποπτο ζώο είναι και απαιτητικό. Όταν δεν έχεις κάτι να του δώσεις, σε έχει εν ολίγοις χεσμένο. Αν υποψιαστεί όμως ότι ίσως είσαι εσύ αυτός που μπορεί να πάρει κάτι από το άτομο σου, δειλά δειλά θα ρίξει ένα δίχτυ προσέγγισης. Εκεί ακριβώς βρίσκομαι. Προσπαθώ τεχνηέντως να πιαστώ στο γατίσιο δίχτυ. Κοινώς κοροϊδεύω τα παμπόνηρα αιλουροειδή. Αναμετρούμαι μαζί τους, όμως αυτά δεν το γνωρίζουν ακόμα. Μπορεί να μην είμαι η κυρία της γειτονιάς που κάθε βράδυ τους φέρνει φαγητό αλλά μπορώ να γίνω σαν και αυτή. Όχι, δεν θα φορέσω καμιά περούκα. Είναι περιττό. Ούτε καν φαγητό θα τους προσφέρω.   Επαναλαμβάνω: Απλώς τις κοροϊδεύω. Παριστάνω πως είμαι κάποιος που δεν είμαι. Αγαπημένο εφημερολόγιο και έτερε μου εαυτέ, ξέρεις ότι το τελευταίο δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Τελικά έχω ταλέντο. Όχι πως ποτέ μου αμφέβαλλα απλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Η κοροϊδία πάντως, είναι στη σύγχρονη κοινωνία αν μη τι άλλο χρήσιμη. Σώζει ζωές, χαλάει κάποιες άλλες και ούτω καθεξής. Κυκλάκια. Τα γνωστά, γνωρίζετε. Μακροπρόθεσμα κανείς δεν βγαίνει χαμένος γιατί στο τέλος όλοι παίρνουν το μάθημα τους. Θήτες και θύματα. Υπάρχει όμως για μένα μια κατηγορία ανθρώπων που κάποτε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξανακοροιδέψω ποτέ. Το όνομα αυτής: Γυναίκα. 

Σιγή ιχθύος

Το μόνο που κάνω είναι να παίζω με τις λέξεις. Και κάποιες φορές το κάνω καλά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Και απ’ότι φαίνεται το τελευταίο διάστημα (μήνας) ή δεν μπορούσα να το κάνω, ή βαριόμουν ή απλά όπως έχω πει κι άλλες φορές δεν έπρεπε. Από την άλλη σκέφτομαι ότι το πήδημα αυτό καθαυτό μου πήρε όλη την έμπνευση και την έδωσε στο σπέρμα μου, το οποίο με τη σειρά του καθώς βγαίνει φορτσάτο από την πηγή του, δεν ξέρει τι φορτίο βαρύ φέρει. Αν ήξερε δηλαδή, πολύ πιθανό να αρνιόταν να κάνει την εμφάνιση του. Από την άλλη, όλα τα παραπάνω μπορεί απλά να αποτελούν πίπες. Με την μεταφορική έννοια φυσικά. Και μιας και ανέφερα το πήδημα ή γαμήσι ή σεξ, μου ήρθε στο μυαλό το ρητό ''θα γυρίσει ο τροχός θα γαμήσει και ο φτωχός'' και σκέφτομαι και λέω, σχεδόν διαμαρτύρομαι αγαπημένο μου εφημερολόγιο, πάντοτε όποτε γυρνάει ο τροχός ο πρωταγωνιστής είναι φτωχός; Και στην τελική φτωχός που; Στην τσέπη; Στο πνεύμα; Συγγενής; Έλληνας; Πάντα θα με απασχολούν τέτοιου είδους ερωτήματα που θα προτιμούσα να παραμένουν ρητορικά. Από την άλλη αν το ρητορικό κάποτε απαντηθεί, ο ρήτορας στιγμιαία μετατρέπεται σε τι; Απομυθοποιείται; Και μια που τα αναφέραμε, ωραίο πράγμα η απομυθοποίηση. Ζωογόνο. Βλέπεις αξιοσέβαστε αναγνώστη, για ένα μεγάλο διάστημα είχα απομυθοποιήσει το σεξ, γεγονός που με είχε οδηγήσει στα χ συμπεράσματα. Όταν άρχισα όμως και πάλι να το εξασκώ το άθλημα, πέρα του ότι θυμήθηκα ότι υπάρχει ζωή στον πλανήτη πούτσα, απομυθοποίησα εκ νέου το σεξ αλλά από την ανάποδη. Συμπέρασμα: η αλήθεια για ακόμη μια φορά βρίσκεται κάπου στη μέση. Βέβαια θα μου πεις πως αν το τελευταίο πράγματι ισχύει, γιατί απουσιάζεις εδώ και ένα μήνα από το φτωχό (κι αυτό;) πλην τίμιο ιστολόγιο σου; Και δω έρχεται η ώρα που πρέπει να απολογηθώ και να σου ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη αγαπημένο εφημερολόγιο. Πιστεύω ότι δεν μου κράτησες κακία. Άλλωστε ξέρω ότι κατά βάθος είσαι σαν το πιστό σκυλί που γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα το αφεντικό θα επιστρέψει για να σου χαϊδέψει απαλά τη μουσούδα και κυρίως να σε ταΐσει. Αν όχι, τότε ή ψόφησε (το αφεντικό) ή αποφάσισε ότι είναι τύπος που προτιμάει τις γάτες. Βέβαια υπάρχει και η εκδοχή του κανείς δεν αγαπάει κανένα (οπότε ούτε και ο αφέντης το σκυλί του), που συμπληρώνεται επιτυχημένα με την άποψη ότι υπάρχουν έστω συμπάθειες, που ο αντίλογος όμως (είναι πράγματι αντίλογος;) θα πει ότι οι συμπάθειες είναι για να περνάει η ώρα μας και τελικά έρχεται ο μεγάλος φιλόσοφος της εποχής για να κλείσει τα παραπάνω με το ''ζούμε για να περάσει η ώρα άλλωστε (για την ιστορία ο φιλόσοφος είναι Έλλην - τυχαίο;)''. Φυσικά δεν θα μπορούσα να αποχωρήσω χωρίς να κάνω έστω μια νύξη στην επικαιρότητα που περιέχει μπόλικη δόση κουρέματος, χρέους, παρέλασης, 15χρονου αντάρτη Παπούλια, χαρατσίου, κουκουλοφόρου, προβοκάτσιας και Οθωμανικής σαπουνόπερας. Με απόλυτη επίγνωση των λεγομένων μου, ετούτο μόνο έχω να πω και ελπίζω να γίνω σαφέστατος: Όταν πέφτεις θύμα πολλάκις από τον ίδιο θύτη, το φταίξιμο δεν βαραίνει πλέον τον τελευταίο αλλά εσένα. Πριν καν όμως προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις, έχεις ήδη αναλάβει το ρόλο του. Και τώρα ΕΣΥ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ το τίμημα αντί αυτού. Σας θυμίζει κάτι;

Σαν τζούρα

Εκατομμύρια φορές κι αν προσπαθήσεις, όσο μ'αγάπησες δεν θα ξαναγαπήσεις


''Κάποτε θα γυρίσω πιο δυνατός και με χρήματα'', υποσχέθηκε στον εαυτό του


Όσο ζω μαθαίνω. Κι αλλάζω


Και πάμε τώρα στα καλά αγαπημένε αναγνώστη. Διάβασε τους παρακάτω στίχους αν και ήδη μπορεί να τους έχει πάρει τ' αυτάκι σου κάπου. Ειδικά αν είσαι έφηβη αναγνώστρια.

Πρόσεχέ την έχει περάσει πολλά,
ο χειρότερός της φόβος είναι η μοναξιά,
όταν δεν είναι καλά χάιδεψε της τα μαλλιά
πες της γλυκόλογα στ`αυτί και κράτησέ την σφιχτά!
Μην μου την κάνεις να κλαίει τέτοιο πλάσμα είναι κρίμα,
τα ματάκια της στοίχοι από το πιο όμορφο ποίημα!
Να πηγαίνετε βόλτες στα πιο όμορφα μέρη,
γιατί σιχάθηκε εδώ πέρα όλο τα ίδια να βλέπει...

Και το ρεφρέν του ποιητή..

Δεν σε ξέρω αλλά να την προσέχεις!
Αυτή που αγαπώ εσύ την έχεις!
Θα`θελα να μαι εσύ...
για μία ώρα!
Να την είχα αγκαλιά...
για λίγο τώρα!


Κοίταξε εγώ πιστεύω ότι αν τον ήξερες προσωπικά τον τύπο, θα ήταν πολύ καλύτερα γιατί θα μπορούσες όλα τα παραπάνω να του τα πεις από κοντά. Άμεσα πράγματα και παστρικά. Δεύτερον, αφού έχεις τόσα και τόσα να συμβουλεύσεις τον νυν γκόμενο του πλάσματος, γιατί δεν γίνεσαι πιο λεπτομερής; Πες του ρε παιδί μου για παράδειγμα κάθε πότε να της δίνει τα χάπια της για τη δυσκοιλιότητα, πότε έχει γενέθλια ο σκύλος της, ποια φαγητά της φέρνουν καούρα και αέρια ή ακόμα ακόμα το σημείο G της και σε ποιο μέρος του κορμιού της προτιμάει να αδειάζεις το σπέρμα σου. Χρηστικά πράγματα, καθημερινά. Γιατί τον φορτώνεις με σινερομάντζες και χαριτωμενιές; Αφού θες να κάνεις το καλό, κάν' το αλλά κάν' το σωστά. Με πιάνεις έτσι;
Καλησπέρα εφημερολόγιο. Ομολογώ ότι σήμερα ήθελα να γράψω για τις επιπτώσεις του να διαβάζουν το ιστολόγιο σου φίλοι και γνωστοί. Η σημαντικότερη, ότι δεν μπορείς να γράψεις για τους ίδιους σου τους αναγνώστες αρνητικά πράγματα, πόσο μάλλον όταν δεν μπορείς να θίξεις μέσα από τα γραπτά σου οικογένειες, ήθη και ελληνικότατα πατροπαράδοτα έθιμα. Βέβαια με τον επικείμενο νόμο περί επωνυμίας των blog, ποιος ξέρει μπορεί να σε υποχρεώνουν μέχρι και να αναφέρεσαι με ονοματεπώνυμο για τον καθένα που αναφέρεις στις αναρτήσεις σου. Ε τότε είναι που θα γίνει το αγαπημένο μου εφημερολόγιο ''Τόλμη και γοητεία''. Το σίριαλ στο οποίο όλοι οι πρωταγωνιστές είχαν πηδηχτεί με όλους ανεξαιρέτως. Βέβαια υπάρχει και η σοφή ρήση ''πήδαγε και μη ερεύνα'' ή το δικό μου ''στη γάμησαν και μη ερεύνα''. Και μην ξεχνάμε άλλωστε ότι υπάρχει και το μέγιστο γνωμικό (διατυπωμένο από αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο λίγο πριν αφήσει τον επιθανάτιο ρόγχο που απλά ήθελε να κρατηθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση η ανωνυμία του) που λέει ότι ''όλα είναι για τον πούτσο''. Τέλος. Ομολογούσα λοιπόν στην αρχή ότι θα ήθελα να γράψω για όλα τα παραπάνω και συνομολογώ ότι λίγο πολύ ήδη τα έγραψα. Αυτά παθαίνεις όταν λειτουργείς με αυθορμητισμό. Αυτό όμως που μας απασχολεί τη σήμερον (πέρα του ότι ο Μάκης Ψωμιάδης είναι αναμφίβολα ένας πολιτικός κρατούμενος και θύμα του συστήματος) είναι το τραγουδάκι που σας παρέθεσα στην έναρξη. Ειλικρινά δεν έχω ακούσει πιο αστείο τραγούδι τα τελευταία χρόνια και να ξέρετε ότι παραλίγο να μου φύγει το τιμόνι από τα γέλια όταν το πρωτάκουσα ένα μεσημέρι στ' αμάξι. Πριν δυο χρονάκια μπορεί να το σιγοτραγουδούσα και γω αλλά ευτυχώς ο ποιητής δεν είχε χωρίσει ακόμα με το πλάσμα για το γράψει. Κι έτσι γλυτώσαμε αγαπημένο μου εφημερολόγιο μα και άλλε μου εαυτέ. Να τελικά όμως που ένας συνδυασμός μας οδηγεί σε πετυχημένες καταστάσεις ενίοτε. Το παραδέχομαι ότι δεν το ξερα μέχρι σήμερα ή ίσως απέφευγα να το πιστέψω. Μπράβο. Πάντα τέτοια. Ίσως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, η ώρα της επανάστασης του καταπιεσμένου προλεταριάτου. Το τέλος μιας εποχής. Ίσως λέω. Κι αν όχι θα υπάρχει πάντα το παλιό εγώ να προσφέρει απλόχερα δράματα άρα και αφορμές για να ερχόμαστε εδώ να τα λέμε. Κι ας κλείνεις τα μάτια σου στο γεγονός ότι το νέο είναι ήδη εδώ και σε προκαλεί επάξια να συνεχίσεις την αυτοθεραπεία σου, πράγμα το οποίο κάνεις αυτή τη στιγμή. ''Κάποτε θα γυρίσω πιο δυνατός και με χρήματα'', υποσχέθηκε όμως στον εαυτό του. Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα 'χει πια σημασία.



Υ.Γ  Γαμιέται το ΛΟΤΤΟ γιατί αυτό δεν μου κάθεται



  

Για την αδερφή

The lady and the gentleman...


Να ήταν Άνοιξη; Δεν θέλω να ζορίσω την ήδη ταλαιπωρημένη μνήμη μου αλλά πρέπει να ήταν Άνοιξη. Δήλωνε ωκεανολόγος γεγονός που σε συνδυασμό με τους ελαφρώς γκριζαρισμένους κροτάφους του, έδιναν ένα παραπάνω κύρος στην επιστήμη του. Βέβαια για ψάρι δεν θα τον έπαιρνες μαζί σου εκτός αν στόχευες αποκλειστικά σε νεαρές ζαργάνες. Θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις ήπιων τόνων παιδί. Αρχικά. Παρατηρούσε πολύ και δεν μιλούσε τόσο. Αρχικά. Κλασική διπλωματικά ύπουλη μέθοδος διδύμου που χτυπάει πάντα την κατάλληλη στιγμή για να κλέψει τις εντυπώσεις. Επίσης είχε και αυτό το σαρδόνιο του στυλ ''έλα τώρα σε μας τα λες αυτά'' χαμογελάκι όποτε προσπαθούσα να τον πειράξω τεντώνοντας το ελαφρώς αφράτο και τριχωτό κορμάκι του. Μάλλον είχε καταλάβει ότι ο παλιός ήταν αλλιώς μα και συνάμα ωραίος. Ο Βαγγέλης που λες αγαπημένο μου εφημερολόγιο μα και αγαπημένε αναγνώστη, κουβαλούσε την εξής κατάρα στις 25 ετών (τότε) αρκουδερές πλάτες του: Είχε κάνει την εμφάνιση του στα εγκόσμια εκείνη την αποφράδα μέρα που γεννιούνται μεγάλοι μουσουργοί όπως ο Ρίχαρντ Στράους, σπουδαίοι πολιτικοί άντρες όπως Ο Χαρίλαος Τρικούπης, θρύλοι της φόρμουλα 1 όπως ο Ζαν Αλεζί, σκηνοθέτες όπως ο συγχωρεμένος Μιχάλης Κακογιάννης, τραγουδοποιοί του έρωτος όπως ο Παντελής Θαλασσινός, ωκεανολόγοι (τυχαίο;) όπως ο μοναδικός γέρος του βυθού Ζακ Ιβ Κουστώ και φυσικά Ευγενείς άντρες όπως ο περιβόητος για την αδυναμία του στο ανδρικό μόριο Δούκας της Βραβάντης Ιωάννης ο Δ' ο πεταχτός. Το ημερολόγιο έγραφε 11 Ιουνίου φυσικά του 1983. Και κει ήταν που ο συγγραφεύς σοκαρίστηκε γιατί επιτέλους γνώριζε τον πρώτο με διαφορά ωρών συνομήλικο άνθρωπο στη ζωή του. Ποιος ήταν λοιπόν αυτός που είχε απέναντι του; Ήταν ο άλλος του εαυτός; Η αδελφή ψυχή του; Το πουτανάκι του; Ο φ δεν άργησε να καταλάβει. Αρκούσε μια ομολογία του Βαγγελάρα σε μια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας αλλά και αδυναμίας του: ''Μαλάκα άντε να απολυθώ για να πιάσω δουλειά και να μαζέψω κάνα φράγκο για να παντρευτώ το κορίτσι''. ΄Δεν υπήρχε αμφιβολία αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Ο Βαγγέλας είχε γεννηθεί 11 Ιουνίου του 1983 και πραγματικά εκείνη η στιγμή ήταν τόσο πανηγυρικά ιλαροτραγική, που ο υποφαινόμενος πίνει δύο τσιγάρα με μια ανάσα στην υγειά της κάθε φορά που τη φέρνει στη μνήμη του. Μαγεία, ποίηση, πανελλήνιος οργασμός. Κουφέτα από τον Βαγγέλη περιττό να αναφέρω ότι δεν φάγαμε ποτέ. Σε γάμους άλλων βέβαια συχνάζει, έχοντας σπανίως το βλέμμα του με ταπεινότητα καρφωμένο σε καλλίγραμμους πισινούς κουμπάρων, ξαδέρφων, παρανύφων, πεθερικών, μανάδων, λοιπών καλεσμένων και γιατί όχι ακόμα και τον ίδιο τον επίτιμο πισινό της νύ(μ)φης. Μη πηγαίνει ο νους σας στο πονηρό. Ο Sir Βαγγέλης τις αγαπάει τις γυναίκες σχεδόν με ιερό τρόπο. Τον δικό του. Μα κι αυτές όμως τον αγαπούν. Και τον πληγώνουν. Αγαπημένο μου εφημερολόγιο η αφορμή που δημοσιεύω το σημερινό είναι ότι ο Βαγγέλας τόλμησε να με προκαλέσει και να με συγκρίνει με τα μονίμως αξύριστα πλην αρρενωπά μούτρα του. Για την ακρίβεια τόλμησε να χλευάσει αλλά και να αμφισβητήσει την ηθική μου όσον αφορά το πως αυτή ξεδιπλώνεται στις σχέσεις μου με το αδύναμο φίλο. Και γω όμως τον προ(σ)καλώ ξανά από τούτο εδώ το βήμα να τολμήσει να κάτσει απολαυστικά πάνω στο ηθικόμετρο μαζί μου ή αν δεν του αρέσουν τα ξινά, έστω να καθίσουμε αντικριστά στην ηθικοτραμπάλα και να δούμε με μάρτυρες 69 παρθένες κόρες και αδερφές κολλητών που θα κάτσει το ζύγι. Άλλωστε Βαγγέλη εμείς γράψαμε βιβλία για τις γυναίκες που πονέσαμε και υμνήσαμε τη χαμένη στη δίνη του χρόνου και της απόστασης αγάπη μέσα από αυτά. Άσε που είχαμε χάσει τη στύση μας σχεδόν ένα εξάμηνο. Πονέσαμε με αποδείξεις Βαγγέλη κυριολεκτικά χειροπιαστές. Δεν βρίσκαμε αποκούμπι στον τυχάρπαστο έρωτα Βαγγέλη. Ακούς Βαγγέλη; Φτάνει η λαλιά μου στις υγρές Κυκλάδες που το τελευταίο διάστημα ζεις και αναπνέεις; Τι ψάχνεις άραγε στα βουκολικά μονοπάτια του Νεπάλ Βαγγέλη; Εκεί μόνο κατσίκες θα βρεις. Κοίταξε μέσα σου. Καλά. Και σκύψε λίγο προς τα μπρος. Πλησίασε χαμηλά. Κι άλλο. Μπορεί να μην είσαι o Marilyn Manson αλλά την απάντηση μπορείς τουλάχιστον να την κοιτάξεις κατακέφαλα. Κατάλαβες τώρα; Για πάντα δικός σου. Σ' αγαπώ.

Υ.Γ  Και μην ξαναξεράσεις στο τραγουδάκι των γενεθλίων μας.    

Προθανάτιος επικήδειος

Θα μπορούσα να πεθάνω με Yanni, Sakamoto, τον Μάνο. Χθες (όταν το ξεκίνησα) 5 Σεπτέμβρη, διάφορα site μου θύμισαν ότι πριν από 65 χρόνια γεννήθηκε ο Freddie Mercury και ξάφνου ήρθε στο μυαλό μου το τραγούδι της υποτιθέμενης αυτοκτονίας μου. Bohemian rhapsody. Περασμένα μεγαλεία βέβαια αυτά αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Βλέπεις εμείς διαλέξαμε το δύσκολο δρόμο των ζωντανών. Κι όμως μπορεί άραγε ένας ήχος να σε πάει στο θάνατο και ένας άλλος να σε επαναφέρει στη ζωή; Κάπου είχα διαβάσει ότι κάθε χωρισμός είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Μαλακίες. Κάθε μέρα που περνάει είναι σαν ένας μικρός θάνατος εκτός από μία συγκεκριμένη που έρχεται για όλους μας ο μεγάλος. Ζούμε μαζί του κάθε στιγμή από την ώρα που γεννιόμαστε. Γι’ αυτό κιόλας πρέπει να του έχουμε μια κάποια συμπάθεια. Άλλωστε ο θάνατος είναι η αφορμή της δημιουργίας και της προόδου (λέμε τώρα) πάνω στη γη. Αν όλοι ξέραμε ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ ή ότι έστω θα ζούσαμε 300 χρόνια ο καθένας, πιστέψτε με η ζωή μας θα ήταν πολλή διαφορετική και αρκετά πιο ανιαρή (όχι πως για αρκετούς δεν είναι ήδη). Το θέμα όμως σήμερα δεν είναι η κηδεία αγαπημένε αναγνώστη αλλά η αίσθηση της ακοής. Βέβαια ίσως θα έπρεπε να θίξω το θέμα της όσφρησης μιας και στα 28 μου είμαι πλέον πεπεισμένος ότι την διαθέτω πολύ πιο έντονη (που πήγε το μυαλό σας) από τον μέσο άνθρωπο (κατόπιν και σχετικών παρατηρήσεων από τον περίγυρο), αλλά μυρίζοντας κανείς δεν γάμησε. Άλλωστε η μυρωδιά είναι εν τέλει πονεμένη ιστορία μιας και μελέτες απέδειξαν ότι αυτή ξυπνάει πολύ ζωντανότερες αναμνήσεις σε σχέση με άλλες πιο άμεσες με το υποκείμενο του πόθου( ή μη) αισθήσεις (π.χ την όραση). Κοινώς όταν πριν από κάποιο διάστημα διασταυρώθηκα με μια άγνωστη κοπέλα στο μετρό και μου ήρθε μια νότα από το άρωμα της κρέμα σώματος που εκείνη (η κακούργα) φορούσε, παραλίγο να βάλω τα κλάματα (και ο νοών…). Τελικά κρατήθηκα. Και να μαι τώρα εδώ να αναρωτιέμαι αν τελικά τ’ αυτιά μου και δη οι μελωδίες που κατά καιρούς τους βάζω ν’ ακούν θα συνεχίσουν να με οδηγούν συνέχεια εκεί. Φαίνεται δεν το πήρα το μάθημα μου, γι’ αυτό κιόλας τις τελευταίες μέρες με επισκέφθηκε ξανά και μετά από αρκετό καιρό ομολογώ ο άλλος μου εαυτός. Ο αγαπημένος μας (και της) κακός. Να δούμε όμως τι έχει να καταθέσει:

Όχι νόμιζες ότι θα μου ξέφευγες τόσο εύκολα. Με στωικότητα παρακολούθησα το καλοκαιρινό σίριαλ που παίχτηκε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με τίτλο μαλάκας – με συγχωρείς – άντρας  μόνος δεν ψάχνει και εντυπωσιάστηκα ξανά από το υποκριτικό ταλέντο σου. Με το ζόρι κρατήθηκα να την πετάξω έξω αλλά ας όψεται αυτό που είχες ρίξει στα σάντουιτς που έτρωγες στο πλοίο για το Ηράκλειο. Είχες σχέδιο. Μήπως να σε φωνάζω δάσκαλο και γω πλέον; Μήπως προτιμάτε το sir ή το Milord; Μα κύριε πρέσβη της κακομαθαίνετε… Σαν δεν ντρέπεσαι λέω γω. Φτου σου! Φτου στο κόρφο μου! Είσαι μια λέραααααα (και κουνάω παράλληλα και το πέτο από το πόλο μπλουζάκι μου)! (Να τον κλείσω ή να τον αφήσω να συνεχίσει;). Λέρα! Βέβαια επειδή οι μέρες πέρασαν, και επειδή κ γω σου έχω πει να μην αφήνεις κείμενα ανολοκλήρωτα, να μου που ήρθαν τα πάνω κάτω και θα σε παραδεχτώ. Οι κόποι σου απέδωσαν καρπούς. Εύγε! Και να ξέρεις ότι εγώ είμαι δίκαιος και αύριο θα τα πάρω όλα πίσω. Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος. Δράσε όπως ξέρεις καλά. Όπως ήξερες δηλαδή. Εδώ είμαστε για να σου αποδώσουμε τα εύσημα. Δάσκαλε…

Ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι. Ουρανέ, φίλε μακρινέ. Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή, πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη. Πώς να δεχτώ της ζωής το φως το ξανθό. Πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη.

Το ναι είναι αναπόφευκτο ε; Άσχετα αν κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, εκεί, εκεί. Όσο ο θάνατος μας κρατάει καλή συντροφιά, εκεί θα είναι πάντα. Παντού. Και όσο υπάρχει το όνειρο να καταρρίπτει της ζωής τα σύνορα, η νοσταλγία αόρατος φύλακας θα μας δείχνει πάντα τον δρόμο, την ίδια ώρα που το σκουλήκι θα μας τρώει τα σωθικά. Until the last moment.

Ωδή στον άγιο μέσω L.A, σε μια καλοκαιρινή ρετροσπεκτίβα

Παρατηρώντας κάθε πρωί τις νεαρές γυναίκες που μπαινοβγαίνουν στους συρμούς των τρένων, αναρωτιέμαι πόσες απ' αυτές ονειρεύονται κάποια στιγμή στη ζωή τους να βρουν ένα ''καλό'' παλικάρι και να οδεύσουν μαζί του εις γάμου κοινωνία. Για όλες τις υπόλοιπες όμως (νεαρές και μη) υπάρχει το L.A...

...Θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω ιστορικό του παρόντος. Άλλωστε είμαι γεννημένος για τέτοιες καταστάσεις. Αυτές στην προκειμένη περίπτωση ξεπερνούν τα εσκαμμένα, και δεχόμενος παράλληλα το υγρό πυρ, η κατάσταση (μου) ανάγεται σε κάτι ανώτερο, κυριολεκτικά πάνω από τις δυνάμεις μου. Θα συγκεντρώσω όμως όλο το συγγραφικό μου γίγνεσθαι και θα προσπαθήσω να παραθέσω σε τούτο το ταπεινό ιστολόγιο ένα εποχικό φαινόμενο: Το πλακομούνι. Δεν ξέρω αν η Σαπφώ ήταν η πρώτη διδάξασα, άλλωστε αυτό αφορά τους ιστορικούς του παρελθόντος (αδόκιμο). Τέλος πρώτης πράξης.


Υποτίθεται ότι θα υπήρχε και δεύτερη αλλά δεν βαριέσαι ταλαίπωρε αναγνώστη. Όταν κάποια πράγματα δεν γίνονται στην ώρα τους δεν μπορούν να αναπληρωθούν επάξια στον μέλλον (ας όψεται η γαμημένη η έμπνευση). Και όπου L.A μην πάει το μυαλό σας στην διάσημη πόλη των ανατολικών ακτών των Η.Π.Α. Ο παράδεισος του μπανιστηρτζή απέχει μόνο 200 χλμ και κάτι νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας. Σημασία έχει  αγαπημένο μου εφημερόλογιο ότι οι Γερμανίδες δεν πηδάνε πλέον μόνο την οικονομία μας αλλά και τις γυναίκες μας. Και όχι μόνο τις πηδάνε αλλά τις γλύφουν κιόλας αναίσχυντα μπρος στα στερημένα ματάκια μας! Και μεις τα Ελληνόπουλα μένουμε παραπονεμένα με το ιστολόγιο στο χέρι. Ας είναι. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κάνω υπομονή και να πάρω του χρόνου το σπέρμα μου πίσω. Κι αν τελικά τα καταφέρω, θα ανάψω μια λαμπάδα στην αγιότητα του. Κεράκι βασικά. Δεν είναι δα και τόσο ψηλός ο Άγιος...

...Πούτσος. Ίσα με το μπόι του δηλαδή. Μεγάλη η χάρη του.Τον επικαλούμαι συχνά τα τελευταία χρόνια. Κυρίως τον αναφέρω με άξονα μελλοντικά γεγονότα που είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα πραγματοποιηθούν. Αναρωτιέμαι όμως, γιατί αυτόν και όχι έναν άλλο Άγιο, όπως για παράδειγμα τον Άγιο Μάμα τον καρδιοκατακτητή ή έστω την Αγία Σωφρονία την μοιρολογήτρα. Διότι αγαπημένο μου εφημερολόγιο το μέγεθος του εκτείνεται πέρα από τους 15-16 πόντους (κατά μέσο όρο) του μήκους του και πολύ πάνω από την τροχιά που διαγράφει o υγρός και συνάμα καυτός πίδακας που εκτοξεύεται από εντός του. Ο Άγιος Πούτσος είναι με μια λέξη Άτλαντας. Μετά βέβαια ήρθε το μουνί και ο Άγιος γλίστρησε στα ζουμιά του, έπεσε και έχασε τα ηνία. Τώρα πλέον η γη δεν στηρίζεται αλλά σέρνεται. Έτσι λοιπόν (παρα)συρθήκαμε και μεις μια νύχτα με πανσέληνο και υποπέσαμε στη βαθιά και σκοτεινή παγίδα του (πλην με μεγάλη επισκεψιμότητα). Άντε σιδεροκέφαλοι.

Κάπως έτσι λοιπόν μπορεί να κλείσει το κεφάλαιο του φετινού καλοκαιριού, ενός τριμήνου τελείως διαφορετικού από το αντίστοιχο περσινό. Δεν είχε κλάμα, δεν είχε αγωνίες, δεν είχε βιβλίο και πόσο μάλλον δεν είχε εκείνη. Φαίνεται τελικά ότι μετά από 28 χρόνια έμαθα την αυτοσυγκράτηση. Ίσως και αυτή να μου τη δίδαξε εκείνη όπως και πολλά άλλα πράγματα που από καιρό παλεύω να σας τα παραθέσω αλλά συνέχεια το αναβάλλω. Δεν ξέρω αν σας το 'χω πει αλλά εκείνη ήταν η αφορμή για να αρχίσω να γράφω. Οπότε σήμερα που κλείνει ένα σπουδαίο κεφάλαιο, είναι ευκαιρία να την ευχαριστήσουμε γιατί χωρίς αυτή τώρα δεν θα ήμασταν εδώ. Τέλος εποχής λοιπόν, μα όπως λέει και ο ποιητής μη χάνεις το θάρρος σου, εμείς πάντα το ξέραμε πως δεν χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο... 

Καλό χειμώνα : ) 

Candia(mo)

Τα Χανιά είναι παραλιακή πόλη της βορειοδυτικής Κρήτης, ένας από τους σημαντικότερους λιμένες της Κρήτης και πρωτεύουσατου νομού Χανίων. Καταλαμβάνει έκταση περίπου 11 τετραγωνικών χιλιομέτρων και, σύμφωνα με την απογραφή του 2001, έχειπληθυσμό 55.838 κατοίκων και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού μετά το Ηράκλειο. Υπήρξε σημαντική μινωική πόλη και έχει ταυτισθεί με την αρχαία Κυδωνία. 
Αγαπημένοι μου αναγνώστες μας ενδιαφέρουν τα παραπάνω; Μάλλον όχι, οπότε ας περάσουμε στο παρασύνθημα. Χανιά - η πόλη των (ξελιγωμένων) γυναικών.
Θέλοντας και μη, ανοίγοντας το ταπεινό μου ιστολόγιο, το μάτι μου πέφτει στην τελευταία ανάρτηση. ''Σκρολάρω'' με το ποντίκι προς τα κάτω και βλέπω κάπου ότι έγραφα για σαλονικιώτικα βυζιά που υπό τις τότε συνθήκες (και καλά) θα έπιανα. Άνθρακες ο θησαυρός! Τα βυζιά τελικά εν μία νυκτί έγιναν κρητικά και δη χανιώτικα. Όχι πως τα έπιασα, αλλά όσοι με γνωρίζουν καλά ξέρουν ότι τα γράφω αυτά έτσι, χάριν του λόγου (να 'χαμε να γράφαμε κοινώς). Η ουσία είναι μία άντρες και βάλτε την καλά στα (δύο) κεφάλια σας: Όλοι οι δρόμοι τον Αύγουστο οδηγούν στα Χανιά. Ακόμα και οι τυφλοί θα αναβλέψουν (γιατί θαύματα δεν κάνει μόνο ο Άγιος Ονούφριος ο Παρηγορητής). Διότι με τόσες ευπαρουσίαστες και διαθέσιμες γυναίκες, δεν γίνεται - μία έστω θα σου κάτσει. Αυτό άλλωστε δεν θέλεις αγαπημένε άντρα αναγνώστη; Ναι. Εκτός από έναν. The one and only. Τον θεωρητικό του έρωτα. Τον ποιητή. Τον μαλάκα. Εσένα (εμένα). Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι πήγες στην Κρήτη με τον όνομα σου και γύρισες με το προσωνύμιο ''δάσκαλος''. Σε τιμάει άραγε αυτό; Τώρα που φέρνω στο νου μου την εικόνα, δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Οι μαθητές - φίλοι να την πέφτουν στις γκόμενες κατ' εξακολούθηση και συ να έπεσαι σχεδόν πάντα τελευταίος, σαν άλλος γονέας ή απόστρατος της ζωής που κάνει χειραψίες από ευγένεια ή έστω από αγγαρεία. Βέβαια αφού περάσει το πρώτο αμήχανο 5λεπτο παίρνεις φόρα και θάρρος και θυμάσαι ότι ο ρόλος σου σαν δάσκαλος επιβάλλει την εκ βαθέων και ουσίας συζήτηση με το παρτσακλό, ενίοτε ξέκωλο, ενίοτε μια χαρά κοπέλα που έχεις απέναντι σου. Λίγο ο στοχασμός για την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο, λίγο τα ταξίδια στο εξωτερικό που χεις κάνει, λίγο οι εγκυκλοπαιδικές σου γνώσεις, ε βάλε και λίγο που ξέρεις ότι η τσακώνικη διάλεκτος είναι η αρχαία δωρική, και κει πια έρχεται η στιγμή που η ομήγυρη μένει με ανοιχτό το στόμα και τα παρτσακλά, ξέκωλα ή καλά κορίτσια αρχίζουν και προβληματίζονται με το γιατί ο 23χρονος στην εμφάνιση συνομιλητής μας, μας μιλάει σαν 50χρονος και δεν μας την πέφτει, ακριβώς όπως κάνουν τα μαθητούδια - φίλοι του. Εκεί λοιπόν βρίσκεται το μυστικό παιδιά μου. Ακολουθήστε τη μεθοδολογία μου και δεν θα γαμήσετε ποτέ. Γιατί ο δάσκαλος έχει σχέδιο. Ξέρει τι κάνει. Πριν βγάλει τον εαυτό του από την δύσκολη θέση του επίδοξου γαμέα - παραθεριστή, βγαίνει πρώτα η άλλη απηυδησμένη (ενίοτε προβληματισμένη) και πάει στον επόμενο. Βέβαια υπάρχουν κι εκείνες που δεν το πιάνουν το παρασύνθημα με την πρώτη και πιστεύουν ότι γνώρισαν τον ψαγμένο τον γκόμενο τον ιντελεκτουέλ, που κάτω από τον μανδύα του καθωςπρεπισμού του κρύβει έναν σαδιστή, brutal άντρα με πρωτόγονα ένστικτα και βαθιά τσέπη. Πόσο βαθύτερη της τρύπιας άλλωστε ε; Μην το κουράζουμε άλλο αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Σημασία έχει ότι ένιωσα ξανά νέος και αρεστός. Είχα καιρό να το νιώσω αυτό και αν μη τι άλλο μου δίνει ώθηση και αισιοδοξία για το εγγύς μέλλον. Γιατί παρ' όλες τις αρλούμπες που γράφω εδώ τους τελευταίους μήνες, δεν παύω να είμαι ένας από εσάς, τουτέστιν ένας κοινός προβληματικός θνητός. Άλλωστε όπως γράφω δυο δημοσιεύσεις παρακάτω ''υπάρχει ακόμα ψυχή σ' αυτό το γέρικο κορμί''. Και όσο υπάρχει αυτή, θα υπάρχει και ελπίδα σε αυτόν τον βασανισμένο κόσμο. Η ελπίδα είναι καλό πράγμα.Και τα καλά πράγματα δεν πεθαίνουν ποτέ. Το θυμάσαι ΕΣΥ αυτό περισσότερο απ' όλους τους άλλους ε; Στα Χανιά λοιπόν αδερφές μου. Στα Χανιά.


Υ.Γ ''Ένας αποχαιρετισμός, λένε οι σοφοί, είναι καμιά φορά και η υπόσχεση για μια συνάντηση που ίσως έχει νέα πράγματα να ζήσει και να διηγηθεί''. Με αγάπη στις γνωριμίες του φετινού μου καλοκαιριού (αμέτρητες αλλά ελάχιστες ποιοτικές).


Υ.Γ2 Τελικά αποφάσισα να μην σας ευχηθώ καλό καλοκαίρι. Ποιο καλοκαίρι δηλαδή που σχεδόν τελείωσε. Ο συγγραφέας οριστικά κρίνει ότι είναι αντιδεοντολογικό να διακοπεύσει. 

Λόγια (Μα)σταράτα

''Δεν υπάρχουν τέτοια τραγούδια ποια'', έγραφα κάπου στην τελευταία δημοσίευση μου. Ακούγοντας Offspring ετούτη την σχεδόν μεσημεριανή ώρα, εν μέσω καύσωνα και θέρους, δεν θα μπορούσα να μην συμφωνήσω εκ νέου με την παραπάνω διαπίστωση. Ψιλά γράμματα όμως μιας και η σημερινή δημοσίευση δεν έχει σχέση με τη μουσική, αλλά με το εγωκεντρικό ζώο που λέγεται άντρας. Οι γυναίκες μάλιστα το έχουν συνδέσει με ένα συγκεκριμένο - χαριτωμένο κατ' εμέ θηλαστικό που ακούει στο όνομα χοίρος. Πριν σας καταθέσω το συλλογισμό μου να ζητήσω ξανά συγνώμη γιατί πηδάω για ακόμη μια φορά τη θεματολογία που έχω κατά νου τελευταία (τα θετικά - χρήσιμα που μπορεί να αποκομίσει κάποιος από την πρώην σχέση του) που λόγω επικαιρότητας όμως δεν μπορώ να την αναπτύξω. Βγαίνω λοιπόν για ποτό στην παραλιακή το Σ/Κ και ο φίλος Θανάσης φαίνεται κάπως dovn. Τι να έχει ο Θανάσης, μήπως είναι αποκαμωμένος από τη δουλειά, μπας και του έριξε χυλόπιτα το ξανθό ξέκωλο παραδίπλα ή να φταίει η ανεκδιήγητη μουσική που ακούγεται από τα μεγάφωνα; Όχι, τίποτα από τα παραπάνω. Να σου και ο έτερος της παρέας γούζουνος που με ενημερώνει ότι ο Θανάσης το σκέφτεται για το αν θα έρθει μαζί μας στη Χαλκιδική τον Αύγουστο. Α τα πράγματα είναι σοβαρά, λέω. Μα ρε Θανάση, ρε φιλαράκι, μαζί δεν τα συμφωνήσαμε τις προάλλες στο σπίτι μου για τις διακοπές μας; Γιατί ξηγείσαι έτσι τώρα δηλαδή; Τι σου συμβαίνει, ποιο είναι το πρόβλημα σου, τι σε απασχολεί εν πάση περιπτώσει; ''Έμαθα ότι η πρώην μου γαμιέται εδώ και 3 μήνες με άλλον'', η αποστομωτική απάντηση που βγήκε με παράπονο από τα χείλη του. Εκεί λοιπόν είναι που αρπάζεις το φίλο σου χειροπόδαρα και τον πετάς στην ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα που απείχε μόλις μερικά εκατοστά από το σημείο που εξελισσόταν η συζήτηση. Η πρώην που πριν 5-6 μήνες αν θυμάμαι καλά είχε μάθει από την γειτόνισσα ότι ο ''ξάδερφος'' της ο Θανάσης έφερνε κοπέλες τα βράδια και έκανε πολύ φασαρία με αποτέλεσμα να μην μπορεί η δεύτερη να κλείσει μάτι αλλά και να ανοίξει μπούτι λόγω αμηχανίας του εργαλείου του συζύγου. Η πρώην που πριν από μερικά χρόνια είχε ακούσει τον Θανάση να την ρωτάει αν ήταν διαθέσιμη να τον μοιράζεται με άλλες γυναίκες γιατί ο Θανάσης ήθελε να ζήσει τη ζωή του. Η πρώην που αν την γνωρίζατε θα λέγατε ''μα καλά πόσο ηλίθια είναι και κάθεται μαζί του (γιατρός παρακαλώ με εμφάνιση και προίκα)''. Μα καλά ρε φίλε τι περίμενες δηλαδή να μονάσει; Θυμάσαι πως της συμπεριφέρθηκες; Εσύ που πήδαγες παράλληλα και άλλες; Τι σκατά περίμενες δηλαδή; Ε να όταν ένα βυζί (βυζάρα θα συμπληρώσω εγώ) το θεωρείς προέκταση του χεριού σου για χρόνια, σε πειράζει να μαθαίνεις ότι το χουφτώνει κάποιος άλλος τώρα. Τι να λέμε τώρα, ξεκωλιάρες όλες που πάνε και γαμιούνται με άλλους μέσα στο 3μηνο(!)''. Έτσι λοιπόν, εν έτει 2011 στην Αθήνα, έχουμε πλέον το ίδιο βυζί να είναι προέκταση δύο διαφορετικών χεριών. Του πρώην και του νυν. Επιστημονικό θαύμα δεν βρίσκετε; Προς τέρψιν του γυναικείου πληθυσμού αλλά και μήνη του Burtonite, θα πάρω για ακόμη μια φορά το μέρος του αδύναμου φύλου και θα παραδεχτώ ότι περιτριγυρίζεται σε μεγάλο βαθμό από κτήνη. Έχω άπειρα χειροπιαστά παραδείγματα από φίλους αλλά και από το ένδοξο παρελθόν μου. Ένα παρελθόν που μου φαίνεται τόσο μακρινό σαν να ταν όνειρο θερινής νυκτός (καλή ώρα). Εν κατακλείδι, όταν όλος ο κόσμος γυρνάει με άξονα την αφεντιά μας, τα πάντα φαίνονται ρόδινα και παντός λογής ξένα βυζιά μπορούν προσωρινά και ανώδυνα να γίνονται προεκτάσεις του χεριού μας, έως ότου να επιστρέψουμε στο ένα και μοναδικό σταθερό βυζί-προέκταση. Και όταν αυτό μια μέρα κοπεί σύριζα από τη βάση-χέρι, ο υποφαινόμενος κινδυνεύει να χάσει τις διακοπές του και να μην νιώσει έστω για μερικές μέρες την αίσθηση του Σαλλλονικιώτικου βυζιού σαν προέκταση του χεριού (του). Το βυζί σέρνει παλάμη ή αμερικανιστί ''Shit happens''.




Υ.Γ Δεν εύχομαι καλό καλοκαίρι ακόμα. Πιστεύω ότι η συγγραφέας έχει λίγο ακόμα ψωμάκι να δώσει προτού αναχωρήσει.
Υ.Γ2 Special thanks σε κάποια ανώμαλη αναγνώστρια που πρόσφατα χαρακτήρισε τα γραπτά μου όμορφα, δίνοντας μου έτσι κουράγιο να συνεχίσω το πανανθρώπινο έργο μου.

Υπάρχει ακόμα ψυχή σ' αυτό το γέρικο κορμί

Μέρα ευχαριστιών σήμερα (thanksgiving day χωρίς γαλοπούλα όμως αλλά με γιουβαρλάκια) και ξεκινάω πάραυτα. Ευχαριστώ τον θεό που μετά από 28 χρόνια έκανα ρεκόρ διάρκειας χορού σε ξενυχτάδικο της παραλιακής. Τόσο που μάτωσαν στην κυριολεξία και τα δυο μου πόδια (εντάξει, με έκοβαν οι γόβες από την αρχή για να μην πω και το στρινγκ). Ευχαριστώ το θεό που η μέση μου δεν έμεινε στην παραλιακή παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλα για να μείνει. Ευχαριστώ το θεό που σήμερα με πόνο μου θύμισε πως έχω τη μέση μου και με δυσκολία σκύβω να βγάλω μέχρι και το στρινγκ. Ευχαριστώ τον θεό που με αξίωσε να φτάσω στην ηλικία εκείνη που ξεστομίζεις σε νέους αλλά και παλιούς την αθάνατη πλην γραφική ατάκα ''αυτά είναι τραγούδια της εποχής μου'' (που πάει συνήθως συνοδεία με το ''δεν βγαίνουν τέτοια τραγούδια πια''). Ευχαριστώ τον γούζουνο για τις γκόμενες που μας έφερε στο τραπέζι. Ευχαριστώ το θεό που δεν με έκανε γκόμενα μουνάρα με ξινισμένη μούρη (ξέρετε με το βλέμμα ''είμαι θεά αγόρι μου και όχι για τα δοντάκια σου''). Ευχαριστώ τον θεό που δεν είδα την κακιά Αμερικάνα στο μαγαζί ενώ στην αρχή νόμισα ότι την είδα. Ευχαριστώ τον θεό που μετά από 28 χρόνια (πλέον) κατάλαβα ποιος είμαι και που οδεύω στη ζωή. Ευχαριστώ τον θεό γιατί το προϊόν του εγώ μου δεν ''πουλάει'' στην δύσκολη ελληνική πελατεία. Ευχαριστώ τον θεό που μπορώ διαβάζοντας την προηγούμενη πρόταση να αναφωνήσω με ανακούφιση ''στ' αρχίδια μου''. Ευχαριστώ την κακιά Αμερικάνα που με έκανε να συμπεριφέρομαι στις γυναίκες (ανεξαρτήτου ομορφιάς) σαν να είναι ανιψιές μου. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω τον θεό του χρήματος για τα 35 € που ξόδεψα χθες. Ήταν η καλύτερη απόσβεση ever και ας πεινάσω τις υπόλοιπες 20 μέρες του Ιούλη. Και αν δεν υπάρχει τελικά θεός, ευχαριστώ τον Τσακ Νόρις.



Υ.Γ Η ζωή είναι ωραία γιατί ευτυχώς κάποτε τελειώνει (εκτός αν είσαι η Ζωζώ Σαπουντζάκη).
Υ.Γ2 H δημοσίευση για τα θετικά - χρήσιμα που μπορεί να αποκομίσει κάποιος από την πρώην σχέση του, στο επόμενο τεύχος.
Υ.Γ3 Ευχαριστώ τον θεό που σε λίγες μέρες (και μετά από 2 ολόκληρα χρόνια) θα ολοκληρώσω τελικά την disney συλλογή μου με τελευταίο και καταϊδρωμένο τον Πλούτο. 

Life

Προς τιμήν της γιαπωνέζικης ταινίας Okuribito (departures) που μας έκανε να χύσουμε μαύρο (αλλά γλυκό) δάκρυ μετά από πολύ καιρό και ξύπνησε αναμνήσεις. Όχι νεκρών, ζωντανών. Ακολουθεί σύντομα δημοσίευση για τα θετικά-χρήσιμα που κάποιος μπορεί να αποκομίσει από την πρώην σχέση του (ελληνιστί γκόμενα). Όπως για παράδειγμα να κάθεσαι σε θέση δίπλα στον διάδρομο όταν ταξιδεύεις με το αεροπλάνο.Ειδικά αν είσαι πάνω από 1,80 και δεν πετάς στην business class. Αυτά σαν μια μικρή εισαγωγή. Για τα υπόλοιπα υπομονή μέχρι να μου ρθει η θεία φώτιση. Αντίο.

Μάζευε κι ας ειν και χρόνια

Η περίσταση απαιτεί ιεροτελεστία. Τουτέστιν στριφτό τσιγάρο και αλκοόλ. Bourbon για την ακρίβεια κατευθείαν από τα Γερμανικά duty free. Τόσο καιρό περίμενε άλλωστε στο βαρέλι του να ωριμάσει. Μαζί μ' αυτό λοιπόν κι εγώ. Ο υπογράφων. Επετειακή η σημερινή μας ανάρτηση ή για να το πω καλύτερα, γενεθλιακή. Και αποκτά παραπάνω βαρύτητα αν σκεφτoύμε ότι το εν λόγω ιστολόγιο δημιουργήθηκε για να επουλώσει το πληγωμένο και ανήσυχο εγώ μου. Με 10 μέρες καθυστέρηση βέβαια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως ε; Πάμε λοιπόν...

(Κανονικά έπρεπε να αρχίσω γράφοντας ''28 χρόνια ξεφύσημα''. Ή μήπως ''28 χρόνια γκόμενος, 28 χρόνια πότης''; Ισχύει μόνο το δεύτερο οπότε όχι. Υποκριτής δεν είμαι. 28 όμως ναι. Έγινα).
Hello αγαπημένο εφημερολόγιο! Σου γράφω από τον Κορυδαλλό. Από τα γνωστά μας λημέρια δηλαδή. Τα έμαθες; Μεγαλώσαμε. Θα μας πάω όμως εν τάχει ένα χρόνο πίσω. Φέρνεις στο μυαλό σου την εικόνα, τα συναισθήματα, τις σκέψεις; Την αδελφή ψυχή σου να ξερνάει πάνω στο Happy birthday; Όλα είναι εκεί. Ποτέ δεν έφυγαν. Μόνο που φέτος το σκηνικό ήταν αλλιώτικο. Θα έπρεπε να ντρέπεσαι βέβαια. Γενέθλια στη Μύκονο; Εσύ ο μικροαστός; Εσύ ο επαναστάτης; Ναι εσύ. O gay friendly. Έτσι ναι, να το κατανοήσω. Καλύτερα όμως να αποκαλύψεις την αλήθεια και να πεις ότι απλά δεν ήθελες να ήσουν στην Αθήνα για τους ευνόητους λόγους. Για να αποφύγεις πρόσωπα. Και μνήμες με βαρύ φορτίο... Τουλάχιστον η επιλογή του νησιού των ανέμων σε έκανε να καταλάβεις ότι μεγάλωσες για τα καλά. Σοφή η επιλογή που μόλις την πραγματοποιήσεις καταλαβαίνεις ότι ήταν λανθασμένη. Άκαιρη. Σοφότατη. Ωραία και μετά τι; Θα μας πεις δυο λόγια για το πως αισθάνεσαι δυο χρόνια πριν τα έξω από δω -άντα; Να ρωτήσετε τους -άντα όχι εμένα. Εγώ είμαι ακόμα νέα. Νέα και όμορφη. Μόνο αυτό έχεις να πεις; Να σε ζορίσω λιγάκι; Έλα ξέρασε τα όλα! Πες τα σε μένα. Στον άλλο σου εαυτό. Αυτοθεραπεύσου. Μπορείς! Ε λοιπόν ξέρεις κάτι; Αρνούμαι. Όλα πήγαν όπως τα είχα υπολογίσει άλλωστε. Ουδεμία έκπληξη. Και ξέρεις κάτι; Καλύτερα. Ηρέμησα. Το Αμερικάνικο σύστημα. Όλα υπολογισμένα μέχρι χιλιοστού. Ξέρουν οι άνθρωποι. Έχουν σύστημα. Έχουν κανόνες. It's the law. Nothing more, nothing less. Ναι αλλά εμείς έχουμε καρδιά. Που συγχωρεί. Thank god...
Χρόνια μας πολλά λοιπόν! Να ζήσουμε να μας χαίρονται ;)

Υ.Γ Να μην ξεχάσω να μας αλλάξω ηλικία στο προφίλ.
Υ.Γ2 Τα τραβέλια εγκατέλειψαν τη Συγγρού και κατηφόρισαν στην Π.Ράλλη; Ε αυτό ήταν λοιπόν. Ο καιρός γαρ εγγύς....

Gay pride. Lover's pride. My pride

I love you too Phillip Morris ή... όπως σε λένε τέλος πάντων. Steven Russell you're not alone. Υπάρχω και γω. All for love after all right?


Υ.Γ  Thank you Steven. Δεν το μετάνιωσα ποτέ 

Ψητοπωλείον η Αγανάκτηση

Μόλις μπήκα στο σπίτι και κυριολεκτικά τρέχοντας κάθομαι στο λαπιτόπι για να παραθέσω εν τάχει το σημερινό στοχασμό μου.

Απόγευμα Κυριακής και αποφασίζω να κατέβω προς Ζάππειο για την έκθεση βιβλίου. Παρκάρω τ’ αμάξι Ομόνοια (αυτή με τα νεκροζώντανα πρεζόνια και τους άπλυτους λαθρομετανάστες) και το κόβω με τα πόδια μέχρι την έκθεση. Πλησιάζοντας προς το Σύνταγμα παρατηρώ τον κόσμο που είχε αρχίσει να πυκνώνει στα πέριξ και στο μέσον της πλατείας. Ποιοι ήταν όλοι αυτοί άραγε; Αυτοπροσδιορίζονται ως οι αγανακτισμένοι αν δεν απατώμαι. Καλά ως εδώ. Συνεχίζω ακάθεκτος την πορεία μου περνώντας παράλληλα από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη (με καμιά 40ρια ΥΜΕΤατζήδες σε παράταξη να φυλάνε το σημείο) κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να προσπελάσω το πλήθος των αγανακτισμένων πολιτών. Όσο λοιπόν διήρκεσε αυτή η φιλότιμη προσπάθεια (που μου πήρε κάνα 10λεπτο) άρχισα να παρατηρώ – κόβω φάτσες. Να τη πω την αμαρτία μου (και θα την πω) πέρα από κάποιους νεολαίους, η πλειοψηφία ήταν κάτι θείτσες που αρκετές από αυτές μάλιστα κρατούσαν και κουζινικά στα χέρια τους τα οποία συχνά πυκνά τα κοπανούσαν μεταξύ τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Αργεντίνικη αντιγραφή φυσικά που όταν είχε γίνει (προ 10ετίας περίπου) είχε και τη συμβολική της σημασία καθώς η Αργεντίνα νοικοκυρά αδυνατώντας να γεμίσει το τσουκάλι με φαΐ καθότι χρεοκοπημένη, το μόνο που της απέμενε ήταν να το χρησιμοποιήσει (συμβολικά πάντα) ως μουσικό όργανο. Βέβαια οι δικές μας οι θείτσες, μου έφερναν στο μυαλό κάτι από (υπό)κόσμο συγκεντρώσεων του πανάγαθου και παναγιότατου (κυρίως) μακαρίτη Χριστόδουλου των εποχών που μαχόταν κατά της νέας σατανικής ταυτότητας. Τελείως υποκειμενικό αυτό θα μου πεις. Φυσικά και εκεί έγκειται η αμαρτία που προανέφερα. Κάποια στιγμή τέλος πάντων καταφέρνω και περνάω αλώβητος από το πλήθος, φτάνω στην έκθεση, κάνω τα ψώνια μου (για την ιστορία αγόρασα το μανιφέστο του Κ.Κ του Μαρξ – παραγγελιά ενός φίλου και ένα άλλο βιβλιαράκι for me) και αποφασίζω να γυρίσω ξανά προς το Σύνταγμα για να συναντήσω μερικούς φίλους που με περίμεναν εκεί πίνοντας τον Κυριακάτικο απογευματινό καφέ τους. Εν τω μεταξύ ο κόσμος είχε αυξηθεί κατά πολύ σε σχέση με μια ώρα νωρίτερα πράγμα το οποίο έκανε πολλή δυσκολότερη την προσπάθεια μου να προσεγγίσω την πλατεία Συντάγματος και πόσο μάλλον που έπρεπε να κατέβω και τα σκαλιά της πλατείας από την Πανεπιστημίου, τα οποία ήταν κατειλημμένα (χάριν ξεκούρασης και αναψυχής) από τους αγανακτισμένους. Όσο περνούσε η ώρα, άρχισα να διαπιστώνω ότι η προσπάθεια για κατάβαση της πλατείας θα απέβαινε μάταιη. Στην κυριολεξία έχανε η μάνα το παιδί (το Ελληνόπουλο πάντα) και το παιδί τη μάνα (την βέρα, την τιμημένη την Ελληνίδα). Εν τω μεταξύ και αφού χρόνος υπήρχε άφθονος, άρχισα εκ νέου να κόβω φάτσες. Αυτή τη φορά παρατήρησα ότι το μωσαϊκό του κόσμου ήταν διαφορετικό σε σχέση με πριν, αποτελούμενο κυρίως από νεολαίους (αρκετά indie τυπάκια) συν βέβαια όλο το υπόλοιπο ηλικιακό φάσμα (περίοπτη - κραυγαλέα θέση κατείχε πάντα και το ’’Χριστοδουλικό’’ κοινό). Όσον αφορά τις συζητήσεις του κόσμου που έφταναν στ’ αυτιά μου, ήταν πάνω κάτω καφενειακού επιπέδου με αρκετή δόση χαβαλέ (και πεσίματος από τους νεανίες προς τις ξέμπουτες νεαρές αγανακτισμένες). Κάποια στιγμή βλέπω τον αγανακτισμένο λαό να στρέφει το βλέμμα του προς τα πολυτελή ξενοδοχεία της πλατείας (Μεγάλη Βρετανία, King George και σία) και να αρχίζει να αποδοκιμάζει τους ένοικους που χάζευαν από τα μπαλκόνια. Εκεί ήταν πια που για μένα είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Είχα σχηματίσει την άποψη μου.

Σχεδόν μετά από μισή ώρα κατάφερα να περάσω τον κύριο όγκο των αγανακτισμένων, και χρειάστηκα άλλα δέκα λεπτά περίπου για να φτάσω Ομόνοια, να πάρω το σαράβαλο μου και να ξεκουμπιστώ.

Συγχωρείστε με αν ο τόνος του κειμένου ως τώρα ήταν κάπως ειρωνικός. Ήθελα να γράψω για το κίνημα των αγανακτισμένων μέρες, αλλά σήμερα πήρα την κατάλληλη πάσα και ώθηση για να κατασταλάξω όσο γίνεται σε κάποια συμπεράσματα. Καταρχάς, αν δεν είχε ξεκινήσει το εν λόγω κίνημα στην Ισπανία, εδώ ακόμα θα κοιμόμασταν. Πες όμως ότι αυτό το παραβλέπουμε και εν πάση περιπτώσει δεν έχει και τόσο σπουδαία σημασία εφόσον τώρα ξυπνήσαμε. Το πρώτο που μου είχε κάνει αρνητική εντύπωση, είναι όταν διάβασα μια μέρα στο διαδίκτυο για κάποιους που είχαν πάει με κόκκινες σημαίες στο Σύνταγμα (αριστερού κόμματος)  για να διαδηλώσουν μαζί με τους αγανακτισμένους και αποδοκιμάστηκαν από το υπόλοιπο ακομμάτιστο πλήθος. Γιατί και σε τελική ανάλυση ποιοι είναι αυτοί που θα απαγορεύσουν στον καθένα να κατέβει να διαδηλώσει ειρηνικά από όποιο χώρο και αν προέρχεται, είχα σκεφτεί τότε μέσα μου. Που ήταν οι αγανακτισμένοι και τι ψήφιζαν (όσοι μπορούσαν) στα χρόνια της πλαστής ευημερίας της Ελλάδας; Μη μου πείτε ότι όλοι δεν ψήφιζαν κανέναν; Αυτό φυσικά δεν τους αφαιρεί το δικαίωμα σήμερα να δηλώνουν αγανακτισμένοι αλλά ας κάνουν και λιγάκι την αυτοκριτική τους. Έγιναν άραγε εν μία νυκτί όλοι παρθένες περιστερές που σήμερα τολμάνε και απαγορεύουν στον χ τύπο με την πράσινη, κόκκινη, πουά σημαιούλα να διαδηλώσει; Δεν έχει λοιπόν κανένας μα κανένας το δικαίωμα να απαγορεύσει στον οποιοδήποτε το οτιδήποτε από όποιο σκατά χώρο και αν προέρχεται. Σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα δεν λένε; Τώρα  άλλωστε είναι η κατάλληλη στιγμή που πρέπει να υπάρξει ομόνοια και αλληλεγγύη μεταξύ των Ελλήνων και να σταματήσει επιτέλους ο διχασμός που μας πάει συνέχεια προς τα πίσω.

Από την άλλη θέλω να θέσω μερικά ρητορικά ερωτήματα. Αν εγώ ήμουν Αλβανός που έμενα στην Αθήνα και μάζευα καμιά δεκαριά ομοεθνείς φίλους μου για να διαδηλώσουμε στο Σύνταγμα μαζί με τους Έλληνες αγανακτισμένους (γιατί και γώ στον ίδιο τόπο μένω και τραβάω τα ίδια λούκια με τους Έλληνες) και κάποια στιγμή σήκωνα μια Αλβανική σημαία (παρεμπιπτώντος κυκλοφορούν πολλές σημαίες μεταξύ των οποίων ισπανικές, πορτογαλικές και άλλες) στον αέρα τι θα γινόταν άραγε; Αν αντί για τους Αλβανούς ήταν Πακιστανοί ή Αφγανοί μετανάστες τι θα γινόταν; Επίσης τι δείχνει για το επίπεδο και την ωριμότητα των αγανακτισμένων το γεγονός ότι αποδοκίμαζαν τους ένοικους (ευκατάστατους τουρίστες - ξένους το πιθανότερο) των πολυτελών ξενοδοχείων; Αν σήμερα έπαιρνα τηλέφωνο τον ψ νεαρό διαδηλωτή και του πρόσφερα  μια καλοπληρωμένη δουλειά με καλές συνθήκες εργασίας, θα ξανακατέβαινε να διαδηλώσει στο Σύνταγμα μετά από κάποιο διάστημα όντας πλέον εργαζόμενος (και εφόσον επικρατούσαν οι ίδιες συνθήκες στην Ελλάδα); Αν έβγαινε κάποιος της κυβέρνησης και μοίραζε επιταγές των 1000 € στους διαδηλωτές με αντάλλαγμα να μην ξανακατέβουν στους δρόμους πόσοι θα το δεχόντουσαν; Τι λείπει επί της ουσίας στον μέσο Έλληνα, η ελπίδα για μια πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, πιο ευρωπαϊκή Ελλάδα ή το χρήμα; Πόσοι από τους αγανακτισμένους θα ήταν διατεθειμένοι να απεργήσουν από την εργασία τους στον ιδιωτικό τομέα, με όποιο κόστος εμπεριέχει αυτό, για να κατέβουν ένα πρωινό στο Σύνταγμα και όχι στις 6 το απόγευμα; Ειλικρινά πόσοι νομίζουν ότι με την ειρηνική κίνηση των αγανακτισμένων θα ιδρώσει το αυτί του συστήματος και θα αλλάξει κάτι; Στο τελευταίο θα απαντήσω και τέλος με τα ρητορικά ερωτήματα. Τίποτα δεν θα αλλάξει και ίσα ίσα που απ’ ότι είδα δουλεύουν και οι καφετέριες, περίπτερα, μπαρ κτλ πέριξ της περιοχής (μαζί με καστανάδες, γριομαλλιάδες και λοιπούς μικροπωλητές) με τις απογευματινές διαδηλώσεις. Το να κατεβαίνεις λοιπόν ως αγανακτισμένος έχει τη χάρη του σαν μορφή αντίδρασης αλλά συγνώμη, στα μάτια μου είναι κάτι σαν ξενόφερτο trend-μόδα (με ημερομηνία λήξης) και σαν ευκαιρία για καφεδάκι, περίπατο, τσιγαράκι και γκομενολόι (μια που καλοκαίριασε κιόλας) μαζί με τη συγκέντρωση. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι αν δεν το είχαν ξεκινήσει οι Ισπανοί, σήμερα θα συζητούσαμε για το που (δεν) θα πάμε το 3μερο του Αγίου Πνεύματος. Κάποιοι τόλμησαν να παρομοιάσουν τις διαδηλώσεις στις χώρες της Βόρειας Αφρικής με τις δικές μας. Ιεροσυλία. Εκεί οι άνθρωποι κατέβαιναν πρόθυμοι ακόμα και να πεθάνουν για χάρη της αλλαγής. Εδώ σίγουρα όχι. Όσο λοιπόν το σύστημα δεν το πονάς, απλά δεν το ενοχλείς και αυτό συνεχίζει ακάθεκτο τη λειτουργία του και φυσικά δεν αλλάζει. Βέβαια για να το πονέσεις πρέπει να πονέσεις πρώτα εσύ και να είσαι διατεθειμένος να χάσεις πολλά.

Τελειώνοντας θέλω να μας θυμίσω ότι στην Ελλάδα υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία είτε μας αρέσει είτε όχι. Πάμε λοιπόν κάθε τέσσερα (ή λιγότερα) χρόνια, ψηφίζουμε και αναδεικνύουμε ένα πρώτο κόμμα το οποίο και κυβερνά (λέμε τώρα). Έτσι λειτουργεί το σύστημα. Από τη μεταπολίτευση και μετά δύο κόμματα έχουμε δει. Δύο. Δεν μπορώ να ακούω λοιπόν ότι όλοι είναι ίδιοι, όσο αληθοφανές και αν φαίνεται αυτό. Στις επόμενες εκλογές, ας φιλοτιμηθούμε και ας κατέβουμε να ρίξουμε μια γαμημένη ψήφο κάπου αλλού εφόσον δεν ανήκουμε στους αδιόρθωτους και μαζοχιστές μπλε-πράσινους ψηφοφόρους. Μέχρι όμως να έρθει εκείνη η στιγμή θέλω να πω στους συμπαθείς κατά τα άλλα αγανακτισμένους ότι καλό θα ήταν την επόμενη φορά που θα κατέβουν στους δρόμους, να κοιτάξουν λίγο μέσα τους, να σκεφτούν ποιοι ήταν, είναι και που πραγματικά θέλουν να πάνε, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να σταματήσουν να ανακαλύπτουν εχθρούς. Άλλωστε ο μεγαλύτερος εχθρός (ειδικά του Έλληνα) είναι ο εαυτός του.

Υ.Γ. Φυσικά από το παραπάνω κείμενο εξαιρούνται οι ευσυνείδητοι αγανακτισμένοι που θέλω να πιστεύω ότι είναι αρκετοί.     

future future είσαι δω? Ψάξε ψάξε, δεν θα με βρεις!

Τα κατάφερα πάλι. Παράτησα το (υπερ)πολύτιμο διάβασμα μου για να κάτσω να γράψω στο blog. Γιατί αυτός είμαι. Αυτοκαταστροφικός. Άλλωστε η έμπνευση έρχεται και παρέρχεται. Δεν πρέπει να την αψηφάς. Είναι κομμάτι του εαυτού σου και θέλει την ικανοποίηση της. Αυτοικανοποιούμαι δηλαδή τώρα. Κοινώς μαλακίζομαι; Πείτε το κι έτσι. Και αν σου φύγει;  Θα ξανάρθει αλλά δεν θα είναι πια ίδια. Όπως την γκόμενα που στην πήδηξε άλλος όσο εσύ έβλεπες τον ημιτελικό του Ch(ou)-L(ou). Σημασία έχει ότι σε μερικές μέρες κρίνεται το μέλλον μου και γω το καταστρέφω εις χάριν της αυτοικανοποίησης. Βαθιά όμως επηρεασμένος από τη θεωρία του πεφωτισμένου (a.k.a Bούδας) τελευταία είπα να χέσω (προσωρινά) το μέλλον για το παρόν. Σήμερα πάντως αγαπημένο μου εφημερολόγιο σκέφτηκα να κάνω αυτή την γαμημένη την αίτηση για την παροχή πράσινης κάρτας για μετανάστευση στο U.S.A!!!!Oh yeah baby! Με καθυστέρηση 2 χρόνων βέβαια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ ε; Από την άλλη τώρα αρχίζει το πολύ το γέλιο στο Ελλάντα. Οπότε τι, πάνω στο καλύτερο θα την κάνω; Όχι, όχι θα κάτσω, θα κάτσω να το απολαύσω. Και που ξέρεις; Μπορεί να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την πολυπόθητη επανάσταση του προλεταριάτου. Ε τότε η παρουσία μου στον Ελλαδικό χώρο είναι απαραίτητη για να μην πω δυσαναπλήρωτη. Τι τα αφήνω τα μούσια 1 μήνα τώρα; Γνήσιος επαναστάτης είναι μόνο ένας barbudo! Άσε που δεν θέλω να πάει χαμένη η ψήφος μου στις επικείμενες εκλογές. Το έκανα το λάθος πριν 2 χρόνια περίπου και όταν γύρισα από τις Αμερικές βρήκα στην tv τον καράφλα ποδηλάτη με το μουστάκι να ψάχνει για τα λεφτά. Ε καιρός να φύγει πιστεύω. Τα λεφτά δεν τα βρήκε και έτσι που πάει το πράγμα θα έρθει στην πόρτα μου λίαν συντόμως να μου τα ζητήσει λέγοντας μου σε άπταιστα greeklish ''George παιδί μου, λεφτά υπάρχουν. Αυτά που μαζεύεις 3 μήνες τώρα για να πας το Summer στη Γαύδο και στην Κομμουνιστική Μύκοnos''. Τελικά έχω αρκετά κοινά με τον πρωθυπουργό. Το όνομα, το ζώδιο, το μουστάκι (τσιγκελωτό παρακαλώ), την αγάπη για τα σπορ, την υγιεινή ζωή και τα τρίφυλλα. Πόσο μάλλον που κι εκείνος υπήρξε επαναστάτης στα νιάτα του. Άσε που δεν γαμάει. De facto. Φεύγω να φυσήξω τη μύτη μου τώρα. Κα(β)ληνύχτα

Moument pilote, il a levé l'avion pour nous partions!

Είσαι τώρα εσύ ο Ντομινίκ (ή ο Λουντοβίκ ή η Μαρία η Πενταγιώτισσα – δεν έχει  σημασία τ’ όνομα), επικεφαλής ενός από τους πιο ¨φορτωμένους¨ πιστωτικούς (τοκογλυφικούς, ληστρικούς) οργανισμούς του πλανήτη, πάμπλουτος μεσήλιξ – για να μην πούμε πουρός, με κύρος, αίγλη, γαλλική φινέτσα και υποψήφιος πρόεδρος της ΚουτοΦραγκίας στις επερχόμενες εκλογές. Είσαι λοιπόν εσύ ο παραπάνω κύριος και διαμένεις σε μια πανάκριβη σουίτα στη Νέα Υόρκη με όλα τα κομφόρ. Οι επαγγελματικές σου υποχρεώσεις όμως είναι πολλές και φτάνει η στιγμή που πρέπει να αφήσεις την Νεουορκέζικη σουίτα για μια άλλη, Ευρωπαική. Τρέχεις τώρα εσύ να προλάβεις να φτιάξεις τα μπαγάζια σου για να προλάβεις την υπερατλαντική πτήση σου και κει που μόλις έχεις τελειώσει το μπανάκι σου στο ευρύχωρο γιαγκούσι της σουίτας, αντικρίζεις ξάφνου την χυμώδης αφρο-λάτιν καμαριέρα και τρελαίνεσαι. Πετάς το μεταξωτό μπουρνούζι σου (ή πετσέτα όπως λένε οι φήμες) και αρχίζεις να την κυνηγάς στο χώρο με απώτερο σκοπό σου να της τον βάλεις στο στόμα με το έτσι θέλω. Δεν ξέρω, αλλά αν ήμουν ο Ντομινίκ θα ήμουν περισσότερο κύριος. Αν ήμουν ο Ντομινίκ θα πλήρωνα το προηγούμενο βράδυ μια χιλιαρού δολάρια και θα είχα στο κρεβάτι μου την καλύτερη πόρνη της πόλης. Δεν είμαι όμως ο Ντομινίκ και σε λίγο πρέπει να φύγω για να απογράψω τον κοσμάκη στις λαϊκές συνοικίες του Πειραιά (μόλις γύρισα). Ξέρεις κάτι; Πολύς ντόρος για τον Γάλλο-Εβραίο κυριούλη και δεν μου αρέσει. Μου αρέσει όμως κάτι άλλο. Δηλαδή το διασκεδάζω υπέρμετρα. Από τη στιγμή που μαθεύτηκαν οι ατασθαλίες του Ντομινίκ στη χώρα μας, πέρα από την αρχική έκπληξη που οι περισσότεροι ένιωσαν, σχεδόν ταυτόχρονα (πιστεύω) όλοι οι Έλληνες έκαναν την εξής υπόθεση : Αν στη θέση της καμαριέρας δεν ήταν η Αμερικανίδα αλλά μια Αλβανίδα ή Βουλγάρα ή (άντε) μια Ελληνίδα, θα είχε μαθευτεί ποτέ κάτι; Γκουχ… Η σιωπή σε τούτη τη χώρα είναι χρυσός. Έλα τώρα εξήγησε μου εσύ, γιατί ενώ όλοι διαχρονικά συμπεραίνουμε και συμφωνούμε στο ίδιο πράγμα, ότι δηλαδή στην Ελλάδα δεν υπάρχει ισονομία (και αξιοκρατία γενικότερα), δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε. Κλασικά αρκούμαστε μια ζωή στο να χασκογελάμε γεμάτη σοφία αλλά και πίκρα για όλα εκείνα που (δεν) συμβαίνουν στη χώρα μας, ενώ θα το θέλαμε πάρα πολύ (σίγουρα;) να (μη) συμβαίνουν. Η αλήθεια είναι ότι εγώ περί μαλακίας ήθελα να μιλήσω απόψες, αλλά πήρα όμως καλή πάσα από τον Ντομινίκ (να ναι καλά το πρόστυχο αγόρι). Σοφό θα ήταν επίσης να ξεχάσουμε γρήγορα τον εν λόγω κύριο και να ασχοληθούμε με αυτά που γίνονται το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα πριν χάσουμε τελείως την μπάλα. Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσοι έχουν αναλογιστεί το τι σημαίνει η εικόνα που αντικρίσαμε πριν λίγες μέρες στα δελτία ειδήσεων. Και αναφέρομαι στους ακροδεξιούς που κυνηγούσαν στο κέντρο της Αθήνας με μαχαίρια και ξύλα τυχαίους μετανάστες (κυρίως Πακιστανούς – γιατί εκεί μόνο τους παίρνει η κουραδομαγκιά τους) για να τους δείρουν και να τους ’’τιμωρήσουν’’ επειδή είναι (προφανώς) παράνομοι. Συγνώμη, αλλά αυτά φέρνουν στο νου μνήμες από χιτλερική Ευρώπη, τότε που οι Εβραίοι έβλεπαν στο δρόμο ’’Άρειο’’ Γερμανό και ήταν υποχρεωμένοι να σκύβουν το κεφάλι για να υποστούν τον οποιοδήποτε εξευτελισμό που θα τους υπέβαλλε ο κατά τα άλλα συμπατριώτης τους. Αλλά ποιος τους χέζει τους Πακιστανούς ε; Να σηκωθούν να φύγουν όπως ήρθαν. Μάλιστα. Το είχα γράψει στο πρώτο μου (και τελευταίο;) βιβλίο, θα το ξαναπώ και τώρα. Είμαστε η χώρα όπου όλοι θεωρούν τον διπλανό τους μαλάκα. Ο ακροδεξιός τον ακροαριστερό, ο Πασοκτζής τον Νεοδημοκράτη, αυτός που δεν ψηφίζει τίποτα, όλους αυτούς που ψηφίζουν και πάει λέγοντας. Υπάρχει όμως μια κατηγορία ανθρώπων που έχουν πάρει τιμητικά τον τίτλο του μαλάκα, χωρίς να τον αξίζουν, ή μάλλον είναι οι μοναδικοί που δεν τους αρμόζει αυτός ο τίτλος. Και μιλάω για τα καλά, τα άκακα ανθρωπάκια. Χαίρομαι που τις τελευταίες 7 μέρες έχω γνωρίσει πολλά από αυτά. Δεν πρόκειται να με διαβάσετε ποτέ αλλά, για μένα θα είστε πάντα οι ήρωες μου. Με εκτίμηση, ο μαλάκας (επιστημονικά) απογραφέας σας.  

Μπήκε η Άνοιξη για τα καλά, με δώρο μια Μενεξεδιά

Κάνε το καλό και βούτα στο γιαλό (με μια κοτρόνα στο λαιμό)

Μία φίλη και παλιά συμμαθήτρια μου έλεγε τις προάλλες ότι θα ήθελε να γυρίσει για μια μέρα στο σχολείο και συγκεκριμένα στο Λύκειο, αλλά με τα μυαλά που έχει τώρα (ή ακόμα καλύτερα, με τα βυζιά που έχει τώρα). Εγώ από την άλλη, συμφώνησα μαζί της εν μέρει. Θα ήθελα τα μυαλά μου 100% εφηβικά. Εξάλλου για κάποιους από μας εκεί έξω, η σχολική αίθουσα δεν ήταν τίποτα άλλο από τη θεατρική μας σκηνή. Εκεί που ξεστομίζαμε αβίαστα την οποιαδήποτε άκυρη ατάκα-μαλακία που μας ερχόταν στο κεφάλι. Κάποιοι από μας εκεί έξω, συνεχίσαμε σε άλλες αίθουσες διδασκαλίας (αμφιθέατρα τα λένε), να ξεστομίζουμε παρόμοιες ατάκες-αν και πιο ψαγμένες (να εντυπωσιάσουμε λιγάκι και την bimbo φοιτητριούλα μπροστά μας) . Για όσους εκεί έξω το τραβήξατε και άλλο (μεταπτυχιακό,διδακτορικό,μαζοχιστικό κτλ), πολύ πιθανό να συνεχίσατε και κει το ίδιο βιολί, μα τώρα που το ξανασκέφτομαι αμφιβάλλω. Η ωριμότητα σας θα είχε φτάσει σε ένα δυσθεώρητο επίπεδο που η αίθουσα διδασκαλίας δεν θα σας φαινόταν τίποτα παραπάνω από μια αίθουσα διδασκαλίας. Εξάλλου πόσοι από σας εκεί έξω είχατε ορκιστεί ότι θα παραμείνετε θεατρίνοι για όλη σας την ζωή; Ελάχιστοι. Λίγοι πήραμε αυτή την απόφαση. Δηλαδή εκείνη μας πήρε από το χέρι και μας οδηγεί. Το που, ειλικρινά δεν το ξέρω. Γι΄ αυτό όμως είμαι εδώ για να μάθω. Ζω. Καταβάλλω φιλότιμη προσπάθεια δηλαδή. Αγαπημένο μου εφημερολόγιο, για την καλοσύνη ήθελα να γράψω σήμερα και αλλού κατέληξα. Ποια καλοσύνη θα μου πεις; Αυτή που μέρα με τη μέρα σβήνει και δίνει το φως της σε άλλες πανανθρώπινες αξίες όπως το Μ.Β.Α (περιζήτητο στις μέρες μας). Άλλωστε, σε τούτο τον τόπο ο καλός έχει βαφτιστεί εδώ και χρόνια μαλάκας. Οπότε (για) μαλακίες θα γράφουμε πάλι; Αλήθεια καλό μου εφημερολόγιο, αν είχες φωνή τι θα μου έλεγες; Τώρα ας πούμε. Να μαντέψω; ΚΛΕΙΣΕ ΤΟ PC ΜΑΛΑΚΑ ΚΑΙ ΤΡΑΒΑ ΓΙΑ ΥΠΝΟ. Άλλη μία; KLEISE ΤΟ PC MALAKA KAI TRAVA GIA UPNO. Sorry? SHUT DOWN THE PC AND GO TO BED YOU ASSHOLE. I beg you pardon (i never promised you a rose garden)? Όχι τίποτε άλλο αλλά μπορεί να έχουμε και αγγλόφωνους αναγνώστες οπότε πρέπει να νοιαστούμε και γι' αυτούς. Right? School λοιπόν, με πολλή πολλή αράπη σε όλες σας.


Υ.Γ  Να λοιπόν που τα ψάρια μου έχουν αποκτήσει (και) θαυμάστριες

Ο Γιώργος είναι πονηρός και αυτά που λέει είναι gross

Λοιπόν θα πιω και θα γράψω. Θα πιω και θα γράψω (κάνω και κάτι άλλο). Βασικά έχω ήδη πιει αρκετά. Τσίπουρα. Το προσωνύμιο τσίπουρο guy άλλωστε τυχαία μου το κόλλησε ο τάπερ; Δεν νομίζω. Βέβαια πάει και αυτή – αυτός και άλλος την χαμουρεύει. Άτιμη ζωή, μας πέταξες στου δρόμου την άκρη. Από την άλλη δεν διαμαρτύρομαι μέρα που είναι σήμερα. Ονομαστική εορτή. Ναι, η γνωστή. Του Αγίου του τροπαιούχου (μεγάλη η χάρη του) με το κοντάρι το σουβλερό ανά χείρας. Αυτός και ο Γιάννης τόσο μεγάλο σουξέ. Star παιδί μου, star! Θεά! Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν να ευχαριστήσω όλους όσους με θυμηθήκατε σήμερα. Και συγκεκριμένα εκείνους που με πήραν τηλέφωνο και άκουσαν τη γεμάτο λαγνεία, έρωτα, σκόρδο και μπάσο φωνή μου. Σας ευχαριστώ. Ομολογώ ότι κάθε χρόνο είστε και περισσότεροι. Βασικά για να λέμε και την αλήθεια, την ονομαστική μου εορτή την έχω λίγο χεσμένη. Άλλωστε τα γενέθλια μετράνε. Όταν είσαι κάτω από 25 γιατί μετά… Κλάφτα. Τη μέρα πάντως που θα πατήσω τα 30 (δεν αργεί) θα διοργανώσω ένα μνησόσυνο παρέα με την αδερφή ψυχή μου. Μαζί θα φάμε τα κόλυβα, μαζί θα πιούμε το κονιακάκι της παρηγοριάς και φυσικά μαζί θα κλαψουμε τον νεκρό. Μην ξεχάσω να καλέσω και την Doctor psycho από τo κολέγιο του Βασιλιά του Γιώργη του Λονδρέζου.Τι άλλα; Λεφτά δεν υπάρχουν, η ΑΕΚ πάλι δεν πήρε πρωτάθλημα, στο μπάσκετ πέσαμε κατηγορία, αγόρασα φυτά για το μπαλκόνι και ξυριστική σώματος (πούστης πούστης ασυζητητί), ξανάρχισα γυμναστήριο, χαμούρεψα 1 γεματούλα και άλλη μία που την έχουν πηδήξει 64 (ναι, είμαι κ γω ένας απ’ αυτούς = την έχουν πηδήξει 63 + ο μαλάκας), δεν έφαγα αρνί το Πασχα (έφαγα όμως κατσίκι) φιλοσόφησα περί ζωής σε 2 ’’μουνάρες’’ (για την ακρίβεια στη μία γιατί στην άλλη η φιλοσοφία του κόλου κινήθηκε σε άλλα λιβάδια), σίγουρα εντυπωσιάστηκαν (πάλι δεν θα γαμήσουμε δηλαδή), ο Κατσιμπέρης έγινε περισσότερο μισογύνης απ’όσο ήταν, έπιασα (τα) 3 στο ΛΟΤΤΟ και ήπια μισό μπουκάλι τσίπουρο. Σήμερα. Αύριο; Σας αγαπώ όλους και ο Όσιος Ονούφριος ο Παρηγορητής ας σας δίνει φώτιση και στύση.

Υ.Γ Κύριε συγχώρεσε το βλάσφημο τέκνο σου. Δεν ξέρει τι γράφει. Ο Βελζεβούλης τον έχει διαβάλλει. Δώσε του ξανά φώτιση γιατί του έχει πέσει – συγνώμη, φύγει (θου Κύριε)... 

Τρέχτε λάβετε γιατί δεν θα προλάβετε

Εσύ δώσε, δώσε, δώσε και ξαναδώσε και όταν θα έρθει η στιγμή που ως αντάλλαγμα θα πάρεις τα’ αρχίδια σου, keep going και μη σταματάς, γιατί είναι σίγουρο ότι μια μέρα θα τα ξαναπάρεις Επ’ ευκαιρίας μιας και οι μέρες είναι άγιες, δηλαδή η συγκεκριμένη νύχτα είναι, να μας ευχηθώ καλή Ανάσταση γιατί πρέπει να ετοιμαστώ και η Βλάχου θα με κράζει αν αργήσω, αλλά να, δεν μπορούσα να μην κάτσω να γράψω μετά από αυτό που είδαν τα ματάκια μου πριν λίγο. Αν και το ‘λεγα εγώ. Μέγας Προφήτης. Εγώ και ο Κατσιμπέρης με το κληρονομικό το χάρισμα. Αλλά τι να λέμε τώρα φίλοι, συνοδοιπόροι, συναγωνιστές, συνάδελφοι, σύντεκνοι και ομοιοπαθόντες  άντρες; Μια συμβουλή από μένα που τα λέω αν μη τι άλλο ωραία: ΜΗ ΛΕΤΕ ΠΟΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠ’ ΟΣΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Η ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ. Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΞΕΡΕΤΕ ΟΛΟΙ. Είμαι σίγουρος ότι οι 9 στους 10 από εσάς το τηρείτε το παραπάνω. Ο ένας που θα συνεχίσει να μην το τηρεί (όπως ο υποφαινόμενος ας πούμε), να μου ευχηθώ εκ νέου καλή Ανάσταση, η πρώτη τόσο μοναχική και ιδιαίτερη και να θυμηθώ τέτοια μέρα του χρόνου, αν θα είμαι ακόμα το ίδιο ΜΑΛΑΚΑΣ όσο σήμερα. Ευχαριστώ και δεύτε λάβετε φως; Ό,τι μπορεί ο καθένας τέλος πάντων να λάβει (θου Κύριε)…

Υ.Γ Όχι μην είσαι αχάριστος έλαβες και συ. Έλαβες. Βάλτο τώρα στο γνωστό σημείο.Φιλάκια J

spiritual letter

Αγαπημένο πνεύμα (χωρίς μου – ακόμα δεν γνωριστήκαμε).

Πάνε τώρα δύο εβδομάδες περίπου από τη μέρα που έκανες την εμφάνιση σου. Βέβαια πρέπει να το παραδεχτώ ότι η πρόβα τζενεράλε σου ήταν κάπως ιδιαίτερη. Μα και συ με ρεύμα σκέφτηκες να με ξυπνήσεις; Δηλαδή μια τσιμπιά, μια φωνή, ένα σκούντημα ρε αδερφέ, κάτι πιο soft τέλος πάντων! Ρεύμα; Μα αλήθεια τι είδους πνεύμα είσαι εσύ; Μήπως ήσουν συνταξιούχος της ΔΕΗ; Άντρας ή γυναίκα; Το άλλο που το πας; Την μελανιά σε μέγεθος εικοσάρικου στο μπράτσο του δεξιού μου χεριού γιατί; Έχει αλλάξει πέντε χρώματα μέχρι σήμερα. Θα το δει κανείς και θα με περάσει για πρεζόνι. Που τα έμαθες αυτά; Εγώ δηλαδή ήρθα το βράδυ να σου βάλω την διακοσμητική πούτσα-δονητή στο κολαράκι; Αυτή που κρέμεται στο ράφι, ξέρεις. Εκτός αν εν ζωή σύχναζες στο Λάμδα, οπότε εντάξει να στη βάλω εις ένδειξη καλής θέλησης, Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι δεν πρέπει να είσαι αρσενικό. Προχθές καθώς προσπαθούσα να τον πάρω έναν απογευματινό (υπνάκο), άκουσα το κάλεσμα σου από την κουζίνα. Γιωωωργοοοοό! Μελωδική φωνή και σίγουρα γυναικεία. Άκουσε με αν θες να τα πάμε καλά. Εγώ είμαι φιλόξενος άνθρωπος. Μπορείς να μείνεις όσο θες. Χώρο έτσι κι αλλιώς δεν μου πιάνεις. Άλλωστε υπάρχει και ο καναπές που γίνεται κρεβάτι. Όμως θα σε θερμοπαρακαλέσω. ΜΗ με ξαναξυπνήσεις το βράδυ. Πέρα του ότι θα κάνω μια τουλάχιστον ώρα να ξανακοιμηθώ από το χέσιμο, θα μου δημιουργήσεις και φοβίες. Και άλλη όρεξη δεν είχα να αποκτήσω και προβλήματα ύπνου. Εγώ που τον παίρνω και πάνω στο γραφείο μου εν ώρα μελέτης άμα λάχει. Δεν γαμάμε που δεν γαμάμε, ας κοιμόμαστε τουλάχιστον. Εκτός αν προσφέρεσαι για καμιά αερογαμία (αλήθεια υπάρχει spiritολάγνος;). Βέβαια θα είναι σαν να κάνω διατάσεις στη μέση με αποκορύφωμα να χύνω τα μούτρα μου. Άπαπα forget it.. Άσε που σε έχω κόψει για λεσβία. Όποτε ανοίγεις το ράδιο όλος τυχαίος παίζει Πρωτοψάλτη. Ρώτησες λοιπόν στην γειτονιά, σου είπαν τα άλλα πνεύματα ότι είμαι gay friendly και μου κουβαλήθηκες. Τουλάχιστον δεν φέρνεις και τίποτα φίλες σου για ομαδικά πλακομούνια; Άλλωστε είμαι ακουστικός τύπος. Και μια που θα το κολοβαράς όλη μέρα εδώ μέσα, πλύνε και κάνα πιάτο. Γεμάτος είναι ο νεροχύτης. Α και πες στους δίπλα να σκάσουν γιατί με ενοχλούν με τις αγριοφωνάρες τους. Στο ψυγείο πάντως έχει και μπανάνες. Φρεσκότατες και ντούρες. Ξέρεις. Άντε καλώς μας ήρθες.

Συμβαίνει τώρα

Ο φ τα λέει με τον κ

- Χαλιέσαι μαλάκα;

- Πώς να μη χαλιέμαι;

- Μυαλό δεν θα βάλεις ποτεεεέ! Είσαι ψυχοπονιάρης κακομοίρη. Αυτό θα σε φάει.

- Μα εγώ θέλω να είμαι απλά ο εαυτός μου. Μ’ αρέσει να δίνω έστω και ας μην παίρνω τίποτα πίσω.

- Μα ποιος είσαι ο jesus christ ρε μάγκα;

- Άντε γαμήσου.

- Χαχαχαχα, ρε βάλε μυαλό! Αλήθεια πόσο μαλάκας είσαι; Διεκδικείς κάνα βραβείο μήπως και δεν το ξέρω;

- Τι βραβείο;

- Το νόμπελ μαλακίας κατ΄εξακολούθηση. Όχι λάθος. Το νόμπελ ψυχολογίας από σπόντα.

- Στ’ αρχίδια μου σε γράφω. Έτσι κι αλλιώς σ' έχω θαμμένο από καιρό και απ’ ότι βλέπω σε πειράζει λιγουλάκι ε; Τσούζει να έρχεσαι δεύτερος. Να σε αγνοούν.

- Μιλάς σίγουρα εκ πείρας αν κρίνω από τον τελευταίο μήνα. Κάτι ξέρεις εσύ μπαγασάκο! Εξάλλου κοίταξε λίγο μέσα σου. Πονάς; Αφού γουστάρεις μωρύ κουφάλα μαζοχίστρια να σε πονάνε! Για να έρχεσαι μετά εδώ και να αραδιάζεις τις μαλακίες σου. Τα έγραψες; Τράβα λοιπόν τώρα για ύπνο γιατί σε χαλάει. Μια μέρα θα με ευγνωμονείς. Α και μην ξεχάσεις να αγοράσεις τα υλικά για την συνταγή ε; Και τώρα που το θυμήθηκα, πολύ ωραία η μπλουζίτσα. Σου πάει. Βέβαια την άξιζες. Με εκτίμηση, κ.

- ...

Η υπερπροσφορά του Απρίλη

Και τώρα τι; Γράφεις ή όχι; Αφού το ήθελες, για άλλη μια φορά όμως οι λέξεις έτρεχαν στο μυαλό σου στη διάρκεια της διαδρομής Καλλιθέα – Κορυδαλλός και όχι τώρα που βλέπεις τον κέρσορα να αναβοσβήνει. Τελικά ένα netbook μέσα στο σαράβαλο θα μας σώσει. Εσένα και μένα. Ή ένα περίστροφο γεμάτο με σφαίρες που θα αδειάσουν το περιεχόμενο που φυλάς στο κεφάλι σου μια και καλή. Δεν έχω τάσεις αυτοκτονίας προς θεού. Αυτές ήρθαν κάποτε, τις γνωρίσαμε, αλλά τελικά δεν τα βρήκαμε στην προκαταβολή. Κάτι η μανούλα μου, κάτι το τελείωμα του βιβλίου, κάτι που τελικά αγαπημένο μου εφημερολόγιο δεν είμαι δα και τόσο αρχιδάτος. Ευτυχώς που δεν είχα μαγαζί να ανοίξω το πρωί γιατί αυτός θα ήταν ένας ακόμη λόγος (όπως λέει και ο τάπερ). Περίεργα πράγματα μου συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. Από τη μία χαρούμενος και από την άλλη να σε χτυπάνε με ηλεκτρικό ρεύμα στις 4 το πρωί και συ να πετάγεσαι στην κυριολεξία από το κρεβάτι (γιατί φυσικά κοιμόσουν εκείνη την ώρα) δεν είναι και ό,τι πιο φυσιολογικό. Ghosts? Ποιος ξέρει. Φαΐ πάντως στο ψυγείο έχει. Ναι μαλάκα μου το βρήκα. Πρόβα ήταν για το σημερινό ηλεκτροσόκ. Έλα τώρα υπερβάλεις. Μας βλέπει και κόσμος. Δεν ήταν ηλεκτροσόκ. Μα άσε με να το κάνω πιο… πώς να το πω; Συναρπαστικό; Έχουμε χτίσει και ένα Άλφα προφίλ μη το ξεχνάς. Σημασία έχει ότι η πληγή άνοιξε ένα χρόνο πριν και φυσικά δεν έχει επουλωθεί. Και βάζεις το χεράκι σου Τετάρτη βράδυ και την σκαλίζεις. Γιατί σ’ αρέσει να την σκαλιζεις. Σου θυμίζει ότι είσαι άνθρωπος και σε κάνει να έρχεσαι εδώ, να βουτάς τα χέρια σου στο αίμα, έχοντας πάντα τον πινόκιο αριστερά σου και κάτι άχαρα καλώδια στα δεξιά και να ζωγραφίζεις στην οθόνη. Άλλοι το κάνουν στο τοίχο του σπιτιού τους. Εγώ πάντως προσπάθησα οθόνη και τοίχο να τα βάλω στο ίδιο καλούπι αλλά αυτό που πήρα ήταν αυτό εδώ που μόλις διαβάσατε. Πλήγωσες και πληγώθηκες. Να το θυμάσαι. Aunt justice