I am Hell - ene (με λένε Πόπη)

Πολύς ντόρος γίνεται για το συγκεκριμένο βίντεο της Μουτσάτσου και τελικά δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Καλά τα λέει (σε γενικές γραμμές) η Κατερίνα αλλά έλα που όλη η δόξα ανήκει στο μακρινό παρελθόν και δυστυχώς η αναπαραγωγή και αναπροβολή των χιλιοειπωμένων κατορθωμάτων των Αρχαίων μας προγόνων μόνο θλίψη και οργή μπορεί να φέρει σε ένα σκεπτόμενο Έλληνα στην παρούσα φάση, εφόσον ως νέο-Έλληνες δεν έχουμε να αντιπαραβάλλουμε οτιδήποτε πολιτισμικά σπουδαίο. Ειδικά η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου κάνει την όλη ατμόσφαιρα ακόμα πιο κωμικοτραγική αφού υποτίθεται ότι το βίντεο στοχεύει ως επί το πλείστον σε ξενόγλωσσο κοινό οπότε ουδεμία συγκίνηση μπορεί να τους προκαλέσει μιας και δεν καταλαβαίνουν ούτε τα λόγια και γενικά δεν έχουν ιδέα του τι αντιπροσωπεύει ο συγκεκριμένος ύμνος. Ξέρω πως αρκετοί θα διαφωνήσουν μαζί μου αλλά αρκεί και μόνο να ρίξετε μια ματιά στα σχόλια του συγκεκριμένου βίντεο για να καταλάβετε το γιατί σαν χώρα φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Οι μεν υποστηρικτές να κάνουν κωλοτούμπες φουσκωμένοι από εθνική υπερηφάνεια και να κράζουν όσους δεν είναι θετικά διακείμενοι στο βίντεο και οι δε μη υποστηρικτές να κριτικάρουν, κράζοντας παράλληλα (και ως είθισται) τους υποστηρικτές με κάποιους εξ' αυτών να βγάζουν και τον χειρότερο φαλλοκρατισμό τους. Υπάρχει και μια μειοψηφία που απλά κάνει την κριτική του χωρίς να κράζει κανέναν. Όχι, δεν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί τρωγόμαστε μεταξύ μας, μιας και αυτό είναι συνέπεια της πραγματικής αιτίας της κατάντιας μας που δεν είναι άλλη από την έλλειψη παιδείας που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των Ελλήνων. Και όπως αναφέρει ο διαδικτυακός τόπος ''ΠΎΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ'' παιδεία είναι: 1) η πνευματική καλλιέργεια· μόρφωση, κουλτούρα και 2) η εκπαίδευση. Για το δημόσιο εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα και το τι αυτό παρέχει τόσα χρόνια στους μαθητές του πιστεύω ότι πάνω κάτω όλοι γνωρίζουμε (όσοι φοιτήσαμε δηλαδή σε δημόσια σχολεία). Μια παιδεία σχεδόν κενή περιεχομένου (πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων). Μια παιδεία άρπα - κόλλα, εντούτοις ικανή να μας βάλει στο πανεπιστήμιο και μετά έχει ο Θεός. Όσο για την πνευματική μας καλλιέργεια, μόρφωση και κουλτούρα, αυτή δυστυχώς είναι αφημένη στα χέρια - έλεος της ελληνικής οικογένειας, των media και των προσωπικών επιλογών του καθενός μας. Για την πρώτη (ελληνική οικογένεια) θα αναφερθώ (ελπίζω) κάποια στιγμή στο μέλλον (και θα είμαι κακός), όσο για τα εγχώρια media, ας το περιγράψω απλά: Μπόχα, σαπίλα και υπο - ψευτοκουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο και εδώ όμως με κάποιες λίγες φωτεινές εξαιρέσεις. Τι μας έμεινε; Οι προσωπικές μας επιλογές, είτε αυτές είναι φίλοι, γνωριμίες, ενδιαφέροντα, κλίσεις και οτιδήποτε άλλο εμείς ελεύθερα (ή όχι πάντα) επιλέγουμε να βάλουμε στη ζωή μας. Εδώ θέλω ο καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, αν και δεν πιστεύω να δυσκολευτεί ιδιαίτερα παρατηρώντας τους γύρω του ή ακόμα καλύτερα σκεπτόμενος τις δικές του προσωπικές επιλογές που διαμόρφωσαν την παιδεία του κατά τη διάρκεια της ζωής του. Τα γεγονότα βέβαια για άλλη μια φορά με προλαβαίνουν μιας και λίγες μέρες μετά το βίντεο της Μουτσάτσου, ανέβηκε στο διαδίκτυο ένα δεύτερο βίντεο που ήρθε όχι τόσο σαν απάντηση (κατά την ταπεινή μου άποψη), αλλά σαν συμπλήρωμα στο πρώτο βίντεο. Σ' αυτό λοιπόν ο άσημος Σπύρος - δημιουργός του βίντεο, μας (υπεν)θυμίζει ότι εκτός από Hellenes είμαστε και Μαλάκες. Μαλάκες για τον αυτοβασανισμό - αυτοϊκανοποίηση (λαϊκιστή μαλακία) που τόσα χρόνια υποβάλλουμε τους εαυτούς μας ψηφίζοντας τα δύο πρώην (θέλω να ελπίζω) μεγάλα πολιτικά κόμματα. Και εκεί που ήμουν έτοιμος να κλείσω ετούτο εδώ το post, ήρθε αυτή η άδολη ψυχή η Hellenoυπερήφανη, η Democratiki, αυτή που κόπτεται για το καλό της πατρίδας και την εξύψωση των πανάρχαιων ιδανικών της στο εξωτερικό, η ίδια που ξέρει καλά τι σημαίνει η idea of Critic, η Κατερίνα η Μουτσάτσου να μου τα ανατρέψει όλα αγαπημένε αναγνώστη και να κάνει τι λες εσύ; Να κατεβάσει το βίντεο του άσημου Σπύρου από το διαδίκτυο λόγω... Copyright ή ελληνιστί πνευματικών δικαιωμάτων.
 Ένα σωρό λέξεις έχω γράψει τόση ώρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο και ακόμα όμως με διακατέχει το ίδιο αρχικό συναίσθημα: Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Εσείς;

Άι στο(ν) Γεώργιο

Άγιος Γεώργιος

''Από τους δημοφιλέστερους Αγίους σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Ονομάζεται, επίσης, Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος. Ειδικά στη χώρα μας, δεν υπάρχει περιοχή που να μην έχει εξωκλήσι ή εκκλησία αφιερωμένη στη μνήμη του, ενώ το όνομα Γεώργιος είναι από τα πλέον συνηθισμένα''

Το καλύτερο όμως σας το έχω εδώ:  

''Αφού τον λόγχισαν, του ξέσχισαν τις σάρκες με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Έπειτα τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Ο Γεώργιος υπέμεινε καρτερικά το μαρτύριο και στις 23 Απριλίου 303 αποκεφαλίστηκε στα τείχη της Νικομήδειας.''

Θου κύριε φυλακή το στόματι μου μα αυτός δεν είναι Άγιος αλλά ο Τσακ Νόρις! Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Να με συγχωρεί ο Μεγαλομάρτυρας μα εγώ όταν ήμουν μικρός ήθελα να με λένε Παναγιώτη. Όπως άλλωστε ήθελε να γίνω κομπιούτερ όταν μεγαλώσω αλλά να που πανηγυρικά αποδεικνύεται καθώς περνούν τα χρόνια πως δεν μπορούμε να 'χουμε ό,τι θέλουμε σε τούτο το μάταιο αλλά κάποιες φορές συμπαθητικό κόσμο. Θα μου πεις βέβαια πως γι' αυτό δεν υπάρχουν οι κάθε είδους Άγιοι, Όσιοι και λοιποί υπερήρωες; Για να ζητάμε εμείς και να δίνουν εκείνοι. Αυτή άλλωστε δεν είναι η δουλειά τους; Να εισακούν τις προσευχές - παρακλήσεις μας; Μεταξύ μας τώρα αλλά αν εγώ ήμουν Άγιος δεν θα 'θελα επουδενί κάθε μέρα να γεμίζει η Άγια κούτρα μου με τα χιλιάδες θέλω του κάθε πιστού. Ναι, θα το ομολογήσω πως και γω υπήρξα κάποτε στη ζωή μου ένας από αυτούς που θερμοπαρακαλούσα στον ύπνο μου, άλλοτε και στον ξύπνιο μου τον καλό Θεούλη και τον ακόμα καλύτερο Άγιο Γεώργιο (μεγάλη η χάρη του μέρα που 'ναι) να με βοηθήσει - φωτίσει. Μια μέρα όμως την έκοψα την παραπάνω κακή συνήθεια αφού πρώτα αναρωτήθηκα φωναχτά μέσα μου ΠΟΙΟΣ (ΜΑΛΑΚΑΣ) ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΟΛΜΑΣ ΚΑΙ ΖΗΤΑΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΙΑ; Ρητορικό φυσικά το ερώτημα. Έτσι πήρα μια απόφαση αλτρουισμού και έκτοτε σκέφτηκα πως αν δικαιούμαι κάθε χρόνο μια,δυο ή δέκα ευχούλες που ίσως μπορεί να εισακουστούν από κάποιον εκεί ψηλά στους ουρανούς, να τη διαθέσω για κάποιον άλλο συνάνθρωπο που την έχει πραγματικά ανάγκη. Η ζωή άλλωστε μέχρι στιγμής μου έχει ξηγηθεί αρκετά καλά. Εξάλλου τσάμπα είναι ευχές, τσάμπα και γω τις δίνω. Και αν κάποιος που διαβάζει τώρα αυτές εδώ τις γραμμές αναρωτηθεί πως καλά, δεν φοβάται αυτός κανένα θεό μ' αυτά που γράφει εδώ μέσα, θα του απαντούσα πως είμαι σίγουρος πως ο Θεός έχει χιούμορ. Εν κατακλείδι και για να μη το κουράζουμε ποτέ μου δεν χώνεψα τις ονομαστικές εορτές και πόσο μάλλον τη δική μου. Δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για μένα γι' αυτό και ήδη σκέφτομαι το μπελά των τηλεφώνων και μηνυμάτων αύριο. Από την άλλη όμως θέλω να αφιερώσω το σημερινό post στον παππού μου το Γιώργο που το 1986 μου χάρισε τη μοναδική χριστιανική εικόνα που έχω στο σπίτι μου και που είναι φυσικά του ομώνυμου Αγίου. Δώρο στο Γιωργάκι. Ο παππούς του Γιώργης Ν. 1986. Παραμυθάς εσύ, παραμυθάς και γω. Χρόνια μας πολλά και επέτρεψε μου Άγιε να χρησιμοποιήσω και γω ο δούλος σου σήμερα μια ευχούλα από τις δικές μου ε; Γράφε λοιπόν: www.efimero-logio.blogspot.com και δώστο στον παππού να με καμαρώνει. Αμήν

Τρέχτε λάβετε γιατί δεν θα προλάβετε v.2012

Είχα κάποτε ένα αφεντικό, που ισχυριζόταν πως κάθε χρόνο την Μεγάλη Εβδομάδα υπέφερε. Ψυχή τε και σώματι. Μη πάει ο νους σας σε κανένα θρησκόληπτο άνθρωπο. Απλά το αφεντικό μου ήταν ένθερμος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ.

Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Πριν λίγο καιρό την βγάλαμε την υποχρέωση απευθύνοντας ευχαριστήριο μήνυμα στους αναγνώστες μας και πλέον πρέπει να συνεχίσουμε το θεάρεστο έργο μας. Μεγάλο Σάββατο σήμερα και λογικά η νύχτα με βρίσκει μόνο στο σπίτι. Στην κουζίνα θα πρέπει να ακούγεται ο ήχος του βρασμού της κρεατόσουπας προερχόμενος από την κατσαρόλα φυσικά. Η συνταγή επέτασσε χύτρα μα τέτοια δεν διαθέτει το νοικοκυριό μου και χρήμα για δαύτην ούτε η τσέπη μου. Άσε που ποτέ μου δεν το χώνεψα το εν λόγω σκεύος όπως και τον φούρνο μικροκυμάτων άλλωστε. Μη ρωτάς γιατί αλλά προσπαθώ να θυμηθώ αν είχαμε αγοράσει στο σπίτι την παραπάνω συσκευή επί ΠΑΣΟΚ ή επί Ν.Δ. Έχει σημασία θα μου πεις; Όχι, γιατί και με τους δύο ευδαιμονίσαμε και σφάζαμε κάθε Κυριακή και ενίοτε όλη την εβδομάδα το μόσχο το σιτευτό. Τόσο που στο τέλος τα ντόπια μοσχάρια σώθηκαν και η ανάγκη μας έριξε στην πατροπαράδοτη εισαγωγή. Καλή του ώρα και ο θεός να τον αναπαύσει τέλος πάντων τον μόσχο που ακόμα βράζει όπως προανέφερα στη φτηνή μου κατσαρόλα. Αγαπημένε αναγνώστη πρέπει να τηρήσω το έθιμο του εφημερολογίου και να σου ευχηθώ καλή Ανάσταση. Ηappy Easter για τους αγγλόφωνους αναγνώστες. Γι΄αυτό βρίσκομαι σήμερα εδώ. Θέλω να πιστεύω ότι θα καπνίζω ένα τσιγάρο από τα καλά και η όρεξη μου θα είναι μεγάλη. Για φαγητό. Όχι δεν είναι βράδυ Μεγάλου Σαββάτου ούτε καν Σαββάτου σκέτο. Είναι μεσημέρι Μεγάλης Τετάρτης και δεν φταίνε τα ναρκωτικά. Η έμπνευση φταίει που μου ήρθε τώρα και έτσι αποφάσισα να την ξοδέψω προκαταβολικά πριν πετάξει σαν πουλάκι και μπει και κείνη στο κλουβί μαζί με τις καρδερίνες του γείτονα. Αν δεν ζω μέχρι το Σάββατο, το παρόν κείμενο θα αποτελεί κάτι σαν την παρακαταθήκη μου για την επόμενη γενιά προβληματισμένων και προβληματικών εν γένει. Διαθήκη δεν έχω συντάξει γιατί δεν έχω περιουσία. Ακόμα. Τα καλύτερα όμως πιστεύω ότι έρχονται, είναι στο δρόμο. Νέες μέρες ευδαιμονίας υπόσχεται το μέλλον στον πολυβασανισμένο μας τόπο. To ΔΝΤ, η Ε.Ε και οι πιστωτές μας άνοιξαν την αγκαλιά τους και μας περιμένουν. Αντιστέκομαι όμως, διστάζω να πέσω στα χέρια τους και δεν ξέρω τι άλλο να ανοίξω εκτός από πόδια (ως άλλη δούλα πόρνη). Οι άρχοντες του τόπου μας άλλωστε δασκαλεύουν πως θέλουν το καλό μας και γω σαν γνήσιο τέκνο Κυρίου προσπαθώ να δείξω την κατανόηση και την αγάπη μου στους άρχοντες Μεγάλη Βδομάδα που ‘χουμε. Και από μεθαύριο τι αγαπημένε αναγνώστη; Τέρμα τα θαύματα; Στη τελική ευθεία για τις εκλογές; Τα μαχαίρια έξω να ακονίζονται; Ο τόπος να βρυχάται και γω να αναμένω ακόμα ανάσταση νεκρών; Δεν έγινε αυτή; Αύριο γίνεται; Απαπαπαπα…. Αλβανό θα έπινα τόση ώρα και η σούπα χύνεται. Χριστός Ανέστη. 

Υ.Γ Πέρυσι τέτοια μέρα αναρωτιόμουν αν φέτος θα ήμουν το ίδιο μαλάκας όπως τότε. Δια την απάντηση τούτου θα ανατρέξω ευθύς αμέσως εις τας γραφάς και θα μας απαντήσω του χρόνου. Αμήν.

Εφημερολόγιο εσύ Σούπερ σταρ

Μεγαλώνοντας παρατηρώ τον εαυτό μου να γίνεται όλο και πιο μοναχικός. Βέβαια μια κοπέλα εύστοχα με διόρθωσε λέγοντας μου πως δεν είμαι μοναχικό αγόρι, απλά ξέρω να περνάω καλά και με την πάρτη μου.
Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Μετά από 1000 και πλεόν όψεις είχα χρέος να απευθύνω ευχαριστήριο μήνυμα προς όλους τους αναγνώστες. Να τους ενημερώσω βέβαια πως μαζί με μένα σας ευχαριστεί και ο άλλος. Αυτός που ξέθαψα πριν από δύο και κάτι χρόνια και τον έκανα ήρωα ενός βιβλίου που από τότε μέχρι σήμερα με έχει σημαδέψει και εξακολουθεί να το κάνει παρόλο που κάποτε εσφαλμένα πίστεψα ότι τον είχα εξολοθρεύσει. Αυτό που σου δίνει ζωή άλλωστε δεν το σκοτώνεις αλλά το αγαπάς (ποιος μιλάει). Πως λοιπόν γίνεται να μην περνάω καλά με την πάρτη μου όταν μονίμως έχω παρέα; Από το 2010 μέχρι σήμερα κύλησε αρκετό νερό στ' αυλάκι και κάποια πράγματα φυσικά άλλαξαν όπως κι άλλα παρέμειναν ίδια (όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν σωστά Έλληνες;). Έτσι μέσα στην αλλαγή γεννήθηκες και συ αγαπημένο μου εφημερολόγιο τον Ιανουάριο του 2010. Ήσυχη γωνιά για τις κρύες, άλλοτε ζεστές νύχτες (και για όσες φορές σε μουτζούρωσα μέρα μη μου κρατάς κακία ε;), όλων των εποχών του χρόνου. Το καθαρτήριο μου. Το δωματιάκι της εξομολόγησης. Χωρίς παραπέτασμα. Όλα στη γύμνια. Ενίοτε, γιατί καμιά φορά ήσουν απλά τo play room. Δεν θα κάνω καν απόπειρα να ρίξω μια ματιά στο παρελθόν σου και μέσω μιας ρετροσπεκτίβας να βγάλω ένα συμπέρασμα για ό,τι έχει λάβει μέρος εδώ μέσα. Αυτό άλλωστε (το παρελθόν) είναι και δικό μου οπότε ξέρω καλά ότι θα το κουβαλώ πάντα μέχρι να αντικρίσω τα ραδίκια ανάποδα (γιατί εγώ επιθυμώ ταφή και ουχί καύση - ναι, θέλω να με ρεύονται οι γαιοσκώληκες) διότι έτσι κι αλλιώς τα συμπεράσματα είναι για τους ρεαλιστές. Σπάνια  ένας δίδυμος τολμά να συμπεράνει γιατί ξέρει πως αυτό έχει κοντινή ημερομηνία λήξης. Έτσι, απλά (αμπελο)φιλοσοφεί. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μερικές φορές. Έτσι και δω. Να 'ξερες αγαπημένε αναγνώστη πόσες μα πόσες φορές δεν ήθελα να τρέξω στην οθόνη του υπολογιστή μου για να μοιραστώ μαζί σου τη μαγεία της στιγμής (το ξέρεις δηλαδή). Βέβαια η στιγμή ως επί το πλείστον με πετυχαίνει συνήθως εκτός σπιτιού και ως εκ τούτου πετάει, χάνεται και φιλότιμα προσπαθώ μετά από κάποιο διάστημα (μην είναι λεπτά, ώρες, μέρες;) να την φέρω πίσω χρησιμοποιώντας διάφορες πονηριές (μάστορας του είδους άλλωστε ο συγγραφέας). Το αποτέλεσμα το διαβάζετε ετούτη εδώ τη στιγμή. Το συγκεκριμένο κείμενο ξεκίνησε να γράφεται προ 15 ημερών περίπου και συνεχίζεται απόψε. Πολλά θέλω να σου πω αναγνώστη. Πολλά θέλω να μοιραστώ μαζί σου. Πάντα το ήθελα δηλαδή. Μα πάνω απ' όλα θέλω να σε φωτίσω. Και έπειτα να φωτίσεις εσύ εμένα. Εν τέλει να λουστούμε όλες μαζί στο απέραντο, καθάριο φως. Στην παρούσα φάση βέβαια που διάγουμε το πιθανότερο είναι να αρκεστούμε σ' ένα τροπικό μαύρισμα μιας και το αληθινό, πνευματικό φως έχει παγιδευτεί κάπου ανάμεσα στη μαλακία που μας δέρνει και στη μαλακία που μας έδερνε πάντα. Άξια τέκνα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη που οδηγούν κάμπριο με 20 € στην τσέπη, πετάνε το πακέτο των αμερικάνικων τσιγάρων τους στο δρόμο γιατί είναι εύκολο, περνούν με κόκκινο γιατί δεν έγινε και κάτι, βρίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη με την παραμικρή μαλακία που θα κάνει ο μπροστινός οδηγός γιατί αυτοί είναι πιλότοι της F1, παρκάρουν όπου τους καβλώσει γιατί δεν έχουν χρόνο για χάσιμο και όταν τρώνε κλήση αναθεματίζουν θεούς και δαίμονες για το μπουρδέλο το κράτος όπου ζουν. Α, ξέχασα ότι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Ψήφιζαν. Τώρα δηλώνουν αγανακτισμένοι. Μέχρι να γυρίσει ο τροχός και να επιστρέψουν πάλι στα παλιά και αγαπημένα τους λημέρια. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν - και μένα τα χεράκια της με λύνουν και με δένουν. Υδροχόος. Το τραγούδι που περιγράφει απόλυτα αυτό που ζήσαμε, ζούμε και θα ζούμε. Γιατί για μια γκόμενα ξεκίνησαν όλα τον Γενάρη του 2010 σ' αυτό το δωμάτιο αναγνώστη. Έτσι γινόταν πάντα. Είτε τη λένε Ελλάδα, είτε καριόλα. Πάει με όλους εκτός από σένα και αυτό σε πονά. Εσύ όμως συνεχίζεις για μια άλλη Ελλάδα που δεν υπάρχει μα σου δίνει λόγο για να ζεις. Και θα γυρίσεις εδώ σύντομα ξανά. Στα ίδια. Μαζί της. Μαζί μου. Την ευχαριστούμε και την αγαπάμε από καρδιάς. Καλή συνέχεια

Υ.Γ Από σπόντα ή εσκεμμένα, special thanks στους αναγνώστες - views από:

Ελλάδα                       925

Η.Π.Α                           58

Ηνωμένο Βασίλειο          56

Γερμανία                       29

Λετονία (?)                    24

Κύπρος                          9

(Μαμά) Ρωσία                9

Ιρλανδία                         3

Βραζιλία                        2

Αργεντινή                       1