Σε παρακαλώ, μη με παρεξηγείς. Δεν έχω κακές προθέσεις. Ουδέποτε είχα. Δεν μπορώ άλλωστε. Δεν γίνεται όσο κι αν προσπαθήσω. Με γυρνάει πίσω. Εγώ απλώς ζω για τη στιγμή. Μα να είναι που κάποιες φορές τη σκοτώνω. Σου είπα όμως. Ποτέ για κακό. Συμβαίνει. Αλλά... Μια στιγμή! Σε παρακαλώ κοίταξε με! Και πες μου τι βλέπεις. Το ξέρω. Δεν προλάβαμε. Μέχρι την επόμενη φορά τότε. Την επόμενη. Την επόμενη...
Χάρη σε σένα κατάλαβα ότι έχω μεγαλώσει (κι ας μην το έχεις πει ποτέ). Δεν με πειράζει συνήθως μα είναι το παράπονο ξέρεις, που σε κάνει να αναρωτιέσαι το γιατί. Ευτυχώς που γνωρίζεις ότι δεν συμβαίνει μόνο σε μένα και με κάνεις να το ξεχνώ. Και μου είναι δύσκολο ξέρεις, καθώς διασχίζω βήμα βήμα το μονοπάτι που κάποιος άλλος νομίζω πως έχει χαράξει για μένα, να επιστρέφω στα μικράτα μου έστω και χωρίς να θυμάμαι τόσα πολλά. Με θλίβει. Πάντα με έθλιβε. Θέλω να την προσπερνάω τη μνήμη κάποιες φορές. Άλλωστε είναι σαν τον απρόσκλητο επισκέπτη. Τότε κρατώ την ανάσα μου μέχρι να φύγει. Μακάρι να μην με άκουσε ποτέ. Δεν θέλω να είμαι αγενής. Μακάρι να μπορούσες να μου μιλήσεις όμως. Ίσως στην επόμενη ζωή μας ε; Ίσως τότε να είσαι ποιο τυχερός από μένα. Κι όμως είμαι σίγουρος ότι την έζησες τη ζωή σου καλά. Μπορεί να ήσουν εκεί, πάντα στο ίδιο σημείο αλλά εγώ σε θαύμαζα κάθε φορά που περνούσα από δίπλα σου. Κάποιες φορές βέβαια με φόβιζες αλλά δεν άργησα να καταλάβω ότι τελικά ούτε συ είχες κακές προθέσεις. Ποτέ. Ήθελες απλά να ζήσεις με τον τρόπο που επέλεξες. Να δηλώσεις παρόν. Και αλήθεια το πέτυχες. Αν φύγεις πριν από μένα όμως να ξέρεις ότι εγώ πάντα θα περνάω από τα μέρη σου και τότε δεν θα κρατώ την ανάσα μου. Έτσι είναι καλύτερα ε; Μακάρι να μπορούσες να μου μιλήσεις. Κάποτε ξέρω ότι θα με καταλάβεις. Αργήσαμε και οι δύο γαμώτο. Εγώ όμως θα σ' ευχαριστώ για πάντα και ας μην ξέρω καν τ΄ όνομα σου.
