Αγαπημένο μου εφημερολόγιο ξέρεις πως ανέκαθεν αναζητούσαμε στο χρόνο μας και στο χώρο μας (εδώ δηλαδή) ποιοτικό υλικό. Αυτό που δηλαδή θα αύξανε τα views κατά χιλιάδες. Άλλωστε πάντα μας ενδιέφεραν τι λέγαν οι άλλοι για μας ε; Και μιας και οι μέρες που διάγουμε είναι ταραχώδεις και ο ρόλος των blogger είναι αν μη τι άλλο σημαντικός για τα κοινωνικά δρώμενα, ένα πατημένο πουλί ήρθε σήμερα να με ταρακουνήσει και να με βάλει στον σωστό το δρόμο, εκείνον της αφύπνισης και του προβληματισμού. Είναι γνωστό βέβαια ότι το πουλί ή τα πουλιά αν προτιμάτε, υπήρξαν πάντα ο ακρογωνιαίος λίθος της ελληνικής κουλτούρας και διανόησης και φυσικά δεν χωράει συζήτηση πως και για μας εδώ αυτό (το πουλί δηλαδή) ήταν ανέκαθεν η κινητήριος δύναμη, η ατμομηχανή μας, η πεμπτουσία μας, η καταστροφή μας, άρα και η λύτρωση μας. Κατηφορίζοντας λοιπόν την Ιπποκράτους και βλέποντας ένα περιστέρι (κατ' άλλους δεκαοχτούρα - μεγάλο ζήτημα η διάκριση των δύο - θα το αναλύσουμε ίσως κάποτε σε άλλη συνεδρία μας) σε κατάσταση χαλκομανίας στο οδόστρωμα (dead bird κατά τα κοινώς λεγόμενα), σκέφτηκα (αποφάσισα δηλαδή) πως στο all time classic πάνθεον των on the road πατημένων ζώων μπορεί επάξια να μπει πλέον και το εν λόγω πτηνό. Βέβαια το ζήτημα δεν είναι να προσθέσουμε άλλο ένα ζώο στη παραπάνω συλλογή αλλά να αναρωτηθούμε και να προβληματιστούμε όλες μαζί (με το μυαλό μας ανοιχτό πάντα) για το τι ήταν αυτό που οδήγησε σταδιακά τα Αθηναϊκά περιστέρια (μαζί με τα υπόλοιπα αντρικά μόρια) στη σταδιακή τους πτώση και εν τέλει κατάρρευση - αποτύπωση στο Αθηναϊκό (και Ελλαδικό γιατί όχι) οδόστρωμα. Μην είναι η ατμοσφαιρική ρύπανση που τα υπνώτισε; Μην είναι οι αεροψεκασμοί; Μην είναι οι υπερβολικές ταχύτητες που αναπτύσσουν οι οδηγοί; Μην έχουν τα δύσμοιρα τα πουλάκια τάσεις αυτοκτονίας; Μη δεν βλέπουν καλά; Μην έχει πρόβλημα το πτητικό τους σύστημα; Μη μου τη λήθη τάρατε; Όχι, όχι, όχι. Τίποτα από τα παραπάνω. Άλλωστε ο καλός Θεούλης τα πάντα εν σοφία εποίησε και τα πάντα είχε προβλέψει. Το πρόβλημα δεν είναι οργανικό, μήτε μηχανικό, μήτε ατμοσφαιρικό αλλά πρωτίστως ηθικό και βαθιά κοινωνικό. Τα περιστέρια λοιπόν, σαν μέρος και εκείνα του ευρύτερου οικοσυστήματος και δη του ελληνικού, έχουν αφομοιώσει πλήρως το κλίμα της εποχής και έχουν γίνει ένα με τον Έλληνα συντοπίτη τους: Φυτά. Σε πλήρη αποχαύνωση. Τόσο που αν είχαν λαλιά θα ζητούσαν από τους ανθρώπους έναν καναπέ για να κάτσουν, μια τηλεόραση για να χαζέψουν (περισσότερο), ένα φραπέ για να πιουν και ένα τσιγάρο για να καπνίσουν (αν και το τελευταίο το βρίσκω θεμιτό - και τα πουλιά έχουν δικαίωμα στην απόλαυση). Βέβαια εδώ που τα λέμε, για κάποιους ο αιώνιος ύπνος (γνωστός και ως θάνατος) είναι μια λύτρωση, για να μην πω ευχαρίστηση. Αν λοιπόν κάποτε συναντήσετε ένα περιστέρι στο δρόμο, μη διστάσετε. Οπλιστείτε με θάρρος και ρωτήστε το. Τι να ρωτήσετε; Το σύνηθες φυσικά. Ό,τι θα ρωτούσατε και τον κολλητό σας στο τηλέφωνο. Τι κάνεις; Και τότε δώστε μεγάλη βάση στην απάντηση. Αν το πτηνό σας απαντήσει καλά καλά τότε ναι, υπάρχει θέμα. Το πτηνό απαντάει σαν εμάς. Άρα έχει πρόβλημα και όλα τα παραπάνω ισχύουν. Αν τώρα σας απαντήσει δεκαοχτώ, δεκαοχτώ, τότε θα έχετε πέσει σε πουλί που ξέρει ακόμα τι του γίνεται. Νιώθει ακόμα αλλά και συμπεριφέρεται (behaves) σαν πουλί δηλαδή. Σε αυτή την περίπτωση προσπαθήστε να το πιάσετε και να το φυλακίσετε. Τέτοια ζώα θα σπανίζουν στο μέλλον και θα αποτελούν κακό παράδειγμα για τα υπόλοιπα. Πρέπει να φιμωθούν και γιατί όχι να βαλσαμωθούν. Υπάρχει βέβαια και μια τελευταία περίπτωση σε αυτή την υποτιθέμενη στιχομυθία μεταξύ πουλιού και ανθρώπου και συγκεκριμένα η πιθανότητα να μη λάβετε καμία απάντηση. Οπότε αν το πτηνό σας γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη, ανοίξει τα φτερά του, απογειωθεί και φεύγοντας σας ρίξει και μια juicy κουτσουλιά (χέσιμο), παραμείνετε ψύχραιμοι, μη σκουπιστείτε και τρέξτε γρήγορα στον πρώτο καθρέπτη που θα βρείτε μπροστά σας. Κοιταχτείτε για λίγο και αναρωτηθείτε: Πότε ήταν η τελευταία φορά που φάγατε σκατά σε αυτόν τον κόσμο; Αν στο στόμα σας υπάρχει ακόμα νωπή η γεύση του σκατού, να είστε σίγουροι πως στο επόμενο στενό θα δείτε το περιστέρι σας να κείτεται πατημένο καταμεσής του δρόμου και μια γάτα λίγο παραπέρα να αναρωτιέται: δεκαοχτώ, δεκαοχτώ (;)
