Ότι θα 'φτανε στιγμή αγαπημένε αναγνώστη, που θα ξεχώριζα τα σακουλάκια με τα εν δυνάμει κατεψυγμένα μπιφτέκια μου, σε ''μπιφτέκια Μπαρμπαρήγου'' και ''μπιφτέκια απλά'', ναι, δεν το φανταζόμουν ποτέ. Φυλετικός διαχωρισμός πλέον και στον κιμά, επηρεασμένος γαρ από τη φρενίτιδα των εκπομπών μαγειρικής και του γκουρμεδομαγειρικού lifestyle εν γένει. 'Ερχεται όμως η Θεία δίκη και πέφτει σαν πέλεκυς - λεπίδα για την ακρίβεια και σου κόβει το δάχτυλο θυμίζοντας σου πως την ώρα που εσύ βάφτιζες τα μπιφτέκια, ένα παιδάκι σε κάποιο γειτονικό σπίτι πεινούσε. Και όταν το παραπάνω παιδάκι το βλέπεις με καρδιά σφιγμένη να μένει και χωρίς κεραμίδι στο κεφάλι, τότε ναι, το κόψιμο ήταν το λιγότερο που μπορούσε να σου συμβεί. Μα τι να έκαμα; Μήπως να έσπαγα τον κουμπαρά - αμάξι μου και να γέμιζα τις ρηχές τσέπες του με τα 2ευρα που με τόση αυταπάρνηση φυλάω για να πάω το Φθινόπωρο του 2013 στο Παρίσι; Εν καιρώ κρίσης; Μα καλά ποιος νομίζεις ότι είμαι ε; Ο Ντόναλντ; Τραμπ;
Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Καλησπέρα αγαπημένε αναγνώστη. Πρώτη καλησπέρα Ελ Σαλβαδόρ. Καλησπέρα Ντουμπάι (ακόμα σε περιμένω στα στατιστικά μου). Καλησπέρα νεοσσέ εραστή της Δραπετσώνας. Σκεπτόμενος το νεοσσό όμως, ξάφνου ήρθε στο μυαλό μου το πουλί. Πουλάκι ξένο - πουλί καημένο - που τρώει τα σπλάχνα - δεν βγάζω άχνα. Και το άλλο που λέει λαλεί πουλί - παίρνει σπυρί - και η μάνα το ζηλεύει. Θα κλείσω όμως με το μεγάλο χιτ που ακούει στο όνομα το πουλάκι τσίου και θα σταθώ για λίγο. Θα γυρίσω πίσω το βλέμμα πίσω στο 2012 και μετά ακόμα πιο πίσω στο 2011 και θα στα σταματήσω εκεί, στην αρχή των πάντων γιατί αν κοιτάξω ακόμα πιο πίσω θα δω απλώς και μόνο τον κώλο μου (πανταχού παρόν ο πρωκτός). Οπότε μένοντας για λίγο στο 2011 θα κάνω ένα επιτόπιο σάλτο (πορνάλε) και θα ρθω πάλι εδώ, στα σήμερα, στο 2013 και θα παρατηρήσω πως κλείσαμε τα 2000+ views και συγνώμη αλλά αυτή τη φορά δεν θα το γιορτάσω αγαπημένε αναγνώστη μαζί σου γιατί όντας ολίγο εγκαταλελειμμένο ετούτο το ιστολόγιο θα ήταν φάουλ ή foul όπως θα λεγε και ο αγγλόφωνος (σύντροφος - ή μήπως συντρόφισσα) αναγνώστης. Και τώρα που είπα σύντροφος να μας ενημερώσω ότι το ποτό είναι φτηνό, τίμιο και ρώσικο. Κάποτε σοβιετικό. Εσύ όμως σύντροφε στο Ελ Σαλβαδόρ αλλά και συ νεοσσέ εραστή της Δραπετσώνας (μ' αρέσει να σε αποκαλώ με τον πλήρη τίτλο ευγενείας σου) σκέψου ποια θα ήταν η ύπαρξη σου αλλά και η θέση σου στην ιστορία χωρίς το πουλί. Πουλί που στην πρώτη περίπτωση πέταξε μακριά, πέρασε ζούγκλες και ωκεανούς και στη δεύτερη πετάει τοπικά, locally δηλαδή αλλά δεν παύει να πετάει, και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Το δικό μου πάντως σίγησε (σίγησε απόψε το πουλάκι μου) και γι' αυτό αγαπημένο μου εφημερολόγιο μπήκα αποβραδίς κρατώντας τροφή στα χέρια για να σε φιλέψω κάτι μιας και η πνευματική σου τροφή το τελευταίο διάστημα είναι πενιχρή. Πουλιά και ανθρώποι λοιπόν, αιτία και αφορμή, αφορμή και αιτία, φτηνιάρικα αιδοία υποβασταζόμενα σε τρία πόδια, πόδια τσακισμένα, πόδια χρεωμένα και συ, εσύ αυτοθεραπευόμενε νέε έρμαιο της μεγαλομανιακής σου ταπεινότητας. Πιστέ της πίστης σου. Άνθρωπε του κόσμου. Πράξη δίχως κορύφωση. Καταμετρητή της χαμένης νιότης. Πουλάκι ξένο. Πουλί καημένο. Που τρώει τα σπλάχνα. Δεν βγάζω άχνα (και τι να ΄λεγα; Εύκολο το χεις;).
Από φτωχό και από φτηνό μαθαίνεις την αλήθεια. Και ρώσικο. Φιλιά.
