Αλήθεια, πως γίνεται να νοσταλγείς κάτι το οποίο δεν έχεις ακόμα ζήσει; Μήπως είναι και αυτό ένα από τα πολλά προσόντα μας αγαπημένε αναγνώστη; Η προκαταβολική νοσταλγία;Στοπ.
Η συγγραφή υπό το καθεστώς απόλυτης μοναξιάς (και ψημένης ρακής από πέρυσι) έχει άλλη χάρη και πάντα ειδικό βάρος. Είναι ελεύθερη ή αν προτιμάται απελευθ-ερωμένη. Έχει πετάξει από πάνω της το πέπλο του καθωσπρεπισμού και ξανά προς τη δόξα τραβά. Αγαπημένο μου εφημερολόγιο ο κόσμος προχωρά με γρήγορους ρυθμούς. Εγώ περπατάω γρήγορα στο δρόμο για να προλάβω τον κόσμο. Ελάχιστοι θέλουν να μένουν πίσω. Θα χαρακτηριστούν από τους μπροστινούς ως οπισθοδρομικοί. Δηλαδή ρομαντικοί. Σαν τώρα μου ρχεται στο μυαλό η μέρα που ξεκίνησα τη συγγραφή των μυθιστορηματικών απομνημονευμάτων μου που ήταν καθ' όλα παραδοσιακή με μολύβι και χαρτί. Μέρα αποκάλυψης. Βέβαια, όχι πως ξεκίνησα να γράφω τον 19ο αιώνα αλλά τα ένστικτα, εκείνα τα ένστικτα που καθοδηγούν ψυχή τε και πουλί (ως μέρος του σώματι) μας οδήγησαν αβίαστα (τότε) στο να πέσουμε με τα μούτρα ωσάν λυσσασμένα και πεινασμένα κοπρόσκυλα στο πρώτο τετράδιο που βρέθηκε μπροστά μας για να αποτυπώσουμε τα σμπαραλιασμένα από ζωή, έρωτα, οργή και πόνο ενδότερα μας. Τα ένστικτα παραμένουν για όλους μας το ίδιο ζωντανά, το ίδιο ύπουλα, το ίδιο πιεστικά, το ίδιο αθώα (ω ναι) όπως τότε. Παλιά. Πολύ παλιά αν θέλετε. Από την πρώτη μέρα. Ο κόσμος προχωράει γρήγορα προανέφερα και μέχρι πριν λίγο καιρό πίστευα πως ο κόσμος μας οδεύει στραβά, πορεύεται λαθεμένα, έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Μαλακίες. Μαλακίες στο τετράγωνο. Ο κόσμος πάει ολοταχώς κατά διαόλου γιατί εκεί ακριβώς πρέπει να τερματίσει. Αυτός ήταν ο προορισμός του εξ αρχής. Ο δημιουργός τα πάντα εν σοφία εποίησε. Ο άνθρωπος. Ναι ο άνθρωπος που γεννιέται αγνός, άγραφο καθάριο χαρτί και μουτζουρώνεται, μουτζουρώνεται, αρχίζει και μαυρίζει, καμιά φορά αλλάζει ολότελα χρώμα αλλά ολόλευκος, καθάριος όπως τότε δεν μένει ποτέ. Κόσμος και άνθρωπος. Ο δεύτερος ορίζει τον πρώτο. Μαζί κατά διαόλου. Ο δημιουργός το καθήκον του. Ποιος θα του ρίξει το φταίξιμο; Ποιος θα τολμήσει; Ποιος; Εγώ; Εσύ μήπως αγαπημένε αναγνώστη; Δοκίμασες; Δεν τον νοιάζει. Πες ό,τι θες για πάρτη του. Πριν το πεις το ξέρει ήδη. Οπότε άδικος κόπος. Πες το στον εαυτό σου αν θες να το ακούσει καλά. Εγώ τα είπα μία, θα τα ξαναπώ και δεύτερη, θα τα ξαναπώ και τρίτη και νιοστή. Μόνοι μας ήμαστε. Έχουμε όλο το χρόνο. Και η αγάπη; Που την πας την αγάπη; Δεν θα σώσει τον κόσμο η αγάπη; Την αγάπη ποιος θα την σώσει μου λες; Η αγάπη. Η αγάπη απελευθερώνει. Ναι είναι αλήθεια. Οτιδήποτε δίνεις σε απελευθερώνει. Να δίνεις και να μην παίρνεις. Τι δύσκολο πράγμα ε; Θέλει αρχίδια. Να θέλεις να δώσεις λέει και να μη μπορείς. Αυτό ναι αγαπημένο μου εφημερολόγιο, είναι δράμα. Το ξέρω καλά. Το έχω νιώσει. Το νιώθω ακόμα στο πετσί μου δηλαδή. Το χουμε νιώσει μαζί εδώ. Σε σένα τα λέω και τώρα. Πάντα και για πάντα. Το ακούω πολύ τελευταία σε μια διαφήμιση. Τα καλά πράγματα κρατάνε για πάντα. Και δώστου το πιάνο το μελοδραματικό να παίζει από πίσω και να κάνει μεγαλύτερη ακόμα την απάτη. Μας εξαπάτησαν φίλε αναγνώστη. Εντελώς. Κανείς δεν μας ρώτησε. Τώρα είναι αργά. Από τη πρώτη στιγμή ήταν αργά δηλαδή. Εντάξει, ούτε εκείνους τους είχε ρωτήσει κανείς βέβαια γι' αυτό και δικαιωματικά έχουν το δικαίωμα στη διαιώνιση του ''λάθους''. Ευτυχώς δε λες που δεν ζούμε για πάντα γιατί θα μας θεωρούσαν και μας καλούς. Και φαντάσου πως ήμαστε τόσο καλοί για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Επειδή όλοι μας θα φύγουμε. Ξέροντας το ε; Γάμησε τα. Μ' έχεις νιώσει έτσι; Άστο μη σκοτίζεσαι. Κάνε όπως νομίζεις. Ξέρεις τι λέω πάντα; Σε κανένα μη δίνεις λογαριασμό. Σε κανέναν. Εκτός από την πάρτη σου. Στο τέλος που θα κάνεις το λογαριασμό βάλτα κάτω και δες τα καθαρά. Στη χειρότερη να πεις ναι, ήμουν μαλάκας τελικά. Εντάξει. Εσύ όμως έχεις εσένα και κανέναν άλλο. Αγάπησε τον εαυτό σου. Όσο μπορείς. Μέχρι και οι (psycho)επιστήμονες το λένε έτσι; Και κείνοι πλήρωσαν για να το μάθουν. Εσύ το 'χεις τσάμπα. Στο λέω εγώ τώρα που δεν τα 'χω σπουδάσει αλλά τα ξέρω. Κι από τη μέρα που το κατάλαβα είμαι εδώ για να το μοιράζομαι μαζί σου. Μικρό παιδί σηκώνομαι κάθε φορά από την καρέκλα όποτε σου γράφω. Πρόοδος και μαλακίες. Πάντα τα ίδια σκατά ήμασταν και τότε και τώρα. Κοροιδευόμαστε μεταξύ μας. Ψοφάμε για την κοροϊδία. Να αποκτήσουμε. Να έχουμε κάτι δικό μας. Το δικό μου. Και το δικό σου. Μακριά από το δικό μου. Κάτω τα χέρια σου από το δικό μου. Και μένουμε να καθόμαστε στα δικά μας κοιτώντας ο ένας τον άλλο από απόσταση. Όχι μόνοι μας ε; Πάντα αγκαλιά με τα δικά μας είπαμε. Αιώνια παραδομένοι, αιώνια ξεπουλημένοι, αιώνια πνιγμένοι στα δικά μας. Γι' αυτό σου λέω. Άστα να φύγουν. Άστα. Νομίζουν πως ξέρουν αυτοί αλλά δεν ξέρουν. Μη φοβάσαι. Μη τους φοβάσαι. Όλοι στο διάολο θα καταλήξουμε. Στο τέλος. Στον τερματισμό. Στον παράδεισο. Κάντο ελεύθερος ντε...
Υ.Γ Η ΑΕΚ έπεσε αλλά έπεσε όρθια
Υ.Γ2 Τα παραπάνω πάνε κουτί με το παρακάτω
