Ναι, μισό λεπτό να βρω την κατάλληλη μουσική όμως. Εντάξει. Είμαστε έτοιμοι. Πως είμαι; Από δω με παίρνει καλά; Οκ. Δέχομαι ερωτήσεις.
Δεν βάζω μουσική. Θα ενοχληθούν τα 50 καναρίνια του γείτονα που κοιμούνται λίγα μέτρα παραδίπλα. Και κάπως έτσι (σαν μια συνέντευξη τύπου) θα αρχίσει αυτό το νέο post και ειλικρινά αγαπημένο μου εφημερολόγιο είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξαναγράψω ποτέ όποτε δεν θα έχω έμπνευση αλλά αυτή (η έμπνευση), εμένα μου έρχεται όποτε δεν είμαι καλά εντός μου. Μα τώρα όμως είμαι καλά αλλά για όλους εσάς που κάθε βράδυ σας τρώει το μαράζι για το αν αυτός ο χχχ θα γράψει καμιά μαλακία στο blog του, δηλώνω περήφανα ότι απόψε θα σπάσω τη σιωπή μου! Ζούμε για το δράμα είχε πει ένας φίλος κάποτε αλλά και για το πήδημα θα συμπληρώσω εγώ. Οι άντρες. Οι γυναίκες για τα παπούτσια άντε και για τις τσάντες. Όταν το έχεις αυτό λοιπόν, όλα βαίνουν καλώς, ο συγγραφέας είναι καλά, η χώρα πάει μπροστά, λεφτά υπάρχουν, ο κόσμος προοδεύει κτλ κτλ. Μη γελιέμαι(στε) όμως (το ρεκόρ του Lenny Kravitz απέχει πολύ ακόμα). Όχι ο λόγος που γράφω απόψε το βράδυ είναι άλλος. Το post αυτό είναι ένα καλωσόρισμα σε ένα φίλο που ήρθε από πολύ μακριά. Από μέρη κρύα και αφιλόξενα. Η πλάκα είναι ότι ούτε εκείνος δεν ξέρει από πού έρχεται, αλλά ας όψονται οι γνώσεις γεωγραφίας που ναι, διαθέτω. Επίσης χαίρομαι ότι από αυτό το κείμενο θα βγάλει άκρη (ελπίζω) μόνο εκείνος κι εγώ. Ήρθε από μακριά λοιπόν και δυστυχώς ξέρω τόσα λίγα για εκείνον. Ίσως να μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Ίσως να αγοράζαμε τις ίδιες τσιχλόφουσκες από τον ίδιο ψιλικατζή. Ίσως πάλι εκείνος να μην έτρωγε τσιχλόφουσκες αλλά γλειφιτζούρια και πόσο μάλλον αν τα ψώνιζε από αλλού. Το σίγουρο είναι ότι τώρα πλέον έχει αρχίσει και πάλι να τρώει (γενικά) ή έτσι λέει τουλάχιστον. Φαίνεται καθαρά στα ροδαλά μάγουλα του και πολύ χαίρομαι γι’ αυτό. Επίσης χαίρομαι που τον βλέπω κάθε δύο εβδομάδες (ας πούμε) και δεν ανταλλάζουμε πάνω από δέκα-είκοσι κουβέντες όλη τη βραδιά. Δεν μιλάμε ακόμα την ίδια γλώσσα. Δεν μπορώ να πω ότι χαίρομαι, αλλά λίγο ακόμα και ο φίλος μου θα με πει μαλάκα και πολύ καλά θα κάνει. Α, ξέχασα να σας πω ότι αυτός (ο φίλος), που από αυτή τη στιγμή θα του δώσουμε το όνομα τάπερ, είναι ερασιτέχνης ψαράς (χωρίς πολλές επιτυχίες πάντως) παρόλο που το επάγγελμα του είναι η εκτροφή και η αναπαραγωγή πουλιών και αρκούδων. Μεταξύ τους (είναι λίγο kinky o τάπερ). Βέβαια το είδος που του αρέσει να ψαρεύει είναι ένα μαλλιαρό, αλλόκοτο πλάσμα, που ευδοκιμεί στις λίμνες του Ρέντη κυρίως, αλλά και στο Φάληρο, στον Άγιο Δημήτριο και γενικά όπου έχει κινηματογράφους και ποτάμια (σινεφίλ ψάρι σίγουρα). Τι το σπουδαίο έχει όμως αυτός που απόψε κάνω ειδική μνεία για πάρτη του; Είναι ο λόγος που το τελευταίο διάστημα είμαι καλά ή καλύτερα, χωρίς καν να έχει προσπαθήσει ιδιαίτερα γι΄αυτό. Όλα εγώ τα κάνω. Εκείνος φταίει που δεν γράφω πια. Εκείνον να κατηγορήσετε και εκείνον να ευχαριστήσετε όποτε αρχίσω και πάλι να postaro συχνότερα. Και επειδή το μόνο που παίζει τώρα στο μυαλό μου είναι ένα στιχάκι, θα σας το γράψω και θα την κάνω για άλλες, ονειρικές πολιτείες.
’’Ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή χαμένη’’. Έστω και αν είναι δράμα.
Υ.Γ2 φρίκαρες ή ακόμα;
