Και να σου λοιπόν που μπαίνω μετά από απουσία μηνών αγκαλιά με τη σκούπα και το ξεσκονόπανο (που πάντα στο νου, μου θύμιζε το μουνόπανο) και βλέπω τον αριθμό των προβολών να έχει σταματήσει στο συμβολικό 3.666. Αγαπημένο και παρατημένο μου εφημερολόγιο κάποτε γράφαμε, κάποτε τα λέγαμε μεταξύ μας μα τώρα να, το βλέπεις και συ πως μονάχα ο κερασφόρος διάβολος απέμεινε να μας διαβάζει, βάζοντας μάλιστα και τη σφραγίδα του (ή ό,τι σε μακρύ διαθέτει τελοσπάντων). Ας είναι λοιπόν. Ένας και κακός μα όλοι οι κακοί χωράνε.Τι να τους κάνεις τους καλούς άλλωστε. Δεν έχουν ενδιαφέρον. Εκτός από εμάς. Γιατί αγαπημένε και άφαντε αναγνώστη, (εσύ από τα παλιά ναι) τι να πούμε πλέον; Άλλα περιμέναμε. Πρώτη φορά αριστερά. Η ελπίδα ήρθε. Και πέθανε. Μας πούλησε και ξεπουλήθηκε. Ίσως και μεις. Αλλά ποιος έχει μείνει για να το μαρτυρήσει αυτό; Εσύ; Εγώ; Ο άλλος; Ας ψαχτούμε λίγο μεταξύ μας να δούμε τι θα βγει. Ας σπρωχτούμε και όπως πέσουμε στην τελική (κατά προτίμηση με τον κώλο). Ούτε αυτό πλέον δεν γίνεται. Παρόλα ταύτα χαίρομαι που μας βρήκα και μας είδα έστω και φευγαλέα. Έστω και μεσημέρι. Λίγο πριν έρθουν τα τριάντα και άλλα δύο. Ήμαστε όλοι καλά. Ημαστε ίδιοι. Ακόμα. Και ας μην ήρθε η επανάσταση. Ακόμα. Και ας περιμένουμε γι΄αυτό το κάτι. Ακόμα. Σ' αγαπάω όμως. Ακόμα. Κυνηγώντας τ' όνειρο. Πόσο ακόμα;
Υ.Γ Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φωτογραφίες για να βλέπω εκεί δεξιά πως ο Γεώργιος ήταν κάποτε 27, με περισσότερα μαλλιά από τώρα, ακόμα όμως Δίδυμος με ωροσκόπο Αιγόκερο, ζώντας πάντα στο δικό του κόσμο και θυμίζοντας του πως στα νιάτα του ω ναι, υπήρξε μια μεγάλη σταρ. Ευχαριστώ.
