Ο παράδεισος σίγουρα ένα μέρος δίχως μνήμη,
μαύρο κοιτώντας πίσω σου, ολόλευκο μπροστά.
Τα λόγια έχουν νόημα σ' όσους δεν τα γνωρίζουν,
και το γιατί απάντηση σ' αυτόν που δε ρωτά.
Σε καιρούς χαλεπούς όπως τους τωρινούς, ο καθείς και δη ο απελπισμένος (χοντρό ή ψιλό) αναζητά τη δική του έξοδο διαφυγής. Άραγε πόσο αληθεύει το τελευταίο; Παρατηρώ τα ψάρια μου από πάνω και πιστεύω ότι από μεριάς τους δεν ψάχνουν καμία διέξοδο γιατί πολύ απλά είναι προγραμματισμένα να κολυμπούν σε αυτό το μικρό εικονικό ορθογώνιο κομμάτι θαλάσσης, περιμένοντας στωικά εσένα αγαπημένε αναγνώστη - αφέντη για να τα ταΐσεις μερικά εξίσου εικονικά ψιχουλάκια για να χουν κάτι να ασχοληθούν μέχρι την επόμενη φορά που θα έρθει ο επόμενος αναγνώστης για να ταΐσει τα ίδια ακριβώς ψίχουλα και ούτω καθεξής. Αυτό τους έμαθαν, αυτό κάνουν. Βούληση μηδέν. Για ελεύθερη βούληση δεν το συζητάμε καν. Παρατήρησε τα μερικά δευτερόλεπτα όμως. Κάνε μου αυτή τη χάρη. Σου φαίνονται ευτυχισμένα; Στο κάτω κάτω υπάρχει ευτυχία γι' αυτά; Γιατί όχι. Θα ήθελες να ήσουν για λίγο στη θέση τους; Μη βιαστείς να απαντήσεις. Σκέψου καλά...
Καλημέρα αγαπημένο εφημερόλογιο. Σε καιρούς κωλοπαιδισμού που διάγω, το ζήτημα της μετά θάνατον ζωής με απασχολεί δεόντως το τελευταίο διάστημα και συγκεκριμένα με υπεραπασχόλησε ψες βράδυ που δεν έκλεισα μάτι. Ο άγρυπνος νους όμως με αντάμειψε με ένα μικρό ποίημα που για να πω και την αλήθεια μου μπορεί από χθες μέχρι σήμερα να υπέστη μια κάποια αλλοίωση. Tις καλές εμπνεύσεις άλλωστε πρέπει μεμιάς να τις αποτυπώνεις στο χαρτί προτού πετάξουν σαν πουλιά μακριά προς τα ζεστά κλίματα (ειδικά αν το πουλί βρεθεί μέσα στο δωμάτιο μου τέλη Γενάρη κινδυνεύει να καταψυχθεί on air). Ο δικός μου παράδεισος πάντως, έχει λάβει ήδη μια πρώτη μορφή μες στο φτωχό μου το μυαλό, κι αυτό για μυθιστορηματικούς σκοπούς. Καθώς λοιπόν το επόμενο βιβλίο μου (όποτε αυτό αξιωθεί να γραφτεί) θα εκτυλίσσεται στον άλλο κόσμο και δη την κατάλευκη version του, μπορώ να μας διαβεβαιώσω ότι το περιβάλλον του απέχει αρκετά από το μέσο επίγειο παράδεισο που μας προβάλλουν διαχρονικά οι τουριστικοί οδηγοί και κυρίως η τηλεόραση. Να αναφέρω όμως μερικά παραδείγματα επίγειων παραδείσων όπως οι Μαλδίβες, τα νησιά Μπόρα Μπόρα, οι (πάμε για τρέλες στις) Σευχέλες, η Χαβάη κτλ. Νησιωτικοί κυρίως οι σύγχρονοι παράδεισοι μας εν έτη 2012 λοιπόν και αναλογιζόμενος το παραπάνω ένας αγέρας ανακούφισης βγαίνει από τα πνευμόνια μου διότι η ''συγγραφική'' μου φαντασία δημιούργησε έναν παράδεισο τελείως πεδινό γεμάτο αχανείς πλατείες με παγκάκια - κομμουνιστικό. Κοινώς όσοι από σας εκεί έξω έχετε κατά νου ατελείωτο surfing, κοκτέιλς στην ξαπλώστρα και μαυρισμένες γκόμενες με μικροσκοπικά bikini να σας κρύβουν τον ήλιο με την σμιλευμένη κολάρα τους ως άλλη ομπρέλα, απλώς να πάτε αλλού (για τις γυναίκες θα κρατήσω τα κοκτέιλς στην ξαπλώστρα και στη θέση του surfing θα βάλω ρακέτες, ενώ η σμιλευμένη κολάρα θα παραχωρήσει τη θέση της στους γραμμωμένους κοιλιακούς του Σάκη Ρουβά - για όποιες ενστάσεις αφήστε στο τέλος τις προτάσεις σας). Ο παράδεισος μου δεν σας χωράει. Η πλάκα είναι ότι η ξεφτίλα του σύγχρονου δυτικού κόσμου (γιατί περί αυτής πρόκειται), που δυστυχώς μας έχει λίγο πολύ συμπαρασύρει, είναι τόσο μεγάλη που οι επίγειοι παράδεισοι που έχει δημιουργήσει για τους upper class (κυρίως) υπηκόους του (και που για τους περισσότερους - φτωχότερους εξ ημών αποτελούν άπιαστο όνειρο έστω και για μια βδομαδούλα - εκτός αν παραμείνουμε σαν χώρα στη ζώνη του € οπότε είναι guarantee ότι σε μερικά χρόνια θα χουμε χεστεί ξανά στα φράγκα), πάνε πακέτο και με το ανάλογο ''δουλικό'' service από τους φτωχούς (επίσης) πλην τίμιους εργαζόμενους ιθαγενείς. Service που ευλόγως φανταζόμαστε πως θα υπάρχει και στον original παράδεισο ή μήπως δεν το 'χετε φανταστεί κάπως έτσι; Και για να το κάνω πιο λιανά, πως θα σας φαινόταν δηλαδή να σας πετούσε το χέρι του θεού γυμνούς στα Μπόρα Μπόρα παρέα με τροπικά ζώα, κοκοφοίνικες και λοιπούς ομοίους σας μετά θάνατον παραθεριστές; Μα έφαγες μια ζωή να παριστάνεις τον καλό (μαλάκα) για να φτάσεις εν τέλει να σκαρφαλώνεις σε δέντρα παρέα με μαϊμούδες για το αέναο υπόλοιπο σου, έστω και αν τα βράδια κοιμάσαι στην αγκαλιά του επουράνιου Πατέρα; Που είναι η εξυπηρέτηση; Ποια η ανταμοιβή; Ποιο είναι το ευχαριστώ έστω Θεούλη μου; Μήπως τελικά ήμουν τελείως μαλάκας; Welcome to paradise! Κοινώς αγαπημένε αναγνώστη φτάσαμε σε σημείο να φαντασιωνόμαστε τον παράδεισο καθ' εικόνα και ομοίωση του δικού μας κόσμου και μάλιστα την πιο ακραία υλιστική - καπιταλιστική εκδοχή του. Σκεπτόμενος όλα τα προηγούμενα το χθεσινό βράδυ συμπέρανα πως όπως κι αν είναι ο παράδεισος τελικά δεν τον θέλω. Στην τελική δεν τον αξίζω κιόλας. Εξάλλου η κόλαση είχε πάντα ένα κάποιο πιο ζωηρό ενδιαφέρον για όλους εμάς τους ''ανοιχτόμυαλους'' τύπους. Άσε που από παιδί φοβόμουν τα ύψη. Δεν είναι για μένα αυτά. Χίλιες φορές να πάω στο διάολο. Στο διάολο.
