Το μόνο που κάνω είναι να παίζω με τις λέξεις. Και κάποιες φορές το κάνω καλά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Και απ’ότι φαίνεται το τελευταίο διάστημα (μήνας) ή δεν μπορούσα να το κάνω, ή βαριόμουν ή απλά όπως έχω πει κι άλλες φορές δεν έπρεπε. Από την άλλη σκέφτομαι ότι το πήδημα αυτό καθαυτό μου πήρε όλη την έμπνευση και την έδωσε στο σπέρμα μου, το οποίο με τη σειρά του καθώς βγαίνει φορτσάτο από την πηγή του, δεν ξέρει τι φορτίο βαρύ φέρει. Αν ήξερε δηλαδή, πολύ πιθανό να αρνιόταν να κάνει την εμφάνιση του. Από την άλλη, όλα τα παραπάνω μπορεί απλά να αποτελούν πίπες. Με την μεταφορική έννοια φυσικά. Και μιας και ανέφερα το πήδημα ή γαμήσι ή σεξ, μου ήρθε στο μυαλό το ρητό ''θα γυρίσει ο τροχός θα γαμήσει και ο φτωχός'' και σκέφτομαι και λέω, σχεδόν διαμαρτύρομαι αγαπημένο μου εφημερολόγιο, πάντοτε όποτε γυρνάει ο τροχός ο πρωταγωνιστής είναι φτωχός; Και στην τελική φτωχός που; Στην τσέπη; Στο πνεύμα; Συγγενής; Έλληνας; Πάντα θα με απασχολούν τέτοιου είδους ερωτήματα που θα προτιμούσα να παραμένουν ρητορικά. Από την άλλη αν το ρητορικό κάποτε απαντηθεί, ο ρήτορας στιγμιαία μετατρέπεται σε τι; Απομυθοποιείται; Και μια που τα αναφέραμε, ωραίο πράγμα η απομυθοποίηση. Ζωογόνο. Βλέπεις αξιοσέβαστε αναγνώστη, για ένα μεγάλο διάστημα είχα απομυθοποιήσει το σεξ, γεγονός που με είχε οδηγήσει στα χ συμπεράσματα. Όταν άρχισα όμως και πάλι να το εξασκώ το άθλημα, πέρα του ότι θυμήθηκα ότι υπάρχει ζωή στον πλανήτη πούτσα, απομυθοποίησα εκ νέου το σεξ αλλά από την ανάποδη. Συμπέρασμα: η αλήθεια για ακόμη μια φορά βρίσκεται κάπου στη μέση. Βέβαια θα μου πεις πως αν το τελευταίο πράγματι ισχύει, γιατί απουσιάζεις εδώ και ένα μήνα από το φτωχό (κι αυτό;) πλην τίμιο ιστολόγιο σου; Και δω έρχεται η ώρα που πρέπει να απολογηθώ και να σου ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη αγαπημένο εφημερολόγιο. Πιστεύω ότι δεν μου κράτησες κακία. Άλλωστε ξέρω ότι κατά βάθος είσαι σαν το πιστό σκυλί που γνωρίζει ότι αργά ή γρήγορα το αφεντικό θα επιστρέψει για να σου χαϊδέψει απαλά τη μουσούδα και κυρίως να σε ταΐσει. Αν όχι, τότε ή ψόφησε (το αφεντικό) ή αποφάσισε ότι είναι τύπος που προτιμάει τις γάτες. Βέβαια υπάρχει και η εκδοχή του κανείς δεν αγαπάει κανένα (οπότε ούτε και ο αφέντης το σκυλί του), που συμπληρώνεται επιτυχημένα με την άποψη ότι υπάρχουν έστω συμπάθειες, που ο αντίλογος όμως (είναι πράγματι αντίλογος;) θα πει ότι οι συμπάθειες είναι για να περνάει η ώρα μας και τελικά έρχεται ο μεγάλος φιλόσοφος της εποχής για να κλείσει τα παραπάνω με το ''ζούμε για να περάσει η ώρα άλλωστε (για την ιστορία ο φιλόσοφος είναι Έλλην - τυχαίο;)''. Φυσικά δεν θα μπορούσα να αποχωρήσω χωρίς να κάνω έστω μια νύξη στην επικαιρότητα που περιέχει μπόλικη δόση κουρέματος, χρέους, παρέλασης, 15χρονου αντάρτη Παπούλια, χαρατσίου, κουκουλοφόρου, προβοκάτσιας και Οθωμανικής σαπουνόπερας. Με απόλυτη επίγνωση των λεγομένων μου, ετούτο μόνο έχω να πω και ελπίζω να γίνω σαφέστατος: Όταν πέφτεις θύμα πολλάκις από τον ίδιο θύτη, το φταίξιμο δεν βαραίνει πλέον τον τελευταίο αλλά εσένα. Πριν καν όμως προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις, έχεις ήδη αναλάβει το ρόλο του. Και τώρα ΕΣΥ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ το τίμημα αντί αυτού. Σας θυμίζει κάτι;
