Happy Birthday - Thanks Kostas

http://www.youtube.com/watch?v=ILdBDOPoEDQ

Το κερασάκι στην τούρτα γενεθλίων της ημέρας.

Αυτοθεραπεία όχι. Απελπισία ναι

Απόψε είναι η βραδιά του δημοσιεύω ότι να ναι. Έχει όμως τη σημασία του. Ξημερώνει Παρασκευή και βασικά στ' αρχίδια μου για την μέρα, αλλά είναι γεγονός. Αφού λοιπόν ήπια και κάτι κρασιά με το σύντροφο Τσουκ, επιστρέφω στην πρότερη μαυρίλα μου. Μαυρίλα που δεν απορρέει από το γεγονός της Πανελλαδικής κρίσης και γενικής μαλακίας που μας δέρνει σαν έθνος, αλλά από το ότι χθες βράδυ έριξα κάτω (κατά λάθος φυσικά) τον εξωτερικό (πολύ) σκληρό μου δίσκο, με αποτέλεσμα αυτός τώρα να μη λειτουργεί. Δεν θα μπω καν στο τεχνικό κομμάτι του όλου συμβάντος (ποσώς με ενδιαφέρει-το ίδιο και σας), αλλά όσο να ναι, 200 γαμημένα GB είναι αυτά και τα θέλω ΟΛΑ πίσω. Απ' ότι όμως με ενημέρωσαν γνωστοί και γνώστες του αντικειμένου, μάλλον πρέπει ήδη να αρχίσω να τα βάφω μαύρα. Κηδεία μου το χαρακτήρισε μάλιστα κάποιος. Να μαι καλά να τα θυμάμαι τα αρχεία μου δηλαδή. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, ήταν η μουσική μου. Μουσική που συγκεντρώνω τα τελευταία 11 χρόνια. Ίσα με 5000 τραγούδια. Για ταινίες, τσόντες και λοιπές μαλακίες, στα παπάρια μου. Πλέον βέβαια, χεσμένη την έχω και την μουσική. Άλλο με καίει. Για την ακρίβεια με τσουρουφλίζει. Για να γίνω ακόμα πιο ακριβής, είμαι έτοιμος να βάλω τα κλάματα. Βασικά ήδη κλαίω. Κλαίω πάνω από τις φωτογραφιούλες μου. Τις μοιρολογώ. Τις θέλω πίσω. Όλες. Και αυτές και τις αναμνήσεις που αυτές περικλείουν. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, άλλος θα έπρεπε να χαίρεται. Επιτέλους αγόρι μου, ξεφορτώθηκες ένα τεράστιο βαρίδι. Άθελα σου, ξαπόστειλες στον ψηφιακό σκουπιδοφάγο, όλα εκείνα (για την ακρίβεια όχι όλα-επιλεκτικό θα έπρεπε να ήταν το ξαπόστελμα-γαμώ τα ελληνικά μου) που θα έπρεπε να είχες σουτάρει από καιρό. Ναι όμως μην ξεχνάτε ότι έχετε να κάνετε με τον ένα και μοναδικό, μεγάλο παρελθοντολάγνο και πρώην εραστή φ. Οι αναμνήσεις του, ναι. Εικόνες που παρόλο τις παίζει στο μυαλό του ξανά και ξανά, σχεδόν επί καθημερινή βάση, δεν παύει να έχουν άλλη χάρη αποτυπωμένες στην οθόνη του φτηνιάρικου laptop του. Αυτό που με υπομονή 100 γαϊδάρων, η κυρά Μαρία κατάφερε να αποσπάσει από τα χέρια αδηφάγων φτωχοκαταναλωτών, χρόνια πριν, από γνωστή αλυσίδα ηλεκτρικών (άχρηστων) συσκευών. Βασικά χεστήκαμε για το laptop. Εγώ συνεχίζω το κλάμα, σαν συμπαράσταση πάντα στον άτυχο φ (οι άντρες δεν κλαίνε μα ο φ δεν είναι άντρας). Άντε τώρα εσύ φτωχέ μου συνταξιδιώτη, να μαζέψεις πίσω τις χαμένες σου αναμνήσεις. Τουτέστιν, να αρχίσεις να ζητάς πίσω από... εκείνες, κοινώς τη βοήθεια τους, τις φωτογραφίες σου. Και άντε στη μία, την πρώην πρώην, έχεις το θάρρος και το κάνεις. Στην άλλη; Ε; Τρέμεις και μόνο στην ιδέα. Και τι θα γίνει; Θα το αφήσεις απλά να περάσει; Το κενό στον δίσκο σου, στα μάτια σου αλλά κυρίως στην καρδιά σου θα μείνει δυσαναπλήρωτο; Η μήπως θα γράψεις πάλι κάνα βιβλίο αφιερώνοντας το εκ νέου σε ανύπαρκτες ηρωίδες, προσπαθώντας να περάσεις ύπουλα το μήνυμα ''αν δεν πάρω τις φωτογραφίες μου, θα αυτοκτονήσω τρώγοντας όλα τα τζέλια μπέλια και τα λοιπά (ληγμένα πλέον) καραμελοτσιχλοζελεδοζαχαρωτά που μου είχες φέρει από το Αμέρικα''; Ε; Δεν μιλάς ε; Τι να πεις. Γαμώτο σε λυπάμαι. Είναι κρίμα. Κανείς δεν θα σε καταλάβει. Νοσταλγία. Σταμάτα να κλαις. Θα κάνεις μαύρους κύκλους μα και ρυτίδες (ειδικά το δεύτερο δεν θα μας το συγχωρήσω). Σήκω και τράβα για ύπνο. Πίσω δεν γυρνάνε. Είναι όλα τους όμως καλά σφαλισμένα. Το κάθε ένα στο δικό του κουτάκι. Πήγε 2. Τα κατάφερες πάλι. Just go.

Πάντα δικός σας



Υ.Γ Ουδεμία ανταπόκριση στο αίτημα για τα ψάρια στην κορυφή. Με βλέπω να πηδάω αυτά στο τέλος

Αυτοθεραπεία (εισαγωγή)

Υ.Γ = υστερόγραφο
Π.Γ = πρόγραφο  = (αυτό που ήθελες να γράψεις την πρώτη φορά έτσι ακριβώς όπως το σκεφτόσουν εκείνη τη στιγμή, αλλά λόγω μεγάλης κατανάλωσης αλκοόλ προτίμησες να πέσεις για ύπνο ακούγοντας Yanni - ο τελευταίος δεν είναι απαραίτητος για την πιστοποίηση του ορισμού). Εν τέλει δεν υπάρχει Π.Γ αλλά εγώ θα το εγκαινιάσω εδώ και τώρα.

Π.Γ Όλα λοιπόν ξεκίνησαν από το μηδέν. Κάτι σαν το big bang ένα πράγμα. Άλλωστε σχεδόν όλα στη ζωή κάπως έτσι ξεκινούν.

Όπως εκείνη την ιστορία που πάντα ήθελες να γράψεις. Αυτή που θα ξεκινά από το τίποτα. Που δεν θα έχει καν story.  Όπως ετούτο εδώ το blog. Προφανώς οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνεται χριστό από τα γραφόμενα μου. Έτσι κι αλλιώς δεν τα γράφω για σας. Τα γράφω για εκείνον και εκείνος τα διαβάζει σε μένα. Η σχέση μας είναι αναμφίβολα αμφίδρομη.
Έχουν περάσει επτά μήνες από την τελευταία φορά που σήκωσες το χέρι σου για να γράψεις κάτι και να 'μαστε σήμερα εδώ, στον δικό μας χώρο να αναπολούμε το παρελθόν και να γράφουμε ξανά μαζί. Πόσες και πόσες σκέψεις δεν έπαιξαν τις προηγούμενες μέρες στο μυαλό σου ώσπου να καταλήξουμε κάπου. Άλλαξαν πολλά τους τελευταίους επτά μήνες ε; Βασικά πρώτος και καλύτερος άλλαξες εσύ. Έρχεται λοιπόν κάποτε (για κάποιους δεν έρχεται ποτέ) εκείνη η μαγική στιγμή, η αποφράδα μέρα όπου βρίσκεις τον εαυτό σου. Και στέλνεις στον διάολο τη μαγεία όταν συνειδητοποιείς ότι αυτό που βρήκες δεν σου αρέσει καθόλου. Καταρρίπτει το μύθο σου βρε αδερφέ. Άντε μετά κακομοίρη να το χωνέψεις. Σε καταλαβαίνω βέβαια. Ούτε για μένα δεν είναι εύκολο. Σχεδόν αρνούμαι να το πιστέψω. Ποιος εσύ; Ή μάλλον ποιος εγώ, που είμαι το έτερον σου ήμισυ. Ο κακός. Πρώην κακός δηλαδή και νυν ευνούχος. Τις εντυπώσεις όμως ποιος τις κέρδισε ε; Θες να σου θυμίσω; Ξέρεις την απάντηση. Σε νίκησα κατά κράτος μικρέ μου φ. Αυτό άλλωστε παραδέχτηκε η μία και μοναδική μας αναγνώστρια (τιμάμε και τις υπόλοιπες, αλλά αυτή η μία είχε το κουράγιο να μας διαβάσει ολόκληρους). Τι να κάνει άραγε; Εντάξει μη βρίζεις, προχωράω παρακάτω. Παράλληλα με αυτές τις γραμμές, στο απέναντι διαμέρισμα εκτυλίσσεται μια μάχη (οι στιγμές είναι 100% cult) . -'Αντε γαμήσου μωρή καριόλα!Πουτάνα! Καριόλα εγώ; Που με πήρες από σπίτι καλή κοπέλα; Καριόλα να πεις τη μάνα σου! Αθάνατη ελληνική οικογένεια. Το ''ωραίο'' της υπόθεσης είναι ότι τον ευφάνταστο παραπάνω διάλογο τον ακούει live (μαζί με μένα) και ένα κοριτσάκι 5 χρονών, που είναι πανέμορφο και γλυκύτατο το σκατό. Η πλάκα είναι ότι έχει και απορίες. -Μαμά γιατί κλαις; Τι είναι καριόλα; Όχι πως θέλω να το παίξω ήρωας αλλά αν το πόδι μου δεν ήταν ημιθανές, θα πήγαινα απέναντι και θα του έριχνα του αρχιμαλάκα (4 σαρδέλες) πατέρα δύο σουτίδια στα αχαμνά, έτσι γιατί στα νιάτα μου υπήρξα τεράστιο σέντερ φορ. Απ' ότι καταλάβατε, εγώ παίρνω το μέρος της γυναικός. Δηλαδή από δω και πέρα πάντα με τις γυναίκες θα είμαι. Βλέπετε, τις εκτίμησα τόσο πολύ τα τελευταία δύο χρόνια, που δεν θέλω πια να έχω καμία στη ζωή μου( με την καλή έννοια πάντα). Πούστης δεν είμαι (στην επόμενη μου ζωή όμως θα γίνω 100%). Και επειδή η ώρα πέρασε και η παραπάνω κατάσταση με αποσυντόνισε, πριν φύγω θέλω να στείλω ένα μήνυμα στον φ: Εσύ μπορεί να βρήκες τον εαυτό σου, αλλά νοιάσου λίγο και για μένα. Έχουμε κάνει ήδη τα πρώτα γενέθλια. Την σβήσαμε την τούρτα τον Οκτώβριο. Μην γίνουμε δύο χρονών ε;
Κάπως έτσι λοιπόν θα λήξει η πρώτη αυτή δημοσίευση, που χτες το βράδυ αλλιώς την φανταζόμουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι και προχτές το βράδυ ήταν διαφορετική από την χθεσινή, άρα και τη σημερινή (και ούτω καθεξής). Όσο για το τι θα επακολουθήσει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Εύχομαι πάντως η αυτοθεραπεία μας να γίνει κάποτε ομαδική. Κοινώς να καταλήξει αυτό εδώ το blog σε μια μεγάλη παρτούζα.


Ταπεινά δικός σας


Υ.Γ όποιος μπορεί να μου βγάλει τα ψάρια από την έναρξη του ιστολογίου και να μου βάλει σπερματοζωάρια, ας επικοινωνήσει μαζί μου (έστω να μου αφήσει ένα ψάρι - το μαύρο, το οποίο θα κυνηγάει τα σπερματοζωάρια ή ακόμα καλύτερα, τα σπερματοζωάρια να κυνηγάνε να πηδήξουν το ψάρι).

Σύντομα κοντά σας...