Θλίβομαι και οργίζομαι αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Θλίβομαι και οργίζομαι.
Όλο και συχνότερα το τελευταίο διάστημα βλέπω νέους ανθρώπους από το φιλικό μου περιβάλλον να βγάζουν βαλίτσες και να ετοιμάζονται για τα ξένα. Κάποιοι ήδη την έχουν κοπανήσει. Για το καλό τους. Ακούω εδώ παρακάτω τους συντρόφους στην Ομόνοια να φωνάζουν συνθήματα κατά του καπιταλισμού. Για το καλό τους (του Κόμματος). Εύλογα θα αναρωτηθείς αγαπημένε αναγνώστη γιατί δεν είμαι και γω εκεί μαζί τους. Προτιμώ την διαδήλωση εν κινήσει. Για το καλό μου (της υγείας μου;). Όπως θα προτιμούσα να μην έφευγε κανείς από τους παραπάνω για τα ξένα και να 'μενε εδώ, στην πατρίδα και δη για το καλό του (πάντα). Υπάρχει πια αυτό άραγε; Εξαρτάται από το πως κρίνει ο καθένας μας το καλό. Εν έτη 2012 αυτό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το καλό της τσέπης σου οπότε όχι, δεν υπάρχει. Σε καιρούς οικονομικής κρίσης μεταναστεύει για άλλες πιο μουντές πατρίδες κι αυτό. Και μεις που μένουμε πίσω τι; Προσδοκούμε στην αλλαγή θα μπορούσα να πω. Για ποια αλλαγή μιλάς ορέ; Της κατάστασης. Πόσο πιθανή είναι αυτή η αλλαγή ορέ; Όσο εξαρτάται από μας, πολύ. Μήπως είσαι ρομαντικός ορέ; Αρκετά, παρόλο που έχω χαρακτηριστεί ως σεξουαλικός τύπος (βλέπε προηγούμενη δημοσίευση). Ο blogger ιστορικός του μέλλοντος θα 'γραφε πως η προσδοκία μου ήταν κάτι σαν προσδοκία για ανάσταση νεκρών. Όσο ζω ελπίζω. Και ονειρεύομαι.
Κοιτώ το ρολόι μου και νομίζω πως όπου να ναι καταφθάνει η (πρώην) συντρόφισσα Αγγέλα. Ιστορική μέρα και είμαι σίγουρος πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει στα κιτάπια του τη σημερινή σαν εξέχουσας σημασίας για το αύριο της χώρας. Η Αγγέλα εκεί στο χλιδάτο αεροσκάφος της να σκέπτεται το πως θα ξεζουμίσει όσο το δυνατόν καλύτερα τον ταλαίπωρο Έλληνα μικροαστό και γω εδώ αγαπημένο μου εφημερολόγιο να σκέφτομαι την Αγγέλα, τους γνωστούς μου που μεταναστεύουν, το σπίτι που θέλω να αλλάξω, τα ταξίδια που θέλω να κάνω, το μέλλον του σοσιαλισμού στη χώρα, την προπόνηση που έχω σε λίγο, τα λίγα ευρώ στην τσέπη μου, το συμβόλαιο με την cosmote που θέλω να διακόψω, το νέο προπονητή της ΑΕΚ, το μαμούνι (ή το κουτάβι όπως θα ΄λεγε ο Αύγουστος Κορτώ), τις απανταχού εν δυνάμει ψυχολόγους, τη στύση μου εν γένει μου και (άκουσον άκουσον αγαπημένε αναγνώστη) την ξυριστική σώματος που έχω παραδώσει για επισκευή και δεν λέει να επισκευαστεί. Πες μου τώρα εσύ αν σε αυτό το μυαλό θα μπορούσες να επιβιώσεις για παραπάνω από μια ώρα. Επειδή όμως εγώ μπορώ, θα συνεχίσω να σκέφτομαι όλα τα παραπάνω, συν να χαμογελώ, να αγαπάω όλα τα έμβια όντα και να προσδοκώ ακόμα ακόμα και σε ανάσταση νεκρών. Και ας θλίβομαι και ας οργίζομαι (και ας ξυρίζομαι). Άλλωστε ο Λάζαρος μαλάκας ήτανε;
