Ανασκο(λο)πηση 2012

Στη λογική του ό,τι καταναλώνουμε καταλήγει από το στόμα στα έντερα και από εκεί στην κωλοτρυπίδα, λίγο προτού λοιπόν το προϊόν αυτής της κατανάλωσης μας εγκαταλείψει προς τη λεκάνη του 2012, εμείς (δηλαδή εγώ) θα προσπαθήσουμε μέσω μιας ανασκολόπησης να το αναλύσουμε (η σωστή - επιστημονική ορολογία είναι κολονοσκόπηση αλλά η ανασκολόπηση πονάει περισσότερο οπότε και θα την προτιμήσουμε). Παλούκωμα λοιπόν. Δια μέσω του πρωκτού. Άλλωστε μετά από χρόνια στο κουρμπέτι τείνω να διαπιστώσω πως ο πρωκτός είναι η αληθινή μου αγάπη. Με την καλή έννοια πάντα. Το παρατσούκλι “πρωκτούλης” άλλωστε που μου είχε απονεμηθεί στο στράτευμα, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρείται. Τώρα θα έρθεις όμως και θα μου πεις αγαπημένε – ξενιτεμένε αναγνώστη, πως από την αγάπη των Χριστουγέννων περάσαμε στα σκατά του 2012. Πως από τα λαμπιόνια και τα στολίδια θα σε πετάξω εν μια νυκτί στα έντερα, στη βρώμα και τη δυσωδία του περιττώματος. Μη βιαστείς να βγάλεις τα συμπεράσματα σου. Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό λέει ο θυμόσοφος λαός. Από σκατά ποτέ κανείς δεν πέθανε. Άλλωστε στα σκατά κολυμπάμε όλοι από τη γέννηση μας και χωρίς καν να το ξέρουμε (και όταν το συνειδητοποιήσουμε τα βαφτίζουμε βιοπάλη). Αλλά μιας και μόλις πριν λίγες μέρες γεννήθηκε ο μικρός Χριστούλης της οικουμένης (τον ίδιο που έπλεκε τούλι για πάρτη του η Καιτούλα η Γαρμπή στα ντουζένια της) μας, ας σκύψουμε με αγάπη πάνω από τον πρωκτό του 2012 και ας σκεφτούμε μήπως τελικά ο εν λόγω πρωκτός αξίζει να αγαπηθεί και ακόμα ακόμα μήπως ο προορισμός του ανθρώπου και δη του Έλληνα είναι εν τέλει η λατρεία του κώλου του αυτή καθαυτή. Και να που αγαπημένο μου εφημερολόγιο, ετούτη την υγρή (ας ήταν πάντοτε υγρή Θεέ μου) μέρα, την τελευταία του χρόνου, άθελα μας (γιατί για αλλού τον προορίζαμε και αλλού μας πήγε – εξ’ ου και ο κώλος ο άτακτος, κώλος ο σκανταλιάρης), φιλοσοφήσαμε. Και πιστέψτε με, ας ήταν η κάθε δημοσίευση τόσο γεμάτη, τόσο ζωντανή, τόσο αληθινή όσο η σημερινή. Προσωπικά (και δεν αστειεύομαι καθόλου) έχω συγκινηθεί. Μετά βίας συγκράτησα τα δάκρυα μου μόλις πριν από λίγες γραμμές. Μακάρι αυτό να ήταν το ύφος ετούτου εδώ του ιστολογίου κάθε φορά που κάθομαι να αφιερώσω μια ώρα από τη ζωή μου για τη συγγραφή του. Και μακάρι ο κόσμος που ζούμε να μην ήταν βουτηγμένος στα σκατά. Οπότε και με αφορμή τη χρονιά που φεύγει, που βγαίνει σαν κουράδα τροφαντή και μυρωδάτη από την κωλοτρυπίδα του καθενός μας, να μας ευχηθώ – τι άλλο; Διάρροια αγαπημένε μου αναγνώστη! Διάρροια! Και ευθύς αμέσως για μια νέα κατανάλωση, την επόμενη κατανάλωση του 2013! Με τόσα λίγα στην τσέπη, άρα και με λιγότερα στο στομάχι, φαίνεται πως το επερχόμενο έτος θα μας βρει φτωχότερους σε σκατά. Για μένα αυτό και μόνο αυτό είναι ελπιδοφόρο. Να προσέχετε όλοι σας όπου και αν βρίσκεστε. Καλή χρονιά

Κλασικά και αγαπημένα

Θυμάμαι αμυδρά την περσινή χριστουγεννιάτικη μου δημοσίευση αλλά σίγουρα θα πρέπει να είχε μια γενναία αναφορά στην αγάπη. Δικαιωματικά λόγω των ημερών. Μου έλεγε κάποτε μία psh-υχή πως τα Χριστούγεννα είναι η ομορφότερη περίοδος του χρόνου. Με ή χωρίς καλοριφέρ αναρωτιέμαι εγώ.
Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Καλησπέρα και πάλι αγαπημένε μου Γιαπωνέζε (παρότι made in china). Βλέπεις ο Αμερικάνος αντικαταστάτης σου αποδείχτηκε προβληματικός αλλά ειλικρινά χαίρομαι που τα λέμε σήμερα ξανά μετά από καιρό. Ήσουν, είσαι και θα είσαι για πάντα ο πρώτος και ο πρώτος δεν λησμονιέται ποτέ. Κάτι σαν τον πρώτο έρωτα. Κάτι σαν την πρώτη μαλακία ή ακόμα ακόμα την πρώτη καταστροφή του κόσμου. Αξέχαστη. Δεν κατάλαβα τίποτα βέβαια αλλά τι σημασία έχει. Η μη καταστροφή ισοδυναμεί και με δυο καταστροφές μαζί μη σου πω. Άλλωστε ο άνθρωπος πλάστηκε κατ' εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, τουτέστιν είναι και πολύ μαζόχας. Θα το ομολογήσω όμως πως το τέλος, αν ερχόταν ποτέ στην πραγματικότητα, θα προτιμούσα να το περάσω ολομόναχος. Καλή ώρα όπως τώρα, παρέα με τοn Jim (Beam), ένα τσιγάρο και τον Παπάζογλου. Αλλά και χωρίς Παπάζογλου ok θα ήμουν. Το παραπάνω το σκέφτηκα καθώς γυρνούσα το απόγευμα πεζός από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς όπου άδειασα παντελώς το πορτοφόλι μου για αγορά υλικών ζαχαροπλαστικής δια παρασκευή σοκολατένιων - γιορτινών μπισκότων που εν τέλει κόλλησαν στο χαρτί και μάλλον εκεί θα μείνουν μόνιμα. Ο Γιώργος βέβαια απουσίαζε από το πόστο του και έτσι δεν είχα την ευκαιρία να τον τρατάρω το σαντουιτσάκι και την κόκα-κόλα του. Ελπίζω πάντως κάποιος να βρέθηκε σήμερα (άγιες μέρες γαρ) που θα εξασφάλισε την τροφή του συμπαθή επαίτη. Ελπίζω ακόμα ο Κώστας και η Γιώτα να είναι καλά εκεί στα ξένα. Στη δύση ο πρώτος, στην ανατολή η δεύτερη. Φίλοι εξ αποστάσεως πλέον και οι δύο. Ξενιτεμένοι. Όπως και μεις στον ίδιο μας τον τόπο. Αν διαβάσουν ποτέ το σημερινό post τους στέλνω τη Χριστουγεννιάτικη αγάπη μου. Όποτε έρθει το Πάσχα, θα τους στείλω και την Πασχαλινή. Love, love, love. Δεν την έχω στερηθεί. Μάλιστα τον τελευταίο χρόνο τη δέχομαι καθημερινά και εν αφθονία. Γι' αυτό θα ήταν άδικο να μην αφιερωθεί για πρώτη φορά η σημερινή δημοσίευση και στην πηγή της εν λόγω αγάπης έστω και αν δεν θέλει να με διαβάζει πλέον γιατί φοβάται. Και τώρα θα σας χαιρετήσω γιατί το φαΐ μύρισε και πρέπει να σβήσω το φούρνο. Μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα λοιπόν, από τούτη εδώ τη γωνιά της Αθήνας, φτωχικά, κρύα πλην όμως με ζεστή, σπιτική κυμαδόπιτα. Σας αγαπώ. Όλες ;)

Αποχαιρετισμός στα όπλα - ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα αμερικάνα

Δεν ξέρω τι έχουν πει οι μεγάλοι συγγραφείς αλλά για μένα η ομορφότερη ιστορία του κόσμου γράφεται μετά από μια εκσπερμάτιση. Το μυαλό καθαρίζει και τα χέρια παίρνουν φωτιά. Και αν ιστορία μου μπορεί να κάψει κόσμο ακόμα καλύτερα. Τον κόσμο ολάκερο να κάψει, το ιδανικότερο. Η πιο όμορφη ιστορία του κόσμου θα ήταν το δριμύ κατηγορώ της. Ο κόσμος στη σημερινή του μορφή πρέπει να καταστραφεί. Και αν τα λόγια οποιουδήποτε μπορούν να αποδειχτούν τόσο ικανά ώστε να τον αφανίσουν, τότε ναι, εγώ θα συνεχίζω να ζω μήπως φανώ τυχερός και το δω κάποτε να συμβαίνει. Αλλά δυστυχώς μια φωνή από το βάθος του δωματίου έρχεται να μου υπενθυμίσει πως ''ο κόσμος έχει πάψει να διαβάζει προ πολλού ''. Άνθρακες ο θησαυρός, άνθρακες και η χαρά μου. Εσύ κι εγώ ταξιδευτή ας συνεχίσουμε αγκαζέ σε δρόμο δύσβατο στρωμένο με δολάρια, άψυχη σάρκα και σκατά.
Θα αναρωτηθείς όμως εσύ τώρα και εύλογα αγαπημένο μου εφημερολόγιο πως ενώ τα ναρκωτικά του σπιτιού έχουν από καιρό τελειώσει, κάθομαι ξανά σήμερα μετά από 10 μέρες (και βάλε) και διατυπώνω τα παραπάνω, χωρίς να νιώθω την παραμικρή αιδώ. Καθώς σου απευθύνω τον λόγο όμως, μια φωνή Τούρκου έρχεται από τον τηλεοπτικό δέκτη (προβοκάτσια;) να μου ταράξει τον συγγραφικό οίστρο και να με επαναφέρει στην πεζή πραγματικότητα. Δυστυχώς οι εκσπερματίσεις και οι επιδράσεις τους είναι σαν τα ναρκωτικά - δεν κρατάνε πολύ. Ο Τούρκος όμως αντέχει στο χρόνο. Είναι μόδα διαχρονική. Δεν σου κρύβω πως ένα κομμάτι του εαυτού μου νιώθει καλά μαζί του. Τον αισθάνεται οικείο. Αν ήμουν Χρυσαυγίτης θα έπρεπε ευθύς αμέσως να αποταθώ στην πλησιέστερη τοπική οργάνωση και να ρωτούσα μήπως μου έριξε κανένας Συριζαίος τίποτα στον καφέ εν ώρα δουλειάς και λέω τέτοια κακά πράγματα αλλά εις μάτην. Από καφέ κανείς δεν αλλαξοπίστησε και πόσο μάλλον espresso. To ότι ήταν διπλός ουδεμία σημασία έχει και εν πάση περιπτώσει Χρυσαυγίτης δεν είμαι. Ρητορικά όλα τα παραπάνω αγαπημένε αναγνώστη και ευκαιρίας δοθείσης να σου απολογηθώ (ως είθισται) γιατί όπως θα έχεις διαπιστώσει (πολλάκις) δεν εμφανίζομαι πλέον συχνά. Εγώ και ο Τόλης Βοσκόπουλος. Τι κοινό μπορεί να έχουμε βέβαια οι δυο μας πέραν της καλλιτεχνικής μας φύσης θα αναρωτηθείς εκ νέου αγαπημένο μου εφημερολόγιο και εδώ θα σου θυμίσω πως ο Τόλης μπορεί να κάηκε από την Τζούλια αλλά βρήκε το απάνεμο λιμάνι του στην Άντζελα. Όμοια και γω μπορεί (τι μπορεί) να κάηκα από την psycho(logist) με τα 2 πτυχία παρακαλώ αλλά βρήκα το απάνεμο λιμάνι μου στην ίδια μου τη γειτονιά με την αδερφή του φίλου μου. Δεν ξέρω όμως πως να σου το πω αλλά να, αναρωτιέμαι αν γίνεται στα απάνεμα λιμάνια οι βάρκες να κουνιούνται πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω γιατί η δική μου η βάρκα στιγμή δεν σταματάει. Και γω να στέκομαι εκεί όρθιος να προσπαθώ να συλλάβω τη ριπή του ανέμου και αυτή πουθενά. Ναυτία με πιάνει καμιά φορά αγαπημένε αναγνώστη και τότε είναι που ανοίγω την πόρτα που οδηγεί στη γέφυρα της μικρής μου βάρκας και κλείνομαι μέσα εκεί, εδώ μαζί σου και σου γράφω.

Από τούτη εδώ τη δημοσίευση θα σε καλωσορίσω και ελπίζω να φανείς αντάξιος του προκατόχου σου. Ένας προκάτοχος με ψυχή που αναπαύεται τώρα κάπου ζεστά. Καλό μας ταξίδι και το νου σου: η βάρκα μας θα κουνάει συχνά. 

Λογοτεχνικά υγρά

Είναι ωραία φαντάζομαι την ώρα που το κέντρο της Αθήνας σφύζει από διαδηλωτές κάτω από δυνατή βροχή, να τρέχεις αμέριμνη και ακάλυπτη παρέα με τα δυο κατάλευκα σκυλιά σου στην Πανεπιστημίου και να δείχνεις ότι το διασκεδάζεις. Σίγουρα πάντως το διασκέδασες πολύ περισσότερο από εμάς. Σίγουρα το διασκέδασες πολύ περισσότερο από εμένα που κάθομαι τώρα εδώ και σου γράφω με ένα τζιν παντελόνι μούσκεμα κατά το ήμισυ, ένα ζευγάρι παπούτσι γεμισμένο με κωλόχαρτο που υποτίθεται πως τραβάει την υγρασία και ένα ζευγάρι κάλτσες παρέα με ένα ψευτο-αδιάβροχο μπουφάν που στεγνώνουν λίγα μέτρα παρακάτω κάτω από το κλιματιστικό. Και ξέρεις αγαπημένο μου εφημερολόγιο, στην αρχή πήγα να ξεκινήσω δημοσιογραφικά, κάνοντας απόπειρα να περιγράψω την κατάσταση που έζησα μόλις πριν από λίγες ώρες αλλά δεν μου βγήκε. Έτσι κι αλλιώς τι να σου έγραφα αγαπημένε αναγνώστη; Υποθέτω πως πάνω κάτω τα γνωρίζεις και μόνος σου. Εμένα η γκόμενα με τα δυο σκυλιά μου έκανε εντύπωση σήμερα. Σχεδόν τη ζήλεψα. Σίγουρα όχι για τα σκυλιά της που παρεμπιπτόντως συμμερίζονταν την ανεμελιά της αφεντικίνας τους, αλλά για το ότι είναι θαυμάσιο να μπορείς να ευτυχείς έστω και προσωρινά όταν όλα γύρω σου σιγοκαίνε. Και ξέρεις αγαπημένο μου εφημερολόγιο θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για την εν λόγω τύπισσα. Να ήταν η ηρωίδα μου. Και η ιστορία να άρχιζε από εκεί ακριβώς. Βράδυ, στην Πανεπιστημίου με συγκέντρωση κατά του μνημονίου...

Δεν άργησα να το πάρω απόφαση. Άλλωστε λίγα στενά παραπάνω μένω. Τα σκυλιά από νωρίς είχαν αρχίσει να γυροφέρνουν την εξώπορτα. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία. Πόσο μαλάκες ήσαστε, σκεφτόμουν. Έξω βρέχει και σεις κάθεστε και αυτοικανοποιείστε ρουφώντας δακρυγόνα και διάφορα άλλα χημικά. Μα καλά κανείς δεν σας έχει πει πως είστε η χαρά του μπάτσου; Ντύθηκα όσο πιο ελαφριά μπορούσα λοιπόν και βγήκα έξω. Ήθελα να τους μπω στο μάτι. Και των μπάτσων και των διαδηλωτών. Σε δύο λεπτά είχα γίνει μούσκεμα και οι ρώγες μου είχαν σκληρύνει. Ήξερα πως εκείνη τη στιγμή ήμουν το επίκεντρο των Αθηνών. Η κυρίαρχος της Πανεπιστημίου. Οι Ματατζήδες με χάζευαν σαν ξερολούκουμο. Το ίδιο και οι διαδηλωτές. Κάποιοι γελούσαν γιατί τα σκυλιά καθώς έπαιζαν μεταξύ τους γλιστρούσαν πάνω στο οδόστρωμα και συγκρούονταν.  Ήδη μερικοί έβγαζαν τα κινητά τους και μας φωτογράφιζαν. Άραγε ποιος να γαμάει καλύτερα από όλους δαύτους; Μήπως να ήταν μπάτσος αυτός; Και αναρωτιέμαι γιατί πράγματι με τούτα και με κείνα μου είχε ανοίξει η όρεξη για σεξ. Μπορούσα εκείνη τη στιγμή αν ήθελα να αρχίσω να γδύνομαι και να γαμήσω όποιον θέλω. Στο σώμα και στην ψυχή. Άλλωστε γαμημένοι είναι όλοι τους. Λίγη παραπάνω συνουσία δεν θα κάνει καμία διαφορά σε κανέναν τους. Είναι γεννημένοι για να γαμιούνται. Είμαι γεννημένη για να γαμάω ανθρώπους σαν αυτούς. Γεννήθηκα για να γαμήσω όλο τον κόσμο. Ο κόσμος είναι το μπουρδέλο μου. Εγώ είμαι η τσατσά  εγώ και ο πελάτης. Κοίταξε τους. Κοίτα τους καλά. Είναι όλοι χαμένοι από χέρι. Είμαι μούσκεμα και σας γαμάω ήδη με ακούτε; 

Ο Γεώργιος είναι 29. Αυτός σίγουρα με είχε ακούσει από μακριά

Για το κουλό μου

Θλίβομαι και οργίζομαι αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Θλίβομαι και οργίζομαι.
Όλο και συχνότερα το τελευταίο διάστημα βλέπω νέους ανθρώπους από το φιλικό μου περιβάλλον να βγάζουν βαλίτσες και να ετοιμάζονται για τα ξένα. Κάποιοι ήδη την έχουν κοπανήσει. Για το καλό τους. Ακούω εδώ παρακάτω τους συντρόφους στην Ομόνοια να φωνάζουν συνθήματα κατά του καπιταλισμού. Για το καλό τους (του Κόμματος). Εύλογα θα αναρωτηθείς αγαπημένε αναγνώστη γιατί δεν είμαι και γω εκεί μαζί τους. Προτιμώ την διαδήλωση εν κινήσει. Για το καλό μου (της υγείας μου;). Όπως θα προτιμούσα να μην έφευγε κανείς από τους παραπάνω για τα ξένα και να 'μενε εδώ, στην πατρίδα και δη για το καλό του (πάντα). Υπάρχει πια αυτό άραγε; Εξαρτάται από το πως κρίνει ο καθένας μας το καλό. Εν έτη 2012 αυτό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το καλό της τσέπης σου οπότε όχι, δεν υπάρχει. Σε καιρούς οικονομικής κρίσης μεταναστεύει για άλλες πιο μουντές πατρίδες κι αυτό. Και μεις που μένουμε πίσω τι; Προσδοκούμε στην αλλαγή θα μπορούσα να πω. Για ποια αλλαγή μιλάς ορέ; Της κατάστασης. Πόσο πιθανή είναι αυτή η αλλαγή ορέ;  Όσο εξαρτάται από μας, πολύ. Μήπως είσαι ρομαντικός ορέ; Αρκετά, παρόλο που έχω χαρακτηριστεί ως σεξουαλικός τύπος (βλέπε προηγούμενη δημοσίευση). Ο blogger ιστορικός του μέλλοντος θα 'γραφε πως η προσδοκία μου ήταν κάτι σαν προσδοκία για ανάσταση νεκρών. Όσο ζω ελπίζω. Και ονειρεύομαι.
Κοιτώ το ρολόι μου και νομίζω πως όπου να ναι καταφθάνει η (πρώην) συντρόφισσα Αγγέλα. Ιστορική μέρα και είμαι σίγουρος πως ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει στα κιτάπια του τη σημερινή σαν εξέχουσας σημασίας για το αύριο της χώρας. Η Αγγέλα εκεί στο χλιδάτο αεροσκάφος της να σκέπτεται το πως θα ξεζουμίσει όσο το δυνατόν καλύτερα τον ταλαίπωρο Έλληνα μικροαστό και γω εδώ αγαπημένο μου εφημερολόγιο να σκέφτομαι την Αγγέλα, τους γνωστούς μου που μεταναστεύουν, το σπίτι που θέλω να αλλάξω, τα ταξίδια που θέλω να κάνω, το μέλλον του σοσιαλισμού στη χώρα, την προπόνηση που έχω σε λίγο, τα λίγα ευρώ στην τσέπη μου, το συμβόλαιο με την cosmote που θέλω να διακόψω, το νέο προπονητή της ΑΕΚ, το μαμούνι (ή το κουτάβι όπως θα ΄λεγε ο Αύγουστος Κορτώ), τις απανταχού εν δυνάμει ψυχολόγους,  τη στύση μου εν γένει μου και (άκουσον άκουσον αγαπημένε αναγνώστη) την ξυριστική σώματος που έχω παραδώσει για επισκευή και δεν λέει να επισκευαστεί. Πες μου τώρα εσύ αν σε αυτό το μυαλό θα μπορούσες να επιβιώσεις για παραπάνω από μια ώρα. Επειδή όμως εγώ μπορώ, θα συνεχίσω να σκέφτομαι όλα τα παραπάνω, συν να χαμογελώ, να αγαπάω όλα τα έμβια όντα και να προσδοκώ ακόμα ακόμα και σε ανάσταση νεκρών. Και ας θλίβομαι και ας οργίζομαι (και ας ξυρίζομαι). Άλλωστε ο Λάζαρος μαλάκας ήτανε; 

O σεξουαλικό(ς) τύπο(ς)

31/8/2012

Θα μπορούσε να ήταν άνετα ο τύπος του καλοκαιριού. Μαυρισμένος, σφιχτό κορμί και λάγνο βλέμμα. Είναι και αυτός. Ή μάλλον ήταν; Και αν ήταν, τώρα ποιος είναι; Τι έχει απογίνει; Μήπως δεν είναι μόνο ένας; Είναι πολλοί οι σεξουαλικοί τύποι; Και τι ζητάνε από τη ζωή σου; Τη δική τους; Ρουφάμε και τα λέμε λέμε. Την κοιλιά.

Και 1 - και 4 - και 5-5-4. Όλες μαζί αδερφές μου! Φωνάξτε το!
Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Ευτυχώς δεν χρειάζεται (ακόμα) να θυμάμαι τον παραπάνω αριθμό γιατί πριν τη θύμηση ήρθε η πλύση (εγκεφάλου) και ιδού τα αποτελέσματα τα βλέπετε. Οι γιατροί του ΕΟΠΠΥ βέβαια για τα επόμενα χρόνια πιθανότατα δεν θα έχουν πάρε δώσε μαζί μου (σάμπως θα έχουν με τους ίδιους τους ασφαλισμένους του ταμείου). Για τους υπόλοιπους γιατρούς κανείς δεν ξέρει. Βέβαια ο σεξουαλικός ο τύπος έχει ανάγκη από γιατρό; Αυτή καθαυτή η σεξουαλικότητα του είναι πανάκεια για πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν θα λεγα εγώ. Θα αναρωτηθείς όμως και εύλογα αγαπημένε αναγνώστη για το τι σημαίνει να είσαι ο εν λόγω τύπος και στο κάτω κάτω γιατί απόψε, ώρες πριν το επίσημο φινάλε του καλοκαιριού, ήρθε στην παρέα μας (αυτός) και μας απασχολεί. Είναι τόσο σημαντικός άραγε; Τι είδους έλεγχο ασκεί στη ζωή σου; Στη ζωή μας; Έχει εξουσίες; Έναντι ποιων τις ασκεί; Και τι αντίκτυπο έχει εν γένει στην κοινωνία αυτός αλλά και οι εξουσίες του; Μήπως όλα περιστρέφονται για ακόμη μια φορά γύρω από το πέος; Το πουλί, όπως θα έλεγε και ο Θανάσσης ο Καλλημέρης; Αυτό είναι η ρίζα του κακού; Ο Φρόιντ επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά πανηγυρικά δηλαδή; Οι υπόλοιποι ψυχολόγοι-ες (εν δυνάμει και μη) τι έχουν να πουν; Η Τρόικα; Ο Πάπας; Οι αδελφοί Μουσουλμάνοι; Οι αδελφοί Κατσάμπα; Η αδελφή νοσοκόμα που μου τύλιξε το σπασμένο μου δάχτυλο στο νησί της Μεγαλόχαρης; Η Μεγαλόχαρη η ίδια (θου Κύριε); Θα το κάνει το θαύμα της; Το έκανε ήδη μήπως; Βοήθεια μας.

Σηκώνω το βλέμμα και βλέπω ολοκάθαρα το ''μπλε'' φεγγάρι. Ίσως να φταίει αυτό. Η αλήθεια είναι πως χθες δεν κοιμήθηκα καλά. Ήμουν ανήσυχος αλλά με στύση. Χαρακτηριστικό άλλωστε του σεξουαλικού του τύπου. Η στύση άλλωστε μπορεί να σε πάει μπροστά. Πολύ μπροστά. Η υπέρμετρη στύση από την άλλη μπορεί να σε καταστρέψει και να σε πάει πίσω. Στα καλά τα χρόνια. Τα χρόνια της δημιουργικότητας. Που είναι τα χρόνια ωραία χρόνια αγαπημένο μου εφημερολόγιο που θέλαμε να γράψουμε ίσα με 10 βιβλία στην καθισιά μας ε; Πάνε. Έφυγαν και κατοικούν στην υπεραστική λήθη. Πριν φύγουν όμως αυτά, με α' θέση σαλόνι είχε αναχωρήσει αργά και βασανιστικά το πάθος. Το 'βλεπα από τον προβλήτα του Ρέντη να απομακρύνεται και να μη με χαιρετά. Γιατί αν το είχε κάνει θα χα πέσει straight away (και για τους αγγλόφωνους αναγνώστες) εις τη θάλασσα και με ολυμπιακού βεληνεκούς κολύμπι (ελεύθερο κατά προτίμηση) ορκίζομαι, θα το είχα προλάβει. Μέχρι να ξαναγυρίσεις όμως πάθος μου, έλα εσύ τώρα. Ναι Φθινόπωρο, σε σένα απευθύνομαι! Αφήστε τις κοιλιές σας ελεύθερες. Του χρόνου πάλι. Εδώ, με τον σεξουαλικό τον τύπο παρέα (βοήθεια σας).

Cheese πάει (το) Summer

Καλό Καλοκαίρι. Θα επιστρέψουμε στις ... Μα πότε φύγαμε για να επιστρέψουμε αγαπημένο μου εφημερολόγιο;

Ένα από τα ωραία στη ζωή είναι η ποικιλία. Άλλο πέρυσι, άλλο φέτος. Ενίοτε ή αυταπατώμαι; 28 πέρυσι, γκομένισμα και χειραψία μέχρι τελικής πτώσης μα 29 φέτος χωρίς τα προαναφερθέντα συν όμως αγάπη. Που πας χωρίς αγάπη στον ήλιο, στη βροχή, το δρόμο θα τον χάσεις - καρδιά μου μοναχή που λέει και το τραγούδι αλλά εγώ θα το διασκευάσω και θα το τραγουδήσω λέγοντας σας που πας χωρίς αγάπη στην κρίση την τρελή, τον κώλο θα στον σκίσουν καρδιά μου άφραγκη. Οπότε αγάπα ίνα αγαπηθείς και να απαλύνεις τα συμπτώματα του πρωκτικού τσουξίματος. Βλέπεις αγαπημένε αναγνώστη θυμήθηκα ξανά την οικονομική κρίση γιατί καθώς σήμερα το πρωινό (καλή ώρα) ψώνιζα άρτον εις το αρτοπωλείον, γυναίκα ηλικιωμένη και άπορη εμφανίσθηκε και ζήτησε ταπεινά μια τυρόπιτα από αυτές, ξέρετε, του φούρνου με το τυρί κρέμα ξυρίσματος που την ρεύεσαι μέχρι να την αφοδεύσεις, μα για κακή της τύχη έπεσε πάνω σε φουρνάρισσα καπάτσα που αφού την χαρακτήρισε κακομαθημένη για τις ακριβές προτιμήσεις της, της χάρισε εν τέλει φραντζόλα χωριάτικη για να ''την πιάσει'' όπως είπε. Εγώ πάντως όσο ζω μαθαίνω και λόγω του παραπάνω σημερινού γεγονότος έμαθα πως οι τυρόπιτες δεν είναι για όλους και αν διαπίστωσα καλά (και να με συγχωρέσει η καπάτσα η φουρνάρισσα αν κάνω λάθος) η τυρόπιτα είναι για τους καλομαθημένους ή γι' αυτούς που την αξίζουν ή έστω αυτούς που έχουν δουλέψει για να την αποκτήσουν, κοινώς για αυτούς που έχουν τα φράγκα να την αγοράσουν. Το ζουμί δηλαδή. Πάντα μου άρεσε το ζουμί και ειδικά τέτοιες εποχές άνυδρες και ξηρές που λίγο από δαύτο μπορεί να χρίσει βοήθημα για κάθε λογής διείσδυση (penetration για τους αγγλόφωνους αναγνώστες μας) - μεταφορική και κυριολεκτική. Ζουμί που πέρυσι τέτοια εποχή έσταζε στο αρρενωπό μου πρόσωπο και καλοδουλεμένο σώμα  αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τον ανδρισμό αλλά και το σεξ απίλ μου συνάμα. Ένα σεξαπίλ που αφού δούλεψε πέρυσι ρολόι, εφέτος εδραίωσε την αγάπη. Στα δύσκολα βέβαια και δη στις μεγάλες πείνες που έρχονται αμφιβάλλω αν θα πιάσει και στην καπάτσα φουρνάρισσα και κερδίσει με το σπαθί του (στο σεξ απίλ αναφέρεται ακόμα ο καλλιτέχνης) μια ρεζερβέ θέση στην αφράτη τυρόπιτα της. Μα κι αν δεν πιάσει θα χω ακόμη μια ευκαιρία να της αποδείξω πως είμαι ή έστω ήμουν καλομαθημένος οπότε και την αξίζω. Ειδάλλως τι; Θα βράσω στο ζουμί μου. Και θα με φάω. Ένας θα περισσέψει. Ποιος; Ο καλομαθημένος φυσικά. Καλό Καλοκαίρι

Λόγια της πρύμνης

Θα το ομολογήσω: Εγώ την πίπα μου τη γέμισα απόψε.
Καλησπέρα αγαπημένο εφημερολόγιο. Χρωστάω κάτι από την προηγούμενη φορά αλλά μιας και την ήπιαμε τη τζούρα μας πανηγυρικά μετά από καιρό θέλω να σου δηλώσω πως είμαι από εκείνους τους συγγραφείς που λειτουργούν καλύτερα υπό την επήρεια ουσιών. Άλλωστε πιστεύω ότι η συγγραφική τέχνη και η πλάση ολόκληρη εν γένει οφείλει τα μέγιστα στη μαστούρα. Σεβάσμια η μαστούρα. Εφάμιλλη με την Οσία Παρθενία τη μετανοήσασα (πάντα). Κάλλιο μαστούρης συγγραφέας παρά νηφάλιος αποτυχημένος. Συγγραφέας της πρύμνης και ουχί της πλώρης. Πάντα πίσω. Από πίσω. Προς τα πίσω. Με τον κώλο ακάλυπτο δηλαδή. Ευάλωτο σε κάθε είδους πόνο και συγκίνηση. Ασάλιωτα. Να δίνει πόνο και δράμα. Να έχει προσπαθήσει πάρα πολύ για να μπει. Και ότι μπαίνει βγαίνει δεν λένε; Όχι για τον συγγραφέα του κώλου (καλή ώρα). Τα θέλει όλα μέσα και το νερό να αφρίζει μηδέ να σχίζεται. Αλήθεια τώρα, με φαντάζεσαι αγαπημένο μου εφημερολόγιο στην πλώρη ως άλλος exπλώρερ να ονειρεύομαι νέους τόπους μακρινούς και απάτητους;  Ως άλλο Κολόμβο; 'Η έστω Αμέρικο (θου κύριε) Vespaki; Άσε που αυτοί ήταν εντολοδόχοι του κεφαλαίου. Στην πρύμνη και πάλι στην πρύμνη να πετάω τυρογαριδάκια στους γλάρους και να αισθάνομαι καλός χριστιανός που ουδέποτε προσπάθησα να γευτώ ολίγο νέκταρ και αμβροσία στις πολυτελείς ξαπλώστρες της πλώρης παρέα με επιτυχημένους αστούς. Άλλωστε το λέει και ο θυμόσοφος λαός: Δείξε μου τον κώλο σου να σου πω ποιος είσαι. Είμαι αυτός που μετά από 29 χρόνια ζωής προσπαθεί να αγαπά όλο τον κόσμο. Και τους καπιταλιστές. Ειδικά αυτούς. Γιατί αγαπημένο μου εφημερολόγιο δεν ξέρουν αυτοί τι κάνουν. Θα το καταλάβουν στο τέλος όμως. Καβάλα στην πλώρη και με τον κώλο εξίσου ακάλυπτο. Τότε που οι επιβάτες της πρύμνης θα έχουν έρθει για το στερνό τους τσιγάρο για να δουν επιτέλους τι έπαιζε τόσο καιρό εκεί μπροστά, στεκόμενοι ακριβώς από πίσω τους γεμάτοι με όλου του κόσμου τη σοφία έτοιμοι να τους την δώσουν απλόχερα. Βέβαια το φινάλε και για τους μεν και για τους δε εν τέλει θα είναι κοινό, αλλά άλλη χάρη έχει να πέφτεις μόνος σου και άλλη να σε σπρώχνουν. Ας σπρωχτούμε και όπως πέσουμε λοιπόν. Ακόμα και με τον κώλο.  

29 γενέθλια, 1 δολοφονία και ο σύντροφος Στάλιν

Σύντομα κοντά σας... (γιατί από που να το πιάσω όταν έχεις φτάσει ένα βήμα πριν τα 30 και ακόμα φαντασιώνεσαι την επανάσταση του προλεταριάτου, έχεις δει την cult φιγούρα του φαρμακοποιού της γειτονιάς σου μπρούμυτα με μια τρύπα στο κρανίο να κείτεται στη μέση του δρόμου και το κόμμα να παίρνει 4,5 %. Είναι μεγάλο το δράμα αναγνώστες. Θα φύγω ζωή μου θα φύγω. Θα πάω αλλού. Στη Μόσχα; Όχι αδερφές μου στη Μόσχα. Νέα Ζηλανδία με βλέπω. Βουστασιάρχη μεγάλο και τρανό.)

5/7/2012
Προσθέστε στον τίτλο και 1 αποτυχία ώστε να μπορέσω επιτέλους να τελειώσω ετούτη την καταραμένη δημοσίευση. Έχουμε λοιπόν και λέμε ''29 γενέθλια, 1 κηδεία, 1 αποτυχία και ο σύντροφος Στάλιν (πάντα αυτός ο άτιμος ο μουστάκιας)''.
Καλησπέρα αγαπημένο και συνάμα παραμελημένο εφημερολόγιο. Αν ήσουν τραγούδι θα λεγόσουν νυχτερινός περίπατος. Δεν είσαι όμως. Είσαι απλά λέξεις. Λέξεις που μένουν. Βέβαια πριν συνεχίσω, να δηλώσω ότι αποτάσσω το ρόλο του βουστασιάρχη γιατί αυτός είναι αν μη τι άλλο καπιταλιστικός και δεν ταιριάζει σε έναν αγωνιστή σαν του λόγου μου. Τι θα έλεγε η Αλέκα άλλωστε ε; Η Νέα Ζηλανδία εξάλλου πέφτει μακριά και η αποτυχία είναι εδώ πιο φρέσκια από ποτέ. Ευτυχώς. Αλήθεια θέλω να σας το πω από καιρό αγαπημένοι αναγνώστες (αν δεν το έχετε ήδη κατανοήσει) πως έχετε να κάνετε με έναν άνθρωπο που η αποτυχία τον θρέφει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (παραλλαγή του δράματος όπως θα έλεγε και ο ''εν υπνώσει'' συνοδοιπόρος). Μπορεί να πήγα 29 και ενίοτε να φαντασιώνομαι πως τερματίζω 1ος σε Μαραθωνίους Ολυμπιακών αγώνων με μια ελληνική σημαιούλα στο χέρι, ή να ρίχνω στο καναβάτσο με νοκ άουτ σαν άλλος Ρόκυ Μπαλμπόα τον ''κακό'' Αμερικανό αντίπαλο μου ή ακόμα ακόμα να μου απονέμουν το βραβείο όσκαρ α' ή έστω β' ανδρικού ρόλου, μα πιστέψτε με πως κανένας από τους παραπάνω χαρακτήρες δεν μου ταιριάζει και κανένας δεν θα μπορούσε να με οδηγήσει σήμερα εδώ μπροστά σας να καταθέτω τα εσώψυχα μου σαν άλλη μετανοήσασα (δούλα) πόρνη. 29 χρόνια. Σαν χθες; Σαν να μην ήρθαν ποτέ μα και σαν να μην πέρασαν ποτέ. Και τώρα; Εδώ στην Ελλάδα. Μια χώρα που ειλικρινά δεν ξέρω αν τη μισώ ή αν τη λατρεύω. Μα τότε είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για μια χώρα του πάθους και των παθών με μένα κάπου χαμένο ανάμεσα στα μπούτια της μαχόμενο να βρω το δρόμο για τα δίχτυα (αλληγορικά τα δίχτυα αναγνώστη - ίσως πρόκειται και περί καλσόν). Μεγάλη πουτάνα σου λέω! Πουτανάρα. Μα εγώ ανέκαθεν έτρεφα μεγάλη συμπάθεια για δαύτη και τούτη την ώρα ζητώ κάτι με θέρμη: Να την αφήσετε να ζήσει όπως ξέρει. Χωρίς κανένα πάνω από το κεφάλι της. Χωρίς καμία βοήθεια. Στο έλεος. Θα τον βρει το δρόμο της όπως θα τον βρούμε και μεις. Ανάμεσα από κορμιά που πέφτουν από μπαλκόνια, γείτονες που δολοφονούνται, μετανάστες που μαχαιρώνονται, ανθρώπους που πεινάνε και ανθρώπους που... γερνάνε. Σαν να μην είμαι και γω ένας από αυτούς αγαπημένο μου εφημερολόγιο; Και ο Στάλιν τι θα έλεγε για την εξέλιξη μου και την πορεία μου σαν κομμουνιστής μετά από 29 ολόκληρα χρόνια; Μήπως μου αξίζει ένα γκούλαγκ για την αποτυχία μου να ψήσω γονείς, αδέλφια, φίλους και λοιπούς παρατρεχάμενους να ψηφίσουν το Κόμμα τώρα που το προλεταριάτο διάγει ζόρικες μέρες και πρέπει να εντείνει την ταξική πάλη; Μήπως να αυτοεξοριστώ στο... Λονδίνο; Μα εκεί δεν έχει γκούλαγκ και σίγουρα δεν έχει κομμουνιστές. Έχει όμως εκείνη. Ε και; Έλα ντε. Ας την αφήσουμε στην ησυχία της και ας της στέλνουμε εσαεί τη θετική μας ενέργεια και την αγάπη μας.
Έφτασε η ώρα όμως να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση αφού διαπιστώνω πως τους έχουμε καλύψει όλους: τα 29 τα χρόνια, τη δολοφονία (ζωή σε μας), το σύντροφο Στάλιν, την αποτυχία και εκείνη φυσικά. Κλείνοντας θέλω να σας πω για ποια πράγματα νιώθω ευλογημένος μετά από 29 έτη ζωής. Μέχρι εκείνη την ώρα όμως ας κάνω ξανά έναν νυχτερινό περίπατο...

I am Hell - ene (με λένε Πόπη)

Πολύς ντόρος γίνεται για το συγκεκριμένο βίντεο της Μουτσάτσου και τελικά δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Καλά τα λέει (σε γενικές γραμμές) η Κατερίνα αλλά έλα που όλη η δόξα ανήκει στο μακρινό παρελθόν και δυστυχώς η αναπαραγωγή και αναπροβολή των χιλιοειπωμένων κατορθωμάτων των Αρχαίων μας προγόνων μόνο θλίψη και οργή μπορεί να φέρει σε ένα σκεπτόμενο Έλληνα στην παρούσα φάση, εφόσον ως νέο-Έλληνες δεν έχουμε να αντιπαραβάλλουμε οτιδήποτε πολιτισμικά σπουδαίο. Ειδικά η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου κάνει την όλη ατμόσφαιρα ακόμα πιο κωμικοτραγική αφού υποτίθεται ότι το βίντεο στοχεύει ως επί το πλείστον σε ξενόγλωσσο κοινό οπότε ουδεμία συγκίνηση μπορεί να τους προκαλέσει μιας και δεν καταλαβαίνουν ούτε τα λόγια και γενικά δεν έχουν ιδέα του τι αντιπροσωπεύει ο συγκεκριμένος ύμνος. Ξέρω πως αρκετοί θα διαφωνήσουν μαζί μου αλλά αρκεί και μόνο να ρίξετε μια ματιά στα σχόλια του συγκεκριμένου βίντεο για να καταλάβετε το γιατί σαν χώρα φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Οι μεν υποστηρικτές να κάνουν κωλοτούμπες φουσκωμένοι από εθνική υπερηφάνεια και να κράζουν όσους δεν είναι θετικά διακείμενοι στο βίντεο και οι δε μη υποστηρικτές να κριτικάρουν, κράζοντας παράλληλα (και ως είθισται) τους υποστηρικτές με κάποιους εξ' αυτών να βγάζουν και τον χειρότερο φαλλοκρατισμό τους. Υπάρχει και μια μειοψηφία που απλά κάνει την κριτική του χωρίς να κράζει κανέναν. Όχι, δεν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί τρωγόμαστε μεταξύ μας, μιας και αυτό είναι συνέπεια της πραγματικής αιτίας της κατάντιας μας που δεν είναι άλλη από την έλλειψη παιδείας που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των Ελλήνων. Και όπως αναφέρει ο διαδικτυακός τόπος ''ΠΎΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ'' παιδεία είναι: 1) η πνευματική καλλιέργεια· μόρφωση, κουλτούρα και 2) η εκπαίδευση. Για το δημόσιο εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα και το τι αυτό παρέχει τόσα χρόνια στους μαθητές του πιστεύω ότι πάνω κάτω όλοι γνωρίζουμε (όσοι φοιτήσαμε δηλαδή σε δημόσια σχολεία). Μια παιδεία σχεδόν κενή περιεχομένου (πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων). Μια παιδεία άρπα - κόλλα, εντούτοις ικανή να μας βάλει στο πανεπιστήμιο και μετά έχει ο Θεός. Όσο για την πνευματική μας καλλιέργεια, μόρφωση και κουλτούρα, αυτή δυστυχώς είναι αφημένη στα χέρια - έλεος της ελληνικής οικογένειας, των media και των προσωπικών επιλογών του καθενός μας. Για την πρώτη (ελληνική οικογένεια) θα αναφερθώ (ελπίζω) κάποια στιγμή στο μέλλον (και θα είμαι κακός), όσο για τα εγχώρια media, ας το περιγράψω απλά: Μπόχα, σαπίλα και υπο - ψευτοκουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο και εδώ όμως με κάποιες λίγες φωτεινές εξαιρέσεις. Τι μας έμεινε; Οι προσωπικές μας επιλογές, είτε αυτές είναι φίλοι, γνωριμίες, ενδιαφέροντα, κλίσεις και οτιδήποτε άλλο εμείς ελεύθερα (ή όχι πάντα) επιλέγουμε να βάλουμε στη ζωή μας. Εδώ θέλω ο καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, αν και δεν πιστεύω να δυσκολευτεί ιδιαίτερα παρατηρώντας τους γύρω του ή ακόμα καλύτερα σκεπτόμενος τις δικές του προσωπικές επιλογές που διαμόρφωσαν την παιδεία του κατά τη διάρκεια της ζωής του. Τα γεγονότα βέβαια για άλλη μια φορά με προλαβαίνουν μιας και λίγες μέρες μετά το βίντεο της Μουτσάτσου, ανέβηκε στο διαδίκτυο ένα δεύτερο βίντεο που ήρθε όχι τόσο σαν απάντηση (κατά την ταπεινή μου άποψη), αλλά σαν συμπλήρωμα στο πρώτο βίντεο. Σ' αυτό λοιπόν ο άσημος Σπύρος - δημιουργός του βίντεο, μας (υπεν)θυμίζει ότι εκτός από Hellenes είμαστε και Μαλάκες. Μαλάκες για τον αυτοβασανισμό - αυτοϊκανοποίηση (λαϊκιστή μαλακία) που τόσα χρόνια υποβάλλουμε τους εαυτούς μας ψηφίζοντας τα δύο πρώην (θέλω να ελπίζω) μεγάλα πολιτικά κόμματα. Και εκεί που ήμουν έτοιμος να κλείσω ετούτο εδώ το post, ήρθε αυτή η άδολη ψυχή η Hellenoυπερήφανη, η Democratiki, αυτή που κόπτεται για το καλό της πατρίδας και την εξύψωση των πανάρχαιων ιδανικών της στο εξωτερικό, η ίδια που ξέρει καλά τι σημαίνει η idea of Critic, η Κατερίνα η Μουτσάτσου να μου τα ανατρέψει όλα αγαπημένε αναγνώστη και να κάνει τι λες εσύ; Να κατεβάσει το βίντεο του άσημου Σπύρου από το διαδίκτυο λόγω... Copyright ή ελληνιστί πνευματικών δικαιωμάτων.
 Ένα σωρό λέξεις έχω γράψει τόση ώρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο και ακόμα όμως με διακατέχει το ίδιο αρχικό συναίσθημα: Δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Εσείς;

Άι στο(ν) Γεώργιο

Άγιος Γεώργιος

''Από τους δημοφιλέστερους Αγίους σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Ονομάζεται, επίσης, Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος. Ειδικά στη χώρα μας, δεν υπάρχει περιοχή που να μην έχει εξωκλήσι ή εκκλησία αφιερωμένη στη μνήμη του, ενώ το όνομα Γεώργιος είναι από τα πλέον συνηθισμένα''

Το καλύτερο όμως σας το έχω εδώ:  

''Αφού τον λόγχισαν, του ξέσχισαν τις σάρκες με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Έπειτα τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Ο Γεώργιος υπέμεινε καρτερικά το μαρτύριο και στις 23 Απριλίου 303 αποκεφαλίστηκε στα τείχη της Νικομήδειας.''

Θου κύριε φυλακή το στόματι μου μα αυτός δεν είναι Άγιος αλλά ο Τσακ Νόρις! Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Να με συγχωρεί ο Μεγαλομάρτυρας μα εγώ όταν ήμουν μικρός ήθελα να με λένε Παναγιώτη. Όπως άλλωστε ήθελε να γίνω κομπιούτερ όταν μεγαλώσω αλλά να που πανηγυρικά αποδεικνύεται καθώς περνούν τα χρόνια πως δεν μπορούμε να 'χουμε ό,τι θέλουμε σε τούτο το μάταιο αλλά κάποιες φορές συμπαθητικό κόσμο. Θα μου πεις βέβαια πως γι' αυτό δεν υπάρχουν οι κάθε είδους Άγιοι, Όσιοι και λοιποί υπερήρωες; Για να ζητάμε εμείς και να δίνουν εκείνοι. Αυτή άλλωστε δεν είναι η δουλειά τους; Να εισακούν τις προσευχές - παρακλήσεις μας; Μεταξύ μας τώρα αλλά αν εγώ ήμουν Άγιος δεν θα 'θελα επουδενί κάθε μέρα να γεμίζει η Άγια κούτρα μου με τα χιλιάδες θέλω του κάθε πιστού. Ναι, θα το ομολογήσω πως και γω υπήρξα κάποτε στη ζωή μου ένας από αυτούς που θερμοπαρακαλούσα στον ύπνο μου, άλλοτε και στον ξύπνιο μου τον καλό Θεούλη και τον ακόμα καλύτερο Άγιο Γεώργιο (μεγάλη η χάρη του μέρα που 'ναι) να με βοηθήσει - φωτίσει. Μια μέρα όμως την έκοψα την παραπάνω κακή συνήθεια αφού πρώτα αναρωτήθηκα φωναχτά μέσα μου ΠΟΙΟΣ (ΜΑΛΑΚΑΣ) ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΟΛΜΑΣ ΚΑΙ ΖΗΤΑΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΙΑ; Ρητορικό φυσικά το ερώτημα. Έτσι πήρα μια απόφαση αλτρουισμού και έκτοτε σκέφτηκα πως αν δικαιούμαι κάθε χρόνο μια,δυο ή δέκα ευχούλες που ίσως μπορεί να εισακουστούν από κάποιον εκεί ψηλά στους ουρανούς, να τη διαθέσω για κάποιον άλλο συνάνθρωπο που την έχει πραγματικά ανάγκη. Η ζωή άλλωστε μέχρι στιγμής μου έχει ξηγηθεί αρκετά καλά. Εξάλλου τσάμπα είναι ευχές, τσάμπα και γω τις δίνω. Και αν κάποιος που διαβάζει τώρα αυτές εδώ τις γραμμές αναρωτηθεί πως καλά, δεν φοβάται αυτός κανένα θεό μ' αυτά που γράφει εδώ μέσα, θα του απαντούσα πως είμαι σίγουρος πως ο Θεός έχει χιούμορ. Εν κατακλείδι και για να μη το κουράζουμε ποτέ μου δεν χώνεψα τις ονομαστικές εορτές και πόσο μάλλον τη δική μου. Δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για μένα γι' αυτό και ήδη σκέφτομαι το μπελά των τηλεφώνων και μηνυμάτων αύριο. Από την άλλη όμως θέλω να αφιερώσω το σημερινό post στον παππού μου το Γιώργο που το 1986 μου χάρισε τη μοναδική χριστιανική εικόνα που έχω στο σπίτι μου και που είναι φυσικά του ομώνυμου Αγίου. Δώρο στο Γιωργάκι. Ο παππούς του Γιώργης Ν. 1986. Παραμυθάς εσύ, παραμυθάς και γω. Χρόνια μας πολλά και επέτρεψε μου Άγιε να χρησιμοποιήσω και γω ο δούλος σου σήμερα μια ευχούλα από τις δικές μου ε; Γράφε λοιπόν: www.efimero-logio.blogspot.com και δώστο στον παππού να με καμαρώνει. Αμήν

Τρέχτε λάβετε γιατί δεν θα προλάβετε v.2012

Είχα κάποτε ένα αφεντικό, που ισχυριζόταν πως κάθε χρόνο την Μεγάλη Εβδομάδα υπέφερε. Ψυχή τε και σώματι. Μη πάει ο νους σας σε κανένα θρησκόληπτο άνθρωπο. Απλά το αφεντικό μου ήταν ένθερμος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ.

Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Πριν λίγο καιρό την βγάλαμε την υποχρέωση απευθύνοντας ευχαριστήριο μήνυμα στους αναγνώστες μας και πλέον πρέπει να συνεχίσουμε το θεάρεστο έργο μας. Μεγάλο Σάββατο σήμερα και λογικά η νύχτα με βρίσκει μόνο στο σπίτι. Στην κουζίνα θα πρέπει να ακούγεται ο ήχος του βρασμού της κρεατόσουπας προερχόμενος από την κατσαρόλα φυσικά. Η συνταγή επέτασσε χύτρα μα τέτοια δεν διαθέτει το νοικοκυριό μου και χρήμα για δαύτην ούτε η τσέπη μου. Άσε που ποτέ μου δεν το χώνεψα το εν λόγω σκεύος όπως και τον φούρνο μικροκυμάτων άλλωστε. Μη ρωτάς γιατί αλλά προσπαθώ να θυμηθώ αν είχαμε αγοράσει στο σπίτι την παραπάνω συσκευή επί ΠΑΣΟΚ ή επί Ν.Δ. Έχει σημασία θα μου πεις; Όχι, γιατί και με τους δύο ευδαιμονίσαμε και σφάζαμε κάθε Κυριακή και ενίοτε όλη την εβδομάδα το μόσχο το σιτευτό. Τόσο που στο τέλος τα ντόπια μοσχάρια σώθηκαν και η ανάγκη μας έριξε στην πατροπαράδοτη εισαγωγή. Καλή του ώρα και ο θεός να τον αναπαύσει τέλος πάντων τον μόσχο που ακόμα βράζει όπως προανέφερα στη φτηνή μου κατσαρόλα. Αγαπημένε αναγνώστη πρέπει να τηρήσω το έθιμο του εφημερολογίου και να σου ευχηθώ καλή Ανάσταση. Ηappy Easter για τους αγγλόφωνους αναγνώστες. Γι΄αυτό βρίσκομαι σήμερα εδώ. Θέλω να πιστεύω ότι θα καπνίζω ένα τσιγάρο από τα καλά και η όρεξη μου θα είναι μεγάλη. Για φαγητό. Όχι δεν είναι βράδυ Μεγάλου Σαββάτου ούτε καν Σαββάτου σκέτο. Είναι μεσημέρι Μεγάλης Τετάρτης και δεν φταίνε τα ναρκωτικά. Η έμπνευση φταίει που μου ήρθε τώρα και έτσι αποφάσισα να την ξοδέψω προκαταβολικά πριν πετάξει σαν πουλάκι και μπει και κείνη στο κλουβί μαζί με τις καρδερίνες του γείτονα. Αν δεν ζω μέχρι το Σάββατο, το παρόν κείμενο θα αποτελεί κάτι σαν την παρακαταθήκη μου για την επόμενη γενιά προβληματισμένων και προβληματικών εν γένει. Διαθήκη δεν έχω συντάξει γιατί δεν έχω περιουσία. Ακόμα. Τα καλύτερα όμως πιστεύω ότι έρχονται, είναι στο δρόμο. Νέες μέρες ευδαιμονίας υπόσχεται το μέλλον στον πολυβασανισμένο μας τόπο. To ΔΝΤ, η Ε.Ε και οι πιστωτές μας άνοιξαν την αγκαλιά τους και μας περιμένουν. Αντιστέκομαι όμως, διστάζω να πέσω στα χέρια τους και δεν ξέρω τι άλλο να ανοίξω εκτός από πόδια (ως άλλη δούλα πόρνη). Οι άρχοντες του τόπου μας άλλωστε δασκαλεύουν πως θέλουν το καλό μας και γω σαν γνήσιο τέκνο Κυρίου προσπαθώ να δείξω την κατανόηση και την αγάπη μου στους άρχοντες Μεγάλη Βδομάδα που ‘χουμε. Και από μεθαύριο τι αγαπημένε αναγνώστη; Τέρμα τα θαύματα; Στη τελική ευθεία για τις εκλογές; Τα μαχαίρια έξω να ακονίζονται; Ο τόπος να βρυχάται και γω να αναμένω ακόμα ανάσταση νεκρών; Δεν έγινε αυτή; Αύριο γίνεται; Απαπαπαπα…. Αλβανό θα έπινα τόση ώρα και η σούπα χύνεται. Χριστός Ανέστη. 

Υ.Γ Πέρυσι τέτοια μέρα αναρωτιόμουν αν φέτος θα ήμουν το ίδιο μαλάκας όπως τότε. Δια την απάντηση τούτου θα ανατρέξω ευθύς αμέσως εις τας γραφάς και θα μας απαντήσω του χρόνου. Αμήν.

Εφημερολόγιο εσύ Σούπερ σταρ

Μεγαλώνοντας παρατηρώ τον εαυτό μου να γίνεται όλο και πιο μοναχικός. Βέβαια μια κοπέλα εύστοχα με διόρθωσε λέγοντας μου πως δεν είμαι μοναχικό αγόρι, απλά ξέρω να περνάω καλά και με την πάρτη μου.
Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Μετά από 1000 και πλεόν όψεις είχα χρέος να απευθύνω ευχαριστήριο μήνυμα προς όλους τους αναγνώστες. Να τους ενημερώσω βέβαια πως μαζί με μένα σας ευχαριστεί και ο άλλος. Αυτός που ξέθαψα πριν από δύο και κάτι χρόνια και τον έκανα ήρωα ενός βιβλίου που από τότε μέχρι σήμερα με έχει σημαδέψει και εξακολουθεί να το κάνει παρόλο που κάποτε εσφαλμένα πίστεψα ότι τον είχα εξολοθρεύσει. Αυτό που σου δίνει ζωή άλλωστε δεν το σκοτώνεις αλλά το αγαπάς (ποιος μιλάει). Πως λοιπόν γίνεται να μην περνάω καλά με την πάρτη μου όταν μονίμως έχω παρέα; Από το 2010 μέχρι σήμερα κύλησε αρκετό νερό στ' αυλάκι και κάποια πράγματα φυσικά άλλαξαν όπως κι άλλα παρέμειναν ίδια (όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν σωστά Έλληνες;). Έτσι μέσα στην αλλαγή γεννήθηκες και συ αγαπημένο μου εφημερολόγιο τον Ιανουάριο του 2010. Ήσυχη γωνιά για τις κρύες, άλλοτε ζεστές νύχτες (και για όσες φορές σε μουτζούρωσα μέρα μη μου κρατάς κακία ε;), όλων των εποχών του χρόνου. Το καθαρτήριο μου. Το δωματιάκι της εξομολόγησης. Χωρίς παραπέτασμα. Όλα στη γύμνια. Ενίοτε, γιατί καμιά φορά ήσουν απλά τo play room. Δεν θα κάνω καν απόπειρα να ρίξω μια ματιά στο παρελθόν σου και μέσω μιας ρετροσπεκτίβας να βγάλω ένα συμπέρασμα για ό,τι έχει λάβει μέρος εδώ μέσα. Αυτό άλλωστε (το παρελθόν) είναι και δικό μου οπότε ξέρω καλά ότι θα το κουβαλώ πάντα μέχρι να αντικρίσω τα ραδίκια ανάποδα (γιατί εγώ επιθυμώ ταφή και ουχί καύση - ναι, θέλω να με ρεύονται οι γαιοσκώληκες) διότι έτσι κι αλλιώς τα συμπεράσματα είναι για τους ρεαλιστές. Σπάνια  ένας δίδυμος τολμά να συμπεράνει γιατί ξέρει πως αυτό έχει κοντινή ημερομηνία λήξης. Έτσι, απλά (αμπελο)φιλοσοφεί. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μερικές φορές. Έτσι και δω. Να 'ξερες αγαπημένε αναγνώστη πόσες μα πόσες φορές δεν ήθελα να τρέξω στην οθόνη του υπολογιστή μου για να μοιραστώ μαζί σου τη μαγεία της στιγμής (το ξέρεις δηλαδή). Βέβαια η στιγμή ως επί το πλείστον με πετυχαίνει συνήθως εκτός σπιτιού και ως εκ τούτου πετάει, χάνεται και φιλότιμα προσπαθώ μετά από κάποιο διάστημα (μην είναι λεπτά, ώρες, μέρες;) να την φέρω πίσω χρησιμοποιώντας διάφορες πονηριές (μάστορας του είδους άλλωστε ο συγγραφέας). Το αποτέλεσμα το διαβάζετε ετούτη εδώ τη στιγμή. Το συγκεκριμένο κείμενο ξεκίνησε να γράφεται προ 15 ημερών περίπου και συνεχίζεται απόψε. Πολλά θέλω να σου πω αναγνώστη. Πολλά θέλω να μοιραστώ μαζί σου. Πάντα το ήθελα δηλαδή. Μα πάνω απ' όλα θέλω να σε φωτίσω. Και έπειτα να φωτίσεις εσύ εμένα. Εν τέλει να λουστούμε όλες μαζί στο απέραντο, καθάριο φως. Στην παρούσα φάση βέβαια που διάγουμε το πιθανότερο είναι να αρκεστούμε σ' ένα τροπικό μαύρισμα μιας και το αληθινό, πνευματικό φως έχει παγιδευτεί κάπου ανάμεσα στη μαλακία που μας δέρνει και στη μαλακία που μας έδερνε πάντα. Άξια τέκνα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη που οδηγούν κάμπριο με 20 € στην τσέπη, πετάνε το πακέτο των αμερικάνικων τσιγάρων τους στο δρόμο γιατί είναι εύκολο, περνούν με κόκκινο γιατί δεν έγινε και κάτι, βρίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη με την παραμικρή μαλακία που θα κάνει ο μπροστινός οδηγός γιατί αυτοί είναι πιλότοι της F1, παρκάρουν όπου τους καβλώσει γιατί δεν έχουν χρόνο για χάσιμο και όταν τρώνε κλήση αναθεματίζουν θεούς και δαίμονες για το μπουρδέλο το κράτος όπου ζουν. Α, ξέχασα ότι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Ψήφιζαν. Τώρα δηλώνουν αγανακτισμένοι. Μέχρι να γυρίσει ο τροχός και να επιστρέψουν πάλι στα παλιά και αγαπημένα τους λημέρια. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν - και μένα τα χεράκια της με λύνουν και με δένουν. Υδροχόος. Το τραγούδι που περιγράφει απόλυτα αυτό που ζήσαμε, ζούμε και θα ζούμε. Γιατί για μια γκόμενα ξεκίνησαν όλα τον Γενάρη του 2010 σ' αυτό το δωμάτιο αναγνώστη. Έτσι γινόταν πάντα. Είτε τη λένε Ελλάδα, είτε καριόλα. Πάει με όλους εκτός από σένα και αυτό σε πονά. Εσύ όμως συνεχίζεις για μια άλλη Ελλάδα που δεν υπάρχει μα σου δίνει λόγο για να ζεις. Και θα γυρίσεις εδώ σύντομα ξανά. Στα ίδια. Μαζί της. Μαζί μου. Την ευχαριστούμε και την αγαπάμε από καρδιάς. Καλή συνέχεια

Υ.Γ Από σπόντα ή εσκεμμένα, special thanks στους αναγνώστες - views από:

Ελλάδα                       925

Η.Π.Α                           58

Ηνωμένο Βασίλειο          56

Γερμανία                       29

Λετονία (?)                    24

Κύπρος                          9

(Μαμά) Ρωσία                9

Ιρλανδία                         3

Βραζιλία                        2

Αργεντινή                       1

Χίλιες και μια πίπες

Όσο ζω μαθαίνω. Κι όσο ζω φτωχαίνω (στην Ελλάδα). Παγκόσμια μέρα πεολειχίας, μπριζόλας και σταθεράς Π. Πιο σταθερά (αξία) όμως από το τσιμπούκι δεν υπάρχει οπότε ας γιορτάσουμε μόνο τα δύο πρώτα. Κατ' αρχήν ας θυμηθούμε όλοι σήμερα να ανάψουμε ένα κεράκι για την πολιούχο αγία Πίπα Μίντλετον (μεγάλη η χάρη της και η στύση μας). Αγαπημένο μου εφημερολόγιο έχεις καιρό να ακούσεις νέα μου αλλά λόγω της ημέρας θα μας κάνω την τιμή και θα παραθέσω την άποψη μου. Άλλωστε θα μπορούσα να λείπω εγώ από την πεολειχία; Προς θεού. Για κάτι τύπους σαν του λόγου μας δημιουργήθηκαν αυτές οι μέρες. Επαίσχυντους. Αυτούς για τους οποίους ντρέπεται κανείς. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου ενίοτε, το παραδέχομαι αλλά δίχως τούτο η ψυχική μου παλάντζα δεν βρίσκει ισορροπία οπότε χωρίς ντροπή προκοπή δεν βρίσκω. Άρα ας πάμε πάλι στα κρέατα (πίπες και μπριζόλες). Αν το σκεφτούμε ρεαλιστικά, τη σήμερον ημέρα γιορτάζει όλο το ανθρώπινο γένος εκτός από τους χορτοφάγους και τις λεσβίες. Βέβαια κανείς δεν σου εγγυάται ότι κάποια μέρα θα γυρίσει ο τροχός και θα θελήσουν και οι δυο παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων να γευτούν λίγο τσιτσί.. Μέχρι τότε όμως δεν τους θέλουμε στη σημερινή γιορτή μας. Άλλωστε οι μεν πρώτοι χορτοφάγοι μπορούν να θεσπίσουν τη δικιά τους παγκόσμια μέρα μπριζόλας από σόγια (ξεράστε κόσμε), οι δε δεύτερες αξιαγάπητες λεσβίες μπορούν κάλλιστα να γιορτάσουν τη μέρα της αιδοιολειχίας που μη γνωρίζοντας προσωπικά αν ήδη υπάρχει τέτοια, βρίσκομαι προσωρινώς σε άρνηση μη μπορώντας να πιστέψω ότι αυτές (λεσβίες) θα καταδεχόντουσαν να γιορτάσουν αυθημερόν με το str8 αντρικό φύλο (που βάζει κι αυτό το στοματάκι του στο λαχταριστό αιδοίο). Αναρωτιέμαι τώρα τι είδους καμπάνια θα μπορούσε να διοργανωθεί τη σήμερον από τις πολιτιστικές αρχές του τόπου μας για να σταλεί στον κόσμο το χαρμόσυνο μήνυμα της πίπας. Για τις εκδηλώσεις περί μπριζόλας δεν ανησυχώ γιατί υποθέτω ότι οι χασάπηδες στη βαρβάκειο και τις απανταχού κρεαταγορές ήδη θα ψένουν ότι σάπιο κοψίδι είχε ξεμείνει από πέρυσι το Πάσχα και θα το πασάρουν στον κόσμο για φιλέτο γάλακτος. Θα μπορούσε λοιπόν ο Δήμος Αθηναίων να μοιράσει στον κοσμάκι Μικρόφωνα. Και διττό (τραγούδα τώρα σπίτι σου γιατί  Πάνο Κιάμο θα δεις ξανά στην Ολυμπιάδα του 2024) και διακριτικό το μήνυμα και περικόβεις ταυτόχρονα και τα έξοδα της παγκόσμιας ημέρας Karaoke. Επίσης θα μπορούσε να μοιραστεί το cd single ’’πάρε μου μια πίπα να κόψω το τσιγάρο’’ του Πλανητάρχη Τάσου Μπουγά αλλά θα ήταν εξίσου μια καλή ευκαιρία για τους καπνοπώλες να εκθέσουν την πραμάτεια τους  χαρίζοντας πίπες μινιατούρα στους περαστικούς που αντί για καπνό θα είχε μέσα πουτσότριχες. Επίσης θα ήταν άδικο να μη συμπεριλάβουμε και τον πολιτικό κόσμο στη γιορτή μας γι’ αυτό κάλλιστα θα μπορούσε να επισκεφτεί τον αξιότιμο Πρόεδρο της Παπαδημοκρατίας μας η συμφωνική ορχήστρα του Ζεφυρίου για να τα ψάλει (γενικά) με κλαρίνα και να θυμηθεί και ο κωλόγερος πότε ήταν η τελευταία φορά που του σηκώθηκε. Τέλος, μια επίσκεψη στον εντολοδόχο αποστειρωμένο πρωθυπουργό μας θα ήταν ανούσια γιατί είμαι σίγουρος ότι και χορτοφάγος είναι και η Ολλανδέζα σύζυγος του θα θεωρεί την πίπα ρυπαρή για την στοματική της κοιλότητα. Από την άλλη ίσως είναι ο μόνος σ’ αυτή τη χώρα (ηλεκτρολόγος μηχανικός γαρ) που γιορτάζει την παγκόσμια σταθερά Π. Ας του ευχηθούμε λοιπόν από καρδιάς χρόνια πολλά με 3,14 μούτζες ο καθένας μας.

Υ.Γ  Το εφημερολόγιο τα χίλιασε! Δακρύζω από συγκίνηση και υπόσχομαι σύντομα ευχαριστήριο διάγγελμα στους αναγνώστες μου από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Πίπα πολλά!    

Address unknown

Σε παρακαλώ, μη με παρεξηγείς. Δεν έχω κακές προθέσεις. Ουδέποτε είχα. Δεν μπορώ άλλωστε. Δεν γίνεται όσο κι αν προσπαθήσω. Με γυρνάει πίσω. Εγώ απλώς ζω για τη στιγμή. Μα να είναι που κάποιες φορές τη σκοτώνω. Σου είπα όμως. Ποτέ για κακό. Συμβαίνει. Αλλά... Μια στιγμή! Σε παρακαλώ κοίταξε με! Και πες μου τι βλέπεις. Το ξέρω. Δεν προλάβαμε. Μέχρι την επόμενη φορά τότε. Την επόμενη. Την επόμενη...

Χάρη σε σένα κατάλαβα ότι έχω μεγαλώσει (κι ας μην το έχεις πει ποτέ). Δεν με πειράζει συνήθως μα είναι το παράπονο ξέρεις, που σε κάνει να αναρωτιέσαι το γιατί. Ευτυχώς που γνωρίζεις ότι δεν συμβαίνει μόνο σε μένα και με κάνεις να το ξεχνώ. Και μου είναι δύσκολο ξέρεις, καθώς διασχίζω βήμα βήμα το μονοπάτι που κάποιος άλλος νομίζω πως έχει χαράξει για μένα, να επιστρέφω στα μικράτα μου έστω και χωρίς να θυμάμαι τόσα πολλά. Με θλίβει. Πάντα με έθλιβε. Θέλω να την προσπερνάω τη μνήμη κάποιες φορές. Άλλωστε είναι σαν τον απρόσκλητο επισκέπτη. Τότε κρατώ την ανάσα μου μέχρι να φύγει. Μακάρι να μην με άκουσε ποτέ. Δεν θέλω να είμαι αγενής. Μακάρι να μπορούσες να μου μιλήσεις όμως. Ίσως στην επόμενη ζωή μας ε; Ίσως τότε να είσαι ποιο τυχερός από μένα. Κι όμως είμαι σίγουρος ότι την έζησες τη ζωή σου καλά. Μπορεί να ήσουν εκεί, πάντα στο ίδιο σημείο αλλά εγώ σε θαύμαζα κάθε φορά που περνούσα από δίπλα σου. Κάποιες φορές βέβαια με φόβιζες αλλά δεν άργησα να καταλάβω ότι τελικά ούτε συ είχες κακές προθέσεις. Ποτέ. Ήθελες απλά να ζήσεις με τον τρόπο που επέλεξες. Να δηλώσεις παρόν. Και αλήθεια το πέτυχες. Αν φύγεις πριν από μένα όμως να ξέρεις ότι εγώ πάντα θα περνάω από τα μέρη σου και τότε δεν θα κρατώ την ανάσα μου. Έτσι είναι καλύτερα ε; Μακάρι να μπορούσες να μου μιλήσεις. Κάποτε ξέρω ότι θα με καταλάβεις. Αργήσαμε και οι δύο γαμώτο. Εγώ όμως θα σ' ευχαριστώ για πάντα και ας μην ξέρω καν τ΄ όνομα σου.

Paradise sold

Ο παράδεισος σίγουρα ένα μέρος δίχως μνήμη,

μαύρο κοιτώντας πίσω σου, ολόλευκο μπροστά.

Τα λόγια έχουν νόημα σ' όσους δεν τα γνωρίζουν,

και το γιατί απάντηση σ' αυτόν που δε ρωτά.

Σε καιρούς χαλεπούς όπως τους τωρινούς, ο καθείς και δη ο απελπισμένος (χοντρό ή ψιλό) αναζητά τη δική του έξοδο διαφυγής. Άραγε πόσο αληθεύει το τελευταίο; Παρατηρώ τα ψάρια μου από πάνω και πιστεύω ότι από μεριάς τους δεν ψάχνουν καμία διέξοδο γιατί πολύ απλά είναι προγραμματισμένα να κολυμπούν σε αυτό το μικρό εικονικό ορθογώνιο κομμάτι θαλάσσης, περιμένοντας στωικά εσένα αγαπημένε αναγνώστη - αφέντη για να τα ταΐσεις μερικά εξίσου εικονικά ψιχουλάκια για να χουν κάτι να ασχοληθούν μέχρι την επόμενη φορά που θα έρθει ο επόμενος αναγνώστης για να ταΐσει τα ίδια ακριβώς ψίχουλα και ούτω καθεξής. Αυτό τους έμαθαν, αυτό κάνουν. Βούληση μηδέν. Για ελεύθερη βούληση δεν το συζητάμε καν. Παρατήρησε τα μερικά δευτερόλεπτα όμως. Κάνε μου αυτή τη χάρη. Σου φαίνονται ευτυχισμένα; Στο κάτω κάτω υπάρχει ευτυχία γι' αυτά; Γιατί όχι. Θα ήθελες να ήσουν για λίγο στη θέση τους; Μη βιαστείς να απαντήσεις. Σκέψου καλά...

Καλημέρα αγαπημένο εφημερόλογιο. Σε καιρούς κωλοπαιδισμού που διάγω, το ζήτημα της μετά θάνατον ζωής με απασχολεί δεόντως το τελευταίο διάστημα και συγκεκριμένα με υπεραπασχόλησε ψες βράδυ που δεν έκλεισα μάτι. Ο άγρυπνος νους όμως με αντάμειψε με ένα μικρό ποίημα που για να πω και την αλήθεια μου μπορεί από χθες μέχρι σήμερα να υπέστη μια κάποια αλλοίωση. Tις καλές εμπνεύσεις άλλωστε πρέπει μεμιάς να τις αποτυπώνεις στο χαρτί προτού πετάξουν σαν πουλιά μακριά προς τα ζεστά κλίματα (ειδικά αν το πουλί βρεθεί μέσα στο δωμάτιο μου τέλη Γενάρη κινδυνεύει να καταψυχθεί on air). Ο δικός μου παράδεισος πάντως, έχει λάβει ήδη μια πρώτη μορφή μες στο φτωχό μου το μυαλό, κι αυτό για μυθιστορηματικούς σκοπούς. Καθώς λοιπόν το επόμενο βιβλίο μου (όποτε αυτό αξιωθεί να γραφτεί) θα εκτυλίσσεται στον άλλο κόσμο και δη την κατάλευκη version του, μπορώ να μας διαβεβαιώσω ότι το περιβάλλον του απέχει αρκετά από το μέσο επίγειο παράδεισο που μας προβάλλουν διαχρονικά οι τουριστικοί οδηγοί και κυρίως η τηλεόραση. Να αναφέρω όμως μερικά παραδείγματα επίγειων παραδείσων όπως οι Μαλδίβες, τα νησιά Μπόρα Μπόρα, οι (πάμε για τρέλες στις) Σευχέλες, η Χαβάη κτλ. Νησιωτικοί κυρίως οι σύγχρονοι παράδεισοι μας εν έτη 2012 λοιπόν και αναλογιζόμενος το παραπάνω ένας αγέρας ανακούφισης βγαίνει από τα πνευμόνια μου διότι η ''συγγραφική'' μου φαντασία δημιούργησε έναν παράδεισο τελείως πεδινό γεμάτο αχανείς πλατείες με παγκάκια - κομμουνιστικό. Κοινώς όσοι από σας εκεί έξω έχετε κατά νου ατελείωτο surfing, κοκτέιλς στην ξαπλώστρα και μαυρισμένες γκόμενες με μικροσκοπικά bikini να σας κρύβουν τον ήλιο με την σμιλευμένη κολάρα τους ως άλλη ομπρέλα, απλώς να πάτε αλλού (για τις γυναίκες θα κρατήσω τα κοκτέιλς στην ξαπλώστρα και στη θέση του surfing θα βάλω ρακέτες, ενώ η σμιλευμένη κολάρα θα παραχωρήσει τη θέση της στους γραμμωμένους κοιλιακούς του Σάκη Ρουβά - για όποιες ενστάσεις αφήστε στο τέλος τις προτάσεις σας). Ο παράδεισος μου δεν σας χωράει. Η πλάκα είναι ότι η ξεφτίλα του σύγχρονου δυτικού κόσμου (γιατί περί αυτής πρόκειται), που δυστυχώς μας έχει λίγο πολύ συμπαρασύρει, είναι τόσο μεγάλη που οι επίγειοι παράδεισοι που έχει δημιουργήσει για τους upper class (κυρίως) υπηκόους του (και που για τους περισσότερους - φτωχότερους εξ ημών αποτελούν άπιαστο όνειρο έστω και για μια βδομαδούλα - εκτός αν παραμείνουμε σαν χώρα στη ζώνη του € οπότε είναι guarantee ότι σε μερικά χρόνια θα χουμε χεστεί ξανά στα φράγκα), πάνε πακέτο και με το ανάλογο ''δουλικό'' service από τους φτωχούς (επίσης) πλην τίμιους εργαζόμενους ιθαγενείς. Service που ευλόγως φανταζόμαστε πως θα υπάρχει και στον original παράδεισο ή μήπως δεν το 'χετε φανταστεί κάπως έτσι; Και για να το κάνω πιο λιανά, πως θα σας φαινόταν δηλαδή να σας πετούσε το χέρι του θεού γυμνούς στα Μπόρα Μπόρα παρέα με τροπικά ζώα, κοκοφοίνικες και λοιπούς ομοίους σας μετά θάνατον παραθεριστές; Μα έφαγες μια ζωή να παριστάνεις τον καλό (μαλάκα) για να φτάσεις εν τέλει να σκαρφαλώνεις σε δέντρα παρέα με μαϊμούδες για το αέναο υπόλοιπο σου, έστω και αν τα βράδια κοιμάσαι στην αγκαλιά του επουράνιου Πατέρα; Που είναι η εξυπηρέτηση; Ποια η ανταμοιβή; Ποιο είναι το ευχαριστώ έστω Θεούλη μου; Μήπως τελικά ήμουν τελείως μαλάκας; Welcome to paradise! Κοινώς αγαπημένε αναγνώστη φτάσαμε σε σημείο να φαντασιωνόμαστε τον παράδεισο καθ' εικόνα και ομοίωση του δικού μας κόσμου και μάλιστα την πιο ακραία υλιστική - καπιταλιστική εκδοχή του. Σκεπτόμενος όλα τα προηγούμενα το χθεσινό βράδυ συμπέρανα πως όπως κι αν είναι ο παράδεισος τελικά δεν τον θέλω. Στην τελική δεν τον αξίζω κιόλας. Εξάλλου η κόλαση είχε πάντα ένα κάποιο πιο ζωηρό ενδιαφέρον για  όλους εμάς τους ''ανοιχτόμυαλους'' τύπους. Άσε που από παιδί φοβόμουν τα ύψη. Δεν είναι για μένα αυτά. Χίλιες φορές να πάω στο διάολο. Στο διάολο.

Όσα φέρνει ο πόνος (ή χρόνος)

Ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί αναγνώστες μου, νέοι αλλά και γέροι: Πάει ο παλιός ο χρόνος (λίγο καθυστερημένα ομολογώ το θυμήθηκα) ας γιορτάσουμε παιδιά (εδώ ο ποιητής θίγει το δικαίωμα στη χαρά του γέρου) και του χωρισμού ο πόνος (αβάσταχτος), ας κοιμάται στην καρδιά (υπναράς ο πόνος αναμφίβολα). Καλή χρονιά – καλή χρονιά – λαλαλαλαλαλα κτλ κτλ. Να ζήσουμε να (μη) το θυμόμαστε το 2011. Ουστ!

Να ‘μαστε πάλι αγαπημένο εφημερολόγιο. Πρώτα απ' όλα και με αφορμή το νέο έτος θέλω να προβώ στις απαραίτητες διορθώσεις και όντας τυπικός με τον μεγάλο αδελφό που μας παρακολουθεί, δεν θέλω καν να τον κάνω να υπολογίζει την ηλικία μου βάσει της πρώτης δημοσίευσης μου και σε συνδυασμό με τις πληροφορίες του προφίλ μου. Ας σημειώσει λοιπόν ο big brother στο τεφτέρι του ότι είμαι πλέον πατημένα 28 και 1/2 μη σου πω. Παρά ταύτα παραμένω πάντα ψηλός, λυγερός με τέλειες αναλογίες, εκρηκτικό ταμπεραμέντο και φυσικά ουδέποτε πρόκειται να αλλάξει το γεγονός ότι στα νιάτα μου υπήρξα μια Star. 

Να το λοιπόν και το 2012 – χρονιά της συντέλειας του κόσμου according to Μάγια. Αμήν και πότε! Τουλάχιστον να 'χουμε προλάβει τις εκλογές για να δω και γω το Κόμμα να παίρνει διψήφιο ποσοστό προτού αποθάνω ε; Άλλωστε για ένα ποσοστό ζούμε στην Ελλάδα και μια κομματική επιχορήγηση (η πικρή αλήθεια). Από την άλλη που ξέρετε; Μπορεί η επανάσταση του προλεταριάτου να πραγματοποιηθεί στον άλλο κόσμο τον επουράνιο ή τον κολασμένο ή γιατί όχι και στους δύο! Αυτό και αν θα είναι η απόλυτη δικτατορία του προλεταριάτου. Έτσι θα μπορούν οι ταλαιπωρημένες ψυχές και των δύο κόσμων να αλλάζουν επίπεδο (από το -1 στο 1 και τούμπαλιν) χωρίς σχεδόν καμία γραφειοκρατία και έλεγχο στο check in, ανάλογα με τη σεζόν. Άνοιξη - Καλοκαίρι κάτω για κολασμένες καταστάσεις και Φθινόπωρο - Χειμώνα πάνω για ζεστασιά και περισυλλογή. Ιδανικό δεν ακούγεται σύντροφοι; Ωστόσο η πικρή αλήθεια της καθημερινότητας και του αληθινού κόσμου είναι ότι έχω μείνει με 30 € και κάτι ψιλά στο πορτοφόλι και ο μήνας έχει 17. Ξυπνάει ή δεν ξυπνάει ο προλετάριος μέσα σου αγαπημένε αναγνώστη με βάση το προηγούμενο; Και αν μαζί με τον προλετάριο ξυπνήσει και του χωρισμού ο πόνος που όπως προαναφέραμε κοιμάται στην καρδιά τι γίνεται έπειτα; Θα γυρίσουμε στις ρομαντικές εποχές του 2010, τότε που με δανεικά και δάκρυα να κυλούν στα μάτια ψάχναμε να βρούμε οικονομικές πτήσεις δια τη γαία της επαγγελίας a.k.a U.S.A; Πολλά τα ερωτήματα και ακόμα δεν μπήκε καλά καλά ο νέος χρόνος. Ωστόσο σκεπτόμενος το Αμέρικα και σε συνδυασμό με τα 30 € που με σθένος αντιστέκονται βαστώντας παλικαρίσια τη θέση τους, ζηλεύω γιατί και γω ίσως (λέω ίσως) θα μπορούσα να ήμουν ένας από αυτούς τους νέους εργαζόμενους (τα γνωστά Αμερικανάκια) που στην ηλικία μου αμείβονται με 50, 60, ακόμα και 80.000$ το χρόνο χώρια τα μπόνους. Την είχα την ευκαιρία μου αναγνώστη και την πέταξα στον κάλαθο των αχρήστων. Βέβαια δεν παύω να κάνω όνειρα και μάλιστα το 2012 με βρίσκει με καινούριο μεγαλεπήβολο στόχο. Όταν μεγαλώσω θα γίνω Κίμων Κουλούρης. Και προσέξτε, δεν λέω Ο Κίμων Κουλούρης αλλά σκέτο Κίμων Κουλούρης. Αυτό το πλάσμα αν δεν το 'χετε μάθει, ευδοκιμούσε στη Βουλή των Ελλήνων και ενίοτε σε διάφορα Υπουργεία. Το ζουμί της υπόθεσης όμως και του στόχου μου είναι ότι το παραπάνω πλάσμα στα 70 φεύγα του κυκλοφορεί με αυτοκίνητο πολυτελείας, περνάει με κόκκινο τα φανάρια και μαλώνει με πατρική στοργή όποιον μπάτσο τολμάει να τον σταματήσει για έλεγχο θυμίζοντας του ότι δεν είναι ένας οποιοσδήποτε έμβιος οργανισμός αλλά (Ο) Κίμωνας (Ο) Κουλούρης. Το σημαντικότερο βέβαια όλων και που θέλω να τονιστεί ιδιαίτερα είναι ότι όντας Κίμων Κουλούρης στα γεράματα, μπορείς να βάφεις τα μάτια σου με σκιά και eyeliner χωρίς καμία αιδώ και ακόμα ακόμα να αναφέρεσαι δημοσίως στον εαυτό σου σε τρίτο πρόσωπο (όχι ήρθες να ΜΟΥ μιλήσεις αλλά ήρθες και μίλησες ΣΤΟΝ Κίμωνα τον Κουλούρη) και να προσφωνείς εν ενεργεία Υπουργούς και Πρωθυπουργούς με το μικρό τους όνομα και μάλιστα το υποκοριστικό (Χρηστάκη Παπουτσή, Γιωργάκη Παπανδρέου κτλ). Και αν ο στόχος μου σας φαίνεται ποταπός, σας πληροφορώ ότι ενόψει της επικείμενης καταστροφής της ανθρωπότητας στο τέλος του έτους (ασχέτως του πως θα συντελεστεί), τα μόνα πλάσματα που θα καταφέρουν να επιβιώσουν στον πλανήτη (κι αν δεν μείνει πλανήτης, στο ηλιακό σύστημα) θα είναι οι κατσαρίδες και οι Κίμωνες Κουλούρηδες. Καληνύχτα και ευτυχισμένο το νέο (φ)έτος.