Όσο ζω μαθαίνω. Κι όσο ζω φτωχαίνω (στην Ελλάδα). Παγκόσμια μέρα πεολειχίας, μπριζόλας και σταθεράς Π. Πιο σταθερά (αξία) όμως από το τσιμπούκι δεν υπάρχει οπότε ας γιορτάσουμε μόνο τα δύο πρώτα. Κατ' αρχήν ας θυμηθούμε όλοι σήμερα να ανάψουμε ένα κεράκι για την πολιούχο αγία Πίπα Μίντλετον (μεγάλη η χάρη της και η στύση μας). Αγαπημένο μου εφημερολόγιο έχεις καιρό να ακούσεις νέα μου αλλά λόγω της ημέρας θα μας κάνω την τιμή και θα παραθέσω την άποψη μου. Άλλωστε θα μπορούσα να λείπω εγώ από την πεολειχία; Προς θεού. Για κάτι τύπους σαν του λόγου μας δημιουργήθηκαν αυτές οι μέρες. Επαίσχυντους. Αυτούς για τους οποίους ντρέπεται κανείς. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου ενίοτε, το παραδέχομαι αλλά δίχως τούτο η ψυχική μου παλάντζα δεν βρίσκει ισορροπία οπότε χωρίς ντροπή προκοπή δεν βρίσκω. Άρα ας πάμε πάλι στα κρέατα (πίπες και μπριζόλες). Αν το σκεφτούμε ρεαλιστικά, τη σήμερον ημέρα γιορτάζει όλο το ανθρώπινο γένος εκτός από τους χορτοφάγους και τις λεσβίες. Βέβαια κανείς δεν σου εγγυάται ότι κάποια μέρα θα γυρίσει ο τροχός και θα θελήσουν και οι δυο παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων να γευτούν λίγο τσιτσί.. Μέχρι τότε όμως δεν τους θέλουμε στη σημερινή γιορτή μας. Άλλωστε οι μεν πρώτοι χορτοφάγοι μπορούν να θεσπίσουν τη δικιά τους παγκόσμια μέρα μπριζόλας από σόγια (ξεράστε κόσμε), οι δε δεύτερες αξιαγάπητες λεσβίες μπορούν κάλλιστα να γιορτάσουν τη μέρα της αιδοιολειχίας που μη γνωρίζοντας προσωπικά αν ήδη υπάρχει τέτοια, βρίσκομαι προσωρινώς σε άρνηση μη μπορώντας να πιστέψω ότι αυτές (λεσβίες) θα καταδεχόντουσαν να γιορτάσουν αυθημερόν με το str8 αντρικό φύλο (που βάζει κι αυτό το στοματάκι του στο λαχταριστό αιδοίο). Αναρωτιέμαι τώρα τι είδους καμπάνια θα μπορούσε να διοργανωθεί τη σήμερον από τις πολιτιστικές αρχές του τόπου μας για να σταλεί στον κόσμο το χαρμόσυνο μήνυμα της πίπας. Για τις εκδηλώσεις περί μπριζόλας δεν ανησυχώ γιατί υποθέτω ότι οι χασάπηδες στη βαρβάκειο και τις απανταχού κρεαταγορές ήδη θα ψένουν ότι σάπιο κοψίδι είχε ξεμείνει από πέρυσι το Πάσχα και θα το πασάρουν στον κόσμο για φιλέτο γάλακτος. Θα μπορούσε λοιπόν ο Δήμος Αθηναίων να μοιράσει στον κοσμάκι Μικρόφωνα. Και διττό (τραγούδα τώρα σπίτι σου γιατί Πάνο Κιάμο θα δεις ξανά στην Ολυμπιάδα του 2024) και διακριτικό το μήνυμα και περικόβεις ταυτόχρονα και τα έξοδα της παγκόσμιας ημέρας Karaoke. Επίσης θα μπορούσε να μοιραστεί το cd single ’’πάρε μου μια πίπα να κόψω το τσιγάρο’’ του Πλανητάρχη Τάσου Μπουγά αλλά θα ήταν εξίσου μια καλή ευκαιρία για τους καπνοπώλες να εκθέσουν την πραμάτεια τους χαρίζοντας πίπες μινιατούρα στους περαστικούς που αντί για καπνό θα είχε μέσα πουτσότριχες. Επίσης θα ήταν άδικο να μη συμπεριλάβουμε και τον πολιτικό κόσμο στη γιορτή μας γι’ αυτό κάλλιστα θα μπορούσε να επισκεφτεί τον αξιότιμο Πρόεδρο της Παπαδημοκρατίας μας η συμφωνική ορχήστρα του Ζεφυρίου για να τα ψάλει (γενικά) με κλαρίνα και να θυμηθεί και ο κωλόγερος πότε ήταν η τελευταία φορά που του σηκώθηκε. Τέλος, μια επίσκεψη στον εντολοδόχο αποστειρωμένο πρωθυπουργό μας θα ήταν ανούσια γιατί είμαι σίγουρος ότι και χορτοφάγος είναι και η Ολλανδέζα σύζυγος του θα θεωρεί την πίπα ρυπαρή για την στοματική της κοιλότητα. Από την άλλη ίσως είναι ο μόνος σ’ αυτή τη χώρα (ηλεκτρολόγος μηχανικός γαρ) που γιορτάζει την παγκόσμια σταθερά Π. Ας του ευχηθούμε λοιπόν από καρδιάς χρόνια πολλά με 3,14 μούτζες ο καθένας μας.
Υ.Γ Το εφημερολόγιο τα χίλιασε! Δακρύζω από συγκίνηση και υπόσχομαι σύντομα ευχαριστήριο διάγγελμα στους αναγνώστες μου από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Πίπα πολλά!
