Αποχαιρετισμός στα όπλα - ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα αμερικάνα

Δεν ξέρω τι έχουν πει οι μεγάλοι συγγραφείς αλλά για μένα η ομορφότερη ιστορία του κόσμου γράφεται μετά από μια εκσπερμάτιση. Το μυαλό καθαρίζει και τα χέρια παίρνουν φωτιά. Και αν ιστορία μου μπορεί να κάψει κόσμο ακόμα καλύτερα. Τον κόσμο ολάκερο να κάψει, το ιδανικότερο. Η πιο όμορφη ιστορία του κόσμου θα ήταν το δριμύ κατηγορώ της. Ο κόσμος στη σημερινή του μορφή πρέπει να καταστραφεί. Και αν τα λόγια οποιουδήποτε μπορούν να αποδειχτούν τόσο ικανά ώστε να τον αφανίσουν, τότε ναι, εγώ θα συνεχίζω να ζω μήπως φανώ τυχερός και το δω κάποτε να συμβαίνει. Αλλά δυστυχώς μια φωνή από το βάθος του δωματίου έρχεται να μου υπενθυμίσει πως ''ο κόσμος έχει πάψει να διαβάζει προ πολλού ''. Άνθρακες ο θησαυρός, άνθρακες και η χαρά μου. Εσύ κι εγώ ταξιδευτή ας συνεχίσουμε αγκαζέ σε δρόμο δύσβατο στρωμένο με δολάρια, άψυχη σάρκα και σκατά.
Θα αναρωτηθείς όμως εσύ τώρα και εύλογα αγαπημένο μου εφημερολόγιο πως ενώ τα ναρκωτικά του σπιτιού έχουν από καιρό τελειώσει, κάθομαι ξανά σήμερα μετά από 10 μέρες (και βάλε) και διατυπώνω τα παραπάνω, χωρίς να νιώθω την παραμικρή αιδώ. Καθώς σου απευθύνω τον λόγο όμως, μια φωνή Τούρκου έρχεται από τον τηλεοπτικό δέκτη (προβοκάτσια;) να μου ταράξει τον συγγραφικό οίστρο και να με επαναφέρει στην πεζή πραγματικότητα. Δυστυχώς οι εκσπερματίσεις και οι επιδράσεις τους είναι σαν τα ναρκωτικά - δεν κρατάνε πολύ. Ο Τούρκος όμως αντέχει στο χρόνο. Είναι μόδα διαχρονική. Δεν σου κρύβω πως ένα κομμάτι του εαυτού μου νιώθει καλά μαζί του. Τον αισθάνεται οικείο. Αν ήμουν Χρυσαυγίτης θα έπρεπε ευθύς αμέσως να αποταθώ στην πλησιέστερη τοπική οργάνωση και να ρωτούσα μήπως μου έριξε κανένας Συριζαίος τίποτα στον καφέ εν ώρα δουλειάς και λέω τέτοια κακά πράγματα αλλά εις μάτην. Από καφέ κανείς δεν αλλαξοπίστησε και πόσο μάλλον espresso. To ότι ήταν διπλός ουδεμία σημασία έχει και εν πάση περιπτώσει Χρυσαυγίτης δεν είμαι. Ρητορικά όλα τα παραπάνω αγαπημένε αναγνώστη και ευκαιρίας δοθείσης να σου απολογηθώ (ως είθισται) γιατί όπως θα έχεις διαπιστώσει (πολλάκις) δεν εμφανίζομαι πλέον συχνά. Εγώ και ο Τόλης Βοσκόπουλος. Τι κοινό μπορεί να έχουμε βέβαια οι δυο μας πέραν της καλλιτεχνικής μας φύσης θα αναρωτηθείς εκ νέου αγαπημένο μου εφημερολόγιο και εδώ θα σου θυμίσω πως ο Τόλης μπορεί να κάηκε από την Τζούλια αλλά βρήκε το απάνεμο λιμάνι του στην Άντζελα. Όμοια και γω μπορεί (τι μπορεί) να κάηκα από την psycho(logist) με τα 2 πτυχία παρακαλώ αλλά βρήκα το απάνεμο λιμάνι μου στην ίδια μου τη γειτονιά με την αδερφή του φίλου μου. Δεν ξέρω όμως πως να σου το πω αλλά να, αναρωτιέμαι αν γίνεται στα απάνεμα λιμάνια οι βάρκες να κουνιούνται πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω γιατί η δική μου η βάρκα στιγμή δεν σταματάει. Και γω να στέκομαι εκεί όρθιος να προσπαθώ να συλλάβω τη ριπή του ανέμου και αυτή πουθενά. Ναυτία με πιάνει καμιά φορά αγαπημένε αναγνώστη και τότε είναι που ανοίγω την πόρτα που οδηγεί στη γέφυρα της μικρής μου βάρκας και κλείνομαι μέσα εκεί, εδώ μαζί σου και σου γράφω.

Από τούτη εδώ τη δημοσίευση θα σε καλωσορίσω και ελπίζω να φανείς αντάξιος του προκατόχου σου. Ένας προκάτοχος με ψυχή που αναπαύεται τώρα κάπου ζεστά. Καλό μας ταξίδι και το νου σου: η βάρκα μας θα κουνάει συχνά. 

Λογοτεχνικά υγρά

Είναι ωραία φαντάζομαι την ώρα που το κέντρο της Αθήνας σφύζει από διαδηλωτές κάτω από δυνατή βροχή, να τρέχεις αμέριμνη και ακάλυπτη παρέα με τα δυο κατάλευκα σκυλιά σου στην Πανεπιστημίου και να δείχνεις ότι το διασκεδάζεις. Σίγουρα πάντως το διασκέδασες πολύ περισσότερο από εμάς. Σίγουρα το διασκέδασες πολύ περισσότερο από εμένα που κάθομαι τώρα εδώ και σου γράφω με ένα τζιν παντελόνι μούσκεμα κατά το ήμισυ, ένα ζευγάρι παπούτσι γεμισμένο με κωλόχαρτο που υποτίθεται πως τραβάει την υγρασία και ένα ζευγάρι κάλτσες παρέα με ένα ψευτο-αδιάβροχο μπουφάν που στεγνώνουν λίγα μέτρα παρακάτω κάτω από το κλιματιστικό. Και ξέρεις αγαπημένο μου εφημερολόγιο, στην αρχή πήγα να ξεκινήσω δημοσιογραφικά, κάνοντας απόπειρα να περιγράψω την κατάσταση που έζησα μόλις πριν από λίγες ώρες αλλά δεν μου βγήκε. Έτσι κι αλλιώς τι να σου έγραφα αγαπημένε αναγνώστη; Υποθέτω πως πάνω κάτω τα γνωρίζεις και μόνος σου. Εμένα η γκόμενα με τα δυο σκυλιά μου έκανε εντύπωση σήμερα. Σχεδόν τη ζήλεψα. Σίγουρα όχι για τα σκυλιά της που παρεμπιπτόντως συμμερίζονταν την ανεμελιά της αφεντικίνας τους, αλλά για το ότι είναι θαυμάσιο να μπορείς να ευτυχείς έστω και προσωρινά όταν όλα γύρω σου σιγοκαίνε. Και ξέρεις αγαπημένο μου εφημερολόγιο θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για την εν λόγω τύπισσα. Να ήταν η ηρωίδα μου. Και η ιστορία να άρχιζε από εκεί ακριβώς. Βράδυ, στην Πανεπιστημίου με συγκέντρωση κατά του μνημονίου...

Δεν άργησα να το πάρω απόφαση. Άλλωστε λίγα στενά παραπάνω μένω. Τα σκυλιά από νωρίς είχαν αρχίσει να γυροφέρνουν την εξώπορτα. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία. Πόσο μαλάκες ήσαστε, σκεφτόμουν. Έξω βρέχει και σεις κάθεστε και αυτοικανοποιείστε ρουφώντας δακρυγόνα και διάφορα άλλα χημικά. Μα καλά κανείς δεν σας έχει πει πως είστε η χαρά του μπάτσου; Ντύθηκα όσο πιο ελαφριά μπορούσα λοιπόν και βγήκα έξω. Ήθελα να τους μπω στο μάτι. Και των μπάτσων και των διαδηλωτών. Σε δύο λεπτά είχα γίνει μούσκεμα και οι ρώγες μου είχαν σκληρύνει. Ήξερα πως εκείνη τη στιγμή ήμουν το επίκεντρο των Αθηνών. Η κυρίαρχος της Πανεπιστημίου. Οι Ματατζήδες με χάζευαν σαν ξερολούκουμο. Το ίδιο και οι διαδηλωτές. Κάποιοι γελούσαν γιατί τα σκυλιά καθώς έπαιζαν μεταξύ τους γλιστρούσαν πάνω στο οδόστρωμα και συγκρούονταν.  Ήδη μερικοί έβγαζαν τα κινητά τους και μας φωτογράφιζαν. Άραγε ποιος να γαμάει καλύτερα από όλους δαύτους; Μήπως να ήταν μπάτσος αυτός; Και αναρωτιέμαι γιατί πράγματι με τούτα και με κείνα μου είχε ανοίξει η όρεξη για σεξ. Μπορούσα εκείνη τη στιγμή αν ήθελα να αρχίσω να γδύνομαι και να γαμήσω όποιον θέλω. Στο σώμα και στην ψυχή. Άλλωστε γαμημένοι είναι όλοι τους. Λίγη παραπάνω συνουσία δεν θα κάνει καμία διαφορά σε κανέναν τους. Είναι γεννημένοι για να γαμιούνται. Είμαι γεννημένη για να γαμάω ανθρώπους σαν αυτούς. Γεννήθηκα για να γαμήσω όλο τον κόσμο. Ο κόσμος είναι το μπουρδέλο μου. Εγώ είμαι η τσατσά  εγώ και ο πελάτης. Κοίταξε τους. Κοίτα τους καλά. Είναι όλοι χαμένοι από χέρι. Είμαι μούσκεμα και σας γαμάω ήδη με ακούτε; 

Ο Γεώργιος είναι 29. Αυτός σίγουρα με είχε ακούσει από μακριά