Και εκείνος συνέχιζε να ονειρεύεται πάνω σε βάρκα δεμένη στο λιμάνι. Τι κι αν η βάρκα έμενε στάσιμη; Το μυαλό, ναι το μυαλό δεν έπαψε ούτε στιγμή να ταξιδεύει...
Λίγο η βαρεμάρα, λίγο η έλλειψη χρόνου, λίγο η ακαταλληλότητα των στιγμών, λίγο και ο Μάνος σήμερα που ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά και να 'μαστε τελικά πάλι εδώ κουβαλώντας και έναν επιπλέον χρόνο στο καβούκι μας. Η σταρ θα είναι πάντα σταρ όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και ο Μάνος, ο Μάνος έκανε την πλάκα του τελικά. Το πιο τίμιο και σοβαρό που θα μπορούσε κανείς μας να κάνει σε τούτο το μάταιο κόσμο. Την πλάκα του έκανε γι' αυτό και πολλοί τον ζήλεψαν και δεν του το συγχώρεσαν ποτέ. Γιατί η πλάκα είναι ζωή κι η ζωή είναι αφόρητα (κάποιες φορές) κωμική. Η ζωή είναι τέχνη. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι έτσι. Και γω αγαπημένο μου εφημερολόγιο για τραβεστί ήθελα να γράψω αν θυμάμαι καλά την τελευταία φορά, δηλαδή για την ακρίβεια ήθελα να ρθω εδώ και να μας πω ότι ''ήμαστε όλες τραβεστί'' επηρεασμένος γαρ από ένα φυλλάδιο που έπεσε τυχαία στα χέρια μου και απεικόνιζε την (γριά και άρρωστη πλέον) τραβεστί Αλόμα σε παλιές δόξες της. Η αλήθεια είναι πως αυτό το ''σε παλιές δόξες της'' με συγκίνησε κάπως, αναλογιζόμενος ότι και ο εφημερολόγος δηλώνει πως υπήρξε μεγάλη σταρ στα νιάτα της. Πολύ πριν τα 30 δηλαδή. Ο Μάνος τι θα λεγε όμως σήμερα για όλες και όλους εμάς, σταρ και μη σταρ, πρώην και νυν, εφήμερους και μελλοντικούς, εραστές και παρθένους, στις παλιές μας δόξες αλλά και σε κείνες που θα ρθουν; Μάλλον κουράδες αρμενιστές θα μας χαρακτήριζε αλλά προσωπικά θα προτιμούσα να ήμουν κουράδα μεν λίγο πιο ανάλαφρη από τις υπόλοιπες δε για να μπορούσα να αλλάζω ρότες πιο εύκολα. Κάτι είναι και αυτό. Στον αστερισμό του Μάνου η ελευθερία κινήσεων είναι προτέρημα. Ακόμα και για μια κουράδα. Ελευθερία κινήσεων στον ελεύθερο κόσμο του Μάνου. Έχοντας κλείσει τα 30 θυμήθηκα λοιπόν πως και γω την πλάκα μου κάνω εδώ. Θυμήθηκα και θυμάμαι έτσι πως ζω (και έτσι ζω). Και αν η ψυχή βγάζει ποδάρια και φτερά και φεύγει, φεύγει μακριά, γιατί να μην μπορεί να πράξει το ίδιο και μια κουράδα; Να φύγει και να πάει που όμως; (Με φωνή Μάνου τώρα): Να αλλάξει μέρη, εικόνες και παραστάσεις. Να πάει σε τόπους που δεν θα τη γνωρίζουν. Ξένη μεταξύ ξένων. Να μπορέσει να ξαναγεννηθεί. Να γνωρίσει ξανά τον εαυτό της. Να μη της λέει πια κανείς πως είναι κουράδα. Να σκοτώσει τις μνήμες της. Τις οσμές της. Το παρελθόν της. Μια νέα οντότητα να δημιουργηθεί. Απηλλαγμένη από το ρυπαρό και ανούσιο. Μόνο έτσι θα αλλάξει η Ελλάδα. Θα αλλάξει ο κόσμος. Μάνο εσύ;
