Ένα κλικ (όπως αυτό που κάνει το ποντίκι ή το πληκτρολόγιο ή το κεφάλι μου) και είμαστε πάλι εδώ. Τόσο απλά και άμεσα. Αγαπημένο μου εφημερολόγιο και ανύπαρκτε αναγνώστη πέρασαν 13 μήνες και μαζί τους πέρασαν Χριστούγεννα, Πάσχα(τα), γιορτές, γενέθλια (γίναμε 3 και 3), κυβερνήσεις, περάσαμε και μεις από δω χωρίς να ακουμπήσουμε αλλά να σήμερα που ακουμπάμε. Σήμερα που εκτός από 3 και 3 γίναμε και τρεις. Μια φράση θα με συνοδεύει μέχρι θανάτου, μια φράση που θα την μάθεις από δω ίσως (κάποτε) εκτός αν στην έχω μαρτυρήσω ήδη. Η ζωή εάλω. Οι ζωές όμως όταν δεν αλώνονται, αναλώνονται. Γιατί αγαπητή και εξ αίματος αναγνώστρια θα έχεις ανακαλύψει πως είμαστε αναλώσιμοι. Αν όχι τότε θα σε κατατάξω στους ρομαντικούς (αν προλάβω να το ζήσω). Η φράση κλειδί βέβαια είναι άλλη. Δυο ξένοι. Δυο άγνωστοι. Δυο φράσεις δηλαδή. Ή τρεις τελικά; 3 και 3. Θα την έχουν πει κι άλλοι όμως αυτή τη φράση. Δεν μπορώ να πιστέψω πως είμαι ο μόνος. Ο πρώτος. Μακάρι να ήμουν. Θα ένιωθα τόσο ξεχωριστός. Όπως κάποτε πίστευα πως ήμουν. Ίσως το πιστεύω ακόμα μερικές στιγμές. Ίσως το πιστεύω τώρα. Τότε; Που θα είμαι; Εσύ; Η πρώτη εξ αίματος άγνωστη; Και νυν γνωστή. Ή όχι. Ποιος ξέρει ως τότε. Αυτός εδώ ο τόπος, ο ιστότοπος, κυριολεκτικά αραχνιασμένος; Εφήμερος. Λόγιος. Αγαπημένος, όπως και συ. Η πρώτη άγνωστη αγαπημένη. Τα πρώτα σου λόγια. Τα δικά μου. Η κληρονομιά σου. Αυτή σου έλαχε. Δεν τη διάλεξες. Γι' αυτό τη λένε έτσι. Τυχαίνει. Την κρατάς ή την αφήνεις. Take it or leave it. But live it.
Υ.Γ. O Γεώργιος είναι 27 χρονών, δίδυμος με ωροσκόπο αιγόκερο, ψηλός, λυγερός, με τέλειες αναλογίες, εκρηκτικό ταμπεραμέντο και στα νιάτα του υπήρξε μεγάλη σταρ. Μεγάλωσε στην Αθήνα και ζει στον κόσμο του. Έχει και παιδί.
