Σαν τζούρα

Εκατομμύρια φορές κι αν προσπαθήσεις, όσο μ'αγάπησες δεν θα ξαναγαπήσεις


''Κάποτε θα γυρίσω πιο δυνατός και με χρήματα'', υποσχέθηκε στον εαυτό του


Όσο ζω μαθαίνω. Κι αλλάζω


Και πάμε τώρα στα καλά αγαπημένε αναγνώστη. Διάβασε τους παρακάτω στίχους αν και ήδη μπορεί να τους έχει πάρει τ' αυτάκι σου κάπου. Ειδικά αν είσαι έφηβη αναγνώστρια.

Πρόσεχέ την έχει περάσει πολλά,
ο χειρότερός της φόβος είναι η μοναξιά,
όταν δεν είναι καλά χάιδεψε της τα μαλλιά
πες της γλυκόλογα στ`αυτί και κράτησέ την σφιχτά!
Μην μου την κάνεις να κλαίει τέτοιο πλάσμα είναι κρίμα,
τα ματάκια της στοίχοι από το πιο όμορφο ποίημα!
Να πηγαίνετε βόλτες στα πιο όμορφα μέρη,
γιατί σιχάθηκε εδώ πέρα όλο τα ίδια να βλέπει...

Και το ρεφρέν του ποιητή..

Δεν σε ξέρω αλλά να την προσέχεις!
Αυτή που αγαπώ εσύ την έχεις!
Θα`θελα να μαι εσύ...
για μία ώρα!
Να την είχα αγκαλιά...
για λίγο τώρα!


Κοίταξε εγώ πιστεύω ότι αν τον ήξερες προσωπικά τον τύπο, θα ήταν πολύ καλύτερα γιατί θα μπορούσες όλα τα παραπάνω να του τα πεις από κοντά. Άμεσα πράγματα και παστρικά. Δεύτερον, αφού έχεις τόσα και τόσα να συμβουλεύσεις τον νυν γκόμενο του πλάσματος, γιατί δεν γίνεσαι πιο λεπτομερής; Πες του ρε παιδί μου για παράδειγμα κάθε πότε να της δίνει τα χάπια της για τη δυσκοιλιότητα, πότε έχει γενέθλια ο σκύλος της, ποια φαγητά της φέρνουν καούρα και αέρια ή ακόμα ακόμα το σημείο G της και σε ποιο μέρος του κορμιού της προτιμάει να αδειάζεις το σπέρμα σου. Χρηστικά πράγματα, καθημερινά. Γιατί τον φορτώνεις με σινερομάντζες και χαριτωμενιές; Αφού θες να κάνεις το καλό, κάν' το αλλά κάν' το σωστά. Με πιάνεις έτσι;
Καλησπέρα εφημερολόγιο. Ομολογώ ότι σήμερα ήθελα να γράψω για τις επιπτώσεις του να διαβάζουν το ιστολόγιο σου φίλοι και γνωστοί. Η σημαντικότερη, ότι δεν μπορείς να γράψεις για τους ίδιους σου τους αναγνώστες αρνητικά πράγματα, πόσο μάλλον όταν δεν μπορείς να θίξεις μέσα από τα γραπτά σου οικογένειες, ήθη και ελληνικότατα πατροπαράδοτα έθιμα. Βέβαια με τον επικείμενο νόμο περί επωνυμίας των blog, ποιος ξέρει μπορεί να σε υποχρεώνουν μέχρι και να αναφέρεσαι με ονοματεπώνυμο για τον καθένα που αναφέρεις στις αναρτήσεις σου. Ε τότε είναι που θα γίνει το αγαπημένο μου εφημερολόγιο ''Τόλμη και γοητεία''. Το σίριαλ στο οποίο όλοι οι πρωταγωνιστές είχαν πηδηχτεί με όλους ανεξαιρέτως. Βέβαια υπάρχει και η σοφή ρήση ''πήδαγε και μη ερεύνα'' ή το δικό μου ''στη γάμησαν και μη ερεύνα''. Και μην ξεχνάμε άλλωστε ότι υπάρχει και το μέγιστο γνωμικό (διατυπωμένο από αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο λίγο πριν αφήσει τον επιθανάτιο ρόγχο που απλά ήθελε να κρατηθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση η ανωνυμία του) που λέει ότι ''όλα είναι για τον πούτσο''. Τέλος. Ομολογούσα λοιπόν στην αρχή ότι θα ήθελα να γράψω για όλα τα παραπάνω και συνομολογώ ότι λίγο πολύ ήδη τα έγραψα. Αυτά παθαίνεις όταν λειτουργείς με αυθορμητισμό. Αυτό όμως που μας απασχολεί τη σήμερον (πέρα του ότι ο Μάκης Ψωμιάδης είναι αναμφίβολα ένας πολιτικός κρατούμενος και θύμα του συστήματος) είναι το τραγουδάκι που σας παρέθεσα στην έναρξη. Ειλικρινά δεν έχω ακούσει πιο αστείο τραγούδι τα τελευταία χρόνια και να ξέρετε ότι παραλίγο να μου φύγει το τιμόνι από τα γέλια όταν το πρωτάκουσα ένα μεσημέρι στ' αμάξι. Πριν δυο χρονάκια μπορεί να το σιγοτραγουδούσα και γω αλλά ευτυχώς ο ποιητής δεν είχε χωρίσει ακόμα με το πλάσμα για το γράψει. Κι έτσι γλυτώσαμε αγαπημένο μου εφημερολόγιο μα και άλλε μου εαυτέ. Να τελικά όμως που ένας συνδυασμός μας οδηγεί σε πετυχημένες καταστάσεις ενίοτε. Το παραδέχομαι ότι δεν το ξερα μέχρι σήμερα ή ίσως απέφευγα να το πιστέψω. Μπράβο. Πάντα τέτοια. Ίσως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, η ώρα της επανάστασης του καταπιεσμένου προλεταριάτου. Το τέλος μιας εποχής. Ίσως λέω. Κι αν όχι θα υπάρχει πάντα το παλιό εγώ να προσφέρει απλόχερα δράματα άρα και αφορμές για να ερχόμαστε εδώ να τα λέμε. Κι ας κλείνεις τα μάτια σου στο γεγονός ότι το νέο είναι ήδη εδώ και σε προκαλεί επάξια να συνεχίσεις την αυτοθεραπεία σου, πράγμα το οποίο κάνεις αυτή τη στιγμή. ''Κάποτε θα γυρίσω πιο δυνατός και με χρήματα'', υποσχέθηκε όμως στον εαυτό του. Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα 'χει πια σημασία.



Υ.Γ  Γαμιέται το ΛΟΤΤΟ γιατί αυτό δεν μου κάθεται



  

Για την αδερφή

The lady and the gentleman...


Να ήταν Άνοιξη; Δεν θέλω να ζορίσω την ήδη ταλαιπωρημένη μνήμη μου αλλά πρέπει να ήταν Άνοιξη. Δήλωνε ωκεανολόγος γεγονός που σε συνδυασμό με τους ελαφρώς γκριζαρισμένους κροτάφους του, έδιναν ένα παραπάνω κύρος στην επιστήμη του. Βέβαια για ψάρι δεν θα τον έπαιρνες μαζί σου εκτός αν στόχευες αποκλειστικά σε νεαρές ζαργάνες. Θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις ήπιων τόνων παιδί. Αρχικά. Παρατηρούσε πολύ και δεν μιλούσε τόσο. Αρχικά. Κλασική διπλωματικά ύπουλη μέθοδος διδύμου που χτυπάει πάντα την κατάλληλη στιγμή για να κλέψει τις εντυπώσεις. Επίσης είχε και αυτό το σαρδόνιο του στυλ ''έλα τώρα σε μας τα λες αυτά'' χαμογελάκι όποτε προσπαθούσα να τον πειράξω τεντώνοντας το ελαφρώς αφράτο και τριχωτό κορμάκι του. Μάλλον είχε καταλάβει ότι ο παλιός ήταν αλλιώς μα και συνάμα ωραίος. Ο Βαγγέλης που λες αγαπημένο μου εφημερολόγιο μα και αγαπημένε αναγνώστη, κουβαλούσε την εξής κατάρα στις 25 ετών (τότε) αρκουδερές πλάτες του: Είχε κάνει την εμφάνιση του στα εγκόσμια εκείνη την αποφράδα μέρα που γεννιούνται μεγάλοι μουσουργοί όπως ο Ρίχαρντ Στράους, σπουδαίοι πολιτικοί άντρες όπως Ο Χαρίλαος Τρικούπης, θρύλοι της φόρμουλα 1 όπως ο Ζαν Αλεζί, σκηνοθέτες όπως ο συγχωρεμένος Μιχάλης Κακογιάννης, τραγουδοποιοί του έρωτος όπως ο Παντελής Θαλασσινός, ωκεανολόγοι (τυχαίο;) όπως ο μοναδικός γέρος του βυθού Ζακ Ιβ Κουστώ και φυσικά Ευγενείς άντρες όπως ο περιβόητος για την αδυναμία του στο ανδρικό μόριο Δούκας της Βραβάντης Ιωάννης ο Δ' ο πεταχτός. Το ημερολόγιο έγραφε 11 Ιουνίου φυσικά του 1983. Και κει ήταν που ο συγγραφεύς σοκαρίστηκε γιατί επιτέλους γνώριζε τον πρώτο με διαφορά ωρών συνομήλικο άνθρωπο στη ζωή του. Ποιος ήταν λοιπόν αυτός που είχε απέναντι του; Ήταν ο άλλος του εαυτός; Η αδελφή ψυχή του; Το πουτανάκι του; Ο φ δεν άργησε να καταλάβει. Αρκούσε μια ομολογία του Βαγγελάρα σε μια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας αλλά και αδυναμίας του: ''Μαλάκα άντε να απολυθώ για να πιάσω δουλειά και να μαζέψω κάνα φράγκο για να παντρευτώ το κορίτσι''. ΄Δεν υπήρχε αμφιβολία αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Ο Βαγγέλας είχε γεννηθεί 11 Ιουνίου του 1983 και πραγματικά εκείνη η στιγμή ήταν τόσο πανηγυρικά ιλαροτραγική, που ο υποφαινόμενος πίνει δύο τσιγάρα με μια ανάσα στην υγειά της κάθε φορά που τη φέρνει στη μνήμη του. Μαγεία, ποίηση, πανελλήνιος οργασμός. Κουφέτα από τον Βαγγέλη περιττό να αναφέρω ότι δεν φάγαμε ποτέ. Σε γάμους άλλων βέβαια συχνάζει, έχοντας σπανίως το βλέμμα του με ταπεινότητα καρφωμένο σε καλλίγραμμους πισινούς κουμπάρων, ξαδέρφων, παρανύφων, πεθερικών, μανάδων, λοιπών καλεσμένων και γιατί όχι ακόμα και τον ίδιο τον επίτιμο πισινό της νύ(μ)φης. Μη πηγαίνει ο νους σας στο πονηρό. Ο Sir Βαγγέλης τις αγαπάει τις γυναίκες σχεδόν με ιερό τρόπο. Τον δικό του. Μα κι αυτές όμως τον αγαπούν. Και τον πληγώνουν. Αγαπημένο μου εφημερολόγιο η αφορμή που δημοσιεύω το σημερινό είναι ότι ο Βαγγέλας τόλμησε να με προκαλέσει και να με συγκρίνει με τα μονίμως αξύριστα πλην αρρενωπά μούτρα του. Για την ακρίβεια τόλμησε να χλευάσει αλλά και να αμφισβητήσει την ηθική μου όσον αφορά το πως αυτή ξεδιπλώνεται στις σχέσεις μου με το αδύναμο φίλο. Και γω όμως τον προ(σ)καλώ ξανά από τούτο εδώ το βήμα να τολμήσει να κάτσει απολαυστικά πάνω στο ηθικόμετρο μαζί μου ή αν δεν του αρέσουν τα ξινά, έστω να καθίσουμε αντικριστά στην ηθικοτραμπάλα και να δούμε με μάρτυρες 69 παρθένες κόρες και αδερφές κολλητών που θα κάτσει το ζύγι. Άλλωστε Βαγγέλη εμείς γράψαμε βιβλία για τις γυναίκες που πονέσαμε και υμνήσαμε τη χαμένη στη δίνη του χρόνου και της απόστασης αγάπη μέσα από αυτά. Άσε που είχαμε χάσει τη στύση μας σχεδόν ένα εξάμηνο. Πονέσαμε με αποδείξεις Βαγγέλη κυριολεκτικά χειροπιαστές. Δεν βρίσκαμε αποκούμπι στον τυχάρπαστο έρωτα Βαγγέλη. Ακούς Βαγγέλη; Φτάνει η λαλιά μου στις υγρές Κυκλάδες που το τελευταίο διάστημα ζεις και αναπνέεις; Τι ψάχνεις άραγε στα βουκολικά μονοπάτια του Νεπάλ Βαγγέλη; Εκεί μόνο κατσίκες θα βρεις. Κοίταξε μέσα σου. Καλά. Και σκύψε λίγο προς τα μπρος. Πλησίασε χαμηλά. Κι άλλο. Μπορεί να μην είσαι o Marilyn Manson αλλά την απάντηση μπορείς τουλάχιστον να την κοιτάξεις κατακέφαλα. Κατάλαβες τώρα; Για πάντα δικός σου. Σ' αγαπώ.

Υ.Γ  Και μην ξαναξεράσεις στο τραγουδάκι των γενεθλίων μας.    

Προθανάτιος επικήδειος

Θα μπορούσα να πεθάνω με Yanni, Sakamoto, τον Μάνο. Χθες (όταν το ξεκίνησα) 5 Σεπτέμβρη, διάφορα site μου θύμισαν ότι πριν από 65 χρόνια γεννήθηκε ο Freddie Mercury και ξάφνου ήρθε στο μυαλό μου το τραγούδι της υποτιθέμενης αυτοκτονίας μου. Bohemian rhapsody. Περασμένα μεγαλεία βέβαια αυτά αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Βλέπεις εμείς διαλέξαμε το δύσκολο δρόμο των ζωντανών. Κι όμως μπορεί άραγε ένας ήχος να σε πάει στο θάνατο και ένας άλλος να σε επαναφέρει στη ζωή; Κάπου είχα διαβάσει ότι κάθε χωρισμός είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Μαλακίες. Κάθε μέρα που περνάει είναι σαν ένας μικρός θάνατος εκτός από μία συγκεκριμένη που έρχεται για όλους μας ο μεγάλος. Ζούμε μαζί του κάθε στιγμή από την ώρα που γεννιόμαστε. Γι’ αυτό κιόλας πρέπει να του έχουμε μια κάποια συμπάθεια. Άλλωστε ο θάνατος είναι η αφορμή της δημιουργίας και της προόδου (λέμε τώρα) πάνω στη γη. Αν όλοι ξέραμε ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ ή ότι έστω θα ζούσαμε 300 χρόνια ο καθένας, πιστέψτε με η ζωή μας θα ήταν πολλή διαφορετική και αρκετά πιο ανιαρή (όχι πως για αρκετούς δεν είναι ήδη). Το θέμα όμως σήμερα δεν είναι η κηδεία αγαπημένε αναγνώστη αλλά η αίσθηση της ακοής. Βέβαια ίσως θα έπρεπε να θίξω το θέμα της όσφρησης μιας και στα 28 μου είμαι πλέον πεπεισμένος ότι την διαθέτω πολύ πιο έντονη (που πήγε το μυαλό σας) από τον μέσο άνθρωπο (κατόπιν και σχετικών παρατηρήσεων από τον περίγυρο), αλλά μυρίζοντας κανείς δεν γάμησε. Άλλωστε η μυρωδιά είναι εν τέλει πονεμένη ιστορία μιας και μελέτες απέδειξαν ότι αυτή ξυπνάει πολύ ζωντανότερες αναμνήσεις σε σχέση με άλλες πιο άμεσες με το υποκείμενο του πόθου( ή μη) αισθήσεις (π.χ την όραση). Κοινώς όταν πριν από κάποιο διάστημα διασταυρώθηκα με μια άγνωστη κοπέλα στο μετρό και μου ήρθε μια νότα από το άρωμα της κρέμα σώματος που εκείνη (η κακούργα) φορούσε, παραλίγο να βάλω τα κλάματα (και ο νοών…). Τελικά κρατήθηκα. Και να μαι τώρα εδώ να αναρωτιέμαι αν τελικά τ’ αυτιά μου και δη οι μελωδίες που κατά καιρούς τους βάζω ν’ ακούν θα συνεχίσουν να με οδηγούν συνέχεια εκεί. Φαίνεται δεν το πήρα το μάθημα μου, γι’ αυτό κιόλας τις τελευταίες μέρες με επισκέφθηκε ξανά και μετά από αρκετό καιρό ομολογώ ο άλλος μου εαυτός. Ο αγαπημένος μας (και της) κακός. Να δούμε όμως τι έχει να καταθέσει:

Όχι νόμιζες ότι θα μου ξέφευγες τόσο εύκολα. Με στωικότητα παρακολούθησα το καλοκαιρινό σίριαλ που παίχτηκε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με τίτλο μαλάκας – με συγχωρείς – άντρας  μόνος δεν ψάχνει και εντυπωσιάστηκα ξανά από το υποκριτικό ταλέντο σου. Με το ζόρι κρατήθηκα να την πετάξω έξω αλλά ας όψεται αυτό που είχες ρίξει στα σάντουιτς που έτρωγες στο πλοίο για το Ηράκλειο. Είχες σχέδιο. Μήπως να σε φωνάζω δάσκαλο και γω πλέον; Μήπως προτιμάτε το sir ή το Milord; Μα κύριε πρέσβη της κακομαθαίνετε… Σαν δεν ντρέπεσαι λέω γω. Φτου σου! Φτου στο κόρφο μου! Είσαι μια λέραααααα (και κουνάω παράλληλα και το πέτο από το πόλο μπλουζάκι μου)! (Να τον κλείσω ή να τον αφήσω να συνεχίσει;). Λέρα! Βέβαια επειδή οι μέρες πέρασαν, και επειδή κ γω σου έχω πει να μην αφήνεις κείμενα ανολοκλήρωτα, να μου που ήρθαν τα πάνω κάτω και θα σε παραδεχτώ. Οι κόποι σου απέδωσαν καρπούς. Εύγε! Και να ξέρεις ότι εγώ είμαι δίκαιος και αύριο θα τα πάρω όλα πίσω. Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος. Δράσε όπως ξέρεις καλά. Όπως ήξερες δηλαδή. Εδώ είμαστε για να σου αποδώσουμε τα εύσημα. Δάσκαλε…

Ουρανέ, όχι δεν θα πω το ναι. Ουρανέ, φίλε μακρινέ. Πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή, πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη. Πώς να δεχτώ της ζωής το φως το ξανθό. Πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη.

Το ναι είναι αναπόφευκτο ε; Άσχετα αν κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, εκεί, εκεί. Όσο ο θάνατος μας κρατάει καλή συντροφιά, εκεί θα είναι πάντα. Παντού. Και όσο υπάρχει το όνειρο να καταρρίπτει της ζωής τα σύνορα, η νοσταλγία αόρατος φύλακας θα μας δείχνει πάντα τον δρόμο, την ίδια ώρα που το σκουλήκι θα μας τρώει τα σωθικά. Until the last moment.

Ωδή στον άγιο μέσω L.A, σε μια καλοκαιρινή ρετροσπεκτίβα

Παρατηρώντας κάθε πρωί τις νεαρές γυναίκες που μπαινοβγαίνουν στους συρμούς των τρένων, αναρωτιέμαι πόσες απ' αυτές ονειρεύονται κάποια στιγμή στη ζωή τους να βρουν ένα ''καλό'' παλικάρι και να οδεύσουν μαζί του εις γάμου κοινωνία. Για όλες τις υπόλοιπες όμως (νεαρές και μη) υπάρχει το L.A...

...Θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω ιστορικό του παρόντος. Άλλωστε είμαι γεννημένος για τέτοιες καταστάσεις. Αυτές στην προκειμένη περίπτωση ξεπερνούν τα εσκαμμένα, και δεχόμενος παράλληλα το υγρό πυρ, η κατάσταση (μου) ανάγεται σε κάτι ανώτερο, κυριολεκτικά πάνω από τις δυνάμεις μου. Θα συγκεντρώσω όμως όλο το συγγραφικό μου γίγνεσθαι και θα προσπαθήσω να παραθέσω σε τούτο το ταπεινό ιστολόγιο ένα εποχικό φαινόμενο: Το πλακομούνι. Δεν ξέρω αν η Σαπφώ ήταν η πρώτη διδάξασα, άλλωστε αυτό αφορά τους ιστορικούς του παρελθόντος (αδόκιμο). Τέλος πρώτης πράξης.


Υποτίθεται ότι θα υπήρχε και δεύτερη αλλά δεν βαριέσαι ταλαίπωρε αναγνώστη. Όταν κάποια πράγματα δεν γίνονται στην ώρα τους δεν μπορούν να αναπληρωθούν επάξια στον μέλλον (ας όψεται η γαμημένη η έμπνευση). Και όπου L.A μην πάει το μυαλό σας στην διάσημη πόλη των ανατολικών ακτών των Η.Π.Α. Ο παράδεισος του μπανιστηρτζή απέχει μόνο 200 χλμ και κάτι νοτιοδυτικά της πρωτεύουσας. Σημασία έχει  αγαπημένο μου εφημερόλογιο ότι οι Γερμανίδες δεν πηδάνε πλέον μόνο την οικονομία μας αλλά και τις γυναίκες μας. Και όχι μόνο τις πηδάνε αλλά τις γλύφουν κιόλας αναίσχυντα μπρος στα στερημένα ματάκια μας! Και μεις τα Ελληνόπουλα μένουμε παραπονεμένα με το ιστολόγιο στο χέρι. Ας είναι. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κάνω υπομονή και να πάρω του χρόνου το σπέρμα μου πίσω. Κι αν τελικά τα καταφέρω, θα ανάψω μια λαμπάδα στην αγιότητα του. Κεράκι βασικά. Δεν είναι δα και τόσο ψηλός ο Άγιος...

...Πούτσος. Ίσα με το μπόι του δηλαδή. Μεγάλη η χάρη του.Τον επικαλούμαι συχνά τα τελευταία χρόνια. Κυρίως τον αναφέρω με άξονα μελλοντικά γεγονότα που είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα πραγματοποιηθούν. Αναρωτιέμαι όμως, γιατί αυτόν και όχι έναν άλλο Άγιο, όπως για παράδειγμα τον Άγιο Μάμα τον καρδιοκατακτητή ή έστω την Αγία Σωφρονία την μοιρολογήτρα. Διότι αγαπημένο μου εφημερολόγιο το μέγεθος του εκτείνεται πέρα από τους 15-16 πόντους (κατά μέσο όρο) του μήκους του και πολύ πάνω από την τροχιά που διαγράφει o υγρός και συνάμα καυτός πίδακας που εκτοξεύεται από εντός του. Ο Άγιος Πούτσος είναι με μια λέξη Άτλαντας. Μετά βέβαια ήρθε το μουνί και ο Άγιος γλίστρησε στα ζουμιά του, έπεσε και έχασε τα ηνία. Τώρα πλέον η γη δεν στηρίζεται αλλά σέρνεται. Έτσι λοιπόν (παρα)συρθήκαμε και μεις μια νύχτα με πανσέληνο και υποπέσαμε στη βαθιά και σκοτεινή παγίδα του (πλην με μεγάλη επισκεψιμότητα). Άντε σιδεροκέφαλοι.

Κάπως έτσι λοιπόν μπορεί να κλείσει το κεφάλαιο του φετινού καλοκαιριού, ενός τριμήνου τελείως διαφορετικού από το αντίστοιχο περσινό. Δεν είχε κλάμα, δεν είχε αγωνίες, δεν είχε βιβλίο και πόσο μάλλον δεν είχε εκείνη. Φαίνεται τελικά ότι μετά από 28 χρόνια έμαθα την αυτοσυγκράτηση. Ίσως και αυτή να μου τη δίδαξε εκείνη όπως και πολλά άλλα πράγματα που από καιρό παλεύω να σας τα παραθέσω αλλά συνέχεια το αναβάλλω. Δεν ξέρω αν σας το 'χω πει αλλά εκείνη ήταν η αφορμή για να αρχίσω να γράφω. Οπότε σήμερα που κλείνει ένα σπουδαίο κεφάλαιο, είναι ευκαιρία να την ευχαριστήσουμε γιατί χωρίς αυτή τώρα δεν θα ήμασταν εδώ. Τέλος εποχής λοιπόν, μα όπως λέει και ο ποιητής μη χάνεις το θάρρος σου, εμείς πάντα το ξέραμε πως δεν χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας όνειρο... 

Καλό χειμώνα : )