Πέφτει το χιόνι απαλά, οι καμπάνες χτυπούν Χριστούγεννα (?) (πεθαίνω να μάθω πως είναι ο συγκεκριμένος χτύπος), φέτος μες στην παγωνιά ζητώ πίσω την καρδιά μου (την ίδια που πέρυσι σου χάρισα αλλά έτσι είναι αυτά - άλλο πέρυσι, άλλο φέτος αγαπημένε αναγνώστη)...
Και ξέρεις, γυρνώντας από ένα ταξίδι στο εξωτερικό στο οποίο επισκέφτηκες τρεις χώρες φαινομενικά αλλά και ουσιαστικά αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους και ειδικά αν είσαι ο συγγραφεύς, έχεις αποκομίσει σημαντικό φορτίο το οποίο σε βοηθάει να εμπλουτίσεις το ''αφιέρωμα'' στην γυναίκα. Γιατί κατά βάθος περί αυτού πρόκειται. Το ότι στο φινάλε του 1ου μέρους αναφέρω την γυνή ως αντικείμενο (συντακτικά) το οποίο έχω υποσχεθεί να μην κοροϊδέψω ποτέ ξανά, αποτελεί απλά και μόνο το πρόσχημα, την αφορμή. Η γυναίκα είναι και θα είναι αγαπημένο μου εφημερολόγιο το πρόβλημα εσαεί.
Καλησπέρα αναγνώστη (μ' αρέσει να κάνω δεύτερη εισαγωγή αλα Σταύρος Θεοδωράκης). Το δηλώνω κατηγορηματικά καταρχήν ότι εγώ την αγαπάω την γυναίκα. Χριστούγεννα όμως ενόψει και ποιος δεν θα 'θελε στο πλευρό του (πλην των gay) μια γυναίκα η οποία να δηλώνει (και που ίσως να το εννοεί κιόλας) ότι τον αγαπάει και μάλιστα είναι και ερωτευμένη μαζί του (συνήθως το δεύτερο προηγείται του πρώτου - συμπέρασμα η κοπέλα είναι φυσιολογική). Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει - αναλύσει ποτέ εις βάθος το βλέμμα μιας ερωτευμένης γυναίκας, αλλά αν το έχετε κάνει ίσως να διαπιστώσατε ότι πρόκειται για μια από τις πιο όμορφες και εντυπωσιακές εικόνες (προσωπικά μου προκαλεί δέος ή φόβο αν έχω χεσμένη τη φωλιά μου) που μπορεί ένας άνθρωπος να αντικρίσει ποτέ στη ζωή του. Το ηλιοβασίλεμα στην Οία δεν φτουράει μία μπροστά της. Θα μου πείτε βέβαια γούστα είναι αυτά και μάλλον οι περισσότεροι από μας να 'χουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε - γαμήσουμε (οι περισσότεροι, όχι εγώ) άρα και πολλές καινούριες ''μαγικές'' εικόνες να δούμε. Σημασία έχει ότι μπροστά σ' αυτό το βλέμμα δύο επιλογές έχεις: ή να ανταποδώσεις το κοίταγμα ή να χαμηλώσεις τα μάτια. Υπάρχει και μια τρίτη βέβαια (ματιά) ανταπόδοσης εξίσου αλλά χωρίς αυτή να περιέχει αγάπη όπως η πρώτη αλλά ενδιαφέρον. ''Επιστημονική''. Η δικιά μου. Αγαπημένο εφημερολόγιο σου έχω αποδείξει ότι την αγαπάω τη γυναίκα ε; Κάποιες γυναίκες μπορεί να μην πείστηκαν ποτέ βέβαια για την αγάπη μου αλλά όπως και να το κάνεις όταν αφήνεις τα πράγματα στη μέση και δη το κείμενο σου, μην περιμένεις να σου έρθει ξανά η θεία φώτιση. Και ειλικρινά θα ήταν πολύ καλό αν το τελείωνα στην ώρα του αλλά δεν βαριέσαι, Πέμπτη πρωί στο γραφείο είναι και τι καλύτερο έχεις να κάνεις από το να μη δουλέψεις ε; Γράψε εκεί κάτι πρόχειρο να το ολοκληρώσεις και εδώ θα 'μαστε για τις επόμενες φορές που θα χεις κάτι ιδιαίτερο για το κοινό σου.
Περί γατών όμως ήταν η δημοσίευση και τελικά αποφάσισα ότι δεν χρειάζεται να κοροϊδέψω καμιά τους για να τις προσεγγίσω. Ας κάνω κάτι ειλικρινές. Να δείξω την αγάπη μου. Ας τη δείξουμε όλοι στο κάτω κάτω (ζώα παντού γύρω μας). Γιατί αγαπημένε αναγνώστη αναλογίσου με τι θα έπρεπε να τρέφεται ο άνθρωπος τη σήμερον ημέρα και αντ' αυτού ψάχνει να βρει υλικά υποκατάστατα (κυρίως) για να νιώσει έστω για λίγες στιγμούλες ευτυχισμένος. Love is the answer όπως θα έλεγε και η doctor psycho και νυν doctor happiness. Αυτή έχει λείψει απ' όλους μας (και η doctor μοναχά σε μένα). Με το σταγονόμετρο την δίνουμε αλλά και την δεχόμαστε πλέον. Την έχουμε βάλει σε καλούπια. Την έχουμε φυλακίσει και την έχουμε ξεχάσει κάπου βαθιά μέσα μας να περιμένει το χαρτί της αθώωσης της. Γιατί πραγματικά την έχουμε καταστήσει κι αυτή ένοχη μαζί με ολόκληρη την πουτάνα την κοινωνία. Ξέρεις αγαπημένο μου εφημερολόγιο ότι προχθές που είχα ξεκινήσει την συγκεκριμένη δημοσίευση, ήμουν σχεδόν πεπεισμένος να μην ξανασχοληθώ μαζί σου και το ''γάτα με (α)πέταλα - μέρος 2ο'' να ήταν το κύκνειο άσμα μου. Σκεφτόμουν να γράψω κάτι πάρα πολύ καλό, τόσο που πραγματικά δεν θα υπήρχε λόγος να συμπληρώσω ποτέ ξανά οτιδήποτε νέο. Κάτι που θα τα περιείχε όλα. Αυτό το κάτι που θα μας σήκωνε από τους καναπέδες και θα μας έβγαζε έξω στους δρόμους γυμνές με σημαία μας μια σούστα (στον κώλο) να διαλαλούμε χοροπηδώντας (ελέω σούστας) το πανανθρώπινο μήνυμα της επανάστασης των Χριστουγέννων και της σωτηρίας του τόπου. Άλλωστε όσον αφορά την πάρτη μου, βρήκα τον εαυτό μου, τον ξαναέχασα, τον βρήκα εκ νέου, μια μέρα βαρέθηκα να τον ψάχνω και εν τέλει είπα μέσα μου ας τον λιμπερτό και όταν έρθει η ώρα θα βρει τον δρόμο μόνος του και θα ξαναγυρίσει (άλλες δηλαδή είναι καλύτερες που τον ψάχνουν σε ιερά μονοπάτια του Νεπάλ παρέα με ελευθέρας βοσκής αμνοερίφια;). Τον φύλακα να παριστάνω; Μακριά από μας αυτά.
Αλήθεια, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς τι σημαίνει το ''για όσους δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν... σε τίποτα''; Θα το ομολογήσω λοιπόν πριν αλλάξει ο χρόνος. Αφορά όλους εμάς εκεί έξω που κυριολεκτικά δεν έχουμε να ελπίζουμε σε τίποτα γιατί απλά ξέρουμε(;) πως ό,τι χρειαζόμαστε σε τούτον εδώ το μάταιο κόσμο, το έχουμε μέσα μας από τη μέρα που γεννηθήκαμε. Αυτό που κάποτε θα μας απελευθερώσει. Να το επαναλάβω; (εκτός αν σε κάποιους βέβαια άρεσε το περί γυμνής χριστουγεννιάτικης επανάστασης και προτιμούν την εν λόγω πιο kinky απελευθέρωση). Θα μπορούσε λοιπόν να ήταν το ιδανικότερο χριστουγεννιάτικο post. Τι και αν είναι μερικές μέρες νωρίτερα; Τι και αν σε λίγο καιρό δεν θα 'χουμε ούτε μαντίλι να σκουπίσουμε τον πρωκτό μας; Τι και αν η Βάνα Μπάρμπα έμεινε χωρίς την Φιλιππινέζα της άγιες μέρες; Θα το αφήσω και γιατί όχι θα κλείσω και το 2011 με αυτό. Μια χρονιά που πάντα θα μας θυμίζει πόσο μαλάκες ήμασταν (όλα τα προηγούμενα έτη). Φέτος τα Χριστούγεννα λοιπόν, αν ψάχνετε για το καταλληλότερο δώρο, σκεφτείτε την τελευταία φορά που ένας ερωτευμένος άνθρωπος, ένα μικρό παιδί, η μητέρα σας, ο καλύτερος σας φίλος, ένας άγνωστος στο τρένο, ένας άστεγος στην άκρη του δρόμου σας κοίταξε στα μάτια. Και χαρίστε αυτό που όλοι οι παραπάνω είχαν εξίσου ανάγκη. Το cd ''Χριστούγεννα με την Καίτη (Γαρμπή) - special edition''. Και τώρα σας επιτρέπω να δακρύσετε.
Υ.Γ Φέτος τα Χριστούγεννα δεν θα χαρίσω κάρτες Unicef (sorry μαυράκια), δεν θα στείλω κάρτες γενικά. Θα είμαι όμως πάντα εδώ. Merry Christmas everyone ;)
