Και εκεί που έχεις φτάσει στο βήμα νο 2 του εντύπου οδηγιών που κρατάς στα χέρια σου και με το ζόρι προσπαθείς να καταλάβεις (και προτού καταλάβεις, να φανταστείς το μέλλον, μια ώρα μετά ας πούμε, θα έχεις ολοκληρώσει το εν δυνάμει έπιπλο που προς το παρόν κείτεται κομματιασμένο στα πόδια σου;) τι διάολο γράφει, μένεις με το... σφυρί στο χέρι. Διότι ο κατασκευαστής αγαπημένε αναγνώστη θεωρεί δεδομένο ότι κάπου στο χώρο σου θα είχες κρυμμένο και ένα κατσαβίδι και μάλιστα σταυροκατσάβιδο. Ναι όμως αγαπητέ κύριε κατασκευαστά, εγώ δεν είμαι Σουηδός αλλά Έλληνας. Μπορεί να έχω μέχρι και ξυριστική σώματος στο σπίτι μου αλλά για κατσαβίδι μη ρωτήσεις. Άλλωστε πλέον το τελευταίο σε λίγο καιρό μάλλον θα θεωρείται και αυτό είδος πολυτελείας ελέω οικονομικής κρίσης. Δεν θέλω να μου την θυμίζω όμως (την κρίση) όπως δεν θέλω να θυμάμαι ότι έχω μείνει με 30 € στο πορτοφόλι μέχρι να βγει ο μήνας και μόλις μπει ο επόμενος στα καπάκια να φύγω για ταξίδι αναψυχής - tour στην Ευρώπη. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση δεν συμφωνείται;
Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Το έπιπλο μπορεί να μη φτιαχτεί σήμερα, τα μπιφτέκια όμως που μουλιάζουν αυτή την ώρα μέσα σε ένα τσίγκινο μπολάκι θα τα φάω ασυζητητί. Έπιπλο και μπιφτέκια λοιπόν θα έχουν αντίθετες πορείες μέσα στο 2011. Το πρώτο ήρθε για να μείνει ενώ το δεύτερο ήδη το ονειρεύομαι να διασπάται στο στομάχι μου. Έτσι είναι η ζωή για τα μπιφτέκια. Ευτυχώς. Η ώρα είναι 15:55, Σάββατο, δεν παίζει μουσική από πουθενά και σκέφτομαι ότι τον τελευταίο καιρό δεν έχω έμπνευση για να γράψω. Αποδεικνύεται βέβαια και στην πράξη αν κοιτάξεις αγαπημένε αναγνώστη πότε ήταν η τελευταία μου δημοσίευση. Συμπέρασμα: Μάλλον είμαι καλά. Βέβαια το τελευταίο ενίοτε με τρομάζει γιατί αυτή η υπάρχουσα κατάσταση ''ευημερίας'' μου στερεί από δημιουργικότητα. Εκλάμψεις εμπνεύσεων βέβαια έρχονται και παρέρχονται δύσκολα όμως μπορούν να αποτυπωθούν στο ιντερνετικό χαρτί. Μιας και κάναμε την αρχή όμως σήμερα, θέλω να σας αποκαλύψω ότι το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να έρθω πιο κοντά με τις γάτες τις γειτονιάς. Το όλο εγχείρημα βέβαια συναντά δυσκολίες μιας και η γάτα πέρα από καχύποπτο ζώο είναι και απαιτητικό. Όταν δεν έχεις κάτι να του δώσεις, σε έχει εν ολίγοις χεσμένο. Αν υποψιαστεί όμως ότι ίσως είσαι εσύ αυτός που μπορεί να πάρει κάτι από το άτομο σου, δειλά δειλά θα ρίξει ένα δίχτυ προσέγγισης. Εκεί ακριβώς βρίσκομαι. Προσπαθώ τεχνηέντως να πιαστώ στο γατίσιο δίχτυ. Κοινώς κοροϊδεύω τα παμπόνηρα αιλουροειδή. Αναμετρούμαι μαζί τους, όμως αυτά δεν το γνωρίζουν ακόμα. Μπορεί να μην είμαι η κυρία της γειτονιάς που κάθε βράδυ τους φέρνει φαγητό αλλά μπορώ να γίνω σαν και αυτή. Όχι, δεν θα φορέσω καμιά περούκα. Είναι περιττό. Ούτε καν φαγητό θα τους προσφέρω. Επαναλαμβάνω: Απλώς τις κοροϊδεύω. Παριστάνω πως είμαι κάποιος που δεν είμαι. Αγαπημένο εφημερολόγιο και έτερε μου εαυτέ, ξέρεις ότι το τελευταίο δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνω. Τελικά έχω ταλέντο. Όχι πως ποτέ μου αμφέβαλλα απλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Η κοροϊδία πάντως, είναι στη σύγχρονη κοινωνία αν μη τι άλλο χρήσιμη. Σώζει ζωές, χαλάει κάποιες άλλες και ούτω καθεξής. Κυκλάκια. Τα γνωστά, γνωρίζετε. Μακροπρόθεσμα κανείς δεν βγαίνει χαμένος γιατί στο τέλος όλοι παίρνουν το μάθημα τους. Θήτες και θύματα. Υπάρχει όμως για μένα μια κατηγορία ανθρώπων που κάποτε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα ξανακοροιδέψω ποτέ. Το όνομα αυτής: Γυναίκα.
