Σύντομα κοντά σας... (γιατί από που να το πιάσω όταν έχεις φτάσει ένα βήμα πριν τα 30 και ακόμα φαντασιώνεσαι την επανάσταση του προλεταριάτου, έχεις δει την cult φιγούρα του φαρμακοποιού της γειτονιάς σου μπρούμυτα με μια τρύπα στο κρανίο να κείτεται στη μέση του δρόμου και το κόμμα να παίρνει 4,5 %. Είναι μεγάλο το δράμα αναγνώστες. Θα φύγω ζωή μου θα φύγω. Θα πάω αλλού. Στη Μόσχα; Όχι αδερφές μου στη Μόσχα. Νέα Ζηλανδία με βλέπω. Βουστασιάρχη μεγάλο και τρανό.)
5/7/2012
Προσθέστε στον τίτλο και 1 αποτυχία ώστε να μπορέσω επιτέλους να τελειώσω ετούτη την καταραμένη δημοσίευση. Έχουμε λοιπόν και λέμε ''29 γενέθλια, 1 κηδεία, 1 αποτυχία και ο σύντροφος Στάλιν (πάντα αυτός ο άτιμος ο μουστάκιας)''.
Καλησπέρα αγαπημένο και συνάμα παραμελημένο εφημερολόγιο. Αν ήσουν τραγούδι θα λεγόσουν νυχτερινός περίπατος. Δεν είσαι όμως. Είσαι απλά λέξεις. Λέξεις που μένουν. Βέβαια πριν συνεχίσω, να δηλώσω ότι αποτάσσω το ρόλο του βουστασιάρχη γιατί αυτός είναι αν μη τι άλλο καπιταλιστικός και δεν ταιριάζει σε έναν αγωνιστή σαν του λόγου μου. Τι θα έλεγε η Αλέκα άλλωστε ε; Η Νέα Ζηλανδία εξάλλου πέφτει μακριά και η αποτυχία είναι εδώ πιο φρέσκια από ποτέ. Ευτυχώς. Αλήθεια θέλω να σας το πω από καιρό αγαπημένοι αναγνώστες (αν δεν το έχετε ήδη κατανοήσει) πως έχετε να κάνετε με έναν άνθρωπο που η αποτυχία τον θρέφει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο (παραλλαγή του δράματος όπως θα έλεγε και ο ''εν υπνώσει'' συνοδοιπόρος). Μπορεί να πήγα 29 και ενίοτε να φαντασιώνομαι πως τερματίζω 1ος σε Μαραθωνίους Ολυμπιακών αγώνων με μια ελληνική σημαιούλα στο χέρι, ή να ρίχνω στο καναβάτσο με νοκ άουτ σαν άλλος Ρόκυ Μπαλμπόα τον ''κακό'' Αμερικανό αντίπαλο μου ή ακόμα ακόμα να μου απονέμουν το βραβείο όσκαρ α' ή έστω β' ανδρικού ρόλου, μα πιστέψτε με πως κανένας από τους παραπάνω χαρακτήρες δεν μου ταιριάζει και κανένας δεν θα μπορούσε να με οδηγήσει σήμερα εδώ μπροστά σας να καταθέτω τα εσώψυχα μου σαν άλλη μετανοήσασα (δούλα) πόρνη. 29 χρόνια. Σαν χθες; Σαν να μην ήρθαν ποτέ μα και σαν να μην πέρασαν ποτέ. Και τώρα; Εδώ στην Ελλάδα. Μια χώρα που ειλικρινά δεν ξέρω αν τη μισώ ή αν τη λατρεύω. Μα τότε είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για μια χώρα του πάθους και των παθών με μένα κάπου χαμένο ανάμεσα στα μπούτια της μαχόμενο να βρω το δρόμο για τα δίχτυα (αλληγορικά τα δίχτυα αναγνώστη - ίσως πρόκειται και περί καλσόν). Μεγάλη πουτάνα σου λέω! Πουτανάρα. Μα εγώ ανέκαθεν έτρεφα μεγάλη συμπάθεια για δαύτη και τούτη την ώρα ζητώ κάτι με θέρμη: Να την αφήσετε να ζήσει όπως ξέρει. Χωρίς κανένα πάνω από το κεφάλι της. Χωρίς καμία βοήθεια. Στο έλεος. Θα τον βρει το δρόμο της όπως θα τον βρούμε και μεις. Ανάμεσα από κορμιά που πέφτουν από μπαλκόνια, γείτονες που δολοφονούνται, μετανάστες που μαχαιρώνονται, ανθρώπους που πεινάνε και ανθρώπους που... γερνάνε. Σαν να μην είμαι και γω ένας από αυτούς αγαπημένο μου εφημερολόγιο; Και ο Στάλιν τι θα έλεγε για την εξέλιξη μου και την πορεία μου σαν κομμουνιστής μετά από 29 ολόκληρα χρόνια; Μήπως μου αξίζει ένα γκούλαγκ για την αποτυχία μου να ψήσω γονείς, αδέλφια, φίλους και λοιπούς παρατρεχάμενους να ψηφίσουν το Κόμμα τώρα που το προλεταριάτο διάγει ζόρικες μέρες και πρέπει να εντείνει την ταξική πάλη; Μήπως να αυτοεξοριστώ στο... Λονδίνο; Μα εκεί δεν έχει γκούλαγκ και σίγουρα δεν έχει κομμουνιστές. Έχει όμως εκείνη. Ε και; Έλα ντε. Ας την αφήσουμε στην ησυχία της και ας της στέλνουμε εσαεί τη θετική μας ενέργεια και την αγάπη μας.
Έφτασε η ώρα όμως να κάνουμε μια ανακεφαλαίωση αφού διαπιστώνω πως τους έχουμε καλύψει όλους: τα 29 τα χρόνια, τη δολοφονία (ζωή σε μας), το σύντροφο Στάλιν, την αποτυχία και εκείνη φυσικά. Κλείνοντας θέλω να σας πω για ποια πράγματα νιώθω ευλογημένος μετά από 29 έτη ζωής. Μέχρι εκείνη την ώρα όμως ας κάνω ξανά έναν νυχτερινό περίπατο...
