Ανασκο(λο)πηση 2012

Στη λογική του ό,τι καταναλώνουμε καταλήγει από το στόμα στα έντερα και από εκεί στην κωλοτρυπίδα, λίγο προτού λοιπόν το προϊόν αυτής της κατανάλωσης μας εγκαταλείψει προς τη λεκάνη του 2012, εμείς (δηλαδή εγώ) θα προσπαθήσουμε μέσω μιας ανασκολόπησης να το αναλύσουμε (η σωστή - επιστημονική ορολογία είναι κολονοσκόπηση αλλά η ανασκολόπηση πονάει περισσότερο οπότε και θα την προτιμήσουμε). Παλούκωμα λοιπόν. Δια μέσω του πρωκτού. Άλλωστε μετά από χρόνια στο κουρμπέτι τείνω να διαπιστώσω πως ο πρωκτός είναι η αληθινή μου αγάπη. Με την καλή έννοια πάντα. Το παρατσούκλι “πρωκτούλης” άλλωστε που μου είχε απονεμηθεί στο στράτευμα, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρείται. Τώρα θα έρθεις όμως και θα μου πεις αγαπημένε – ξενιτεμένε αναγνώστη, πως από την αγάπη των Χριστουγέννων περάσαμε στα σκατά του 2012. Πως από τα λαμπιόνια και τα στολίδια θα σε πετάξω εν μια νυκτί στα έντερα, στη βρώμα και τη δυσωδία του περιττώματος. Μη βιαστείς να βγάλεις τα συμπεράσματα σου. Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό λέει ο θυμόσοφος λαός. Από σκατά ποτέ κανείς δεν πέθανε. Άλλωστε στα σκατά κολυμπάμε όλοι από τη γέννηση μας και χωρίς καν να το ξέρουμε (και όταν το συνειδητοποιήσουμε τα βαφτίζουμε βιοπάλη). Αλλά μιας και μόλις πριν λίγες μέρες γεννήθηκε ο μικρός Χριστούλης της οικουμένης (τον ίδιο που έπλεκε τούλι για πάρτη του η Καιτούλα η Γαρμπή στα ντουζένια της) μας, ας σκύψουμε με αγάπη πάνω από τον πρωκτό του 2012 και ας σκεφτούμε μήπως τελικά ο εν λόγω πρωκτός αξίζει να αγαπηθεί και ακόμα ακόμα μήπως ο προορισμός του ανθρώπου και δη του Έλληνα είναι εν τέλει η λατρεία του κώλου του αυτή καθαυτή. Και να που αγαπημένο μου εφημερολόγιο, ετούτη την υγρή (ας ήταν πάντοτε υγρή Θεέ μου) μέρα, την τελευταία του χρόνου, άθελα μας (γιατί για αλλού τον προορίζαμε και αλλού μας πήγε – εξ’ ου και ο κώλος ο άτακτος, κώλος ο σκανταλιάρης), φιλοσοφήσαμε. Και πιστέψτε με, ας ήταν η κάθε δημοσίευση τόσο γεμάτη, τόσο ζωντανή, τόσο αληθινή όσο η σημερινή. Προσωπικά (και δεν αστειεύομαι καθόλου) έχω συγκινηθεί. Μετά βίας συγκράτησα τα δάκρυα μου μόλις πριν από λίγες γραμμές. Μακάρι αυτό να ήταν το ύφος ετούτου εδώ του ιστολογίου κάθε φορά που κάθομαι να αφιερώσω μια ώρα από τη ζωή μου για τη συγγραφή του. Και μακάρι ο κόσμος που ζούμε να μην ήταν βουτηγμένος στα σκατά. Οπότε και με αφορμή τη χρονιά που φεύγει, που βγαίνει σαν κουράδα τροφαντή και μυρωδάτη από την κωλοτρυπίδα του καθενός μας, να μας ευχηθώ – τι άλλο; Διάρροια αγαπημένε μου αναγνώστη! Διάρροια! Και ευθύς αμέσως για μια νέα κατανάλωση, την επόμενη κατανάλωση του 2013! Με τόσα λίγα στην τσέπη, άρα και με λιγότερα στο στομάχι, φαίνεται πως το επερχόμενο έτος θα μας βρει φτωχότερους σε σκατά. Για μένα αυτό και μόνο αυτό είναι ελπιδοφόρο. Να προσέχετε όλοι σας όπου και αν βρίσκεστε. Καλή χρονιά

Κλασικά και αγαπημένα

Θυμάμαι αμυδρά την περσινή χριστουγεννιάτικη μου δημοσίευση αλλά σίγουρα θα πρέπει να είχε μια γενναία αναφορά στην αγάπη. Δικαιωματικά λόγω των ημερών. Μου έλεγε κάποτε μία psh-υχή πως τα Χριστούγεννα είναι η ομορφότερη περίοδος του χρόνου. Με ή χωρίς καλοριφέρ αναρωτιέμαι εγώ.
Καλησπέρα αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Καλησπέρα και πάλι αγαπημένε μου Γιαπωνέζε (παρότι made in china). Βλέπεις ο Αμερικάνος αντικαταστάτης σου αποδείχτηκε προβληματικός αλλά ειλικρινά χαίρομαι που τα λέμε σήμερα ξανά μετά από καιρό. Ήσουν, είσαι και θα είσαι για πάντα ο πρώτος και ο πρώτος δεν λησμονιέται ποτέ. Κάτι σαν τον πρώτο έρωτα. Κάτι σαν την πρώτη μαλακία ή ακόμα ακόμα την πρώτη καταστροφή του κόσμου. Αξέχαστη. Δεν κατάλαβα τίποτα βέβαια αλλά τι σημασία έχει. Η μη καταστροφή ισοδυναμεί και με δυο καταστροφές μαζί μη σου πω. Άλλωστε ο άνθρωπος πλάστηκε κατ' εικόνα και ομοίωση του δημιουργού του, τουτέστιν είναι και πολύ μαζόχας. Θα το ομολογήσω όμως πως το τέλος, αν ερχόταν ποτέ στην πραγματικότητα, θα προτιμούσα να το περάσω ολομόναχος. Καλή ώρα όπως τώρα, παρέα με τοn Jim (Beam), ένα τσιγάρο και τον Παπάζογλου. Αλλά και χωρίς Παπάζογλου ok θα ήμουν. Το παραπάνω το σκέφτηκα καθώς γυρνούσα το απόγευμα πεζός από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς όπου άδειασα παντελώς το πορτοφόλι μου για αγορά υλικών ζαχαροπλαστικής δια παρασκευή σοκολατένιων - γιορτινών μπισκότων που εν τέλει κόλλησαν στο χαρτί και μάλλον εκεί θα μείνουν μόνιμα. Ο Γιώργος βέβαια απουσίαζε από το πόστο του και έτσι δεν είχα την ευκαιρία να τον τρατάρω το σαντουιτσάκι και την κόκα-κόλα του. Ελπίζω πάντως κάποιος να βρέθηκε σήμερα (άγιες μέρες γαρ) που θα εξασφάλισε την τροφή του συμπαθή επαίτη. Ελπίζω ακόμα ο Κώστας και η Γιώτα να είναι καλά εκεί στα ξένα. Στη δύση ο πρώτος, στην ανατολή η δεύτερη. Φίλοι εξ αποστάσεως πλέον και οι δύο. Ξενιτεμένοι. Όπως και μεις στον ίδιο μας τον τόπο. Αν διαβάσουν ποτέ το σημερινό post τους στέλνω τη Χριστουγεννιάτικη αγάπη μου. Όποτε έρθει το Πάσχα, θα τους στείλω και την Πασχαλινή. Love, love, love. Δεν την έχω στερηθεί. Μάλιστα τον τελευταίο χρόνο τη δέχομαι καθημερινά και εν αφθονία. Γι' αυτό θα ήταν άδικο να μην αφιερωθεί για πρώτη φορά η σημερινή δημοσίευση και στην πηγή της εν λόγω αγάπης έστω και αν δεν θέλει να με διαβάζει πλέον γιατί φοβάται. Και τώρα θα σας χαιρετήσω γιατί το φαΐ μύρισε και πρέπει να σβήσω το φούρνο. Μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα λοιπόν, από τούτη εδώ τη γωνιά της Αθήνας, φτωχικά, κρύα πλην όμως με ζεστή, σπιτική κυμαδόπιτα. Σας αγαπώ. Όλες ;)