Ανοιξιάτικη βουτιά στα ρηχά

Το ψάρι, αφού πρώτα κολύμπησε τρεις φορές περιμετρικά του ενυδρείου, σταμάτησε ξάφνου στη μέση του και αφού ανοιγόκλεισε δυο φορές το στόμα του (ωσάν κάνουν τα ψάρια), με κοίταξε με εκείνο το παντελώς άγνωστο βλέμμα, το πλαϊνό που υποδηλώνει πολλά, αλλά ίσως και τίποτα. Κάπου είχαμε ξαναγνωριστεί εμείς παλιότερα. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο. Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή. Το καταλάβαμε και οι δύο δηλαδή. Άλλωστε η υπόλοιπη κίνηση στο ενυδρείο (αυτή η κάπως άναρχη που επικρατεί σε αυτά τα μέρη), δεν έδειχνε να το απασχολεί καθόλου. Όσο βέβαια τα βλέμματα μας συνέχιζαν να διασταυρώνονται, τόσο περισσότερο ένιωθα τύψεις για τις τηγανιτές κουτσομούρες που είχα τσακίσει σε λαϊκή ψαροταβέρνα του Πειραιά λίγες μέρες πριν. Λες να ξέρει, αναρωτήθηκα. Και αν ξέρει σκέφτηκα, θα το χει ήδη ξεχάσει. Μνήμη χρυσόψαρου δεν λένε; Εκεί που πίστευα όμως ότι η περίεργη αυτή συνάντηση και βουβή επικοινωνία με το ύποπτο ψάρι θα έπαιρνε τέλος, ένα αναπάντεχο γεγονός τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της μέχρι τότε ήρεμης και οικογενειακής ζωής μου, όχι όμως και του ενυδρείου που είχα μπροστά μου. Σιγή ιχθύος δεν λέει ο θυμόσοφος λαός αγαπημένο μου εφημερολόγιο; Έλα όμως που ο λαός δεν ξέρει πάντοτε τι λέει, πόσο μάλλον τι κάνει. Το ψάρι που λέτε μου γύρισε ξάφνου τη πλάτη και συνέχισε για τη βαρετή του περιπλάνηση ρουτίνας. Πριν φύγει όμως πρόλαβε σε ένα από εκείνα τα ανοιγοκλείσματα (ή ανοιγοκλεισίματα) του στόματος του να ψελλίσει κάτι. Αυτό το κάτι ήμουν σίγουρος πως απευθυνόταν σε μένα. Και η σιγουριά αυτή είχε την εξήγηση της πιστέ αναγνώστη. Θυμήθηκα από πού ήξερα αυτό το ψάρι. Το ψάρι εκείνο είχε ταυτότητα και ημερομηνία γέννησης. Το όνομα αυτού;  

Συνεχίζεται σε άλλη εποχή...