Μια ζωή μεζές

Όνομα δεν είχε γιατί ποτέ δεν του είχα δώσει. Ούτε σε εκείνο, ούτε και στα υπόλοιπα έξι του πρώτου εκείνου ψηφιακού ενυδρείου. Του δικού σου ενυδρείου αγαπημένο μου εφημερολόγιο! Ξέχασες; Γιατί όχι. Εδώ θα ξεχάσουμε εμείς σε λίγο τον κωδικό για να μπαίνουμε εδώ μέσα. Τον κωδικό της διαφυγής μας. Αραχνολόγιο έπρεπε να μας λένε. Βέβαια ίσως έτσι έπρεπε να γίνει(ς). Πόσο δράμα και πόση αποτυχία να αντέξει ο άνθρωπος ε; Δεν μένουμε και στην Παλαιστίνη άλλωστε με τις βόμβες να πετάνε πάνω από τα κεφάλια μας. Γιατί αν μέναμε, θα χαμε να γράφουμε μέχρι τη μέρα που η μπόμπα θα σκαγε στο κεφάλι μας και τα μυαλά μας θα σκορπίζονταν στη μάνα γη ως εναλλακτικό λίπασμα. Ό, τι και να 'ταν αυτό που μου ψέλλισε το ψάρι πάντως, ψέματα δεν θα πω, δεν το κατάλαβα. Μου αρκούσε που το ξαναείδα όμως έστω και μέσα από τη γυάλα θυμίζοντας μου τα παλιά. Εμένα σε μια άλλη ζωή. Την ίδια με τη σημερινή. Με άλλους ανθρώπους. Τους ίδιους με σήμερα. Και για να χουμε καλό ερώτημα πιστέ μου αναγνώστη, γι' αυτούς τους άλλους πότε θα γράψουμε δυο λόγια μου λες; Δεν τους αξίζει μια γωνίτσα αναγνώρισης εδώ μέσα; Τελικά είναι πιο δύσκολο να πεις δυο λέξεις για εκείνους που ζεις και αναπνέεις καθημερινά μαζί παρά για εκείνους που έχεις να δεις από την αρχή της κρίσης. Η λησμονιά ως γνωστόν ξυπνάει το μέσα σου και το ανακατώνει, τόσο που αν βουτήξεις στα θυμητικά εντόσθια θα βγεις στον αφρό πασαλειμμένος με μια sauce άμεσης ανάγκης αυτοθεραπείας άρα και δημιουργικότητας που απλά θέλει να εκφραστεί άμεσα. Όχι πως οι βουτιές σταμάτησαν τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι αυτοί οι άνθρωποι που λέγαμε παραπάνω, οι ανώνυμοι ήρωες της ζωής μας, που μας κρατάνε μακριά από δω. Με το ζόρι θα σκεφτείς; Με την αγάπη θα σου πω εγώ. Το ζητούμενο πάντα αυτό ήταν άλλωστε και θα είναι μέχρι τη μέρα που το μυαλό θα πάψει να παράγει έργο. Διασκορπισμένο ή εγκαταλειμμένο. Η αγάπη. Love ladies and gentleman. Σκεπτόμενος για αγάπη, εμφανίζονται μία μία με τη μορφή γλυκόπικρου χαμόγελου, εικόνες άλλοτε θολές και γκρίζες και άλλοτε ζωντανές και έγχρωμες. Απαραίτητα συστατικά της σάλτσας της ζωής μας που λέγαμε before. Μιας ζωής που δεν ζήσαμε ποτέ. Μιας ζωής που φοβηθήκαμε να βουτήξουμε όλο το χέρι μέσα στο βάζο της και αρκεστήκαμε μόνο σε μερικές φευγαλέες δοκιμές με το δάχτυλο. Μια ζωή μεζές θα μπορούσες να πεις αγαπημένο μου εφημερολόγιο. Που δεν σε φουσκώνει. Που δεν σου φέρνει δυσφορία. Που πάντα θα χεις χώρο για περισσότερη. Αν σήμερα στα 31 προσπαθούσαμε να μαντέψουμε το μυστικό της επιτυχίας, αυτό θα ήταν εμείς. Εσύ κι εγώ. Εγώ κι εσύ. Μαζί. Συνεργατικά και χώρια. 60-40 αλλά και 40-60. Ενίοτε 100-0 ή και 0-100 (σε πόσα δευτερόλεπτα;). Πάντα όμως εκεί. Και οι δυο. Δίχως πρόγραμμα. Δίχως χάρτη. Με χαμόγελο. Και με βαριά ανάσα. Μέχρι σήμερα. Μέχρι τώρα. Και με την τύχη πάντα στο πλάι μας. Γιατί όπως πολύ σοφά έχω πει, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Καβαλήσαμε το γκρίζο άτι της και την αφήσαμε να μας οδηγήσει εκείνη. Με ασπίδες ναι. Όπλα όμως όχι. Άμυνα ναι. Επίθεση όχι. Και αν χορέψαμε και μεις λίγο στο ρυθμό της εποχής, μιας εποχής που δεν θέλαμε, δεν μας άρεσε και δεν μας αρέσει, ήταν γιατί καταλάβαμε πως τελικά δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Και αν θες να λες στα παιδιά του αύριο πως προσπάθησες για κάτι, δεν θα υποκριθείς, δεν θα το παίξεις ήρωας μα θα πεις την αλήθεια. Τη δική σου. Τη δική μας. Αν υπάρχει. Και αν τελικά η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, ξέρω καλά πως κοιτάξαμε καλά προς όλες τις πλευρές. Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Και εκεί θα παραμείνω. Έχοντας την καλύτερη θέα. Περιμένοντας. Αν έρθει ποτέ κάτι. Και αν δεν εμφανιστεί, είμαι σίγουρος πως η αναμονή θα ναι καλύτερη από το στόχο. Γιατί όταν δεν έχεις στόχο, ο στόχος είσαι εσύ. Χρόνια καλά και ανθόσπαρτα. Και που' σαι ψηλέ: Δεν έγινε και τίποτα ε;